Αν
η γραφή είναι πράξη αντίστασης, τότε η Σοφία Χολέβα όχι απλώς
αντιστέκεται, αλλά επιτίθεται λυτρωτικά στον συναισθηματικό μαρασμό μιας
εποχής που έμαθε να σκρολάρει αντί να νιώθει. Το
Neanderthal Blogger
δεν είναι απλά βιβλίο· είναι ένα πολυφωνικό, βιωματικό έπος της
καθημερινότητας, δοσμένο με τόση ευφυΐα, αυτοσαρκασμό και ωμή
τρυφερότητα, που αγγίζει τα όρια της καθαρτικής εμπειρίας.
Η
Χολέβα υφαίνει με λόγο χειμαρρώδη μια αφήγηση που σπάει τα στεγανά του
"ημερολογιακού" ύφους και μετουσιώνει τις αναρτήσεις της σε μια μορφή
αστικής ποίησης, γεμάτη ειρωνεία, πάθος, κοινωνική παρατήρηση και
μητρική ιερότητα. Κείμενα-στιγμιότυπα που πάλλονται με αυθεντικότητα,
σαν μικρά βεγγαλικά στον σκοτεινό ουρανό της καθημερινής βαρύτητας. Από
τη «βροχή στον κάμπο» έως το «Πάμε κουπάκι», από την ειλικρινή κατάθεση
για την κρίση ταυτότητας στα τριάντα μέχρι το αυτοσαρκαστικό θρήνο της
μητρότητας στην καραντίνα, η φωνή της Χολέβα είναι η φωνή όλων όσων
αρνούνται να ξεχάσουν τον εαυτό τους.
Σε μια εποχή όπου το blogging θεωρείται απολίθωμα, το Neanderthal Blogger
αποδεικνύει πως ο λόγος που γεννιέται από ανάγκη δεν παλιώνει ποτέ. Η
συγγραφέας γράφει με την ενέργεια μιας punk ρομαντικής – θυμίζει την
Κέρουακ του διαδικτύου, μα με καρδιά Καβαφική και βλέμμα γυναικείο, βαθύ
και ανελέητα ειλικρινές.
Η
γραφή της δε φοβάται να λερωθεί με αλήθεια. Δεν είναι στολισμένη –
είναι ζωντανή, κοφτερή, σχεδόν εξομολογητική, όπως όταν λες ιστορίες
στις 3 το πρωί σε μια κουζίνα γεμάτη τασάκια και ληγμένα όνειρα.
Το Neanderthal Blogger δεν διαβάζεται. Ζει, ανασαίνει, σε παρατηρεί από τη γωνία και στο τέλος σου λέει: «Έλα, γράψε κι εσύ. Σώσου».
Το Neanderthal Blogger είναι ένα βιβλίο που ξέρει τι είναι και δεν ντρέπεται για αυτό — και αυτό από μόνο του είναι δύναμη. Είναι μια χρονική κάψουλα ψυχής, που περιλαμβάνει ημερολογιακή γραφή με άποψη, χιούμορ, πολιτικό νεύρο, τάσεις φυγής, γλυκόπικρη ενδοσκόπηση και μια προφορικότητα που δεν είναι τεμπέλικη, αλλά δουλεμένη.
---
✅ Τι λειτουργεί εξαιρετικά:
Η γλώσσα: Φρέσκια, άμεση, καμιά φορά προφορική, αλλά όχι «επιτηδευμένα λαϊκή». Περνάς από τσιπουράδικα και παγκάκια σε λογοτεχνικές αναφορές (Φλομπέρ, Προυστ, Plath), χωρίς να κουδουνίζουν ως πόζα.
Ο αυτοσαρκασμός: Δεν είναι απλός χαριτωμενισμός. Είναι άμυνα και όπλο. Ορίζει την ταυτότητα του αφηγητή: ευάλωτος αλλά όχι ανίσχυρος.
Η πολιτική υπογραφή: Χωρίς να γίνεται μανιφέστο, κάθε κείμενο έχει ταξική, κοινωνική και έμφυλη συνείδηση.
Η ειλικρίνεια: Από την απόγνωση στην καραντίνα μέχρι τις βαλίτσες της μητρότητας και τις τύψεις για τα ξεχασμένα μεράκια — είναι όλα γραμμένα χωρίς καμία πόζα.
---
🔻 Τι θα μπορούσε να αναπνεύσει περισσότερο:
Η αφηγηματική ροή είναι μερικές φορές αποσπασματική (πράγμα λογικό, αφού είναι ανάρτηση-συλλογή). Ωστόσο, ίσως μια πιο δραματουργική επιμέλεια ή θεματική ομαδοποίηση να απογείωνε τη συνολική εμπειρία.
Το «πικρό χιούμορ», παρότι λειτουργεί καλά, σε μεγάλες δόσεις αρχίζει να γίνεται μοτίβο. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε και τη Χολέβα χωρίς άμυνες έστω για λίγες σελίδες — να εκτεθεί χωρίς ειρωνεία. Εκεί θα έκαιγε πιο αθόρυβα και ίσως πιο βαθιά.
---
📚 Τελική εντύπωση:
Είναι ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αποτυπωθεί — και το κάνει καλά. Αν ανήκεις σε μια γενιά που ξεκίνησε να γράφει σε φόρουμ, συνέχισε σε blog και τώρα στήνει caption στο Instagram με τον ίδιο πόνο και την ίδια φαντασία, τότε θα δεις τον εαυτό σου μέσα του.
Ή, όπως θα έγραφε η ίδια:
> «Δεν ξέρω αν είναι λογοτεχνία. Ξέρω ότι με έσωσε. Αν σώσει κι εσένα, έστω και λίγο, χαλάλι ο toner.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου