Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μεταπτυχιακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μεταπτυχιακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο, Ιουνίου 30, 2012

Εκδόθηκα και ήρθα

Πάει και με το φόρεμα μου :p
Τελικά ο Ιούνης δεν τελείωσε στη Φλώρινα! Τι μέρα κι αυτή; Πόσα χιλιόμετρα σε ένα εικοσιτετράωρο πια να αντέξω; Εδώ που τα λέμε έχω κάνει πολλά περισσότερα από τα σημερινά μέσα σε 24 ώρες :) Ας ξεκινήσω από τα ευχάριστα και θα συνεχίσω μόνο με αυτά, γιατί μόνο τέτοια έχω για σήμερα

Καταρχάς και το βασικότεροοοοο

 ΈΓΡΑΨΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

α
α
α
α!!!!!


Άααααρα διακοπές... Χμμμμ έχω και μια διπλωματική το ξέχασα...

Επίσης εκδόθηκααααα κοίτα να δεις το λέω και χαίρομαι, χεχεχε

Κυκλοφορώ σε χρώμα καρπουζί και για περισσότερες λεπτομέρειες

Λεξηtanil
ISSN 1792-1066
Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας 





 Εντάξει όταν εκδίδεσαι μόνος/η ξέρουμε τι είσαι όταν το κάνεις με παρέα;

Do Not Disturb



Και κάπως έτσι θα τελειώσει ο Ιούνης, εδώ στη Φλώρινα με το δροσερό αεράκι  και το  μισάνοιχτο  παράθυρο, που αλλού στο γνώριμο δωμάτιο 210.

Κυριακή, Μαΐου 13, 2012

Γυάλινος Κόσμος


Tennessee Williams

[JIM lights a cigarette and leans indolently back on his elbows smiling at LAURA with a warmth and charm which lights her inwardly with altar candles. She remains by the table, picks up a piece from the glass menagerie collection, and turns it in her hands to cover her tumult.]

JIM [after several reflective puffs on his cigarette]: What have you been doing since high school? 
[She seems not to hear him.] 
Huh? 
[LAURA looks up.] 
I said what have you done since high school, Laura? 
LAURA: Nothing much. 
JIM: You must have been doing something these six long years. 
LAURA: Yes. 
JIM: Well, then, such as what? 
LAURA: I took a business course at business college – 
JIM: How did that work out? 
LAURA: Well, not very – well – I had to drop out, it gave me – indigestion – 
[JIM laughs gently.] 
JIM: What are you doing now? 
LAURA: I don’t do anything – much. Oh please don’t think I sit around and do nothing! My glass collection takes up a good deal of time. Glass is something you have to take care of. 
JIM: What did you say – about glass? 
LAURA: Collection I said – I have one – [She clears her throat and turns away again, acutely shy.
JIM [abruptly]: You know what I judge to be the trouble with you? Inferiority complex! [..] Everybody excels in some one thing. Some in many! [He unconsciously glances at himself in the mirror.] All you’ve got to do is discover in what! 
[…]
LAURA: Ohhhh. 
JIM: Because I believe in the future of television! [turning his back to her.] I wish to be ready to go up right along with it. Therefore I’m planning to get in on the ground floor. In fact, I’ve already made the right connections and all that remains is for the industry itself to get under way! Full steam –  [His eyes are starry.] Knowledge – Zzzzp! Money – Zzzzp! – Power! That’s the cycle democracy is built on! 
[His attitude is convincingly dynamic. LAURA stares at him, even her shyness eclipsed in her absolute wonder. He suddenly grins.] 
I guess you think I think a lot of myself! 
LAURA: No-o-o-o, I – 
JIM: Now how about you? Isn’t there something you take more interest in than anything else? 
LAURA: Well, I do – as I said – have my –glass collection –

[A peal of girlish laughter rings from the kitchenette.]
JIM: I’m not right sure I know what you’re talking about. What kind of glass is it?
LAURA: Little articles of it, they’re ornaments mostly! Most of them are little animals made out of glass, the tiniest little animals in the world. Mother calls them a glass menagerie! Here’s an example of one, if you’d like to see it! This one is one of the oldest. It’s nearly thirteen.
     [Music: ‘The Glass Menagerie’.]
     [He stretches out his hand.]
     Oh, be careful – if you breathe, it breaks!
 JIM: I’d better not take it. I’m pretty clumsy with things.
 LAURA: Go on, I trust you with him! [She places the piece in his palm.] There now – you’re holding him gently! Hold him over the light, he loves the light! You see how the light shines through him?
 JIM: It sure does shine!
 LAURA: I shouldn’t be partial, but he is my favourite one.
 JIM: What kind of a thing is this one supposed to be?
 LAURA: Haven’t you noticed the single horn on his forehead?
 JIM: A unicorn, huh?
 LAURA: Mmmm-hmmm!
 JIM: Unicorns – aren’t they extinct in the modern world?
 LAURA: I know!
 JIM: Poor little fellow, he must feel sort of lonesome.
LAURA [smiling]: Well if he does, he doesn’t complain about it. He stays on a shelf with some horses that don’t have horns and all of them seem to get along nicely together.
 JIM: How do you know?
 LAURA [lightly]: I haven’t heard any arguments among them!
 JIM [grinning]: No arguments, huh? Well, that’s a pretty good sign! Where shall I set him?
 LAURA: Put him on the table. They all like a change of scenery once in a while!
 JIM: Well, well, well, well – [He places the glass piece on the table, then raises his arms and stretches.] Look how my big shadow is when I stretch!
 LAURA: Oh, oh yes – it stretches across the ceiling!
 JIM [crossing to the door]: I think it’s stopped raining. [He opens the fire-escape door and the background music changes to a dance tune.] Where does the music come from?
LAURA: From the Paradise Dance Hall across the alley.
JIM: How about cutting up the rug a little, Miss Wingfield?




Δευτέρα, Απριλίου 09, 2012

At 4.48

Συνειρμικός λόγος και λυρικότητα του λόγου


Sarah Kane

Psychosis 4.48

At 4.48
  when sanity visits
  for one hour and twelve minutes I am in my right mind.
  When it has passed I shall be gone again,
  a fragmented puppet, a grotesque fool.
  Now I am here I can see myself
  but when I am charmed by vile delusions of happiness,
  the foul magic of this engine of sorcery,
  I cannot touch my essential self.

  Why do you believe then and not now?

  Remember the light and believe the light.
  Nothin matters more.
  Stop judging by appearances and make a right judgment.

- It's all right. You will get better.
- Your disbelief cures nothing.

  Look away from me.

Κυριακή, Απριλίου 08, 2012

Λαχταρώ

Φλώρινα 8 Απριλίου 2012

Ξενοδοχείο Hellinis - Δωμάτιο 210




Crave

by Sarah Kane
"And I want to play hide-and-seek and give you my clothes and tell you I like your shoes and sit on the steps while you take a bath and massage your neck and kiss your feet and hold your hand and go for a meal and not mind when you eat my food and meet you at Rudy's and talk about the day and type your letters and carry your boxes and laugh at your paranoia and give you tapes you don't listen to and watch great films and watch terrible films and complain about the radio and take pictures of you when you're sleeping and get up to fetch you coffee and bagels and Danish and go to Florent and drink coffee at midnight and have you steal my cigarettes and never be able to find a match and tell you about the the programme I saw the night before and take you to the eye hospital and not laugh at your jokes and want you in the morning but let you sleep for a while and kiss your back and stroke your skin and tell you how much I love your hair your eyes your lips your neck your breasts your arse your
and sit on the steps smoking till your neighbour comes home and sit on the steps smoking till you come home and worry when you're late and be amazed when you're early and give you sunflowers and go to your party and dance till I'm black and be sorry when I'm wrong and happy when you forgive me and look at your photos and wish I'd known you forever and hear your voice in my ear and feel your skin on my skin and get scared when you're angry and your eye has gone red and the other eye blue and your hair to the left and your face oriental and tell you you're gorgeous and hug you when you're anxious and hold you when you hurt and want you when I smell you and offend you when I touch you and whimper when I'm next to you and whimper when I'm not and dribble on your breast and smother you in the night and get cold when you take the blanket and hot when you don't and melt when you smile and dissolve when you laugh and not understand why you think I'm rejecting you when I'm not rejecting you and wonder how you could think I'd ever reject you and wonder who you are but accept you anyway and tell you about the tree angel enchanted forest boy who flew across the ocean because he loved you and write poems for you and wonder why you don't believe me and have a feeling so deep I can't find words for it and want to buy you a kitten I'd get jealous of because it would get more attention than me and keep you in bed when you have to go and cry like a baby when you finally do and get rid of the roaches and buy you presents you don't want and take them away again and ask you to marry me and you say no again but keep on asking because though you think I don't mean it I do always have from the first time I asked you and wander the city thinking it's empty without you and want want you want and think I'm losing myself but know I'm safe with you and tell you the worst of me and try to give you the best of me because you don't deserve any less and answer your questions when I'd rather not and tell you the truth when I really dont' want to and try to be honest because I know you prefer it and think it's all over but hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life and forget who I am and try to get closer to you because it's a beautiful learning to know you and well worth the effort and speak German to you badly and Hebrew to you worse and make love with you at three in the morning and somehow somehow somehow communicate some of the overwhelming undying overpowering unconditional all-encompassing heart-enriching mind-expanding on-going never-ending love I have for you."

Αυτό θα πει .... παρ..... προτ....

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2012

Μultilitera

δΕΊΤΕ εΔΏ 
by sophie_jamaica


υ.σ το παραπάνω blog, το δημιούργησα για να συγκεντρωθούν όλες οι εργασίες που εκπονήθηκαν στο πλαίσιο του μαθήματος "δικτυακές και πολυμεσικές εφαρμογές της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση" στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών Δημιουργικής γραφής του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2012

Τα τρόπαια


Τροπαιούχος σημαδιών. Εσωτερικών ή εξωτερικών; Εσωτερικών. Αδιάψευστος μάρτυρας το εικοσιεξάχρονο κορμί μου, δυο σημάδια όλα κι όλα κι αυτά μου τα προκάλεσε άλλος. Ήμουνα ήσυχο παιδάκι, δεν έκανα ποτέ ταρζανιές, έτσι έλεγε η μαμά. Ο αδερφός μου είχε άλλη άποψη. Εκείνος ήταν εξάλλου ο υπαίτιος και των δυο.


Το πρώτο σημάδι το απέκτησα το 1993 , όταν ήμουνα οχτώ χρονών και ο αδερφός μου έντεκα. Είχε γυρίσει από μια μονοήμερη σχολική εκδρομή, κουβαλώντας ένα σουγιά, όταν με φώναξε να πάω στο δωμάτιο του.


Πήρα ένα σουγιά και θέλω να δω αν κόβει, μου είπε. Τότε εγώ χαμογέλασα και του άπλωσα το δεξί μου χέρι. Έβγαλε το σουγιά κι άρχισε να μου κόβει τον καρπό! Αυτό ήταν ,μετά την διαπεραστική τσιρίδα μου ήρθαν τα κλάματα όταν αντίκρισα το αίμα στο χέρι μου ενώ εκείνος χαμογελούσε με ευχαρίστηση!


Το άλλο έγινε πολύ αργότερα, ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μας στο χωριό. Ήμασταν ξαπλωμένοι και οι δυο, εκείνος έλυνε σταυρόλεξο κι εγώ τον πείραζα εκλιπαρώντας για λίγη προσοχή , όταν γύρισε νευριασμένος, και με όλη του τη δύναμη έμπηξε το bic στυλό του στο αριστερό μου μπούτι, σέρνοντας τη μύτη του για λίγο μες στη σάρκα μου…


Τώρα εκείνος έχει χαθεί , όμως νιώθω πολύ περήφανη που φέρνω τα σημάδια του και ώρες- ώρες, όταν μου λείπει τα χαϊδεύω και είναι σαν να αγγίζω εκείνον που δεν χάιδεψα ποτέ…

Κυριακή, Φεβρουαρίου 19, 2012

Τα τρόπαια


"Τα τρόπαια" είναι ένα project, που δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος "Δικτυακές και πολυμεσικές εφαρμογές της Λογοτεχνίας στην εκπαίδευση", στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. 

Διδάσκουσα του μαθήματος είναι η κ. Σοφία Νικολαίδου. Το όλο project στηρίχτηκε στην ιδέα του Daniel Meadows δείτε σχετικά εδώ αλλά και  εδώ καθώς και εδώ.  Θέλω να ευχαριστώ τον Γιώργο Μεταξιώτη, που ήταν εκείνος που μου έδωσε τα φώτα του και βοήθησε να γεννηθεί η ιδέα για "Tα τρόπαια", καθώς και τον Γιώργο Δαβλέρη που εμφανίζεται στο βίντεο υποδυόμενος τον αδερφό μου και τον Αχιλλέα Βασιλόπουλο,για την πολύτιμη βοήθεια του στη φωτογράφιση.

Κείμενο : Σοφία Χολέβα
Μοντάζ: Σοφία Χολέβα

Υποσημείωση: Ενδέχεται να υπάρξουν μετατροπές καθώς το project δεν βρίσκεται ακόμα στο τελικό στάδιο. 

Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

Η τέχνη της απόλαυσης


Salvador Dali 

Αγαπώ τα ταξίδια, τους δρόμους, την ποίηση. Αγαπώ τα βιβλία, τις γάτες, την ελευθερία. Αγαπώ το καλό φαγητό, τη μουσική και το γράψιμο. Αγαπώ την μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Αγαπώ τα τρένα, τα αεροδρόμια, τους σ τ α θ μ ο ύ ς.

Γράφω ταξιδεύοντας σε ράγες. Αφήνω πίσω μου μια Αθήνα που αγαπώ, μια Αθήνα που έκτισα με τις δικές μου αναμνήσεις. Σε λίγες μέρες θα ξανάρθω για να πετάξω απευθείας για την Αθήνα του Βορρά.

Το στοίχημα απλό. Αρκεί να μη χαθείς, αρκεί να αντιληφθείς, ότι οι οποιεσδήποτε
α σ φ ά λ ε ι ε ς στη ζωή μας, δεν έχουν να κάνουν και με την πληρότητα μας. Αλλαγή προοπτικής λοιπόν και λιγότερες εξαρτήσεις κάθε είδους, ίσως αυτό να μας φέρει πιο κοντά στην ελευθερία. Άραγε ελεύθερος, νιώθεις πλήρης;

Αγαπώ και το διάβασμα …

Μεγάλο πράγμα η γνώση της απόλαυσης , μα κι αυτή θέλει μια κάποια πείρα, μια αναζήτηση και μια τριβή με τα μέσα και τα έξω. Θέλω κι άλλα ταξίδια κι άλλες διαδρομές άλλες μυρωδιές κι άλλα όνειρα. Κάπως έτσι θέλω να ζήσω, έτσι κι αλλιώς δεν διαρκεί και πολύ.

Ακόμη ένας γυρισμός, κουβαλάω τόσα. Δακρυγόνα και λοστούς απ’ τα Εξάρχεια, ελληνικές σημαίες και μπάτσους στις γωνίες. Μαθήματα στην Ιπποκράτους, ξάγρυπνα όνειρα στο σπίτι του Γιώργου στα Πατήσια, ομοφυλόφιλα φιλιά στο Γκάζι, έκθεση βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος, φαγοπότι στο Floral, συναντήσεις στις εκδόσεις Μεταίχμιο, βόλτες στην Αλεξάνδρας , εξομολογήσεις με γιαουρτλού και reggae στου Ψυρή, άστεγοι στην Αθηνάς.

Όλα κι αν καταρρέουν, εμείς πρέπει να ζήσουμε, όσο μπορούμε, όπου μπορούμε, όπως μπορούμε και όπως γράφει και ο Λυκεσάς στο Έθνος «Αναχωρούν όχι πια για ταξίδι με φτηνό αεροπορικό εισιτήριο. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Φεύγουν νιώθοντας τυχεροί αν καταφέρουν και βρουν χώρα υποδοχής»- Μαμά, μην κλαις θα τα λέμε από το «skype»

Υ.Σ 1 Ιπποκράτους 118, έβλεπες βαλίτσες να κατεβαίνουν το δρόμο. Το μεταπτυχιακό κατέβηκε Αθήνα- Ελένη Μπούρα, Ειρήνη Χριστοπούλου, Δημήτρης Καλοκύρης και Σάμης Γαβριηλίδης μας έδωσαν τα φώτα τους 
Y.Σ  2 Στην επιστροφή ξεκοκάλισα την Athens Voice, είχε αφιέρωμα στο Εδιμβούργο. Τυχαίο; Μάλλον!

ΟΧΙ

Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2012

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2011

Συνειδητοποιήσεις ΠΣΚ




9-10-11/12/2011

1) Οι άνθρωποι μερικές φορές μπορούνε να γίνουν τόσο υπέροχοι όσο σκατένιοι και αν είναι τις υπόλοιπες μέρες.

2) Μπορείς να ρωτήσεις κάποιον να σου επαναλάβει κάτι το οποίο δεν έχει πει ακόμα.

3) Τα βράδια όταν περπατάς δίπλα στον Σακουλέβα και πας για καλό φαγητό στους «Δερβίσηδες» πρέπει να φοράς γάντια…

4) Ο Παπαδιαμάντης έχει μεταφράσει και Στόκερ «Ο Πύργος του Δράκουλα- Εκδόσεις Κιχλή 2011» εξού και η φόνισσα μετά- (ευτυχώς φέτος ήταν έτος Παπαδιαμάντη και έπεσαν κονδύλια αλλιώς δεν θα το ξέραμε ακόμα)! – βέβαια αν δεν υπήρχε ο Νίκος Δ. Τριανταφυλλόπουλος τα κονδύλια τίποτα δεν θα κάνανε

5) Οι επιστροφές με τον Τρύφωνα από τη Φλώρινα για Θεσσαλονίκη είναι πάντα ανατρεπτικές και υπέροχες.

6) Μετά τα Μάλγαρα ευτυχώς έχει ένα παρκινγκ και  ήρθε και μας μάζεψε η express service

7) Ίσως κάποτε μπορέσω να αποκτήσω κι εγώ αγγλική προφορά

8) Η επόμενη μου εργασία(μεγάληηηη) για το μάθημα της μετάφρασης θα είναι το Porno του Irvie Welsh

9) Αν κάποιος σε μπάσει στα κόλπα της μετάφρασης μετά απλά γίνεται μαγική (δες Πένυ Φυλακτάκη )

10) Στην Ελλάδα πρέπει να φύγουμε από το Art -  η συγγραφή είναι  craft

11) Το μέγεθος και η ποσότητα πάντα θα μετράνε, ότι και να λένε ότι τάχα μου δεν …

12) Θα μας πηδάνε πάντα οι  ηγεμονικές γλώσσες. Τι να κάνουμε τώρα; Πάντα  το sex and the city  θα το έχουν διαβάσει περισσότεροι από ότι το δικό σου βιβλίο στα ελληνικά…

13) Μπορεί ένας καθηγητής-δες Θανάσης Βαλτινός να σου σχολιάζει την εργασία σου, μόνο με ένα  τριφορούμενο σχόλιο. Για τα χρόνια του και τα πλαστικά σαμπό του- δέχομαι το «Καλό ξύπνημα Σοφία»

14) Στην Ελλάδα δεν γράφουμε θεατρικά έργα. Πέρυσι  το  72%- φέτος το 58%- των θεατρικών έργων που παίζονται είναι μεταφρασμένα…

15) Η «Ματίνα Μανταρινάκι» στην πραγματικότητα είναι και γαμώ τους ηθοποιός.

16) Την άλλη Παρασκευή θα πάω μέγαρο για Σκαρίμπα …

17) Οι θεωρίες θα είναι πάντα θεωρίες- άρα ατελείωτες

18) Έχω σιχαθεί να διαβάζω για το τι μαλακία είπε ο Sassure και ο  Derrida


19) Όχι άλλο Τέρρυ Ήγκλετον, όχι άλλη αποδόμηση, όχι άλλο δομισμό, όχι άλλη ψυχανάλυση και όχι άλλο μαρξισμό, μας τα έπρηξαν και οι φεμινίστριες… αν και ωραία τα λέει η Ελέν Σιξού … πώς να αφομοιώσω όλο αυτόν τον τεράστιο όγκο πληροφοριών; Πως θα τον κατακτήσω; Με υπομονή και διάβασμα …

20) Η ψυχική υγεία είναι μια εκδοχή νεύρωσης μέσα στα πλαίσια κοινωνικών συμβάσεων  που λέει και ο  Φρόιντ. Έστω κι αυτή τη νεύρωση θα μπορέσω να την διατηρήσω  και μετά το επόμενο πσκ ; ..

21) Ο σταθμός της Θεσσαλονίκης  θα είναι πάντα αγαπημένο

22) Παραμένω φορμαλίστρια

23) Αγαπώ να μεταφράζω και να ακούω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να κάνει μάθημα στους πρωτοετείς στην δίπλα αίθουσα …

24) Η ξαδέρφη μου η Ελίνα με γκαντέμιασε ..

25) Οι  περισσότεροι συμφοιτητές μου ανακάλυψαν τώρα  το blog μου και ήρθανε να μου το πούνε

26)  Στην Καισαριανή έχει φθηνές ταβέρνες

27) Όποιος δεν είναι Λαρισαίος, δεν ξέρει τι θα πει να τρως στο σταθμό Νο 5,  μοσχαροκεφαλί μετά από τα σκυλάδικα , ξημερώματα- σουρωμένος-  δίπλα από την πιάτσα που ψωνίζονται οι  ντόπιοι γκέι

28) Θα δημοσιευθεί άρθρο μου στο Imagine του Γενάρη πρώτα ο Θεό

29) Υπάρχει ανοιχτή πρόσκληση για συνεργασία…

30) Ο Ερμής είναι ανάδρομος … 

Y.Σ Το τραγούδι του Θανάση αφιερωμένο  με τεράστια αγάπη στον αδερφό μου 

Υ.Σ Δεν το έμαθα στη Φλώρινα απλά το επιβεβαίωσα για ακόμα μια φορά ότι ο Αχιλλέας και ο Γιώργος είναι πραγματικοί φίλοι ..
Merry Christmas Glitter Graphics - Glitterlive.com


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 08, 2011

Χαμένη στη μετάφραση

Ποιος καλός άνθρωπος θα μου τα μεταφράσει το αργότερο μέχρι την Παρασκευή που τα θέλω; Χωρίς διλήμματα και επιπλοκές, να μου στείλει μια ωραία λογοτεχνική μετάφραση. Εεεε και θέλω γλώσσα λογοτεχνίας, όχι γλώσσα μετάφρασης, αυτή την κάνω και μόνη μου, χεχε… Τεσπά το έχω ρίξει στο διάβασμα στο παραπέντε για να δω  πως στο καλό  γίνεται η καλή λογοτεχνική μετάφραση. Μάλλον δεν θα πάρω διπλωματική πάνω στη μετάφραση αν και ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να αλλάξω γνώμη μέχρι το τέλος, έτσι όπως κάνω πάνταααα….

Μετάφραση Πεζογραφίας
Αποσπάσματα Λογοτεχνικών Κειμένων

The Oregon Trail
            A low undulating line of sandhills bounded the horizon before us. That day we rode ten consecutive hours, and it was dusk before we entered the hollows and gorges of these gloomy little hills. At length we gained the summit, and the long expected valley of the Platte lay before us. We all drew rein, and gathered on the top of the hill, sat joyfully looking down upon the prospect. Right welcome was it; strange too, and striking to the imagination, and yet it had not one picturesque or beautiful feature; nor had it any of the features of grandeur, other than its vast extent, its solitude, and its virgin wildness. For mile after mile, a plain as level as a frozen lake, was outspread beneath us.

A Spot of Bother
            I looked ahead, where Emma should be, but did not see her. I called her name. I pushed my hands in front of me, aware even as I did so of the absurdity of this gesture, as if a pair of hands could part the fog. The panic did not strike immediately. No, that would take several seconds, a full minute even. At first it was only a gradual slipping, a sense of vertigo, like the feeling I used to get as a child when I would stand knee- deep in the warm water of the Gulf of Mexico, close my eyes against the white- hot Alabama sun. I yelled Emma's name more loudly, feeling sand beneath my feet, its shifting, unreliable shape. I ran forward, then back, retracing my steps.  Up ahead, more fog, a half mile or so of beach, then the hill leading to the Cliff House, the Musee Mechanique, the Camera Obscura, the ruins of the Sutro Baths, Louis' Diner. To the right, there was the concrete walkway stretching along the beach, then the big parking lot that fed onto the highway, and beyond it, Golden Gate Park. Behind me, miles of beach. To my left, the Pacific Ocean, gray and frothing.

The Man Who Married Himself
‘Why not’?
With those words, my good friend Reverend Zatarga changed the course of my life.  When he said them to me, he had spent two hours on the telephone with Bishop Fleming discussing various sections of the Bible in excruciatingly fine detail.  He pointed out that Levicitus warns Christians not to marry their sister, aunt, mother, mother-in law, daughter or even their granddaughter (should they be tempted).  But nowhere in the good book is there a rule against marrying oneself.  So when I told Reverend Zatarga that was exactly what I wanted to do, he eventually conceded with those two fateful words:
‘Why not?”

Personal Decisions by William Wuyme

The Division Commander gazed solemnly at Wu Dawang as the latter laid the sign on the table. 'Do you know what this sign means?' he asked.  After a long, hard look, Wu Dawang produced a careful critique. 'Good,' declared the Commander, his face brightening slowly into a smile. 'Very good, in fact - much better than them.' Though Wu Dawang didn't know who the Division Commander meant by 'them', he did know, and better than most, the People's Liberation Army's three rules of thumb - Don't Say What You Shouldn't Say, Don't Ask What You Shouldn't Ask, Don't Do What You Shouldn't Do.

Yan Lianke

Arthur Conan Doyle- Sherlock Holmes
The wind was howling outside, and the rain was beating and splashing against the windows.  Suddenly, amidst all the hubbub of the gale, there burst forth the wild scream of a terrified woman.  I knew that it was my sister’s voice.  I sprang from my bed, wrapped a shawl around me, and rushed into the corridor.  As I opened my door I seemed to hear a low whistle, such as my sister described, and a few moments later a clanging sound, as if a mass of metal had fallen. 


A Tale of Two Cities
IT WAS the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way- in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.
Μετάφραση Ποίησης
A Question - a poem by Robert Frost
A voice said, Look me in the stars
And tell me truly, men of earth,
If all the soul-and-body scars
Were not too much to pay for birth.


William Shakespeare
XVIII (Sonnet 18)
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd,
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course untrimm'd:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Nor shall death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st,
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

Sonnet 43

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sigh
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of every day's
Most quiet need, by sun abd candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints--I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!--and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
-

Μετάφραση Θεατρικού έργου



Last to Go
A coffee stall.  A barman and an old newspaper seller.  The barman leans on his couner, the old man stands with tea. Silence.

MAN: You was a bit busier earlier.
BARMAN: Ah.
MAN: Round about ten.
BARMAN: Ten, was it?
MAN: About then.
Pause.
MAN: I passed by here about then.
BARMAN: Oh yes?
MAN: I notived you were doing a bit of trade.
Pause.
BARMAN: Yes, trade was very brisk here about ten.
MAN: Yes, I noticed.
Pause.
MAN: I sold my last one about then.  Yes.  About nine forty-five.
BARMAN: Sold your last then, did you?
MAN: Yes, my last “Evening News” it was.  Went about twenty to ten.
Pause.
BARMAN: ‘Evening News’, was it?
MAN: Yes.
Pause.
MAN: Sometimes it’s the Star, it’s the last to go.
BARMAN: Ah.
MAN: Or the…whatsisname.
BARMAN: ‘Standard’.
MAN: Yes.
Pause.
MAN: All I had left tonight was the ‘Evening News’.
Pause.
BARMAN: Then that went, did it?
MAN: Yes.
Pause.
MAN: Like a shot.
Pause.
BARMAN: You didn’t have any left, eh?
MAN: No.  Not after I sold that one.
Pause.
BARMAN: It was after that you must have come by here then, as it?
MAN: Yes, I come by here after that, see, after I packed up.
BARMAN: You didn’t stop here though, did you?
MAN: When?
BARMAN: I mean, you didn’t stop here and have a cup of tea then, did you?
MAN: What, about ten?
BARMAN: Yes.
MAN: No, I went up to Victoria.
Pause.
BARMAN: Yes, trade was very brisk here about then.
Pause.
MAN: I went to see if I could get hold of George.
BARMAN: Who?
MAN: George.
Pause.
BARMAN: George who?
MAN: George…whatshisname.
BARMAN: Oh.
Pause.
BARMAN: Did you get hold of him?
MAN: No.  No, I couldn’t get hold of him.  I couldn’t locate him.
BARMAN: He’s not about much now, is he?
Pause.
MAN: When did you last see him then?
BARMAN: Oh, I haven’t seen him for years.
MAN: No, nor me.
Pause.
BARMAN: Used to suffer very bad from arthritis.
MAN: Arthritis?
BARMAN: Yes.
MAN: He never suffered from arthritis.
BARMAN: Suffered very bad.
Pause.
MAN: Not when I knew him.
Pause.
BARMAN: I think he must have lft the area.
Pause.
MAN: Yes, it was the ‘Evening News’ was the last to go tonight.
BARMAN: Not always the last though, is it, though?
MAN: No.  Oh no.  I mean sometimes it’s the ‘News’.  Other times it’s one of the others.  No way of telling beforehand.  Until you’ve got your last one left, of course.  Then you can tell which one it’s going to be.
BARMAN: Yes.
Pause.
MAN: Oh yes.
Pause.
MAN: I think he must have left the area.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Μερικές φορές είναι κάποιες εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις- κολλημένες στο μυαλό μου- που ακόμα κι αν ξεχνώ για μέρες- είναι ώρες - συνήθως βραδινές- που έρχονται και μου στροβιλίζουν το μυαλό.

Σήκω να γράψεις για μας μου φωνάζουν, θέλουμε να βγούμε από το κεφάλι σου, θέλουμε να γίνουμε λέξεις, να μας πληκτρολογήσεις και να μας ποστάρεις, μόνο τότε θα ησυχάσουμε. Να όπως απόψε που –πάλι θα ξαγρυπνήσω- μα δεν πειράζει- έχω καιρό να το κάνω και να πω την αλήθεια, μου έλειψε…

Ήταν Οκτώβρης. Είχα ανέβει στη Φλώρινα για το πρώτο μου μάθημα. Δεύτερο έτος πια, τελειόφοιτη- και όχι πια ψαρωμένη. Αυτό είναι- το βρήκα. Μην ψαρώνετε  με τη ζωή, απλά αυτή είναι πιο παλιά από εμάς και ξέρει.  

Εκείνο το ΠΣΚ ΣΤΗ Φλώρινα, όπως και κάθε ΠΣΚ εκεί, όταν έφτασε στο τέλος του, με βρήκε λίγα εικοσιτετράωρα μεγαλύτερη, λίγο πιο σοφή και στο αυτοκίνητο ενός συμφοιτητή μου- που είχε την καλοσύνη να με αδειάσει στη Θεσσαλονίκη.

Εκείνο το απόγευμα Κυριακής- ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΕΓΝΑΤΙΑ-ΟΜΙΧΛΗ-ΤΡΕΧΟΥΜΕ-ΤΡΕΧΕΙ-ΕΝΝΟΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΠΟΔΙ ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΙ-ΜΙΑ ΚΡΥΩΝΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ-ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ-ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΔΗΓΑΕΙ-ΕΓΩ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΣΤΡΙΒΩ ΤΣΙΓΑΡΟ-ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΗΓΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ –ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ-ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΓΩ ΕΚΕΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Κάθομαι στο πίσω κάθισμα, δε μιλάω- όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί δεν προλαβαίνω -μ’ αρέσει  να συζητάω- σε εκείνη τη διαδρομή εκείνο ήταν αδύνατο να συμβεί - έτσι έκατσα αναπαυτικά- κοιτούσα από το παράθυρο και τους άκουγα. Παιδιά να το δοκιμάσετε, βοηθάει στο γράψιμο.

Εκείνος μιλάει ακατάπαυστα. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παράλληλα πράγματα οδηγώντας, εγώ μέχρι τώρα το μόνο που έχω καταφέρει να κάνω παράλληλα με το οδηγώντας είναι το ιδρώνοντας .

Αυτοί εκεί μπροστά, που τους αφήνω, που τους πιάνω πάλι για γραφή λένε. Κοίτα εδώ έχει τόση ομίχλη , είμαστε μέσα σε σύννεφο… Τους ξαναπιάνω πάλι και εκείνος
ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ---- ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ-ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΓΩ-ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ…ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ ΦΩΝΑΧΤΑ.

- Πόσο χρονών είπαμε πως είσαι Σοφάκι;
- 26
- Δεν είναι το ίδιο Σοφάκι, δεν το βλέπω έτσι. Εσύ είσαι 26 κι εγώ 34, θα σκότωνα να ήμουνα στην ηλικία σου.

Δεν πρέπει να είπα κάτι άλλο όπως και οι αποσκευές μου, μέχρι να ξεφορτωθώ στην Αριστοτέλους.

Η μπροστινή συζήτηση γυρνάει στη μετανάστευση-εκεί που γυρνάει σε κάθε γωνιά στην Ελλάδα-σήμερα.

Η συμφοιτήτρια, ξέρει ότι θα πάει στη Γαλλία, μέσα στους επόμενους μήνες, γιατί  εκεί θα πάει ο άντρας της για δουλειά. Έχουν τρία παιδιά. Γνωρίζει άπταιστα Γαλλικά, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται, όμως το θέμα της γλώσσας φαίνεται να την ζορίζει.

Μας διηγείται τα χρόνια στο Στρασβούργο, όταν και τότε είχε ακολουθήσει τον άντρα της. Εκείνος έκανε τα πάντα για να την κάνει να νιώθει άνετα, όλοι εκεί την καλοδέχτηκαν- ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ. ΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ… εκείνης κάτι της έλειπε κι αυτό που έλειπε ήταν η γλώσσα.

 Δεν με πειράζει που δεν την μιλούσα- που δεν την άκουγα με πειράζει, ο ήχος της μου έχει λείψει-και τώρα  αυτός είναι ο καημός μου- κι αυτή τη φορά θα κρατήσει…

Εκείνη κάνει παύση… Θα σας πω κάτι, λέει εκείνος. Ξέρω, θα ακουστεί περίεργο και μπορεί να σκεφτείτε ότι είμαι μαλάκας ή έχω κάποιο πρόβλημα. Μα φέτος στη Σαμοθράκη γνώρισα μια κοπέλα. Όμορφη, όμορφη πολύ και τολμώ να πω ότι την ερωτεύτηκα. Ήταν από τη Ρουμανία, όμως τα ελληνικά της ήταν σχετικά καλά ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΓΩ.

Πείτε με παράξενο, πείτε με μαλάκα αλλά αυτή είναι αλήθεια, το σταμάτησα μαζί της γιατί δεν μιλούσε τα ελληνικά που ήθελα να ακούω εγώ.

Δεν μπορώ να πω ότι τον καταλάβαινα. Μόνο όταν ήμουνα 18 χρονών ένα καλοκαίρι σαν το δικό του, σε κάποια άλλη παραλία μακριά από τη Σαμοθράκη είχα γνωρίσει  έναν Πολωνό και τα αγγλικά μας έφταναν και περίσσευαν τότε….

Όσο για εκείνη.. Πόσο την καταλάβαινα… Πόσο αισχρά μοιάζουν οι άνθρωποι που γράφουν σκέφτηκα. Άραγε μπορεί αυτό να το καταλάβουν οι άλλοι; Μπορούν να νιώσουν τι σημαίνει για εμάς αυτή, που κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί της- που δημιουργούμε μαζί της- που τη νιώθουμε έτσι όπως δεν θα νιώσουμε καμιά άλλη, γιατί με εκείνη βυζάξαμε και κάναμε τα πρώτα όνειρα ; αΝαΠνέουμε χάρη σε αυτή και οποιοσδήποτε αποχωρισμός- μικρός θάνατος… Παρατραβηγμένο; Ε ναι αλλά αλλιώς δεν θα γράφαμε….

Πλησιάζει ο καιρός για το επόμενο jet up και έπρεπε να ξεφορτωθώ εκείνο το ταξίδι επιστροφής για να έχω χώρο για τα άλλα που θα έρθουν. Μακριά από σύνορα, γλώσσες και ηπείρους, μακριά από λέξεις και από παραξενιές… Έτοιμοι να ζήσουμε όσα δεν μπορούμε να ορίσουμε…

Καλή σας νύχτα 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2011

Μαθήματα Δημιουργικής Γραφής

Πριν κάποιους μήνες, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη με φουλ καύσωνα για την ορκωμοσία της φίλης μου Αικατερίνης που πήρε το πτυχίο της στη Νομική. Εκεί είχαμε μαζευτεί φίλοι και γνωστοί, κάποιους από τους οποίους είχα και χρόνια να τους δω. Πάνω στην κουβέντα, τι κάνεις, που είσαι, πως περνάς, πως άλλαξες, που χάθηκες κλπ, ήρθε η συζήτηση και στο μεταπτυχιακό που κάνω στη Φλώρινα.

Ακούς Κώστα, η Σοφία κάνει το μεταπτυχιακό που θέλεις να κάνεις κι εσύ, του λέει ο κοινός μας γνωστός κι αφού μας συστήνει, ανοίγουμε μια μικρή κουβεντούλα περί του θέματος. Εδώ στην Ελλάδα το κάνεις , με ρωτάει ο τύπος κι αφού του εξηγώ τι και πως, με σνομπ ύφος, μου απαντάει πως εκείνος θέλει να πάει για αντίστοιχες σπουδές στην Αγγλία. Για την σνομπαρία δεν τον αδικώ, έχουμε μάθει και ίσως κι έτσι να είναι, πως οτιδήποτε ξένο και ειδικά στην εκπαίδευση είναι καλύτερο. Και καλά θα κάνεις, του λέω, απλά για μένα η γλώσσα και ειδικά σε αυτό το αντικείμενο παίζει μεγάλο ρόλο, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα και θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο στο εξωτερικό.

Γλώσσα τώρααα, ποιος την μαμεί, μου λέει ο τυπάς. Εγώ τις τεχνικές θέλω να μάθω, δεν με ενδιαφέρει η γλώσσα. Με αυτή τη δήλωση ήδη είχα ξενερώσει και έκοψα την όποια "επικοινωνία" μαζί του. Κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή  και δεν τον ενδιαφέρει η γλώσσα για μένα είναι άκυρος.

Ωραία τεχνικές, καλές είναι δε λέω αλλά μπορείς να τις μάθεις και μέσα σε δυο σεμινάρια ή να πας σε ιδιωτική σχολή ή ακόμα-ακόμα να στρώσεις τον κώλο σου κάτω να ψάξεις στο ιντερνετ και σε βιβλία και να τις βρεις. Αφού λοιπόν αυτό μπορείς να το κάνεις και μόνος σου γιατί να τρέχεις και να δίνεις λεφτά σε μεταπτυχιακά εντός και εκτός Ελλάδας ειδικά σε τέτοιους καιρός; Ας το ξεκαθαρίσουμε, για να το κάνεις αυτό σημαίνει είτε ότι έχεις πάρει υποτροφία πρώτον , είτε ότι το γουστάρεις με τα χίλια δεύτερον ή τρίτον και βασικότερο, έχεις την οικονομική δυνατότητα να το κάνεις(ακριβό σπορ). Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει όλα ή κάτι από τα παραπάνω. Τι θα του προσφέρουν αυτές οι σπουδές; Άχρηστες; Όχι, αλλά ούτε και χρηστικές! Δεν θα βγεις δηλαδή στην αγορά εργασίας και θα τους λες, κοιτάχτε έχω και μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή και θα τρέχουν σαν παλαβοί για να μην χάσουνε το κελεπούρι, άρα ας το ξεκαθαρίσουμε για ακόμα μια φορά, το κάνεις γιατί έχεις τρέλα στο κεφάλι και ταλέντο στο γράψιμο.

Γιατί και εκείνη η άγια μέρα να έρθει που θα δεις το βιβλιαράκι σου τυπωμένο και αξιωθείς να πάρεις χίλια βραβεία και επαίνους και καλές κριτικές ή γίνεις Μαντά ή Δημουλίδου και βγαίνεις στη Μενεγάκη και πουλάς αβέρτα στις νοικοκυρές βιβλία. Πόσοι είναι αυτοί που διαβάζουν στην Ελλάδα και με το 8% των κερδών που δικαιούσαι ως νέος, εδώ που τα λέμε και ως παλιός συγγραφέας, πότε να κάνεις απόσβεση; Οι φιλοδοξίες σε κάνουν να πετάς και η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Πάρε εσύ ένα μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή,  φτάσε στο σημείο να γράψεις το αριστούργημα και όσο γι αυτή τη ζωή και το πώς θα ζήσεις, ας είναι καλά τα ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό. Μπορείς να πλύνεις πολλά πιάτα εκεί έξω.

Οπότε καλά τα λέει ο φίλος μας, ας πάει στο εξωτερικό. Όχι ότι εκεί είναι καλύτερα τα πράγματα, απλά αν γίνεις Steven King , μπορεί κάποτε να φτάσεις να δικαιούσαι το 20% των κερδών. Άντε να σε δω όμως να γράφεις στα αγγλικά ή σε όποια άλλη γλώσσα θες δικέ μου. Αυτό προϋποθέτει είτε ότι είσαι δίγλωσσος, τρίγλωσσος και πάει λέγοντας , οπότε πάω πάσο, είτε ότι ζεις τριάντα χρόνια έξω και η γλώσσα κυλάει μέσα σου. Λένε πως για να γράψεις καλά, πρέπει να γράφεις στη γλώσσα που ονειρεύεσαι. Το να γράψεις σα να γράφεις έκθεση για το Proficiency  ή για να ρίξεις καμία αλλοδαπή γκόμενα, δε μετράει. Δεν είναι λογοτεχνία αυτό. Αν και μερικοί για να πηδήξουν γράφουν ποίηση.

Όσο για μένα, μπαίνω στο δεύτερο και τελευταίο έτος και πρέπει γρήγορα να πάρω αποφάσεις και κατευθύνσεις για τη διπλωματική μου. Τι έμαθα μέχρι τώρα; Η αλήθεια είναι ότι ξεστραβώθηκα, ότι μορφώθηκα, έκανα φίλους, κι έφαγα απίστευτο κρύο στη Φλώρινα αλλά και κάτι θεσπέσια κεμπάμπ. Επίσης έχω σπάσει το ατομικό μου ρεκόρ σε ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων αφού σε λιγότερο από χρόνο έχω φτάσει τα 35, αν και πρέπει να φτάσω τα 70 γιατί θα περάσω από ανάκριση. Δεν κάνω πλάκα είναι κι αυτή μια υποχρεωτική διαδικασία για να στο δώσουν το ρημάδι το χαρτί! Έγινα σίγουρα καλύτερη αναγνώστρια, καθώς πια αναγνωρίζω και αναλύω, ύφος, γλώσσα, τεχνικές με την πρώτη ματιά (λέμε τώρα!!) Αυτό μερικές φορές μπορεί  να είναι μαλακία γιατί χάνεις τη μαγεία του ανίδεου αλλά βρίσκεις μια άλλη γιατί ως παιδευμένος πια στο αντικείμενο καταλαβαίνεις και ανακαλύπτεις πράγματα, που πριν απλά έλεγες"Τι γράφει ο παπάρας τώρα!"  

Πολλοί μπορεί να έρχονται πιστεύοντας ότι θα μπουν στο κύκλωμα και θα γνωρίσουν άτομα του σιναφιού αλλά αυτό είναι και λίγο μύθος. Ναι  κάνεις απίστευτες γνωριμίες και έχεις πολλές ευκαιρίες αλλά όλο αυτό είναι στο χέρι του καθένα πως θα το διαχειριστεί. Οι δημόσιες σχέσεις είναι δημόσιες σχέσεις κι αν δεν ξέρεις εσύ να πλασάρεις το έργο σου και τον εαυτό σου(δες εμένα) τι να σου κάνουν κι αυτοί οι καημένοι; Άσε που πιστεύω ότι αυτό, όποιος ήταν να το κάνει θα το είχε κάνει ήδη και εκτός μεταπτυχιακού.

Συμπέρασμα. Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα κάνεις και μόνος σου. Σίγουρα θα σου πάρει χρόνια και χρόνια πιθανόν και λιγότερα χρήματα, οι γνώσεις και οι πληροφορίες δεν θα είναι τόσο μαζικές και συσσωρευμένες αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος βρε αδερφέ. Να θυμάσαι πάντα πως καλό συγγραφέα δε σε κάνουν τα master αλλά η πένα σου. Ζήσε, γράψε, διάβασε, ταξίδεψε, αφουγκράσου κι αν μπορείς τώρα κάνε και σπουδές τέχνης του λόγου. Εγώ τις έκανα και θα τις ξαναέκανα.   

Τετάρτη, Μαΐου 18, 2011

Ταχτσής

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΔΗΜΗΡΓΙΟΥΚΗ ΓΡΑΦΗ

«Ιστορία της ευρωπαϊκής και της νεοελληνικής λογοτεχνίας»
Διδάσκουσα: Σοφία Νικολαΐδου
Κριτική :  Κώστας Ταχτσής, Το τρίτο στεφάνι, εκδόσεις Εξάντας 1987

Όταν το  1962, ο Ταχτσής  πούλησε ένα σπίτι στην Πλάκα, για να εκδώσει , Το τρίτο στεφάνι, κανείς δε  περίμενε ό,τι θα κατεδάφιζε με αυτό του το έργο, τα παραδοσιακά κριτήρια συγγραφείς του  μυθιστορήματος. Αυτός ίσως να ήταν και ο λόγος που άργησε να αναγνωριστεί από την κριτική. Αρχικά χαρακτηρίστηκε ως ένα ρεαλιστικό, νατουραλιστικό έργο, μάλλον κοινότοπο και ασήμαντο. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια από την αγγλική μετάφραση του μυθιστορήματος και την έκδοση του από τις εκδόσεις Penguin(1969), για να αρχίσει σταδιακά να αναγνωρίζεται ως μοντερνιστικό κείμενο και ως ορόσημο της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας. Ο Ταχτσής κατέγραψε και αφηγήθηκε με αριστουργηματικό τρόπο, μέσα από παραληρηματικούς μονολόγους τις ζωές δύο γυναικών και μέσα από αυτές ολόκληρη την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Την καθημερινότητα του μικροαστικού νεοέλληνα, τη μιζέρια της μικροαστικής συνοικίας, αφήνοντας που και που, εντέχνως, να αναδυθούν και κάποιες αναθυμιάσεις του υπόκοσμου.


Η υπόθεση του έργου, όπως παρατήρησε ο Αλέξανδρος Σχινάς, δεν είναι μεταδόσιμη, είναι μόνο αναγνώσιμη.[1] Δύο γυναίκες, που γίνονται φίλες καθ΄οδόν, η Νίνα και η Εκάβη, αφηγούνται τη ζωή τους. Το μυθιστόρημα διατρέχεται από την αρχή ως το τέλος από την επιθυμία της αφήγησης. Οι δύο πρωταγωνίστριες κινούνται από μια ακατανίκητη επιθυμία, ανάγκη θα λέγαμε, να αφηγηθούν τη ζωή τους. Δύο λοιπόν αφηγηματικές φωνές που συμπλέκονται, αλλά και διατηρούν την ανεξαρτησία  τους. Ωστόσο η κυρίαρχη φωνή είναι αυτή της Νίνας, η οποία στην ουσία ενσωματώνει την αφηγηματική φωνή της Εκάβης.[2] Πάντως, και οι δύο αφηγήσεις έχουν χαρακτήρα συνειρμικού μονολόγου, αφού ξεδιπλώνονται συνειρμικά, χωρίς να ακολουθούν μία ορθόδοξη  χρονική σειρά [3] Στην προκειμένη περίπτωση, χάρη στην έντονη προφορικότητα του λόγου, ο εσωτερικός μονόλογος  γίνεται εξωστρεφής.  Έτσι η αφήγηση της Εκάβης απευθύνεται στη Νίνα, ενώ αυτή της Νίνας μοιάζει να απευθύνεται στον αναγνώστη. Έτσι ο αναγνώστης καλείται να βάλει σε τάξη αυτό το άτακτο αφηγηματικό υλικό, αφού η αφήγηση της Νίνας αρχίζει , παρουσιάζοντας γεγονότα και πρόσωπα αποσπασματικά, χωρίς συνοχή και αλληλουχία. Έτσι η έλλειψη χρονολογικής σειράς στην αφήγηση έχει ως αποτέλεσμα ο αναγνώστης να βρίσκεται στην αρχή σε σύγχυση και μόνο σταδιακά να αρχίζει να διαμορφώνει μια σαφή εικόνα για τα πρόσωπα και τα δρώμενα του μυθιστορήματος. Το κείμενο λοιπόν παίζει με τον αναγνώστη, δοκιμάζοντας τη μνήμη και την αντίληψη του. Το κείμενο τόσο με τη μορφή του εσωτερικού μονολόγου που έχει όσο και με το παιχνίδι με τον αναγνώστη φανερώνει το μοντερνιστικό του χαρακτήρα.

Ο αφηγηματικός αυτός τρόπος του κειμένου, μοιάζει να κατευθύνεται τόσο προς τα έξω (προς τη φίλη ή τον αναγνώστη) όσο και προς τα μέσα ως ένα είδος εσωτερικού μονολόγου. Δημιουργεί ένα συνδυασμό εξιστόρησης και ενδοσκόπησης. Η κεντρική ηρωίδα είναι και αφηγήτρια της δικής της ζωής και ακροάτρια της ζωής της Εκάβης. Αυτή η ατέρμονη αφήγηση των δύο ηρωίδων φαίνεται εκ πρώτης όψεως αναιτιολόγητη ή τουλάχιστο χωρίς σαφή σκοπό. Δεν πρέπει όμως να μας διαφύγει, ότι αυτή η σχέση δημιουργείται και αναπτύσσεται χάρη στην αφήγηση. Η Εκάβη αρχίζει να αφηγείται στη Νίνα τα βάσανα της ζωής της και έτσι σιγά σιγά αναπτύσσεται και η φιλία των δύο γυναικών. Οι μονόλογοι τους, όπως και οι ζωές τους, διασταυρώνονται και διαλέγονται. Μ’ άλλα λόγια, δημιουργείται μια διαλογική ανταλλαγή. Στο Τρίτο στεφάνι δεν συμπλέκονται μόνο οι αφηγηματικές φωνές, δημιουργώντας μια διαλογική δυναμική αλλά και τα λογοτεχνικά είδη.[4]

Το κείμενο, όπως επισημαίνει ο Τζιόβας,[5]συνιστά τόσο αυτοβιογραφία όσο και βιογραφία. Αποτελεί την αυτοβιογραφία της Νίνας κυρίως αλλά και της Εκάβης, η οποία όμως, παίρνει τη μορφή συνειρμικού μονολόγου, αποτυπώνοντας έτσι τη σκέψη και την ευαισθησία των δύο ηρωίδων. Ωστόσο, την ίδια στιγμή η Νίνα λειτουργεί ως βιογράφος της Εκάβης. Η Νίνα ελέγχει και αξιολογεί τη ζωή της Εκάβης, άλλοτε αφήνοντας τη να μιλήσει η ίδια και άλλοτε παρουσιάζοντας σύντομα τη δική της εκδοχή ή κρίση. Έτσι, η ζωή της Εκάβης παρουσιάζεται με και χωρίς διαμεσολαβήσεις και τα όρια ανάμεσα στη βιογραφία και την αυτοβιογραφία γίνονται ασαφή. Η αμφισβήτηση της καθαρότητας των ειδών συναντάται σε όλο το έργο του Ταχτσή. Άλλωστε, το Τρίτο στεφάνι, αν και μυθιστόρημα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι αποτελεί μια διαμεσολαβημένη αυτοβιογραφία του συγγραφέα.

Εξάλλου ο ίδιος ο Ταχτσής επανειλημμένα, με δηλώσεις του έχει επισημάνει την αυτοβιογραφικότητα του Τρίτου στεφανιού. Παραδέχεται βέβαια την αυτοβιογραφική διάσταση του έργου αλλά τονίζει ότι θεωρεί απλοϊκή αλλά και ύποπτη τη συχνή ερώτηση αν τα γραπτά του και ιδιαίτερα το Τρίτο στεφάνι είναι αυτοβιογραφικά. Ύποπτη γιατί θεωρεί ότι πίσω από αυτή κρύβεται μια υστερόβουλη διάθεση να μειώσουν την αξία του έργου του. Απλοϊκή γιατί θεωρεί πως «η απάντηση δεν μπορεί να είναι ένα σκέτο ναι ή ένα σκέτο όχι». Και αλλού σχολιάζει: «λες και υπάρχει μυθιστόρημα που δεν είναι, έτσι ή αλλιώς, αυτοβιογραφικό, λες και έχει σημασία το θέμα κι όχι η γραφή κι ο τρόπος που ο συγγραφέας οργανώνει το υλικό του».[6] Ωστόσο, τελικά ομολογεί πως σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι από τους ήρωες αυτούς υπήρξαν και πως «τα περισσότερα επεισόδια του μυθιστορήματος είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα και περιστατικά που έζησα εγώ ο ίδιος ή που άκουσα, μεταπλάθοντας τα, αλλάζοντας τη χρονική σειρά, κολλώντας τα εδώ ή εκεί όπως βόλευε, όχι την πραγματικότητα, αλλά το μύθο». Αλλά και αλλού υποστηρίζει πως αν η παραποίηση της “πραγματικότητας” είναι αναπόφευκτη ακόμη και σε μια καθαρή αυτοβιογραφία, είναι σχεδόν επιβεβλημένη, για λόγους καθαρά αισθητικούς, στην περίπτωση του μυθιστορήματος. Έτσι ομολογεί πως αλλάζει τα πραγματικά ονόματα άλλοτε από μια παιγνιώδη διάθεση άλλοτε με σκοπό να παραπέμψει στην αρχαία τραγωδία και προσθέτει : «Αλλά η αλλαγή των ονομάτων ήταν απλό παιχνίδι σε σύγκριση με τις αλλαγές που επέφερα στη ζωή των προσώπων στα οποία βάσισα τους ήρωες και τις ηρωίδες μου, και που ήταν τόσο ριζικές ώστε, μολονότι όλοι αναγνώρισαν λίγο πολύ τον εαυτό τους μεσ΄ το μυθιστόρημα, όλοι διαμαρτυρήθηκαν πως τίποτα δε συνέβη στην πραγματικότητα “έτσι”».[7]Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλες αυτές τις δηλώσεις του συγγραφέα είναι πως υπάρχει ένας αυτοβιογραφικός πυρήνας στο έργο του ότι αυτό το αυτοβιογραφικό υλικό έχει υποστεί μια σημαντική μυθοπλαστική μεταποίηση. Γι΄αυτό άλλωστε και ο ίδιος συγγραφέας γράφει: «εγώ ο ίδιος τώρα πια καταντάω καμιά φορά να συγχέω το μύθο που ΄πλασα με την πραγματικότητα».[8]

Σε ένα άλλο του έργο, στο Φοβερό βήμα, μιλάει πιο συγκεκριμένα για την αυτοβιογραφικότητα του έργου.Έτσι εξηγεί ότι η «Εκάβη» αντιστοιχεί στη γιαγιά του Πολυξένη, η «Πολυξένη» στη θεία του Εκάβη, η «Ελένη» στη μητέρα του Έλλη- οι παραπάνω αλλαγές, όπως ομολογεί ο ίδιος, για να παραπέμψει στη αρχαία τραγωδία, μια και σκοπός του ήταν να γράψει μια «σύγχρονη ιλαροτραγωδία»-, ο «Θόδωρος» στο θείο του το Μίμη (που όμως διατηρεί το πραγματικό του όνομα σε τέσσερα διηγήματα στα Ρέστα), ο «Δημήτρης» στον θείο Γιάννη. Τέλος, Θόδωρος στην πραγματικότητα ονομαζόταν ο παππούς του συγγραφέα, που γίνεται «Γιάννης» στο μυθιστόρημα. Όσον αφορά για το πίσω από ποιο πρόσωπο βρίσκεται ο ίδιος, δίνει την εντύπωση ότι αποφεύγει να μιλήσει ξεκάθαρα. Στο Φοβερό βήμα έμμεσα ομολογεί ότι ο εγγονός της ηρωίδας, ο Άκης, ο οποίος στο τέλος γίνεται ζωγράφος, είναι ο ίδιος. Γράφει: « Πρόσφατα, κάποιος παρατήρησε ότι ο εγγονός της ηρωίδας, δηλαδή εγώ που στο τέλος του βιβλίου γίνεται ζωγράφος, «μοιάζει να αιωρείται στο κενό γαντζωμένος απ΄την κορνίζα του πίνακα που ζωγράφισε»». Ωστόσο, ο συγγραφέας στην ομιλία του σε εκδήλωση που οργάνωσε προς τιμήν του το κέντρο Μπωμπούρ, τέσσερεις μόνο μήνες πριν τη δολοφονία του, δηλώνει ότι πίσω από την ηρωίδα του Νίνα κρύβεται ο ίδιος. Λέει συγκεκριμένα: «Άρχισα το μυθιστόρημα σε πρώτο πρόσωπο, με αφηγήτρια μια εντελώς πλασματική ηρωίδα, τη Νίνα- που θα μπορούσα, πιο δικαιολογημένα νομίζω απ΄τον Φλομπέρ, να πω πως ήμουν εγώ». Προφανώς εννοεί πως ο εγγονός της Εκάβης στην ιστορία της οικογένειας της είναι ο ίδιος, γεγονός που άλλωστε γίνεται φανερό και μετά την ανάγνωση του Φοβερού βήματος. Η αφηγηματική όμως φωνή της Νίνας είναι δική του. Αυτός μιλά, φορώντας το προσωπείο της Νίνας .[9]

Στο Τρίτο στεφάνι μπορούμε, να επιχειρήσουμε ένα συσχετισμό του έργου με την ιδιόρρυθμη ερωτική ζωή του συγγραφέα. Έτσι το γεγονός ότι ο συγγραφέας επιλέγει να χρησιμοποιήσει θηλυκού γένους αφηγητή δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε χωρίς νόημα. Δηλώσεις του ίδιου του συγγραφέα είναι διαφωτιστικές. Το  Τρίτο στεφάνι, δηλώνει ο συγγραφέας, ήταν «μια άσκηση ταύτισης με μια γυναίκα».[10]

Η χρήση θηλυκού αφηγητή φαίνεται να είναι μια προσπάθεια του συγγραφέα να διεισδύσει σε μια γυναικεία συνείδηση και να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της. Η Νίνα άλλωστε φέρει πολλά γνωρίσματα του συγγραφέα (όπως εκείνος, πετυχαίνει στη Νομική Σχολή αλλά την παρατά στο δεύτερο έτος, επιπλέον αγαπά το σινεμά, τη λογοτεχνία και τις ιδέες του Φρόυντ) και όπως γίνεται φανερό στο  Φοβερό βήμα ο Ταχτσής χρησιμοποιούσε το όνομα αυτό στην «άλλη» ζωή του. Στο μυθιστόρημα φορά το προσωπείο της Νίνας, όπως ακριβώς στη νυχτερινή του ζωή μεταμφιέζεται σε γυναίκα, χρησιμοποιώντας μάλιστα το όνομα «Νίνα». Παρενδυσία λοιπόν τόσο στη τέχνη όσο και στη ζωή. Εξάλλου ο στόχος του και στις δύο περιπτώσεις είναι κοινός: η αμφισβήτηση της ταυτότητας και των ρόλων των δύο φύλων.

Έτσι στο Τρίτο στεφάνι η χρήση θηλυκού αφηγητή μπορεί να συσχετιστεί με τον τραβεστισμό του συγγραφέα. Όταν λοιπόν τον ρωτούν για τους λόγους για τους οποίους στο έργο ο αφηγητής είναι γυναίκα, αναφέρει πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων ήταν ο εξής: «...μιλώντας με το στόμα μιας γυναίκας χωρίς να είμαι γυναίκα, αμφισβητούσα αυτόματα ορισμένες “αιώνιες”, έννοιες-την έννοια άνδρας, ανδρισμός κτλ. Το Τρίτο στεφάνι  το πετυχαίνει αυτό με πολλούς και ύπουλους τρόπους...».[11]

Τελικά ο Ταχτσής υποδύθηκε πολλούς ίσως και τραγικούς ρόλους στη ζωή του και στο συγγραφικό του έργο. Το τρίτο στεφάνι είναι όπως φαίνεται γνήσιο παιδί του συγγραφέα του, που έμελλε να στοιχειώσει τον ίδιο αλλά και τη μεταπολεμική μας λογοτεχνία.

σ.χ

[1] Αλέξανδρος Σχινάς, «Μια τομή στην εξέλιξη της πεζογραφίας μας» στο περ. Η λέξη, τχ. 29-30, 1983, 916.
[2] Ο Αλέξανδρος Σχινάς αναφέρει ότι «ακούμε έναν ενιαίο μονόλογο από δύο φωνές». Α. Σχινάς, ό. π.,.917. Ο Δ. Τζιόβας επισημαίνει ότι «η Νίνα είναι η κεντρική συνείδηση στο μυθιστόρημα, ελέγχοντας και συνοψίζοντας την αφήγηση της Εκάβης». Δ. Τζιόβας, Ο άλλος εαυτός. Ταυτότητα και κοινωνία στη νεοελληνική πεζογραφία, Πόλις, Αθήνα 2007, 392.
[3] Η Νίνα ισχυρίζεται ότι ακούσια αναθυμάται τα γεγονότα της περασμένης της ζωής, κάθε φορά που τη νευριάζει η κόρη της. «Αχ ένα-ένα τα θυμάμαι! Κάθε φορά που με συγχύζει, μούρχονται στο μυαλό όλα τα βάσανα που τράβηξα σ΄αυτή τη ζωή. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;». Κ. Ταχτσής, Το τρίτο στεφάνι, . 39.
[4] Ο Τζιόβας υποστηρίζει ότι στο μυθιστόρημα υπάρχει συγκερασμός και στο επίπεδο της γλωσσικής έκφρασης.(Βλ. Δ. Τζιόβας, ό. π., σ. 396-399). Πράγματι, η γλώσσα του μυθιστορήματος παρουσιάζει το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: ενώ από τη μία έχουμε μια ρωμαλέα και σπαρταριστή δημοτική, την ίδια στιγμή παρεισφρύουν σ΄αυτή πληθώρα λόγιων λέξεων ή εκφράσεων.

[5] Δ. Τζιόβας, ό. π.,387.
[6]   Κ. Ταχτσής, Ένας έλληνας δράκος στο Λονδίνο, στο «Απλώς μου έπεσε το λαχείο», Καστανιώτη, Αθήνα, 2002,. 87.
[7] Κ. Ταχτσής, Από τη χαμηλή σκοπιά (πρόλογος Αλέκος Φασιανός, επιμέλεια Θανάσης Νιάρχος), Εξάντας,Αθήνα 1992,. 67.
[8] Κ. Ταχτσής, Το φοβερό βήμα, Εξάντας, Αθήνα 1989, 40
[9] Κ. Ταχτσής, « ...Εγώ χωρίς εσένα θα περνούσα μια χαρά» στο Ένας έλληνας δράκος στο Λονδίνο, Καστανιώτης  Αθήνα, 2002, 98.
[10] Κ. Ταχτσής, Από τη χαμηλή σκοπιά, ό. π., σ. 151
[11] K. Ταχτσής, Από τη χαμηλή σκοπιά, «Τα περισσότερα βιβλία είναι σκουπίδια», ό. π., σ. 156



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ταχτσής Κώστας, To τρίτο στεφάνι, Εξάντας, Αθήνα 1987.
Tαχτσής Κώστας, Τα ρέστα, Ερμής, Αθήνα  1972.
Ταχτσής Κώστας, Το φοβερό βήμα, Εξάντας, Αθήνα 1989.
Ταχτσής Κώστας, Από τη χαμηλή σκοπιά, Εξάντας, Αθήνα 1992.
Ταχτσής Κώστας, Ένας Έλληνας δράκος στο Λονδίνο, Καστανιώτης, Αθήνα 2002.
Τζιόβας Δημήτρης, Ο άλλος εαυτός. Ταυτότητα και κοινωνία στη νεοελληνική πεζογραφία, Πόλις, Αθήνα 2007

ΆΡΘΡΑ
Σχινάς Αλέξανδρος, «Μια τομή στην εξέλιξη της πεζογραφίας μας», περ. Η λέξη, τχ. 29-30,1983, 914-917

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...