Στο ίδιο πτυελοδοχείο

Πως θα γίνει; Τι να γίνει δηλαδή; Σαν τι θες να γίνει; Είναι ταλέντο να μπορείς να γράφεις αυτά που βαριέσαι να διαβάσεις;  Χμμμ καμιά φορά όταν βρίσκω το κουράγιο και την υπομονή να τα διαβάσω έχω την αίσθηση ότι τα έγραψε ο ίδιος άνθρωπος. Κοίτα να δεις που εκατοντάδες γράφουν σαν ένας! 

Αν αυτό όμως αρέσει; Μήπως έχεις εσύ το πρόβλημα αλλά γιατί να είναι πρόβλημα; Ο καθένας γράφει όπως του αρέσει  και οι κάποιοι διαβάζουν ότι τους αρέσει! Αυτή η εξονιχιστική περιγραφή με τρελαίνει και αυτά τα επίθετα, που κάνουν τον ουρανό εκθαμβωτικό, σκοτεινό, με πορτοκαλί και άλλες αποχρώσεις. Που πας κι αυτή τη ματαιοδοξία που φουντώνει; Με πιάνει πανικός και αυτά τα βιογραφικά στα "αυτιά"; Σαν να έφτυσαν όλοι μαζί στο ίδιο πτυελοδοχείο! 

Υπάρχει κάτι καινούργιο να προτείνεις πια; Έναν σκέτο ουρανό; Ένα συννεφιασμένο ίσως και να είναι αρκετό; Μήπως κι αυτός δεν έχει ήδη περιγραφεί; Μήπως και η ίδια αυτή η ανάλυση δεν είναι μάταιη; Τι να κάνεις, πάρε περίεργο ύφος, ξέρεις σκεπτικού, απόμακρου και λίγο περίεργου και ίσως πετύχεις. Θα υπάρχουν βέβαια πάντα και μέρη χωρίς ουρανό και άνθρωποι που διαβάζουν κάτω απ'τη γη... 

Η Ελλάδα που μεγάλωσα

Δεν ξέρω αν πάντα ήταν έτσι οι Έλληνες, εγώ θα σας μιλήσω για τους Έλληνες που έζησα εγώ. Από το σχολείο ακόμα τα μικρά παιδάκια κουβαλούσαν μέσα στην τάξη το σπίτι τους, την κοινωνία που μεγάλωναν. Χτυπούσαν, κορόιδευαν, κατέστρεφαν πράγματα, αντιμιλούσαν. Κοιτούσε το ένα παιδάκι το άλλο για να δει ποιο φοράει καλύτερα ρούχα. Κρίνανε τους ανθρώπους γύρω τους σύμφωνα με το τι μάρκα τσάντας είχανε. Οι γονείς τους, τους έμαθαν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Aν η δασκάλα έλεγε στο γονιό ότι το παιδί του ήταν ατίθασο ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αυτοί λέγανε ότι εκείνη απλά δεν ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της και ότι το παιδί τους ήταν μια χαρά.

Μετά γέμισαν τα ιδιωτικά και τα κολέγια. H μεγαλομανία δεν είχε όρια, θα παίρνανε δάνεια, θα κάνανε τα πάντα αρκεί το ντουβάρι τους να περνούσε τις τάξεις. Ακόμα και στο δημοτικό τα παιδιά ήταν φανατισμένα, εκτός από το Παναθηναικός -Ολυμπιακός υπήρχε και το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ  αυτά ήταν τα ιδανικά μας, άντε και το Μπράβο Ρούλα. Ακόμα θυμάμαι τότε που ήμουνα δευτέρα δημοτικού και την επόμενη των εκλογών τα παιδιά  ΠΑΣΟΚ ανέβαιναν πάνω στα θρανία και  πανηγύριζαν ενώ τα παιδιά ΝΔ καθόντουσαν με κατήφεια στα θρανία τους. Τρομερό... Παντού υπήρχε η αίσθηση ότι για να είσαι έξυπνος και μάγκας, έπρεπε να είχες έναν μπάρμπα βουλευτή, να είχες βάλει όλο σου το σόι στο δημόσιο ενώ είχανε βγάλει το δημοτικό μόνο, να τα άρπαζες από παντού και να μην σεβόσουν κανέναν και τίποτα.Μαγκιά, κλανιά και ο βουλευτής να'ναι καλά.

Στο γυμνάσιο γινόντουσαν καταλήψεις, καίγανε τα σχολεία, τους υπολογιστές, τα θρανία, τα πάντα για ένα σπαστό καλαμάκι αν και το πρόβλημα ήταν άλλου. Στο αστικό, κανένα τσογλάνι δεν θα παραχωρούσε τη θέση του, σε ηλικιωμένο, εγκυμονούσα ή ανήμπορο κι αν κανένας γεράκος τολμούσε να του κάνει και παρατήρηση κινδύνευε από το να ακούσει ένα απλό μπινελίκι μέχρι και να φάει μπουκέτο. (όσο για εισιτήριο...)

Στη μόδα ήταν τα δάνεια, το χρηματιστήριο, οι γκόμενες και τα μπουζούκια. Σε μια νύχτα γίνανε όλοι πλούσιοι, βγάλανε εύκολα λεφτά και δύσκολα γούστα. Ο μπαμπάς σου έπρεπε να έχει τουλάχιστον δυο γκομενίτσες αλλιώς ήταν μπας κλας. Τα διαζύγια πηγαίνανε αβέρτα και προσπαθούσανε να βρουν ισορροπία με παιδοψυχολόγους. Δίνανε φακελάκια στα νοσοκομεία που και καλά ήταν δημόσια και οι ίδιοι γιατροί που τα παίρνανε,παίρνανε άλλα τόσα "δωράκια" από τους ιατρικούς επισκέπτες για να πλασάρουν τα φάρμακα τους.

Πήγαινες σε έναν οδοντίατρο να σου φτιάξει μια κουφάλα και αν είχες "καλό" ταμείο εκείνος έγραφε ότι σου είχε φτιάξει όλα τα δόντια. Μέσα σε αυτή την κοινωνία μεγάλωσα, άπειρες φορές αντίκρισα γύρω μου μίσος, ζήλια και φθόνο, όπως είχε πει και ο Χριστόδουλος, δεν μας ένοιαζε αν θα είχαμε δικιά μας κατσίκα αρκεί να ψοφούσε του γείτονα, οποιοσδήποτε πετύχαινε κάτι με την αξία του, απαξιωνότανε ή απλά τον λέγανε μαλάκα και χαζό που τα κατάφερε μόνος του και δεν έφαγε κι αυτός από το δημόσιο. Στην Ελλάδα που μεγάλωσα εγώ αν ήσουνα από χοντρό παιδάκι, καλός μαθητής, παιδί μεταναστών ή ανάπηρος, σε κάνανε οι γύρω σου να νιώθεις τόσο άσχημα, που το καλύτερο που είχες να κάνεις θα ήτανε να κλειστείς στο μπουντρούμι που σου είχανε φτιάξει.

Θράσος, τσαμπουκάδες, ψευτομαγκιά. Ακόμα και στη δήθεν τέχνη, αν δεν έπαιρνες τίποτα επιχορηγήσεις δεν γινότανε τίποτα. Στο ποδόσφαιρο και εκεί αξιοκρατία όπως και παντού άλλωστε στην Ελλάδα. Στο Λύκειο τα ίδια, φροντιστήρια, λεφτά, λεφτά, λεφτά, πεταμένα λεφτά, ιδιαίτερα, ανύπαρκτο σχολείο. Το πιο τραγικό ήταν ότι στην πολυκατοικία μας, ο ίδιος μαθηματικός που είχανε τα παιδιά στο σχολείο ερχότανε και τους έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι!

Όσο μετά, για τις σπουδές, τα κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια, την οργάνωση και την μόρφωση,τι να πω; Αν κατάφερνες να περάσεις κάπου, ο μπαμπάς σου θα σου έκανε σούπερ αυτοκινητάκι δώρο, αν πάλι δεν κατάφερνες και τα είχε θα σε έκανε με το ζόρι αυτό που ήθελε στέλνοντας το βλαστάρι του στο εξωτερικό. Τα παιδιά τώρα μπορεί να μην σε έκριναν με το τι μάρκα σάκας έχεις αλλά υπήρχαν άλλα τόσα για να σε  εκτιμήσουν, αυτοκίνητο, μάρκα υπολογιστή, κινητού κλπ.

Η τηλεόραση όπως πάντα είχε ριάλιτι, Μενεγάκη και Τριανταφυλλόπουλο. Μετά αναρωτιέστε γιατί φτάσαμε εδώ. Αν υπάρχει θεία δίκη έπρεπε να μας είχε πάρει όλους και να μας είχε σηκώσει, όπως σηκωνόντουσαν τα αυθαίρετα, όπως καίγαμε τα δάση, όπως βασανίζαμε τα αδέσποτα. Μη μου λέτε λοιπόν, πως δεν φταίμε, να ένα άλλο χαρακτηριστικό του νεοέλληνα , κάποιος άλλος έχει την ευθύνη και όχι εγώ , εγώ τα έκανα όλα τέλεια.

Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν έκαναν τίποτα από όλα αυτά αλλά πρώτον είναι ελάχιστοι και δεύτερον κάποιοι παρασύρθηκαν, όπως ακριβώς οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι και να είχανε όρεξη για δουλειά μπαίνανε μέσα και αλλοτριωνόντουσαν κι αυτοί. Η σιωπή είναι συνενοχή. Σχεδόν όλα τα παιδιά της γενιάς μου, μείναμε με τον πούλο στο χέρι, τώρα δεν ξέρω αν θα ανέβουν πάνω σε κάποιο θρανίο για να πανηγυρίσουν, δεν ξέρω αν κολλήσουν αφίσες ή πάνε σε πάρτυ της παράταξης  τους. Τώρα το πάρτυ τελείωσε και πρώτοι και καλύτεροι πληρώνουμε εμείς τα σπασμένα. Μερικές φορές σκέφτομαι και πως λίγα μας κάνουνε, εκείνο που τρέμω περισσότερο δεν είναι ότι μάλλον δεν θα με αφήσουν να προχωρήσω τη ζωή μου, εκείνο που φοβάμαι είναι ότι δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από αυτή τη νοοτροπία που μας έφερε εδώ.

Συνουσία εκ των όπισθεν

ο πίνακας είναι του ινδού ζωγράφου και συγγραφέα Albert Ashok

Ποιος έχει την ευθύνη τούτης της ασκήμιας;Μερικά δευτερόλεπτα σιωπή• σκέψου. Οι γιοι σκέφτηκα, άσωτοι ή μη. Κάποιων κόρες και γιοι και πάνω από όλα αυτός του Άρη και της Αφροδίτης. Γιοι ηλιθίων και παθολογικά ματαιόδοξων.Νομίζουν πως κυβερνούν, κάνουμε πως επαναστατούμε. Μα σαν πληκτρολογούμε από τα ακριβά pc μας, εκείνοι κλέβουν τη ζωή μας.

Εδώ και καιρό η συνουσία γίνεται εκ των όπισθεν κι εμείς ανεβάζουμε βιντεάκια στο Youtube, γράφουμε post στα blog μας και αντιστεκόμαστε με status, κάτι είναι κι αυτό. Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε νομίζω, όλο αυτό το περάσαμε για να καταλάβουμε. Ό,τι καταλάβαμε, όσοι καταλάβαμε κι αυτό δεν φτάνει, είναι όμως μια καλή αρχή. 

Νωχελική ακινησία, αποχαύνωση μπροστά από την οθόνη, περισυλλογή. Βλέπω γέρους να μην καταλαβαίνουν, έτσι μάθανε δεν τους δικαιολογώ αλλά έτσι  κι αλλιώς εκείνοι τα φάγανε τα ψωμιά τους κι αν δεν τα φάγανε θα έχουν κακά γεράματα, εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι για να μην έχουμε κακιά ζωή εμείς και όσοι θα'ρθουν. Μανταλωθήκαμε στα σπίτια μας, αρπάξαμε όλοι από μια κατάθλιψη , κατσιάσαμε.  Όλοι σιωπηλοί και στεναχωρημένοι.Έγιναν όλα όπως τα είχα φοβηθεί .Τέτοιες στιγμές, έχεις δικαίωμα στην ατομική ευτυχία ; Έχεις και παρά έχεις ειδικά αν είσαι από αυτούς που έχουν βιώσει πρώτα  τη συντέλεια του εαυτού τους ή έστω έτσι νόμιζαν. Όμως είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι για να μπορείς να ευτυχείς στο μικρόκοσμο σου πρέπει να είναι και οι γύρω σου καλά αλλιώς είναι μισή χαρά. 

Δεν ξέρω αν αλλάξει κάτι σήμερα, αργά ή γρήγορα όμως θα αλλάξει, έχει ήδη αλλάξει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να κλείσεις την τηλεόραση σου. Η αρχή είναι το ήμισυ  του παντός. Δες μέσα σου ποιος νόμος βασιλεύει, δες μέχρι που αντέχουν τα μηνίγγια σου και αναλόγως πράξε, τώρα που ο κόσμος των παραισθήσεων διαλύθηκε , τώρα που είδαμε τα πράγματα όπως είναι , είναι ώρες που όσο κι αν συχαίνεσαι την επανάσταση, πρέπει να την κάνεις. Μακάρι να'ρθει ο καιρός, που θα λέμε "κρίση ήταν και πέρασε"... Μακάρι να'ρθει ο καιρός που θα μπορούμε να χαρούμε ξανά όσο κι αν οπισθοδρομήσουν το βιοτικό μας επίπεδο, όσο κι αν μας ρουφήξει η υλική μας δυστυχία. Σκέψου. Γιατί θα παλέψεις σήμερα; Σκέψου. Γιατί πάλεψαν στο παρελθόν. Σκέψου.Θα παλέψεις;

Σχέσεις από απόσταση

Καθαρίζω επιμελώς τα γυαλιά. Τα φοράω και αγγίζω τα ακροδάχτυλα μου στο πληκτρολόγιο. Κυριακάτικο πρωινό. Μουντάδα, υγρασία, περιστέρια που κάθονται  παρατεταγμένα στα απέναντι κάγκελα.Σύγκαιρα ξαναγυρίζω στην πραγματικότητα του δωματίου. Καφές φίλτρου, οθόνη, βιβλία. Από μέρα σε μέρα περιμένω το Μacbook pro μου. Να που γίνονται και θαύματα!

Ο Δημήτρης με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να κοιμηθούμε σε μονό κρεβάτι κι αν μπορώ να του γράψω κάτι για τις σχέσεις από απόσταση. Για το πρώτο, μειδίασα! Γράφω βιβλίο για ιστορίες σε μονά κρεβάτια σκέφτηκα, για το δεύτερο γέλασα δυνατά. Ήρθες στην ειδικό, ήθελα να του πω. Σίγουρα αν κάτσω να ψάξω σε αυτό το blog θα βρω διάφορες αναρτήσεις αφιερωμένες στις σχέσεις μου από απόσταση. Έχω κάνει διατριβή πάνω σε τούτη τη συνηθισμένη διαδρομή κι  άλλες τόσες έχω φτάσει στο τέρμα της.

Όσο πιο μεγάλη απόσταση, τόσο πιο μεγάλη και η ιστορία για να διηγηθείς . Ιδρωμένα σαββατοκύριακα, κλεισμένοι σε δωμάτια με μονά κρεβάτια , να βγάλεις τα σπασμένα του μήνα που δεν βρεθήκατε, τους χειμώνες με θολωμένα παράθυρα, το καλοκαίρι με ανοιχτά…  Αεροδρόμια, τρένα , σταθμοί, κλάματα σε ταξί, ώρες στο skype, τηλέφωνα … Από απόσταση δε λειτουργεί ούτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, μου είχε πει κάποτε ο Ανδρέας απ’ την  Πάτρα και είχε δίκαιο.

Εμένα όμως όσο με ξενέρωνε άλλα τόσο μου άρεσε η α π ό σ τα  σ η . Σε όλα τα πράγματα μου αρέσει η απόσταση μάλλον δεν ήταν τυχαίο που την διάλεγα συνέχεια ή με διάλεγε εκείνη. Φταίει που τους ανθρώπους που ερωτεύτηκα παράφορα τους γνώρισα σε αποβάθρες τρένων , είχαμε άλλες διαδρομές και ήταν δύσκολο. Δεν ξέρω ή δεν αγαπηθήκαμε όσο έπρεπε ή ήμασταν πολλοί εγωιστές , κάποτε και τα ταξίδια σε κουράζουν, θες έναν άνθρωπο δίπλα σου στο κάθε μέρα. Αλλάζουν οι προτεραιότητες αλλάζουν οι ανάγκες αλλά εσύ κατά βάθος δεν αλλάζεις ποτέ κι αυτό δυστυχώς το ξεχνάμε στην πορεία. Εδώ που τα λέμε ίσως να αγαπούσαμε περισσότερο την πάρτη μας από κάθε άλλων είναι κι αυτό μια καθαρή στάση αρκεί να την κρατήσεις.

Από απόσταση δύσκολα βαριέσαι τον άλλον αλλά συνήθως βαριέσαι την απόσταση. Τότε ένας από τους δυο πρέπει να την καλύψει κι αυτό είναι δύσκολο. Συνήθως δεν κάνει κανείς βήμα και η ιστορία τελειώνει εκεί, άλλες πάλι κάνει και καταλαβαίνει ότι εκείνο που ερωτεύτηκε ήταν η απόσταση και τώρα που την έχασε τίποτα πια δεν έχει νόημα. Σπανιότερα κάποιος από τους δυο την καλύπτει και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Απόσταση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης . Ούτε καν στην ίδια πόλη, ούτε καν στον ίδιο νομό, στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια, στην ίδια χώρα, στην ίδια ήπειρο…Μακριά , μα τίποτα δεν είναι τόσο μακρινό που να μην μπορεί να φτάνει η σκέψη μας. Όμως έρχεται μια μέρα που δε θες να ζεις με τις σκέψεις, θες να ζήσεις αυτό που λέγεται ζωή , θες να βρεις κάποιον για να την μοιραστείς ή θες να την ζήσεις μόνος σου .

Τώρα ο Πηνειός κυλάει με θολά νερά και η βλάστηση γύρω του νεκρή καλυμμένη με χιόνια .  Ίσως κάποιο καλοκαιριάτικο βράδυ καθίσουμε κάτω από τις λυγαριές της ακροποταμιάς  κι αν έχω πιει αρκετά να μπορέσουμε να εξηγήσουμε το μυστήριο της ζωής και των σχέσεων , το μυστήριο του χρόνου και του χώρου. Ίσως καλύτερα να μπαίνουν χοντρά βότσαλα στις κωλότσεπες, εκεί κάτω από τον ΟΤΕ στη Σωτηρίτσα. Που ξέρεις μπορεί το μυστήριο ήδη και να το έχουμε λύσει και απλά να μην το θυμόμαστε . Αν εκείνο που σε απασχολεί  είναι ότι από απόσταση δεν μπορείς να ελέγχεις τις ηδονές του κρεβατιού, μονού, διπλού, υπέρδιπλου είναι κι αυτός ένας μύθος, αν είναι να το κάνεις ή να στο κάνουν μπορεί άνετα να σου συμβεί ακόμα κι αν μένετε στο ίδιο σπίτι.

Ζήσε όλες τις σχέσεις σου, ακόμα κι αυτές από απόσταση, με χοντρό, συρτό σίγμα…

Υ.Σ Να θυμάσαι πως η απόσταση δεν μετριέται μόνο σε χιλιόμετρα και μίλια. Μπορείς να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο μαζί κάθε βράδυ, να νιώθεις την ανάσα του πάνω σου, να κοιμάσαι αγκαλιά με το ροχαλητό του και η απόσταση που σας χωρίζει να είναι αχανής. 

Αφιερωμένο στον Μ…. 

Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια

Κατάντησε καραμέλα,φύγε από εδώ,μην κάθεσαι λεπτό.Τι κάνεις εδώ;Bγες στο εξωτερικό, κάνε μεταπτυχιακό,μείνε έξω και θα παίρνεις τουλάχιστον 3000 ευρώ το μήνα.Συνήθως στο λένε αυτοί που δεν έχουνε φύγει ποτέ από το σπίτι της μαμάς τους.

Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ίσως και να το είχα κάνει ή μάλλον σίγουρα θα το είχα κάνει,αργά ή γρήγορα.Θυμάμαι πέρυσι,αρχές του χρόνου,δεν με χωρούσε ο τόπος,δεν είχα τίποτα μα τίποτα να με κρατάει εδώ,μην σου πω ότι είχα και χιλιάδες πράγματα για να με διώχνουν,ούτε τότε ήταν εύκολο,το βίωνα με απίστευτό εσωτερικό πόνο.Λίγο ακόμα να κρατούσε η όλη κατάσταση ή εγώ θα είχα μπαρκάρει ή θα είχα πάθει κατάθλιψη.

Ευτυχώς για μένα ή δυστυχώς ο χρόνος θα δείξει,τα πράγματα έστρωσαν και όλα όσα νόμιζα ότι μπορούσα να τα βρω μόνο σε μέρη μακρινά,σκόνταψαν μπροστά στα πόδια μου. Βρήκα την ισορροπία μου,την ξεχασμένη μου αθωότητα,την ψυχική μου ηρεμία,την αγάπη και την αποδοχή και εν τέλει την ευτυχία,έπαψα να ψάχνω την τύχη μου γιατί απλά την είχα βρει.

Δεν είμαι κατά της μετανάστευσης αλλά εξακολουθώ να τη θεωρώ λύση ανάγκης.Πας σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη γιατί σε αυτό που βρίσκεσαι δεν μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις ή απλά κάπου αλλού μπορείς να τα κάνεις καλύτερα από ότι στο μέρος που βρίσκεσαι,δεν υπάρχουν ευκαιρίες,δεν υπάρχει ψωμί να φας,δεν υπάρχει ελευθερία κλπ.

Η μετανάστευση και τα μεταπτυχιακά δεν είναι πανάκεια και όπως είπε και ο φίλος μου ο Νίκος,που του το είπε άλλος φίλος του,στην Ελλάδα στο τέλος θα μείνουνε οι άχρηστοι και οι ρομαντικοί,εεεε αφήστε να μείνουμε και κάποιοι!

Γι αυτό αγαπητέ Θ. δεν θέλω να βγω στο εξωτερικό,ούτε καν ψάχνω μια ευκαιρία γι αυτό,δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα η ζωή μου σε κάποια άλλη χώρα και πιθανόν να μην μάθω και ποτέ,μα αν ποτέ χρειαζότανε να το κάνω θα το έκανα να είσαι σίγουρος.

Προς το παρόν μένω εδώ,με λίγο κρασί,λίγα χρήματα,λίγες ευκαιρίες,λίγο θάλασσα και το αγόρι μου,με τις δυνατότητες μου,την τωρινή δουλειά μου,τους ορίζοντές μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και τη ζωή μου και είμαι καλά και ευχαριστημένη με όλα όσα έχω κι αν πάψω κάποτε να είμαι,μην φοβάστε και πάλι θα ξυπνήσει μέσα μου ο τυχοδιωκτικός εαυτός μου !

Ελεύθερη οντότητα,ελεύθερη σκέψη

Όλοι θέλουν μια ιδιότητα,αν είσαι κάτω από την φτερούγα ενός κόμματος μιας ιδεολογίας ή μιας σοβρακοφανέλας,αν είσαι ο πρόεδρος του τάδε συλλόγου κακοποιημένων χαμομηλιών ή γρατσουνισμένης σαρδέλας ή τέλος πάντων εκπροσωπείς συμφέρονταααα και καλά πολλών, τότε και βήμα έχεις στα μέσα και τα πάντα,αρκεί κάπου να ανήκεις και κάποιον να εκπροσωπείς.

Πειράζει που δεν μπορώ να το κάνω;Πειράζει που ανήκω μόνο σε μένα και εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου και την ελευθερία της σκέψης μου;

Ο Λύκος σαν εγέρασε....

Ανοίγω αυτό το post με ένα γνωστό στίχο που τραγούδησε ο Παπάζογλου,«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κιόλα τα ίδια μένουν».Έτσι και το βλέμμα του,όσος καιρός κι αν πέρασε μένει ίδιο σαν χθες,μπορεί να υπάρχει κάποια υποψία ρυτίδας αλλά κατά τα αλλά είναι ολόιδιο,σχήμα,χρώμα,και ως γνωστόν «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…» από άλλο άσμα αυτό.

Είμαι οπαδός της άποψης,δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.Μπορεί να αλλάζουν ρούχα,να σταματούνε να τρώνε τζατζίκι και να το ρίχνουνε στο σούσι,αλλά όταν έρθει η ώρα να στην φέρουν θα στην φέρουν με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο που το έκαναν και πριν δέκα και είκοσι χρόνια…Ναι συμφωνώ αλλάζουν οι συνθήκες,ο τρόπος ζωής,κυρίως οι προτεραιότητες και οι ανάγκες ενός ανθρώπου καθώς μεγαλώνει,αλλά όχι η ουσία …

Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου,έχουν αλλάξει πολλά πάνω μου τα τελευταία πέντε χρόνια,από τον τρόπο ζωής,την οικονομική ανεξαρτησία,την ιδιότητα(από αυτές άλλαξα πολλές κιόλας),τον σύντροφο,τους φίλους,τον τόπο διαμονής,το χρώμα στα μαλλιά κλπ. Μπορεί τώρα να σκέφτομαι λιγάκι πιο ώριμα και πιο σοφά,να απέκτησα καινούργιες εμπειρίες,μπορεί να έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους γι αυτό ακριβώς που είναι και να τους αποφεύγω παράλληλα για τον ίδιο ακριβώς λόγο,το αίσθημα της αυτοσυντήρησης όσο μεγαλώνεις γίνεται πιο έντονο,αλλά μέσα μου είμαι όπως όταν ήμουνα δεκαέξι!

Επτά χρόνια ενήλικης ζωής,ένα τίποτα δηλαδή μπροστά στην αιωνιότητα,ξέρω ότι θα ξεστομίσω μεγάλη κουβέντα αλλά θα το πω, τι έχω να χάσω το πολύ-πολύ στα επόμενα μου post να αυτοαναιρεθώ.Μετά από επτά χρόνια ενήλικής ζωής,ξέρω τι θέλω,ξέρω να ξεχωρίζω ανάμεσα στο τι μου αρέσει και στο τι με κάνει ευτυχισμένη(στους αυτοκαταστροφικούς αυτά τα δυο δεν πάνε πακέτο),έμαθα να χαίρομαι τη ζωή και να ξέρω τι πραγματικά αξίζει,αλλά είπαμε ο άνθρωπος δεν αλλάζει και φοβάμαι μήπως με πιάσουν πάλι τάσεις αυτοκτονίας και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που λέγαμε παραπάνω πάει περίπατο…

Κλείνω αυτό το post με τη σιγουριά που μου δίνουν όλα όσα έχω καταφέρει μόνη μου αυτά τα λίγα χρόνια που άρχισα να μπουσουλάω στη ζωή και μου απέδειξα ότι είμαι ικανή ανά πάσα στιγμή να πέσω στα σκατά αλλά και να βγω με την ίδια ευκολία από αυτά ,όσα ψυχικά αποθέματα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσω,δεν στερεύω ποτέ από ψυχική δύναμη,απλά ξαναγεννιέμαι.Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνιά,αλλά ότι κι αν έρθει είμαι έτοιμη για όλααααα!!!

Υ.Σ Φιλιά σε όλους όσους κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε,σας αγαπώ γιατί μοιράζομαι μαζί σας κάτι από μένα… Καλήμέρααααααααααα

Ηρεμία

Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή σας,δεν υπήρξαν στιγμές που κάνατε κάτι που δεν γουστάρατε μια;Από κάτι που σας είπε το αφεντικό στη δουλειά,από το φαί της πεθεράς που δεν τρώγεται,αλλά εσείς το φάγατε με ευχαρίστηση,από την ανιαρή έξοδο με τους φίλους του/της γκόμενας σας ή γιατί απλά σας το είπε ο μπαμπάς σας.

Ευτυχισμένος άνθρωπος για μένα είναι όποιος χρειάστηκε να κάνει λιγότερες υποχωρήσεις στη ζωή του.Σημασία τελικά δεν έχει τι θέλεις από αυτή τη ζωή,αλλά τι δεν θέλεις,γιατί τα θέλω σου αλλάζουν αναλόγως με την ηλικία σου,τη φάση που είσαι στη ζωή σου,τις καταστάσεις γύρω σου.Μερικές φορές αναγκάζεσαι κιόλας,πετάει ο γάιδαρος;Πετάει λες κι εσύ,προσαρμόζεσαι,γιατί όσο καλά κι αν προγραμματίζεις τη ζωή,πάντα είναι έτοιμη για να σου τη φέρει και το πλάνο B μπορεί να χρειαστεί να εφαρμοστεί..

Καθημερινότητα,γεμάτη ανθρώπους που χρειάζονται να υποχωρούν συνέχεια,που μιζεριάζουν,που διατάζουν,που ο ένας καταπιέζει τον άλλο,οικονομική κρίση και όλα μαύρα και άραχνα,αν την δεις έτσι την γάμησες,όταν είσαι ήδη στον πάτο δεν καταλαβαίνω το λόγο που θες να πας ακόμα πιο κάτω.

Εντάξει κι εγώ δεν λέω,από τότε που έγινα ένα εργαζόμενο κορίτσι δεν είδα μια άσπρη μέρα,μεσαίωνας παντού,αλλά τι να κάνουμε ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει αυτά που του έρχονται,όπως ανασφάλεια,ρουφιανιά και καθόλου μα καθόλου μπέσα πουθενά,αλλά ζωή δεν είναι μόνο δουλειά.

Ευτυχισμένος άνθρωπος για μένα είναι ο πλήρης άνθρωπος,ο ήρεμος άνθρωπος,ο άνθρωπος που δεν περίμενε τα γεράματα του για να ηρεμίσει,αλλά όταν βρισκότανε στη μεγαλύτερη ανηφόρα της ζωής του.Τι κι αν τίποτα σήμερα δεν μας βοηθάει να οδηγηθούμε προς αυτή τη ψυχική ηρεμία,αν κοιτάξουμε γύρω μας,αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά θα βρούμε σίγουρα κάτι που μπορεί να μας ηρεμίσει,είναι μεγάλο πράγμα να βρεις στη ζωή σου να ακουμπάς κάπου για λίγο την ψυχή σου.

Άλλοι το κάνουν στο γράψιμο,άλλοι κοιτώντας τη θάλασσα,άλλοι παίζοντας μουσική, άλλοι αγκαλιάζοντας τον άνθρωπο που αγαπούν,αρκεί κάπου να έχεις να ακουμπήσεις την ψυχή…

Καραβάκι

Λίγες ώρες πριν βάψω το μαλλί μου ακόμα πιο σκούρο,ακόμα πιο βαθύ μαύρο,σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν επιτυχημένες και αποτυχημένες ζωές,μόνο σωστές και λάθος επιλογές.

Η ζωή είναι σαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που από μικρός το στολίζεις,άλλοτε με πολύχρωμες μπάλες,άλλοτε με μονόχρωμες ή δίχρωμες,άλλοτε με μπάλες διαφορετικού μεγέθους και άλλες φορές όχι.Υπάρχουν στιγμές που κάνεις πιο ριζικές αλλαγές, αλλάζεις δέντρο, το καις,μια χρονιά δεν στολίζεις βρε αδερφέ,βάζεις φωτάκια με μουσική.

Συνήθως κάθε χρόνο λες πως το καινούργιο σου δέντρο είναι καλύτερο από το περσινό, άδικη σύγκριση αλλά έτσι γίνεται,άλλες φορές πάλι βρίσκεις ένα στολισμό δέντρου και λες ωπα εδώ είμαστε,έτσι θα στολίζω το δέντρο μου για πάντα και όντως μπορείς να το κρατήσεις για πάντα μπορεί και να αλλάζεις που και που. Έτσι είναι και οι επιλογές , από το τι χρώμα μπλούζας θα φοράς, μέχρι το τι θα φας,τι δουλειά θα κάνεις και με ποιον άνθρωπο θα επιλέξεις ή όχι να ζήσεις τη ζωή σου,όλες οι μικρές-μικρές επιλογές και αποφάσεις δημιουργούν τον τρόπο που διαλέγεις να ζήσεις και δημιουργούν «δημιουργικές» ή «χαμένες» ζωές.

Δεν γεννήθηκε κανείς να ξέρει τη ζωή,ούτε βγήκε κανένα manual ευτυχισμένης ζωής, εξάλλου για τον καθένας μας θα χρειαζότανε ένα διαφορετικό. Νομίζω ότι το μονοπάτι που σε οδηγεί στην ευτυχισμένη ζωή,είναι αυτό των λάθος δρόμων και των αποτυχημένων επιλογών, συντρόφου, σπουδών, επαγγελματικής ιδιότητας.Μην γκρινιάζετε επειδή εσάς η μοίρα σας χτυπάει αλύπητα,κάτι ξέρει,και στο κάτω –κάτω είπαμε, δεν ξέρατε, δεν ρωτήσατε , δεν σας άρεσε. Τότε γιατί δεν φεύγετε; Βάλτε φωτιά στο δέντρο, αλλάξτε μπάλες , με απλά λόγια γυρίστε σελίδα , κάντε άλλη επιλογή. Μετά από πολλές κιτς και άχαρες μπλούζες που φόρεσες στη ζωή σου, επιτέλους βρήκες μια να σου αρέσει, όχι επειδή έτυχε, έκατσε και είσαι αναγκασμένος να την φοράς γιατί κάποιοι στο επέβαλαν σαν στολή, αλλά γιατί γουστάρεις την φοράς και χαίρεσαι , την προσέχεις, την φροντίζεις και την πλένεις στους 30 βαθμούς να μην γαριάσει .

Δεν γουστάρω να βλέπω ανθρώπους να λένε δεν γουστάρω και να μένουν (το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν) δεν μπορείς να λες έχουν δει εμένα τα μάτια μου, ουυυυυυ, σκατά και σκατά και να μένεις στα σκατά ή σου αρέσουν τα σκατά και είναι ο τρόπος που διάλεξες να ζήσεις και είσαι και ευτυχισμένος αλλιώς μη λες παπαρίες σε εμένα, δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ζήσεις κοίτα γύρω σου.

Γίνε μοναχή, μπαλαρίνα, θεούσα ή τραγουδίστρια , μείνε ανύπαντρη , γίνε μεγιστάνας, παντρέψου κάποιον που αγαπάς ή κάποιον από συμφέρον, μείνε μόνος σου ή κάνε φίλους, μπες σε μια γυάλα να μην σε φτάνει και να μην σε πληγώνει τίποτα , κάνε παιδιά , κάνε στείρωση , κυνήγα το νόμπελ , γίνε εθνικός σταρ ή Ελένη Μενεγάκη(όταν ήταν στα πάνω της) , αν θες πάρτα και ένα –ένα με τη σειρά και διάλεγε ποιο σου ταιριάζει καλύτερα , μείνε όπου νιώθεις καλά , μπορεί να νομίζεις πως αυτός είναι ο δρόμος σου και να μείνεις και για πολύ καιρό, για χρόνια, αλλά αν κάποτε πάψεις να νιώθεις καλά ίσως να είχες την ψευδαίσθηση ότι ήταν αυτός ο δρόμος σου, τότε άλλαξε δρόμο και ψάξου, ποτέ δεν τελειώνει ,εξάλλου η ζωή δεν είναι μονόδρομος, μην αναθεματίζεις που γέρασες και δεν βρήκες το λιμάνι σου, ίσως να έζησες καλύτερη ζωή από αυτόν που το βρήκε νωρίς, θυμήσου τις αποτυχημένες σου προσπάθειες πάντα με χαμόγελο, θυμήσου πόσα δέντρα άλλαξες , φαντάζεσαι να είχες για πάντα το ίδιο, ίσως τελικά να ήταν και μονότονο, εγώ πάντως άλλαξα προορισμό, έβαλα μπουρλότο στο δέντρο , γύρισα στην παράδοση μπήκα στο καραβάκι μου και φεύγω με το Γιάννη για Τζαμάικα και μην την είδατε τη sophie_jamaica

Οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι

Οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι κατά το οι φίλοι μας τα ζώα είναι μια κακιά φάρα, περίεργη και χωρίς καθόλου μπέσα. Δεν ξέρω τι χρειάζεται για να γίνεις καλός δημοσιογράφος, παλιά καλοί δημοσιογράφοι ήταν οι σπουδαγμένοι, που είχαν βγάλει μια νομική, μια φιλοσοφική, αρκετοί ερχόντουσαν και από τις θετικές επιστήμες είχαν διαβάσει και πέντε βιβλία ξέρανε να μιλάνε ελληνικά και καμιά ξένη γλώσσα, αυτοί ήταν η μειοψηφία.Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, ήταν με το ζόρι απόφοιτοι λυκείου, που αφού είχαν αποτύχει να γίνουν οτιδήποτε άλλο, πήγανε για γιατροί και δεν τους βγήκε, έγιναν δημοσιογράφοι…

Το επίπεδο στο επάγγελμα(στο λειτούρημα,θέλω να πω,χα-χα)ήταν και παραμένει χαμηλό, και το επίπεδο δεν μπορεί να το ανεβάσει μόνο η μόρφωση. Μετά το 1992 αν δεν κάνω λάθος άνοιξαν στην Ελλάδα οι Πανεπιστημιακές σχολές δημοσιογραφίας , το 2003 άνοιξαν και Τεχνολογικής εκπαίδευσης τρομάρα τους, και γέμισε ο κόσμος από ιδιωτικές σχολές, το αποτέλεσμα το ίδιο. Έχω γνωρίσει νέα παιδιά στο χώρο, πανέξυπνα που οι γνώσεις τους με τρόμαζαν, απλά όλα αυτά πήγαιναν στα σκουπίδια, αφού στα παραδοσιακά μέσα αυτά που χρειάζεται να ξέρεις, είναι πέντε μανιέρες, να είσαι γρήγορος και να λιώνεις σόλες.

Εξάλλου το γνωστό μότο δημοσιογράφος γίνεσαι με το να βγεις στο πεζοδρόμιο είναι γεγονός, γιατί παπαριές σου μαθαίνουν στην σχολή, μόνο δημοσιογραφία δεν το λες αυτό και δεν σας κρύβω ότι μέσα μου αρχίζω να μετανιώνω που δεν πήγα στην Ιταλία να σπουδάσω νομική που ήθελε να με στείλει ο πατέρας μου, όσο να’ ναι χτυπάει καλύτερα να λες ότι είσαι τελειόφοιτος νομικής σπουδαγμένος στα εξωτερικά, να μην τελειώσεις ποτέ και να έρθεις να κάνεις τον δημοσιογράφο στην Ελλάδα, παρά να λες είμαι πτυχιούχος του τμήματος Πληροφορικής&Μ.Μ.Ε του ΤΕΙ Πάτρας, στο παράρτημα του Πύργου Ηλείας. Ποτέ δεν είναι αργά λέω να πάω να κάνω μια εγγραφή, για το πρεστίζ μου ρε γαμώτο!

Την δημοσιογραφία την μαθαίνεις μόνο στην πράξη, στην τριβή ,στην δουλειά, κι εκεί δεν τους νοιάζει, αν είσαι αστροφυσικός, παπάς , πουτάνα ή καντηλανάφτης , αρκεί να το έχεις στο αίμα σου και ακόμα και ταλέντο να μην έχεις αρκεί να γίνεις αλήτης και ρουφιάνος, γιατί δημοσιογραφία και ενημέρωση αυτό είναι στην Ελλάδα. (Πάντα και παντού υπάρχουν, εξαιρέσεις και φωτεινά παραδείγματα)

Όλοι μπορούν να δημοσιογραφούν όποιος θέλει δηλαδή, αρκεί να το έχει μεράκι και λίγο ψώνιο κι ας είναι κτηνίατρος , μπετατζής, αεροπόρος, πάντα γελούσα με τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι πρέπει να κατοχυρώσουμε τα επαγγελματικά μας δικαιώματα σαν κλάδος, χρόνια ανακατεμένος με τον συνδικαλισμό, νόμιζε πως όπως αυτός είναι φαρμακοποιός και φαρμακείο μπορεί να ανοίξει μόνο όποιος έχει τελειώσει φαρμακευτική , ότι έτσι είναι και με την δημοσιογραφία, χαχαχαχα!
Μπάτε σκύλοι αλέστε κι άμα δεν χορτάσατε μην με καταριέστε …

Υπάρχουν ταλαντούχα νέα παιδιά, με τρομερές γνώσεις που ξέρουν πολλά από όλα και όχι λίγο από όλα, που ασχολήθηκαν ή και εξακολουθούν να ασχολούνται με την δημοσιογραφία, για όσους έχουν τελειώσει κάτι άλλο και απλά κάνουν τους δημοσιογράφους δεν φοβάμαι, τους βλέπω μετά αφού κάνουν την καύλα τους πάνε γίνονται δάσκαλοι, δικηγόροι και γιατροί, έχουν την καβάτζα από πίσω, αυτούς που λυπάμαι και είναι πολλοί είναι οι συνάδελφοι μου, που έφτυσαν αίμα να περάσουν σε μια Πανεπιστημιακή σχολή Δημοσιογραφίας με μεγάλη βάση, να έχουν τρομερές γνώσεις και να καθόμαστε έξω με αρχιτεκτόνισσες και να τους μειώνουν ασύστολα, αυτό μου μαυρίζει την καρδιά. Αυτό με κάνει να λέω ναι οι δημοσιογράφοι είναι μια σκατό φάρα που αν μπεις και δουλέψεις θες δεν θες θα γίνεις κι εσύ σαν τα μούτρα τους, αλλά δεν δέχομαι πως όλοι οι δημοσιογράφοι και πόσο μάλλον η νέα γενιά είναι όλοι, άχρηστοι και αμόρφωτοι.

Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που βρισκόμουν στο αυτοκίνητο του πρώτου ξαδέρφου μου, που είναι γιατρός, που ήταν μαζί με την αδερφή του, που είναι συμβολαιογράφος και μην το ψάχνετε στο σόι μου έχουμε και πυρηνικούς φυσικούς, να μου λέει για το πόσο μαλάκες και άχρηστοι είναι οι δημοσιογράφοι και η δουλειά τους είναι ένα τίποτα και πως νομίζουν ότι έχουν εξουσία, κλπ, κλπ(εγώ είμαι δημοσιογράφος και εκείνη την περίοδο δούλευα και σε εφημερίδα και μου έβριζε και φίλους μου) Να ήταν η πρώτη φορά; Πάντα πρέπει να υπερασπίζομαι τον κλάδο, όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιώργος δημοσιογράφος γίνεται όποιος δεν κάνει τίποτα και κάθεται και γράφει τι κάνουν οι άλλοι… Όσο βγαίνει στο γυαλί ο Κακαουνάκης, ο Τριανταφυλλόπουλος , ο Τράγκας κλπ, και όχι ο φίλος μου ο Κώστας, τόσο και χειρότερη δημοσιογραφία θα έχουμε , και όσο περισσότερο μένει ο Κακαουνάκης και οι άλλοι στην τηλεόραση , τόσο μεγαλώνει μέσα μου ο φόβος, ότι όταν βγει στο γυαλί ο φίλος μου ο Κώστας θα γίνει μια κακιά απομίμηση τους.

Υ.Σ Στο gcast παίζει το τραγούδι «Μέντορες» από τους «Μαύρη Μαγιονέζα»

Γιατί δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος

Τις τελευταίες μέρες τριγυρνάω στους δρόμους του Π. Φαλήρου, καινούργια γειτονία καινούργια λημέρια , αν κατέβω ακόμα ένα βράδυ με τις πιτζάμες και πάω στο περίπτερο για παγωτό σίγουρα θα γίνω cult φυσιογνωμία της περιοχής .

Χτυπάει το σπασμένο Motorola που πρέπει επιτέλους να το δώσω φόλα , ενώ προσπαθώ να διαλέξω πύραυλο και από την άλλη άκρη ο αδερφός μου από το ολοκαίνουργιο iPhone 16 G που πήρε περιχαρής μου λέει πως κάποια παλιά του συμμαθήτρια ονόματι τάδε(το όνομα δεν το συγκράτησα) που είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα «ο Κόσμος» της Λάρισας τον έκανε add στο facebook και του άφησε ένα comment που εν ολίγοις έλεγε ότι διαβάζει το blog της αδερφής του και πως είναι τρομερή πέννα . Όταν το άκουσα ήδη είχα αρχίσει να γλύφω τον τεράστιο σοκολατένιο μου πύραυλό , χάρηκα , αλλά μέχρι εκεί , άργησε …

Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα και απέρριψα τις σπουδές στα νομικά στην Ιταλία , για να πάω στο ολοκαίνουργιο τότε ΤΕΙ του κερατά στον Πύργο Ηλείας και να με λυπούνται οι φίλοι μου και οι πέτρες το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος .

Όταν ξενυχτούσα στο studio της ΟΡΤ να παίζω rock και να παπαρολογώ, χωρίς να παίρνω δεκάρα τσακιστεί το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το blog , έλεγα σε όλους σας το πόσο πολύ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος γιατί δεν μπορώ τίποτα άλλο να κάνω στη ζωή μου.

Όταν παραλίγο δύο φορές να παίζω λαϊκά και να γίνω η νέα Χριστίνα Λαμπίρη του ραδιοφώνου , παραλίγο θα το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν καθόμουνα και άκουγα τον κάθε παπάρα δημοσιογράφο (ειδικά αυτοί της επαρχίας είναι ακόμα χειρότεροι ) να μου λέει το μακρύ του και το κοντό του το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος , όταν πίστεψα με όλο μου το είναι τα καλά λόγια που ερχόταν από διάφορους άλλοτε ανιδιοτελώς και άλλοτε όχι , για το γράψιμο μου , το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Όταν πήγα στον οικονομικό διευθυντή της Ελευθερίας(μεγάλη εφημερίδα της Λάρισας)και τον άκουσα να μου μιλάει ενώ κοιτούσε το ρολόι του , πως και τζάμπα να γράφω για την εφημερίδα του δεν πρόκειται ποτέ να βάλει κείμενο μου, άσχετα αν δεν είχε δει καν ποτέ γραπτά μου , το υπέμενα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Τώρα θα σας πω γιατί με τίποτα δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος .


Το πρόβλημα εξαρχής ήταν ότι μπέρδευα την πούτσα με την βούρτσα . Δεν είχα σκεφτεί ότι για να γίνεις δημοσιογράφος πρέπει να προέρχεσαι από κάποια πολύ εύπορη οικογένεια , και εντάξει τι να σου κάνουν οι ασπιρίνες που πουλάει ο πατέρας μου πάνω από 30 χρόνια στη Λάρισα από το ταπεινό του Φαρμακείο , αν είχε φαρμακοβιομηχανία τότε σίγουρα κάτι θα γινότανε .

Πώς να γίνω δημοσιογράφος , όταν δεν έχω από πίσω κανένα κόμμα για να με προωθήσει , θα πάω να χτυπήσω πόρτα στους αναρχοαυτόνομους εκεί σίγουρα θα κάνω καριέρα ούτε στο 902 δεν με παίρνουν, ούτε στο Τηλεάστυ . Μπαμπά ή μαμά μεγαλοδημοσιογράφο , εκδότη , καναλάρχη , εφοπλιστή , μπετατζή , παρουσιαστή δεν έχω , που πάω ξεβράκοτη στα αγγούρια ; Αν έχεις μεγάλα βυζιά πάς μέχρι ένα σημείο , αλλά ούτε τέτοια έχω και τότε άρχισα να το σκέφτομαι καλύτερα .

Μετά παίζουν ρόλο και οι γνωριμίεεεεεςςςςς ξέρω εγώ οι καλές οι γνωριμίες . Υπάρχει και άλλος δρόμος που τον πήρε ο φίλος μου ο Αντώνης ο Μπιδέρης και χαίρομαι γι αυτόν . Να κάνεις δέκα άλλες δουλειές στην αρχή, να τρέχεις σαν το σκυλί , να βάζεις λεφτά από την τσέπη σου και να μένεις σε μια άθλια γκαρσονιέρα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι κάποτε να γίνεις μεγάλος και τρανός , αν ποτέ γίνεις κι εγώ είμαι πολύ τεμπέλα , και πολύ ασυμβίβαστη κι αυτό πληρώνω .

Θέλω ποιότητα ζωής , θέλω χρόνο για να παρατηρώ τη ζωή και να γράφω γι αυτή , θέλω εξοχικά και βόλτες στη θάλασσα , θέλω να έχω την συνείδηση μου καθαρή και να γράφω σενάρια με την φαντασία μου και χαμένα στιχάκια που αιώνια θα ψάχνουν να βρουν τον στόχο τους , και να είμαι άνετη να δίνω 4, 50 ευρώ για να πίνω καφέ στην ΟΣΤΡΙΑ .

Ελπίζω μόνο κάποτε να δεχθούν να δημοσιεύσουν κάτι δικό μου στον «Κόσμο», αν και πια δεν με νοιάζει . Τον τελευταίο χρόνο φοβήθηκα πολύ , πάρα πολύ κάθε βράδυ έτρεμα από τον φόβο μου , ήμουν τόσο απελπιστικά ανόητη και αθώα και μεταλλάχτηκα δεν ξέρω ούτε κι εγώ σε τι , χάρη σε αυτή μου τη μετάλλαξη μου προσφέρθηκε μια καλή δουλειά , με λεφτά που για αρχή δεν θα περίμενα ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου , και έχει σχέση και με την μετακόμιση που σας έλεγα πως θα κάνω μέχρι το τέλος του χρόνου . Μπορεί να μην είναι αυτό που κάποτε ήθελα να γίνω , αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να ξεφύγω και πολύ αφού έχει άμεση σχέση με το αντικείμενο.

Όσο για το γράψιμο και για την τρομερή πέννα που είπε η φίλη δημοσιογράφος και την ευχαριστώ δημόσια γι αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει , γιατί αν καταφέρουν να μου γαμήσουν και την φαντασία και το γράψιμο μου που είναι η λύτρωση μου , τότε θα έχω πεθάνει ακόμα κι αν φαινομενικά ζω , εξάλλου από την αρχή το ήξερα ότι είμαι πολύ καλλιτεχνική φύση η πουτάνα για να αντέξω, γι αυτό και τα παρατάω και πάω σπίτι μου , αφήνω το χώρο για άλλους και για να πούμε και την αλήθεια στον κόσμο που μας διαβάζει την αποτυχία μπορείς να την ντύσεις με όσους περισσότερους επιθετικούς προσδιορισμούς και να την κάνεις να φαίνεται επιτυχία , όμως ξέρετε κάτι τον κόσμο τον έχω γραμμένο , γιατί η δυστυχία δεν γίνεται ευτυχία με τίποτα ….