Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Μ. Τετάρτη γύρω στις δέκα το βράδυ, διασχίζοντας τα Τέμπη , με αυτόν τον σκαραβαίο και το "τελευταίο ποτηράκι" στη διαπασών

Φλώρινα 8 Απριλίου 2012 Ξενοδοχείο Hellinis - Δωμάτιο 210 Crave by Sarah Kane "And I want to play hide-and-seek and give you my clothes and tell you I like your shoes and sit on the steps while you take a bath and massage your neck and kiss your feet and hold your hand and go for a meal and not mind when you eat my food and meet you at Rudy's and talk about the day and type your letters and carry your boxes and laugh at your paranoia and give you tapes you don't listen to and watch great films and watch terrible films and complain about the radio and take pictures of you when you're sleeping and get up to fetch you coffee and bagels and Danish and go to Florent and drink coffee at midnight and have you steal my cigarettes and never be able to find a match and tell you about the the programme I saw the night before and take you to the eye hospital and not laugh at your jokes and want you in the morning but let you sleep for a while and kis...

The jam house

Calton Hill Εδώ έχει έναν άσπρο ουρανό, σπάνια βλέπεις το μπλε και οι άνθρωποι τρέχουν από πίσω σου να σου δώσουν αυτό που από απροσεξία σου έπεσε ή ξέχασες. Ευγενικοί, μάλλον έτσι έμαθαν να είναι. Τόσο ευγενικοί που μερικές φορές μπορώ και να τους παρεξηγήσω συνηθισμένη από την γαιδουροσύνη που άφησα πίσω μου. Κάθε μέρα ανεβαίνω στον πάνω όροφο του λεωφορείου και μετράω, είναι άπειροι. Παντού άντρες με καροτσάκια  και με τα άλλα δυο παιδιά τους από δίπλα. Στατιστικά αυτή η εικόνα είναι πολύ πιο συχνή, σπάνια βλέπεις γυναίκες να σπρώχνουν τα παιδικά καροτσάκια , να και μια εικόνα που δεν συναντάς στην Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι πάνω στα καροτσάκια και είναι κι αυτοί επίσης πολλοί, που σου δημιουργείται η εντύπωση πως οι μισοί Σκοτσέζοι είναι ανάπηροι, χμμμ μάλλον απλά εδώ ζούνε τη ζωή τους ενώ στο Ellada αναγκάζονται να περιορίζονται στα σπίτια τους. Α ξέχασα και όλοι λένε thank you στο οδηγό μόλις κατέβουν από το αστικό, πίσω στην μαμά πατρίδα αυτό απλ...

Edinburgh 

Royal Mile Με περίμεναν στο σπίτι. Μόλις γύρισα δεν ήξερα ποιον να πρώτο αγκαλιάσω. Τη λεκάνη, τη μπανιέρα ή το κρεβάτι μου; Τελικά η σειρά είχε ως εξής:  1. Λεκάνη  2. Μπάνιο  3. Καναπές  Είπα ότι θα ήταν για λίγο αλλά με το που με άδειασα εκεί, η αποπλάνηση ήταν αναπόφευκτη.  Το κρεβάτι μου ακόμα  περιμένει. Αυτά, χθες.Προχθές στη George Street, ο ταρίφας-ταρίφας ήταν είδος υπό  εξαφάνιση. Δεν ήταν απαραίτητα και κακό, μας βοήθησε να απολαύσουμε για λίγο τη νυχτερινή έξοδο των περαστικών με τα ψηλά τακούνια. Ο κόσμος εδώ είναι διαφορετικός .  Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που λείπω από την Ελλάδα και ήδη όλα έχουν αλλάξει . Θυμάμαι εκείνο το πρωινό της Τρίτης, πουρνό-πουρνό στο σταθμό της Λάρισας  να περιμένω το  τρένο, που ήρθε με μισή ώρα καθυστέρηση και τους ταξιδιώτες που φεύγανε για  Βόλο και Θεσσαλονίκη με το "Imagine"  στα χέρια και αναρωτιόμουνα. Άραγε θα τους κρατήσω  συντροφιά στο μικρό τους ...

loopylornas Αποτελεί το βορειότερο και ορεινότερο τμήμα της Μ. Βρετανίας, που βρίσκεται βόρεια της Αγγλίας. Φημίζεται για το ουίσκι της. Στα  Χάιλαντς  κυριαρχεί το άγριο τοπίο με τις λίμνες, τα βουνά, τα κάστρα, τα ρυάκια, που αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Ανάμεσα στις λίμνες και η γνωστή λίμνη του Λόχνες. Περιεχόμενα : 1. Γενικές Πληροφορίες 2. Ιστορική αναδρομή 3. Κύρια αξιοθέατα 4. Προτάσεις διαδρομών 5. Φαγητό - ποτό - διασκέδαση 6. Αγορές 7. Μετάβαση - Συγκοινωνίες 8. Διαμονή - Ξενοδοχεία 9. Ταξιδιωτικά Tips 10. Πρεσβεία - Προξενεία - Τηλέφωνα ανάγκης 11. Links 1. Γενικές πληροφορίες Έκταση : 78.772 τ.χλμ Πληθυσμός : 5.100.000 κατ. Πρωτεύουσα :  Εδιμβούργο Πολίτευμα : συνταγματική μοναρχία Κυριότεροι ποταμοί : Εσκ, Νιθ, Ντη, Ντον, Μέιγκ Κλίμα : εύκρατο με ήπιους χειμώνες και θερμά καλοκαίρια και άφθονες βροχοπτώσεις Γλώσσα : αγγλική (η σκοτσέζικη γαελική μιλιέται σχεδόν από 80.000 άτομα στη Σκοτία) Σημαντικές πόλεις : Γλασκόβη, Άμπερντιν, Ντάντι Ορο...

Μερικές φορές είναι κάποιες εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις- κολλημένες στο μυαλό μου- που ακόμα κι αν ξεχνώ για μέρες- είναι ώρες - συνήθως βραδινές- που έρχονται και μου στροβιλίζουν το μυαλό. Σήκω να γράψεις για μας μου φωνάζουν, θέλουμε να βγούμε από το κεφάλι σου, θέλουμε να γίνουμε λέξεις, να μας πληκτρολογήσεις και να μας ποστάρεις, μόνο τότε θα ησυχάσουμε. Να όπως απόψε που –πάλι θα ξαγρυπνήσω- μα δεν πειράζει- έχω καιρό να το κάνω και να πω την αλήθεια, μου έλειψε… Ήταν Οκτώβρης. Είχα ανέβει στη Φλώρινα για το πρώτο μου μάθημα. Δεύτερο έτος πια, τελειόφοιτη- και όχι πια ψαρωμένη. Αυτό είναι- το βρήκα. Μην ψαρώνετε  με τη ζωή, απλά αυτή είναι πιο παλιά από εμάς και ξέρει.   Εκείνο το ΠΣΚ ΣΤΗ Φλώρινα, όπως και κάθε ΠΣΚ εκεί, όταν έφτασε στο τέλος του, με βρήκε λίγα εικοσιτετράωρα μεγαλύτερη, λίγο πιο σοφή και στο αυτοκίνητο ενός συμφοιτητή μου- που είχε την καλοσύνη να με αδειάσει στη Θεσσαλονίκη. Εκείνο το απόγευμα Κυριακής- ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΕΓΝΑΤΙΑ-Ο...

Μάιος 2009 

  Σαββίδης Συμεών / Γύρω-γύρω όλοι Θ έλω μια κούπα καφέ και σοκολατένια kellogg ’ s . Όχι σήμερα δεν πήγα για περπάτημα, προς το παρόν τουλάχιστον. Ξύπνησα  από το γαμημένο το σταθερό τηλέφωνο που δεν έλεγε να ησυχάσει. Ε ,ναι λοιπόν, με ξυπνήσατε. Τα καταφέρατε! Πάντως νομίζω ότι σε αυτή τη ζωή, υπάρχουν χειρότερα πράγματα από αυτό.  Ας πούμε το να ταξιδεύεις τη διαδρομή Κοζάνη-Λάρισα πάνω σε λεωφορείο και δίπλα σου να κάθεται, μια γύρω στα 22, ξανθιά, με μια μύτη χειρότερη και από του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η γκόμενα από τα Καλύβια, να μιλάει με ούι  α λα Γιάννα και  σε όλη την διαδρομή  να έχει πάρει πάνω από πέντε τηλέφωνα και να διηγείται  πανομοιότυπα την ίδια ιστορία. Φρίκη !Μέχρι να κατέβω την εμπέδωσα για τα καλά. Μια ζωή γκαντέμο, είχα ξεχάσει να πάρω τα ακουστικά μαζί μου! Αυτή η ξανθιά μισοριξιά , φοιτήτρια στα ΤΕΙ της Λάρισας , είχε πάει να πουλήσει  τσαμπουκά στον καραβανά  γκόμενο της που έμενε στην Κοζάνη! Είχαν και καλά...

Γύρισα από Φλώρινα, παραφορτωμένη εικόνες και με μια αλλεργική ρινίτιδα που με ταλαιπωρεί αφάνταστα .  Νομίζω ότι ήρθε η ώρα σίγά-σιγά να επανακάμψω. Έχω αρκετά  να γράψω στο blog  που συσσωρεύτηκαν αυτό το διάστημα σιωπής αν και η αλήθεια είναι ότι έχω εργαστεί αρκετά παραγωγικά  με πράγματα που όμως δεν μπορώ να δημοσιεύσω προς το παρόν εδώ.  Άρχισε πάλι το κάθε τι να είναι μια αφορμή για γραφή αλλά μαζεύτηκαν τόσα πολλά πια που πρέπει πρώτα να τα σημειώνω για να μην τα ξεχάσω και δεύτερον να αφιερώνω αρκετό χρόνο την ημέρα μόνο στο γράψιμο, για να προλάβουν να γραφτούν όλα πριν χαθεί η ζωντάνια τους. Τελικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Να αφήνεις κάτι να ωριμάζει μέσα σου και μετά να γράφεις γι αυτό ή να το γράφεις την ώρα που σε καίει; Νομίζω είναι αναλόγως την περίπτωση και το πώς θα σου βγει. Όταν σου βγει και αν σου βγει το γράφεις, το πότε το δημοσιεύεις είναι μια άλλη ιστορία. Έχω πολλά να πω και νιώθω ότι με πνίγουν ή ότι δεν θα προλάβω να τα πω όλ...