Μπλουμ

Επειδή λόγω κορώνας πήγε λίγο πίσω, θα πάμε περπατώντας στην εκκλησία! Ο κούκλος μας θα κάνει μπλουμ! 

The Walkabouts 2000 Train Leaves at Eight

Il pleure dans mon cœur

Il pleure dans mon cœur

Comme il pleut sur la ville ;

Quelle est cette langueur

Qui pénètre mon cœur ?

 

Ô bruit doux de la pluie

Par terre et sur les toits !

Pour un cœur qui s’ennuie,

Ô le chant de la pluie !

 

Il pleure sans raison

Dans ce cœur qui s’écœure.

Quoi ! nulle trahison ?...

Ce deuil est sans raison.

 

C’est bien la pire peine

De ne savoir pourquoi

Sans amour et sans haine

Mon cœur a tant de peine !

https://lyricstranslate.com

Il pleure dans mon cœur

Comme il pleut sur la ville ;

Quelle est cette langueur

Qui pénètre mon cœur ?

 

Ô bruit doux de la pluie

Par terre et sur les toits !

Pour un cœur qui s’ennuie,

Ô le chant de la pluie !

 

Il pleure sans raison

Dans ce cœur qui s’écœure.

Quoi ! nulle trahison ?...

Ce deuil est sans raison.

 

C’est bien la pire peine

De ne savoir pourquoi

Sans amour et sans haine

Mon cœur a tant de peine

https://lyricstranslate.com

Paul VERLAINE
1844 - 1896

Il pleure dans mon coeur

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

Tears fall in my heart

As rain falls on the town;

What is this torpor

Pervading my heart?

Ah, the soft sound of rain

On the ground and roofs!

For a listless heart,

Ah, the sound of the rain!

Tears fall without reason

In this disheartened heart.

What! Was there no treason? …

This grief’s without reason.

And the worst pain of all

Must be not to know why

Without love and without hate

My heart feels such pain.

Σφαγείο

Να μάθεις να φεύγεις – Μενέλαος Λουντέμης

 

“Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.”

Μεσημέρι...

Τα μεσημέρια είναι τα καλοκαίρια της καθημερινότητας μας, κρύβουν μέσα τους μια κάποια ραστώνη ή και όχι. Υπόσχονται συνήθως λιακάδα ιδανικά κάτω από μια κληματαριά ή έστω τις πιο ζωηρές ακτίνες του ήλιου και τη μεγαλύτερη θερμοκρασία της ημέρας. Υπόσχονται επιστροφή από τη δουλειά ή έστω διάλλειμα από αυτή, το τελευταίο κουδούνι πριν το σχόλασμα ή τον πρώτο καφέ για κάποιον φοιτητή. Συνοδεύονται με τσίπουρο με γλυκάνισο ή χωρίς μαζί με ολιγόωρη συνάντηση με φίλους και μουσική υπόκρουση ρεμπέτικα μαζί με οχλαγωγία πριν τον μεσημεριανό υπνάκο. 

Τα μεσημέρια μπορεί να είναι ένας περίπατος στο πάρκο, μια αγκαλιά ή μια τελευταία βουτιά στην αλμύρα, τα μεσημέρια είναι η τελευταία παπάρα στη σαλάτα με ζυμωτό ψωμί, το γεμάτο στομάχι και το ζαρωμένο πρόσωπο από το μαξιλάρι να υποδηλώνει ότι τον πήρες πολύ. Το μεσημέρι είναι παύση, άνω τελειά, ώρα κοινής ησυχίας ή ώρα για σεξ. Το μεσημέρι είναι ένα χάδι στα παιδιά σου, μια τελευταία μπύρα στο παγκάκι ενώ λιάζεσαι, η βόλτα με το σκύλο σου δίπλα απ'το ποτάμι, δυο σελίδες από το βιβλίο στο κομοδίνο σου πριν γυρίσεις πλευρό, το γουργουρητό της γάτας σου, ένα επεισόδιο στο netflix ,ένας μίνι απολογισμός του πρωινού σου ή κι αν προλαβαίνεις όλης σου της ζωής. 

Μεσημέρι είναι στη μία και στις μια άμα λάχει και γουστάρεις, μεσημέρι ήταν όταν μου έδωσες το πρώτο σου φιλί, μεσημέρι είναι η ώρα που οι φλώροι έχουν  ήδη  φάει το brunch τους, μεσημέρι είναι αυτό που τελειώνει με τη μυρωδιά φρεσκό- κομμένου καφέ σε όλο το σπίτι  και ραδιόφωνο στα χαμηλά. Μεσημέρι είναι να ξυπνώ και να βλέπω τα πράσινα μάτια σου, μεσημέρι είναι να ξαπλώνω στο γρασίδι κάτω από ένα πεύκο και να χαζεύω τον γαλανό ουρανό, μεσημέρι είναι η μυρωδιά καρύδας από το αντιηλιακό σου ή η ζακέτα στο χέρι σου. Μόνο έτσι αξίζει να' ναι μεσημέρι αλλιώς άστο να πάει  μεσάνυχτα...    

Μετάβαση στη σχολική ζωή ...

Η μετάβαση του μικρού στη σχολική ζωή αποδείχτηκε μια εύκολη υπόθεση όπως το ίδιο είχε συμβεί και με την μεγάλη μου, μόνο που εκείνη είχε πάει σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία πρώτη φορά σχολείο. Θα μου πεις είναι λίγο νωρίς για να βγάζω συμπεράσματα γιατί ίσως όταν καταλάβει ότι και το σχολείο είναι ακόμη μια ρουτίνα αλλάξει γνώμη κάτι που το απεύχομαι φυσικά αλλά προς το παρόν πάει με μεγάλη χαρά, χαίρεται απίστευτα και παίζει με τα παιχνίδια και τα άλλα παιδιά, τρώει το φαγητό του από τις δασκάλες και κοιμάται εκεί με ευκολία.  Αν λίγο χαλάστηκε είναι γιατί είναι και ευαισθητούλης ο καημένος κι όταν βλέπει άλλα παιδάκια να κλαίνε καμιά φορά κλαίει κι αυτός για συμπαράσταση. Αν μοιάσει της αδερφής του θα τα πάει μια χαρά, αφού δεν αντιμετωπίσαμε πότε πρόβλημα και ίσα ίσα οι δασκάλες πάντα την έβαζαν μπροστά για να μαθαίνουν και τα άλλα παιδιά, μόνο που αυτή μεγάλωσε και δεν πάει πια στον παιδικό, σε δυο εβδομάδες προνήπια, περνάνε απίστευτα γρήγορα τα χρόνια...

Μπορεί καμιά φορά να γκρινιάζω για τη νέα μου πραγματικότητα, την μητρότητα και τις ευθύνες που αυτή συνεπάγεται σε έναν πατριαρχικό κόσμο φτιαγμένο αλλά νομίζω ότι πέρασα πλέον στην περίοδο αποδοχής της νέας μου ζωής, όχι της πατριαρχίας αυτή δεν καταπίνεται και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ αλλά έχω αποδεχτεί πλήρως ότι στην υπόλοιπη ζωή μου θα είμαι μάνα και είναι πραγματικά ένα μεγαλειώδες συναίσθημα, όπως και η οικογένεια! Προσοχή δεν πάω να σας παραμυθιάσω, η μητρότητα και η οικογένεια είναι απίστευτά δύσκολες και σκληρές συνθήκες για να την παλέψει κανείς, όμως αν τα καταφέρει τελικά που κάθε μέρα δηλαδή θα παλεύει για να τα καταφέρει έρχονται και στιγμές που αισθάνεσαι μια υπέρτατη πληρότητα, τουλάχιστον εγώ αυτή βιώνω στον παρόντα χρόνο. 

Χαίρομαι που τα παιδιά μου, αν και τόσο μικρά και με χρειάζονται αλλά και μπορούν χωρίς εμένα, θα έλεγα πως για την ηλικία τους είναι αρκετά ανεξάρτητα αλλά μην με ρωτάτε πως το κατάφερα, δεν έχω ιδέα, μπορεί τελικά ο άνθρωπος να γεννιέται. Πάντως αν όντως ισχύει ότι τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν, ίσως τελικά να τα βοήθησε και το παράδειγμά μου, είμαι υπερβολικά ανεξάρτητος άνθρωπος, στέκομαι μόνη μου και σπάνια ζητάω βοήθεια, δε λέω ότι είναι απαραίτητα και πάντα καλό αλλά είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να τα βγάζω πέρα μόνη μου και χαίρομαι καμιά φορά όταν βλέπω ότι ακολουθούνε την περπατησιά μου . Εύχομαι από την καρδιά μου αν και ξέρω πόσο σκληρό είναι καμιά φορά να είσαι ανεξάρτητος να προχωράνε πάντα έτσι στη ζωή τους χωρίς δεκανίκια. Δε βλέπω την ώρα να γυρίσω σπίτι και να πάρω αγκαλιά τα μικρά, γλυκά μου πλάσματα κι αν μου βγει καμιά φορά ο πάτος δεν θα φταίνε τα παιδιά να είστε σίγουροι, όταν υπάρχουν δομές και υποστηρικτικό περιβάλλον η μητρότητα δεν είναι κόλαση αλλά ένα υπέροχο ταξίδι ζωής έτσι όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή . 

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα μικρά μας ... 

Πρώτη μέρα στο σχολείο❤️