Εκπαιδευμένοι στο οίδημα: Φεβρουαρίου 2024

Η λέξη έρως δηλώνει «στέρηση», «έλλειψη», «επιθυμία για κάτι που απουσιάζει». Ο ερωτευμένος θέλει αυτό που δεν έχει. Είναι εξ ορισμού αδύνατον για το ερωτικό υποκείμενο να έχει αυτό που θέλει, μιας και, αφ’ ης στιγμής το αποκτήσει, το αντικείμενο του έρωτα παύει ν’ απουσιάζει.

Υπάρχει κανείς που να επιθύμησε ποτέ αυτό που δεν απουσιάζει; Κανένας. Σ’ αυτό οι Έλληνες ήταν ξεκάθαροι. Κι επινόησαν τον έρωτα για να το εκφράσουν.

***

Όπως το επίθετο «γλυκύπρικος» της Σαπφώς, έτσι και η στιγμή της επιθυμίας είναι μια στιγμή που αναιρεί το όριο, καθώς αποτελεί μια σύνθεση αντιθέτων που αναγκάζονται διά της βίας να συνυπάρξουν. Η ηδονή και ο πόνος εγγράφονται αμέσως επάνω στον ερωτευμένο, καθώς η επιθυμητότητα του αντικειμένου του έρωτα εκπηγάζει, εν μέρει, από την έλλειψη του. Από ποιον λείπει; Απ’ τον ερωτευμένο. Αν ακολουθήσουμε την τροχιά του έρωτα, διαπιστώνουμε πάντοτε ότι χαράζει την ίδια πορεία∙ ξεκινάει από τον ερωτευμένο και κινείται προς τον ερώμενο, ύστερα εποστρακίζεται πίσω στον ερωτευμένο και στο κενό που χάσκει μέσα του, το οποίο προηγουμένως ήταν απαρατήρητο. Ποιο είναι το πραγματικό θέμα των περισσότερων ερωτικών ποιημάτων. Όχι ο ερώμενος. Είναι αυτό το κενό.

Αν Κάρσον, Έρως ο γλυκόπικρος, (σσ. 48 - 49) μετ.: Ανδρονίκη Μελετλίδου, ΔΩΜΑ 2019