Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Calton Hill Εδώ έχει έναν άσπρο ουρανό, σπάνια βλέπεις το μπλε και οι άνθρωποι τρέχουν από πίσω σου να σου δώσουν αυτό που από απροσεξία σου έπεσε ή ξέχασες. Ευγενικοί, μάλλον έτσι έμαθαν να είναι. Τόσο ευγενικοί που μερικές φορές μπορώ και να τους παρεξηγήσω συνηθισμένη από την γαιδουροσύνη που άφησα πίσω μου. Κάθε μέρα ανεβαίνω στον πάνω όροφο του λεωφορείου και μετράω, είναι άπειροι. Παντού άντρες με καροτσάκια  και με τα άλλα δυο παιδιά τους από δίπλα. Στατιστικά αυτή η εικόνα είναι πολύ πιο συχνή, σπάνια βλέπεις γυναίκες να σπρώχνουν τα παιδικά καροτσάκια , να και μια εικόνα που δεν συναντάς στην Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι πάνω στα καροτσάκια και είναι κι αυτοί επίσης πολλοί, που σου δημιουργείται η εντύπωση πως οι μισοί Σκοτσέζοι είναι ανάπηροι, χμμμ μάλλον απλά εδώ ζούνε τη ζωή τους ενώ στο Ellada αναγκάζονται να περιορίζονται στα σπίτια τους. Α ξέχασα και όλοι λένε thank you στο οδηγό μόλις κατέβουν από το αστικό, πίσω στην μαμά πατρίδα αυτό απλ...

Edinburgh 

Royal Mile Με περίμεναν στο σπίτι. Μόλις γύρισα δεν ήξερα ποιον να πρώτο αγκαλιάσω. Τη λεκάνη, τη μπανιέρα ή το κρεβάτι μου; Τελικά η σειρά είχε ως εξής:  1. Λεκάνη  2. Μπάνιο  3. Καναπές  Είπα ότι θα ήταν για λίγο αλλά με το που με άδειασα εκεί, η αποπλάνηση ήταν αναπόφευκτη.  Το κρεβάτι μου ακόμα  περιμένει. Αυτά, χθες.Προχθές στη George Street, ο ταρίφας-ταρίφας ήταν είδος υπό  εξαφάνιση. Δεν ήταν απαραίτητα και κακό, μας βοήθησε να απολαύσουμε για λίγο τη νυχτερινή έξοδο των περαστικών με τα ψηλά τακούνια. Ο κόσμος εδώ είναι διαφορετικός .  Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που λείπω από την Ελλάδα και ήδη όλα έχουν αλλάξει . Θυμάμαι εκείνο το πρωινό της Τρίτης, πουρνό-πουρνό στο σταθμό της Λάρισας  να περιμένω το  τρένο, που ήρθε με μισή ώρα καθυστέρηση και τους ταξιδιώτες που φεύγανε για  Βόλο και Θεσσαλονίκη με το "Imagine"  στα χέρια και αναρωτιόμουνα. Άραγε θα τους κρατήσω  συντροφιά στο μικρό τους ...

Κάθε αξιοπρεπές τέλος ενός ταξιδιού , πρέπει να σε βρίσκει με πρησμένα πόδια από το περπάτημα , πλημμυρισμένο από καινούργιες εικόνες , γεύσεις , μυρωδιές , κουβαλώντας μια κούραση στην πλάτη που όμως είναι τόσο γλυκιά και εκτιμάτε ακόμα περισσότερο , όταν ξέρεις πως είναι να δουλεύεις τις αργίες , όταν όλοι οι άλλοι , πετούν χαρταετούς , ψήνουν αρνιά ή κόβουν βασιλόπιτες κι εσύ χτυπάς κάτι αεροπλανικά δεκάωρα ή και δωδεκάωρα στη δουλειά . Τότε ξέρεις πως η μια κούραση δεν έχει καμία σχέση με την άλλη και πως κάποιες τέτοιες στιγμές , προσεύχεσαι να σε αξιώσει ο θεός να βγάλεις χιλιάδες φουσκάλες στα πόδια σου , περπατώντας και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο , παρά να κάνεις οτιδήποτε για να κανείς καριέρα . Το ταξίδι στην Πράγα ήταν υπέροχο , τουλάχιστον αποφύγαμε για λίγο τις σπαστικές διακοπές ρεύματος, τη βρόμα από τα σκουπίδια και την ελληνική τηλεόραση . Μετά την άφιξη μας βέβαια , δεν μπορώ να πω ότι άλλαξαν πολλά πράγματα . Η επάνοδος μου στα πάτρια εδάφη είναι γεγονός εδώ και λ...