Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Γράφεις επειδή το έχεις ανάγκη. Ακόμα κι αν γράφεις αστεία, εύθυμα, ανεβαστικά … υπάρχει μια ανάγκη μέσα σου που σε σπρώχνει προς τα εκεί. Ήσουν ο πιο φτωχός/ άσχημος/ παρεξηγημένος/ μόνος/ αποτυχημένος/ δαρμένος στο σχολείο; Δεν επικοινωνούσες με το περιβάλλον σου; Δε σε καταλάβαιναν οι γονείς σου; Έχεις την τάση να κλείνεσαι σε φανταστικούς κόσμους και να χαζεύεις τα ντουβάρια με τις ώρες; Ήσουν ερωτευμένος/ η με άτομο που σε είχε στο κλάσιμο επί χρόνια; Τότε μπορεί να αισθάνεσαι διακαώς την ανάγκη να γράψεις. (Και μεταξύ μας, αν δεν το κάνεις, δεν θα είσαι και η ψυχή της παρέας ακριβώς…) Θα πεις, εκατομμύρια άνθρωποι περνάνε τέτοια και χειρότερα αλλά δεν γίνονται συγγραφείς. Ναι, αλλά όσοι γίνονται τελικά συγγραφείς έχουν περάσει εκατομμύρια τέτοια και χειρότερα. Έχουν κάτι μέσα τους που είναι κενό, για λόγους που μόνον πολυετής ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει(εγώ ξέρω το κενό μου!), έχουν μια τρύπα, ένα αδειανό σημείο στο βάθος της ψυχής τους, μια αδηφάγο ανάγκη επικοινωνίας που δεν ...

Έχω ξαναγράψει πολλές φορές για την «αλήθεια» όπως και αρκετές αρλούμπες για πολλά πράγματα γενικότερα. Έχω πέσει αρκετές φορές στη λούμπα να κρίνω ανθρώπους,στάσεις ζωής,απόψεις. Νομίζω ότι για να το κάνεις αυτό,πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου να ζει σε γυάλινο βάζο από τελειωμένο γλυκό του κουταλιού( καρυδάκι κατά προτίμηση ) κι εγώ δεν έχω καμία τέτοια διάθεση. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη ή αν θες την στενομυαλιά να φέρνουμε πάντα την αλήθεια στα μέτρα μας.Να κρίνουμε κάποιον όταν κάνει κάτι κι αν η ζωή μας το φέρει και πρέπει να το φάμε κι εμείς στη μάπα τότε ξεχνάμε ότι λέγαμε και ξάφνου αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε γίνεται η ιδανική κατάσταση για μας,ίσως και να είναι άμυνα για να επιβιώνουμε. Έγραψα ένα post «Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια» ,στο επόμενο post μου, κάποιος ανώνυμος άφησε το ακόλουθο σχόλιο «Τελικά θα μείνεις εκεί για να μην κανεις και εσυ, αυτα που δεν κάνανε και οι άλλοι.(Σκέψου πριν απαντήσεις)» Μετά από πέντε χρόνια σε αυτό το blog έμαθα να αναγνω...