Ξένιος Δίας

Τα ωραιότερα κείμενα μου τα έχω γράψει σε ώρες αγρύπνιας ή πάνω σε μέσα μαζικής μεταφοράς . Τότε που ξημερώνει και έχω ξαπλώσει μόνο και μόνο επειδή πρέπει και όχι επειδή νυστάζω ή τότε που κουρνιάζω σε μια θέση διασχίζοντας αξιόλογα χιλιόμετρα . Καμιά φορά βεβαία νυστάζω θανάσιμα , αλλά παρόλα αυτά δεν μπορώ να χαλαρώσω και να κοιμηθώ , γιατί είναι διάφορες σκέψεις που μου βασανίζουν το κεφάλι , και πρέπει να τις βγάλω από αυτό να σηκωθώ και να κάνω τα άκρα των δακτύλων μου ένα με το πληκτρολόγιο . Είπα τα ωραία κείμενα , δεν ξέρω αν είναι και ο πιο σωστός επιθετικός προσδιορισμός που μπορώ να δώσω, αλλά «ωραία κείμενα» για μένα είναι αυτά που απλά γουστάρω εγώ κι ας μην έχουν πάρει κανένα comment από κάτω αν και συνήθως γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Είναι τα κείμενα που καθώς τα έγραφα είχα 40 πυρετό , τα κείμενα που έγραφα με μια ανάσα χωρίς να βάζω κόμματα και τελείες , τα κείμενα που δεν μπορούσα καν να τα διαβάσω στην οθόνη γιατί τα μάτια μου ήταν θολωμένα από τα δάκρια και αλήθεια είναι υπέροχο συναίσθημα να λυτρώνεσαι πάνω στο πληκτρολόγιο σου . Άλλες φορές είναι και αυτά που ζεις έντονα ! Ξέρω πως θα ακουστεί παράλογο , αλλά έχω ζήσει στιγμές που από τη μια εύχομαι απλά να μην τελειώσουν ποτέ και από την άλλη έλεγα πότε θα γυρίσω σπίτι μου για να τις καταγράψω… Όχι αυτό εδώ το post δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω , είναι μεσημέρι , δεν έχω επιστρέψει από κανένα ταξίδι , από καμία μεγάλη καψούρα , ούτε από κανένα μεγάλο καυγά, έχω επιστρέψει από μάθημα που έδινα αξημέρωτα το πρωί και παρόλο το διάβασμα και τις πράξεις εκεί που είχα φτάσει προς το τέλος σηκώθηκα και τα παράτησα όλα , τουλάχιστον μου έχει μείνει το διάβασμα για την επόμενη (γαμώ τον κλειδάριθμό μου μέσα ).

Ναι είμαι άγρυπνη, αυτό το βράδυ δεν είδα κανένα όνειρο όπως συνέβαινε τελευταία απλά γιατί έχω να κοιμηθώ πάνω από 24ώρο… Μέσα σε όλα αυτά έχω και τους αποχαιρετισμούς , ήδη οι φίλοι μου πακετάρουν τα πράγματα τους και τα διώχνουν σιγά σιγά προς τα μέρη τους . Βλέπω δάκρια και οδυρμούς και σκέφτομαι πως η δικιά μου ώρα σε τέσσερεις μήνες φτάνει , ίσως να είμαι η μοναδική που χαίρομαι , γιατί τέσσερα χρόνια εδώ επιδίωξα και τελικά κατάφερα να μην δεθώ με τίποτα . Ξέρω πως αυτό ακούγεται κάπως κυνικό αλλά αυτή είναι η αλήθεια . Με χαρά θα αδειάσω το ρετιρέ μου , με χαρά θα παραδώσω τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη ή στον επόμενο ενοικιαστή , γιατί πέρασα ανεπανάληπτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι , γιατί σίγουρα έζησα μέσα του τα χρόνια της ξεγνοιασιάς , της ευθύνης , της ενηλικίωσης , της αυτοκυριαρχίας , όμως ένας κύκλος φτάνει στο τέλος του κι ένας άλλος καινούργιος αρχίζει , κι εγώ πάντα βαριόμουνα πολύ εύκολα και ποτέ δεν θεώρησα τίποτα ιδιοκτησία μου .

Χθες η Μαίρη μου έλεγε πως δεν μπορεί να αφήσει το σπίτι που μένει γιατί το θεωρεί δικό της , γιατί έζησε σε αυτό τα καλύτερα χρόνια της ζωής της , κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου κι όμως δεν καταλάβαινα πως αισθάνεται. Για μένα αυτό το σπίτι ήταν απλά το μέρος που με φιλοξένησε όλα αυτά τα χρόνια , είναι η πόρτα που άνοιγα κάθε φορά ενώ γυρνούσα από άγρια μεθύσια ή μακρινά ταξίδια , η πόρτα που άνοιγα για να φιλοξενήσω φίλους και συγγενείς , αυτό το σπίτι σίγουρα ανήκει περισσότερο στο σκύλο μου τον Τζίμη από ότι σε μένα και τα καλύτερα χρόνια θα είναι πάντα κάθε φορά τα τωρινά !

Κι έτσι νομίζω πως θα είναι και αύριο και μεθαύριο , γιατί μαρέσει να γυρίζω και να ταξιδεύω, τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξάλλου δεν έμενα κάπου συγκεκριμένα , γύρισα πόλεις και πόλεις , φιλοξενήθηκα σε σπίτια και σπίτια , γνωστών και φίλων και κινούμουν κάθε φορά σε οποιοδήποτε μέρος κι αν ήμουνα σαν να ήταν η παλιά μου γειτονιά , προσαρμοζόμουν και εξοικειωνόμουνα με το χώρο τόσο γρήγορα και μετά απλά αποχωρούσα για να επιστρέψω και πάλι κάποια άλλη στιγμή . Τα συναισθήματα που νιώθω για αυτό το σπίτι είναι ακριβώς τα ίδια με τα συναισθήματα που νιώθω για όλα τα σπίτια των φίλων μου που με φιλοξένησαν κατά καιρούς .Δεν ξέρω πως είναι να νιώθεις κάπου σαν το σπίτι σου , γιατί για εμένα όλα υπήρξαν σπίτια μου για τον καιρό που με φιλοξένησε το καθένα . Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που γνώρισα και συναναστράφηκα μαζί τους αυτά τα χρόνια . Δεν λυπάμαι για τους ανθρώπους που θα χάσω φεύγοντας από εδώ όχι γιατί δεν θεώρησα ποτέ κανέναν σημαντικό για μένα . Άλλοι θα φύγουν πιο νωρίς , άλλοι θα μείνουν πίσω ενώ εγώ θα φύγω, κι άλλοι θα είναι για πάντα εδώ . Πάντα θα τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους , γιατί με φιλοξένησαν στις σκέψεις τους , στην αγκαλιά τους , γιατί ήταν εκεί για να μου τραγουδήσουν ενώ έκλαιγα , για να με φροντίσουν ενώ ήμουν άρρωστη , για να μου δανείσουνε , για να παίξουνε μαζί μου , για να με ταΐσουνε , αλλά όλοι πρέπει να φύγουμε , όλοι πρέπει να γνωρίσουμε καινούργιος ανθρώπους , τόπους και εμπειρίες και να πάμε μπροστά . Δεν λυπάμαι λοιπόν , αλλά χαίρομαι , χαίρομαι για όλα αυτά που απλόχερα μου δώσανε , για την φιλοξενία αυτού του τόπου κι αυτών των ανθρώπων που δεν είναι και τόσο αφιλόξενοι όσο λένε . Για μένα τελικά όλα είναι μια καλή φιλοξενία και κάπου εδώ πρέπει να σας κλείσω γιατί ο φίλος μου ο Νίκος είναι στο ακουστικό και τον έχει πιάσει λογοδιάρροια…

Πόρτες -Πλακωτό -Φεύγα...

Πόρτες –Πλακωτό –Φεύγα
Αυτή είναι η ζωή μου ψιθύρισε ο Θανάσης μου έκλεισε το μάτι και συνέχισε να γρατζουνάει την κιθάρα του . Που και που την έκανε πάσα σε μένα , και κάθε φορά που ακουμπούσα τα τάστα έφευγα, άναβα τσιγάρο ενώ τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση . Δίπλωσα τις σημειώσεις , καληνύχτισα το Θανάση και πήγα προς το σπίτι . Δεν ξέρω τη ζωή , αλλά κάθε μέρα μαθαίνω για αυτή κάτι παραπάνω … Κοιμάμαι , ξυπνάω , τρέχω , και κάθομαι μπροστά από ένα pc για να αποδείξω ότι ξέρω , για να αξιολογήσουνε τις γνώσεις μου . Δεν μου μένει χρόνος να σπαταλήσω σε καφέδες, σε σκέψεις , σε αναζητήσεις , σε εξόδους και ταξίδια . Παρόλα αυτά ονειρεύομαι … Κάθε βράδυ βλέπω όνειρα και εφιάλτες και είχα τόσα χρόνια να ονειρευτώ στον ύπνο μου , όλα στον ξύπνιο μου τα έβλεπα, όνειρα και εφιάλτες

Αν θυμηθώ τρώω τίποτα στο πόδι και πέφτω και πάλι για ύπνο , εκεί που μπορώ και βλέπω όλους εκείνους που αγαπώ , εκεί που και ο εφιάλτης έχει αξία , εκεί που παίρνω το κρεβάτι μου και το πάω όπου θέλω. Σήμερα ξύπνησα μέσα σε ένα γωνιακό υπόγειο(Αραχώβης&Ζωοδόχου Πηγής ), μόνο που το κρεβάτι μου ήταν πολύ ψηλό και τα πόδια μου δεν έφταναν στο πάτωμα και ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ , να μου φτιάξω καφέ και να φύγω . Δεν το σκέφτηκα πολύ πήδηξα και προσγειώθηκα στον καναπέ της Τ. Πετροπούλο

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά

Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ' έχουν θάψει ή θα έχω μα-
ή θα έχω μαραθεί

Και ας μη σου καίγεται καρφί
Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ

Της εξεταστικής το Opening

Δύο καφέ, δύο ζάχαρη και λίγο γαλατάκι . Φετούλα από τσουρεκάκι που την επαλείφουμε με λαχταριστή Nuttella , σε λίγο θα έρθει και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας …
Στο τραπεζάκι 3 ποτήρια κι ένα τελειωμένο Famous Grouse, απομεινάρι των ξέγνοιαστων ημερών. Η εξεταστική σήμερα κάνει opening , με εμένα να κατεβαίνω να δώσω μάθημα στις 4 , άντε να δούμε ! Η εβδομάδα που ξημέρωσε θα έπρεπε να με είχε φρικάρει εντελώς αφού θα γράφω κάθε μέρα και γενικά για ένα μήνα δεν θα σηκώσω κεφάλι , ας πάρει κάποιος την Nutella από μπροστά μου , θα την φάω όλη με το κουτάλι στο τέλος , παρόλα αυτά είμαι πιο χαλαρή από ποτέ , τόσο χαλαρή που στο τέλος φοβάμαι πως θα μου μπει τίποτα !!!

Λοιπόν αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας , τον τελευταίο καιρό με απασχόλησαν διάφορα που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω , κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα τα γράψω όλα !!! Κάπου εδώ σας αποχαιρετώ , πρέπει και να διαβάσω δυστυχώς !!!

Υ.Σ Πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που δίνουμε εξεταστική , όσους φίλους και γνωστούς μου, έχω ρωτήσει όλοι έχουν καταλήψεις….

Hallelujah time

Καλοκαίρι , σαγιονάρα , φραπεδιά και reggae ! Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή όχι , που αυτό θυμίζει ο Bob Marley στους φίλους μου … sophie_jamaica, JAMAICA , Σοφία Χολέβα, ακούω και στα τρία ! Τους θυμίζω ακριβώς το ίδιο , ξάπλα , μάσα , χαλαρά … Κάποιος μου είπε , είσαι πιο χύμα από ότι σε περίμενα … Δεν πειράζει που δεν κατάλαβε το μυστικό μου … Πολλοί πιστεύουν πως έχω τη νοοτροπία … "Έλα μωρέ γιατί να πλύνω τα πιάτα , αφού και αύριο θα τα λερώσω , έλα μωρέ γιατί να στρώσω το κρεβάτι αφού και αύριο θα κοιμηθώ , έλα μωρέ γιατί να ζήσω, αφού θα πεθάνω …" Κι όμως κάνουνε μεγάλο λάθος , σιχαίνομαι την αντίληψη αυτή ..

Άκουσα πριν από μέρες έναν συμφοιτητή μου στη συνέλευση να λέει , ότι αφού θα περάσει που θα περάσει γιατί εμείς να χαλάμε τη ζαχαρένια μας … Φίλε Βασίλη , σου θυμίζω απλά ότι στη Γαλλία δεν πέρασε . Φίλε Σάκη , Μάκη , Λάκη , Τάκη και τα σχετικά και κάθε φίλε εκεί έξω , ο Bob Marley , μπορεί να σου θυμίζει παραλία και γκόμενα με τόπλεζ , αλλά μάλλον ξέχασες ότι αυτό που τραγουδούσε ήταν :

Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: don't give up the fight!

Φίλε Βασίλη λοιπόν και κάθε Βασίλη , ίσως και να γίνει έτσι όπως το λες , αλλά η αφύπνιση είναι ένα τεράστιο βήμα από το τίποτα !

Μπορεί λοιπόν να νομίζεις ότι επειδή δεν είμαι σαν κι εσένα καθημερινά στη τσίτα και επειδή δεν τρέχω σαν αλαφιασμένη αλλά κάθομαι στον καναπέ μου και ακούω reggae από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι είμαι άχρηστη και χύμα … Κι όμως για να σου θυμίσω αγοράκι μου , όταν όλα γίνονται σκατά και δεν ξέρετε από πού να φύγετε , σε ποιον έρχεστε; Γιατί όλοι έρχεστε και κρεμιέστε πάνω μου ; Ναι κρεμιέστε πάνω μου κι εγώ σας σώζω , οπότε κόψε τις μαλακίες σε μένα .. Εγώ είμαι αυτή που βγάζει συνέχεια το φίδι από τη τρύπα ! Δεν με πειράζει που μερικοί με θεωρούν ανεύθυνη , έτσι κι αλλιώς αυτή την εντύπωση θέλω να έχουν για μένα , γιατί αλλιώς δεν θα με είχανε μόνο στις κρίσιμες στιγμές στην τσίτα , αλλά θα με τρέχανε κάθε μέρα ! Δεν παράτησα τίποτα, όλα τα έφτασα μέχρι το τέλος , δεν έχει σημασία αν τα έκανα στο παραπέντε , αλλά ότι τα έκανα ! Το travel girl ξύπνησε ξανά μέσα μου , αν είχε κοιμηθεί και ποτέ . Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει , ποτέ δεν θα τελειώσει . Δεν μπόρεσα να αντισταθώ όμως, το να γράφω στο blog πλέον είναι κάτι παραπάνω από ανάγκη !

Y.Σ Μετακομίζω γιατί χωρίζω …

Vento...

Το blog θα κλείσει για μικρό χρονικό διάστημα λόγω ταξιδιού , το μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να μεγαλώσει αν προκύψει μετακόμιση !

Διαδυκτιακή Λειτουργία

Φαντάζομαι live λειτουργία στο pc μου , και βεβαίως-βεβαίως θα είναι interactive ! Θα ξημερώνει Κυριακή κι όσοι γουστάρουμε θα ψέλνουμε από τα μικρόφωνα μας (Σοφία. Ορθοι. ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου .Ειρήνη πάσι)!Τελικά πρέπει να θρηνεί η επιστήμη της Θεολογίας που έχασε τέτοιο κελεπούρι σαν κι εμένα , τώρα πια μου απομένει το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ. Στη γενέτειρα μου έχει πολύ ψωμί το συγκεκριμένο άθλημα! Οι καμπάνες κάνουν συμφωνία και όχι δεν μου σπάνε καθόλου τα νεύρα , πίνω τον γαλλικό μου και ανάβω τσιγάρο . Γαμώ τα laptop σας. Δεν βρίσκομαι στο σπίτι μου , οπότε όπως καταλαβαίνεται περνώ ένα δράμα . Μεταξύ μας ξέρουμε όλοι τι μπάχαλο επικρατεί στις εκκλησίες , με τις γριές που στρογγυλοκάθονται και επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ που φυσικά είναι το gossip , καλά μαντέψατε . Θα ήθελα να ελπίζω πως σε μια διαδυκτιακή λειτουργία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το εκκλησιαστικό κουτσομπολιό όπως και άλλα τόσα που θα πω παρακάτω , αλλά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στο διαδύκτιο ,όχι απλά δεν θα το αποφύγουμε αλλά θα γίνει της αρχηκατινάρας και του αρχηπαπάρα !

Σφαχτείτε βρωμοκούναβα , πείτε μαλακίες να γουστάρει ο κόσμος …

Θα ανάβεις κεράκι με την πιστωτική σου κάρτα , θα μεταλαμβάνεις και θα εξομολογείσαι με e-mail, κι αν νομίζατε ότι θα γλυτώσει ο κοσμάκης από τους παπάδες στην διαδυκτιακή εκκλησία , αλλάξτε πλευρό για σήμερα καλύτερα, αλλάξτε που σας λέω. Δυστυχώς πάντα και παντού σε όλα θα υπάρχουν διαμεσολαβητές , ακόμα κι όταν μιλάμε για το Θεό , πάντα θα υπάρχει κάποιος παπάρας που θα του ανοίγεις το στόμα σου για να σε συχωρήσει, πάντα θα υπάρχουν μαλακισμένες γριές που θα σε κουτσομπολεύουν. Η εκκλησία δεν είναι παρά μόνο το παράδειγμα, τα πράγματα αλλάζουν με ταχύτητες φωτός και αλίμονο σε όποιον δεν το αντιλαμβάνεται αυτό . Εκείνο που φοβάμαι γιατί αγνοώ , είναι η διάρκεια του μεσοδιαστήματος από την παλιά στην πλήρη αλλαγμένη διαδυκτιακή εποχή και φυσικά το μετά από εκεί …

Πάντα έτσι γίνεται , στην αρχή είναι μόνο το μέλι , στην αρχή που δεν έχουμε προλάβει να επιβάλλουμε τους απαρχαιωμένους κανόνες μας σε οτιδήποτε καινούργιο εμφανίζεται, στην αρχή που δεν έχουμε προλάβει να τα πηδήξουμε όλα . Το ότι δεν πάμε στην εκκλησία ή στο ότι δεν πιστεύουμε σε κανέναν Θεό δεν είναι στην ουσία θέμα πίστης , γνώσης ή λιγότερης αφέλειας. Μας επιβάλαμε όμως μια άρρωστη κατάσταση , μας επιβάλαμε διαμεσολαβητές για την επικοινωνία μας με το Θεό, γι’ αυτό όσοι μπορούσαν να δούνε λίγο παραπέρα απομακρύνθηκαν. Αφήσαμε τα σκατά και τους φελλούς να κυριαρχούν στην εκκλησία , στην πολιτική , στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κι όσοι πραγματικά αξίζανε πήγανε σπίτια τους και γράφουν ποιήματα ή αυτοκτόνησαν…

Με λύπη διαπιστώνω πως το ίδιο θα γίνει κι εδώ αν δεν άρχισε να γίνεται ήδη , δεν είναι σίγουρα λύση η απομάκρυνση, είναι αυτό που θέλουν οι φελλοί να πετύχουν και αυτό που με τσαντίζει πραγματικά είναι ότι βλέπω πως κι εδώ αρχίζουν και το καταφέρνουν. Μα πώς να κάτσεις ; Η κατάσταση αρχίζει και βρωμάει , αν κάτι αξίζεις θα έρθει μια στιγμή που δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα , γιατί όταν μπλέκεσαι με τα σκατά δυο πράγματα μπορούν να συμβούν ή να γίνεις κι εσύ ένα με αυτά ή να σηκωθείς και να φύγεις …

Πάω να μου βάλω ακόμα μια κούπα καφέ , μην ανησυχείτε καθόλου, ξημέρωσε μια υπέροχή και ηλιόλουστη Κυριακή που σκοπεύω να την περάσω δίπλα στη θάλασσα , όταν με το καλό με βγάλει ο δρόμος σπίτι μου θα ανεβάσω τις πρωινές μου ανησυχίες … Νιώθω τυχερή που εδώ και εφτά χρόνια γεύομαι το διαδύκτιο . Νιώθω τυχερή που γνώρισα τόσους ξεχωριστούς ανθρώπους μέσω του διαδυκτίου που ίσως να μην τους συναντούσα ποτέ , που γέλασα, που μου έσπασαν τα νεύρα ,που μεγάλωσα μαζί του , που το πρόλαβα αγνό και λέω αγνό γιατί αθώο δεν ήταν ποτέ !Χαίρομαι που μου δόθηκε η δυνατότητα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας ….

Στα μουλωχτά ...

Δεν πρέπει να τρως ποτέ από το γλυκό της μαμάς που το έχει για τους επισκέπτες , μα εσύ το γεύεσαι κρυφά και είναι το πιο ωραίο γλυκό από όσα έχεις φάει …Το βλέπω κάθε φορά στο βλέμμα σου καθώς το γεύεσαι , σηκώνεις ψηλά τα μάτια σου και με κοιτάς , χαμένος από ηδονή και φόβο μην σε πιάσουν … Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι εύχεσαι καθώς αυτό λιώνει στο στόμα σου , θα’ θελες να ήσουν επισκέπτης ή μήπως πάλι όχι ;Είναι όλο δικό σου και το ξέρεις και η μαμά όταν το φτιάχνει ξέρει ότι τα βράδια πηγαίνεις κρυφά και το τρως, αλλιώς εκείνη ήξερε καλά να το κρύψει , μα δεν το έκανε ποτέ , γιατί από την αρχή το είχε φτιάξει για σένα … Κι όταν καμιά φορά σου δίνει στα φανερά να δοκιμάσεις , εσύ το τρως τάχαμου από υποχρέωση και ξινίζεις τη μούρη σου , δε θες να προδωθείς , δεν θες να μάθουν οι άλλοι μες στο σπίτι ότι εσύ είσαι αυτός που κάθε βράδυ αδειάζει το βαζάκι … Τι φοβάσαι ; Πες μου τι φοβάσαι ; Αφού είναι δικό σου , αφού αυτή η μυρωδιά κάθε φορά που σου ανοίγω το βαζάκι σε ξετρελαίνει , αφού κάθε φορά που το έχεις μέσα στο στόμα σου τρελαίνεσαι από τη γλυκιά γεύση του και θέλεις κι άλλο … Αφού ξέρεις ότι δεν θα σε μαλώσουν πια , μεγάλωσες πολύ , μήπως γι αυτό ντρέπεσαι ; Ντρέπεσαι που ακόμα τρως στα κρυφά το γλυκό της μαμάς σου ; Κι όταν φεύγεις από το σπίτι έρχεσαι στον κύκλο και πάντα κάθεσαι δίπλα μου , υπάρχουν τόσες θέσεις να μια εκεί και μια παραδίπλα , αλλά κι εσύ όπως κι εγώ ξέρουμε καλά πως είναι , εκεί να ασφυκτιείς και παραδίπλα να περισσεύεις… Κι είμαι για σένα ότι το γλυκό της μαμάς σου… Κάθεσαι κοντά μου και με μυρίζεις και μετά με αγγίζεις τρομαγμένος , ξέρεις πολύ καλά πώς να με γευτείς , αλλά τρομάζεις και τότε είναι που εύχεσαι φωναχτά να ήσουν επισκέπτης να μπορούσες να με γευτείς χωρίς να δίνεις δεκάρα για το τι θα πούνε στο σπίτι … Μπουκώνεις από τα νόμιμα γλυκά σου , και χώνεσαι σαν μικρό παιδί στην τρύπα από το κέικ της μαμάς σου … Εκεί θα γυρίσεις στο φουσκωμένο κέικ που τα τείχη του σε προφυλάσουν στο κέικ που έφτιαξε η μαμά σου για τα γενέθλια σου … Ξημέρωσε, όπου να’ ναι θα ξυπνήσουν και οι άλλοι πρέπει να πας αθόρυβα να πέσεις για ύπνο , μην φοβάσαι , όλοι ξέρουμε ότι το τρως εσύ, το βλέπουμε στα δάχτυλα σου …

Για τον Νίκο ...

Δεν ξέρω τι να γράψω για σένα … Για σένα που ποτέ δεν ξέχασα , για σένα που ποτέ δεν ξεφορτώθηκα από το τομάρι μου … Δεν ξέρω γιατί … Τι να γράψω για σένα που το μόνο που σε ένοιαζε ήσουν εσύ … Ακόμα και τώρα χαίρομαι όταν ακούω , πως γεμίζεις σιγά-σιγά το εγώ σου , δεν χωρούσα ποτέ στο πλάι σου και το ήξερα … Πίνω μια γουλιά ακόμα για πάρτη σου , τσούζει το γαμημένο … Ξέρεις κάτι Νίκο , αγαπάω , είναι η πρώτη φορά μετά από σένα που αγαπάω σιγά-σιγά ξανά , δεν θέλω να θυμώσεις , θέλω να χαρείς για μένα … Εγώ χαίρομαι , και θα χαίρομαι κάθε φορά που θα ακούω πως θα πας μπροστά , αλήθεια , αχ και να ήξερες .. Ξέρεις κάτι Νίκο , πάλι δεν χωράω , ποτέ δεν χώρεσα , όλοι οι άντρες της ζωής μου έτσι ήταν, δε χωρούσα σε κανενός το πλάι , σιγά σιγά σκέφτομαι πως ισχύει αυτό που μου έλεγε ο Γιώργος … Τελικά την βρίσκω πάρα πολύ καλά με το Σοφάκι , αλήθεια , όταν είμαι μόνη μου την βρίσκω περισσότερο από όλες τις άλλες στιγμές που βρίσκομαι στην αγκαλιά του ή που συνωστίζομαι σε μπαράκια με ένα ποτό στο χέρι ! Μου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα και τέτοια ώρα εδώ που βρίσκομαι ξέρεις καλά ότι δεν μπορώ να βρω , ο πυρετός κράτησε μονάχα μια μέρα … Νίκο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα θυμάμαι μαζί σου , δεν είναι έτσι όπως τα ονειρευόμασταν μαζί ή μάλλον όπως τα ονειρευόμουνα μόνη μου , γιατί εσύ ήσουν πάντα αλλού , σε έναν δικό σου κόσμο … Θέλω πίσω το αθώο μου βλέμμα , τους σιχάθηκα Νίκο , δεν τους μπορώ , μ’ ακούς Νίκο , τους σιχάθηκα …. Τον κοιτάω στα μάτια Νίκο και δεν ξέρω τίποτα , παραδίνομαι απλώς , φοβάμαι Νίκο , τρέμω στην ιδέα ότι τον αγαπάω Νίκο , τον αγαπάω … Το μυαλό μου το παίζει στα δάχτυλα του , με αγγίζει έτσι όπως δεν με ξανάγγιξε κανείς , ξέρει όλα τα μυστικά μου , πες μου , πες μου ξέρεις ποιος του τα είπε ; Μου δίνει όλα αυτά που παρακαλούσα να μου έδινες εσύ , μα εσύ δεν ήξερες δεν σε κατηγορώ …. Στο υπόσχομαι πως ότι κι αν γίνει , δεν θα αλλάξω ποτέ , δεν θέλω να αλλάξω Νίκο , θέλω να είμαι πάντα αυτή η χαζή γκόμενα που ερωτεύτηκες , γιατί όσο να’ ναι με ερωτεύτηκες έστω λίγο λιγότερο από ότι τον εαυτό σου ….
Είναι άρρωστοι εκεί έξω Νίκο , είναι ανώμαλοι όλοι τους , έχουν μπλέξει τα μπούτια τους , το δικό μου το τραβάω με όλη μου τη δύναμη προς τα έξω κι αυτοί μου το τραβάνε και μου το γλείφουνε , Νίκο δεν έχω καμία θέση με τα σκατά , καμία όμως ... Παλιότερα όταν φιλούσα ξένα χείλια , νόμιζα ότι σε πρόδιδα , τώρα πια όμως όχι Νίκο , του ανήκω τώρα πια , είναι αργά για μένα , κι απόψε δεν κοιμάμαι γιατί καίγομαι για εκείνον , δεν θα μείνει τίποτα μέχρι το τέλος θα έχω καεί από πριν Νίκο μ’ ακούς , από πριν … Δεν θέλω να λυπάσαι , το έλεγα και σήμερα στο τηλέφωνο δεν έχω αγαπήσει άντρα περισσότερο από εσένα , δεν έχω δεθεί περισσότερο με άνθρωπο , δεν γινότανε αλλιώς όμως Νίκο και το ξέρεις. Εσύ με έβγαλες από το παρελθόν σου , εγώ σε έβγαλα μια και καλή από το τώρα μου από το μέλλον μου , πίστεψε με σε ήθελα πολύ, μακάρι κι εγώ να μπορούσα να καταφέρω μια μέρα να διαγράψω όλα αυτά που ζήσαμε μαζί έτσι όπως το κατάφερες εσύ , γιατί στην τελική αυτό είναι το πιο δύσκολο … Ξέρω ότι ζηλεύεις , ξέρω ότι βγάζεις καπνούς από τα αυτιά ! Ποιος είναι αυτός ο μαλακάς που ήρθε και σου πήρε τη γυναίκα ; Έλα Νίκο μεταξύ μας , ούτε να με κοιτάξουνε δεν άφηνες , και τώρα δεν σ’αρέσει αλλά δεν μου άξιζες Νίκο , κάνεις δεν μου άξιζε , ψώφισαν οι άντρες της ζωής μου και μετουσιώθηκα εγώ στη γυναίκα της ζωής τους … Δεν είναι που δεν χωράω εγώ σε κανενός το πλάι Νίκο , το δικό μου δεν ανήκει σε κανέναν , το δικό μου προσπαθεί να κερδίσει αυτός που αγαπάω και θα το κερδίσει. Ξέρεις γιατί ; Γιατί είναι ο μόνος που προσπάθησε , ο μόνος που έκατσε και με άκουσε , που έπιασε τις ανάσες μου , το ρυθμό μου , τις ανάσες που μέχρι τώρα ήξερα μόνο εγώ , τώρα τις μοιράζομαι μαζί του , θα φύγει Νίκο όμως κι αυτός θα φύγει το ξέρω , κανείς ποτέ δεν έκατσε , κι αναρωτιέμαι κι αν ποτέ θα κάτσει …. Γιατί πρέπει πάντα να προσποιούμε κάτι άλλο από αυτό που είμαι ; Πες μου Νίκο γιατί ; Σε παρακαλώ πες μου για τα όνειρα σου , πες μου για να ξεχαστώ , πες μου για τα ταξίδια σου , γέμισε με , με εικόνες από μέρη μακρινά , πάρε με τηλέφωνο 3 το πρωί , εσύ που δεν το θεωρούσες ποτέ πουτανιά και βάλε μου να ακούσω το No Woman – No Cry , γέμισε μου το ποτήρι Νίκο , στην υγεία σου ρε τσαχπίνη , φέτος το ξέρω πως θα τα καταφέρεις , μην κωλώσεις μ’ακούς …
Κι όσο για μένα , μην ανησυχείς , θα τα καταφέρω , δεν θα φουντάρω έτσι όπως μου ευχήθηκες εσύ και οι φίλοι σου , με κάνανε πολύ σκληρή Νίκο , είμαι αδίσταχτή, καμιά φορά τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό , τα δικά μου όνειρα δεν συμβαδίζανε Νίκο , εγώ ήμουν αυτή που έτρεχε πιο γρήγορα και ας μην το κατάλαβες ποτέ , κι ας έμενα συνέχεια πίσω για χάρη σου , αυτό είναι που δεν άντεξες, που έτρεχα λίγο πιο μπροστά από εσένα … Δεν ήθελα, αλήθεια , αλλά έγινε ….
Καληνύχτα Νίκο , πάω να ξαπλώσω στην αγκαλιά του , που νιώθω ασφαλής , κι ας είναι το πιο επικίνδυνο μέρος που υπάρχει …

Τσίμπα ένα αρχίδι !

μικρή μου, άκου κάτι και μην το ξεχάσεις από εδώ και στο εξής:
Το ότι σε πίστεψα προφανώς δεν οφείλεται στην αθωότητά σου.
Μάλλον στην ηλικία σου και στο δικό μου κόλλημα να μην γίνομαι καχύποπτος.
Το παίρνουμε λοιπόν πάλι από την αρχή:
Σου έκανα comment.
Μου απάντησες "αθώα"!
Σου έστειλα μέηλ με το τηλέφωνό μου.
Μου τηλεφώνησες ξημερώματα.
Καπάκι, πήρα sms από τον Θάνο.
Δεν ήξερα ότι γνωρίζεστε τόσο καλά.
Νευρίασα γιατί δεν μου αρέσει ο έλεγχος.
Πιο πολύ απ' 'ολα όμως δεν μου αρέσει η πουτανιά.
Και συνήθως δεν φοβάμαι γιατί δεν αποσκοπώ κάπου , ούτε έχω κάτι να κρύψω.
Δεν με αφορά καθόλου το τι κάνεις.
Προφανώς ήθελα να σε πηδήξω.
Προφανώς τώρα δεν θέλω ούτε να σε ξέρω.
Μην ξαναδώ το νούμερό σου στο κινητό μου - ούτε e-mail σου.
Το μέηλ θα κοινοποιηθεί στον Θάνο.

Ο Πέτρος

Κοιμότανε γαλήνιος μέσα στο αδιάφορο σπίτι του, περικυκλωμένος από τέσσερις τοίχους, σαν μέσα σε μια κρύα και ασφυκτική αγκαλιά. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του ήταν αυτό, να μπορεί να κοιμάται ήρεμος, να καταφέρει να ξεφύγει από τα προστατευτικά κάγκελα του πατρικού του σπιτιού, να κατέβει στην πρωτεύουσα και να νοικιάσει ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.. Το διαμέρισμά του, ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο , μέτριο σαν τη ζωή του μέχρι σήμερα, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τον ξυπνήσει .

Οι χτύποι του ξυπνητηριού έδωσαν το συνηθισμένο τους σύνθημα στον καναπέ ο οποίος τον πέταξε με τις κλωτσιές από την άβολη αγκαλιά του. Έμενε στον τρίτο , ούτε πολύ ψηλά , ούτε πολύ χαμηλά , μα δεν είχε και τόση σημασία. Μήτε έδαφος μήτε ουρανός διακρίνονταν από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του. Το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι τεράστιες γκρίζες πολυκατοικίες, τίποτα περισσότερο από έναν καθρέπτη της δικιάς του. Οι μπουγάδες των απέναντι του έγνεψαν καλημέρα … Πάλι είχε αποκοιμηθεί με την τηλεόραση ανοιχτή, πάλι ξύπνησε δίπλα στην τηλεοπτική μορφή ενός χαμογελαστού κουστουμαρισμένου τηλεπαρουσιαστή. Του άρεσε αυτή η αίσθηση συντροφιάς που του δημιουργούνταν όταν ξύπναγε έτσι. Κινήθηκε μηχανικά προς το μπάνιο. Καφέ θα έπινε στην δουλειά. Δεν είχε προσέξει καν τη μορφή που αντανακλώνταν στον καθρέφτη , έτσι κι αλλιώς δεν θα έβλεπε τίποτε άλλο από τον Πέτρο με το μέτριο ανάστημα, τα κουρασμένα μάτια και τα καστανά μαλλιά …

Δεν θα τον έλεγες εύκολα άσχημο μα ούτε και όμορφο. Για την ακρίβεια δεν θα έλεγες εύκολα τίποτα για αυτόν αφού είχε μία καταπληκτική ικανότητα να περνάει απαρατήρητος. Πολλές φορές του είχε συμβεί να τον μπερδέψουν με κάποιον άλλο, κι έτσι είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν προικισμένος με μάλλον συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Του άρεσε αυτό. Αισθάνονταν άσχημα όταν ο κόσμος τον κοίταζε, ένιωθε ότι δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Το να περνάς απαρατήρητος ήταν ευλογία μερικές φορές.

Με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο φτέρνισμα παρά βρυχιθμό το αμάξι πήρε μπροστά, και καθώς μία γνώριμη ραδιοφωνική εκπομπή τον ενημέρωσε ότι η θερμοκρασία κυμαινότανε σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα, ήρθε αντιμέτωπος με το παγκοσμίως γνωστό αθηναϊκό μποτιλιάρισμα. Χαμογέλασε. Το είχε προβλέψει κι αυτό και έτσι είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίς. Δεν είχε αργήσει ποτέ να πάει στην δουλειά του, και ούτε σήμερα θα αργούσε. Όπως και να το κάνουμε όταν δουλεύεις σε τράπεζα, η συνέπεια στην ρουτίνα της καθημερινότητας έχει μεγάλη σημασία. Σε βοηθάει να αποφεύγεις τα λάθη που μπορεί να αποβούν μοιραία, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει την εμπιστοσύνη των πελατών.

Την κίνηση στους δρόμους την έβλεπε σαν δώρο σήμερα, καθώς του έδινε την δυνατότητα να συνέλθει πλήρως από το χθεσινό ξενύχτι πριν αντικρύσει τον διευθυντή του και χωθεί μέσα στα λογιστικά φύλλα.

Θυμήθηκε την βραδιά που πέρασε με τα παιδιά στο γνωστό συνοικιακό μπαράκι και χαμογέλασε. Του άρεσε ο εαυτός του στα μάτια των φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τους κάνει να γελάσουν, πάντα είχαν κάτι καλό να πουν για αυτόν. Δε θα αντάλλασε με τίποτα την αίσθηση ασφάλειας που είχε όταν βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ήταν άνθρωποι εύθυμοι, πάντα έτοιμοι για τα γνωστά πειράγματα που τους έκανε όταν του εκμυστηρεύονταν τους προβληματισμούς τους, μα ταυτόχρονα έπαιρναν πάντα την γνώμη του στα σοβαρά. Η χθεσινή του συζήτηση με τον Γιώργο ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι προβληματίζονταν τόσο έντονα γύρω από το θέμα των ερωτικών σχέσεων. Ίσως να έφταιγε η περιορισμένη εμπειρία του σε αυτόν τον τομέα. Είχε μάθει να ζει μόνος, περιτριγυρισμένος από φίλες, που τον έβρισκαν αστείο και ευχάριστο, μα χωρίς κάποια ερωτική σύντροφο. Έτσι οι διαμαρτυρίες του Γιώργου σχετικά με το δίλλημα απέναντι στην καλλονή που ποθούσε και την ασχημούλα που αγαπούσε, του φαίνονταν περισσότερο σαν αλαζονεία παρά σαν πρόβλημα. Με απλό και περιεκτικό τρόπο τον είχε συμβουλεύσει να ακολουθήσει την καρδιά και όχι τα μάτια του.

«Τελικά», μονολόγησε κοιτώντας ένα φανάρι που δεν έλεγε να πρασινίσει, «Ίσως η ζωή να είναι απλούστερη όταν δεν σε θέλει καμία γυναίκα, απ’ ότι όταν σε θέλουν δύο.»

Και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Πράσινο.




Γείτων - sophie_jamaica Νοέμβριος 2006

Τρομαγμένο βλέμμα ...

Άντρες

Θα ήθελα πολύ να έπαιζα στο Memento … Θα ήθελα πολύ να πάψει να με τυραννάει αυτός ο γαμημένος βήχας … Θα ήθελα αύριο να μην ξυπνήσω με 40 πυρετό .Και τι κάνω γι αυτό ; Πίνω ουίσκι και ανάβω τσιγάρο … Μιλάω για λίγο με τη Γεωργία και μετά με το Γιώργο , δεν σκάβω κανενός το λάκκο , απλώς σκαλίζω τα μέσα μου …
Υπάρχουν ωραίοι άντρες εκεί έξω , ψηλοί , γεροδεμένοι , με όμορφα χαρακτηριστικά , δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν τους κοίταξα . Ίσως γιατί εκείνοι έμειναν μονάχα εκεί να κοιτάζονται στον καθρέφτη , ίσως θεώρησα πως δεν κάνω εγώ γι αυτούς, , ειλικρινά δεν ξέρω … Με πλησίασαν ωραίοι άντρες, πραγματικά ωραίοι . Η εμπειρία μου από τους ωραίους άντρες ; Είναι ξενέρωτοι και μονόχνοτοι , και όσο για το άλλο δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα, έχουν κάτι ανάμεσα από τα πόδια τους , που τους είναι εντελώς άχρηστό , το περιποιούνται τόσο πολύ που ίσως τελικά τους αρέσει μονάχα να το βλέπουν και όχι να το χρησιμοποιούν αλλιώς . Υπάρχουν και οι μέτριοι , όσο γι αυτούς δεν έχω να πω τίποτα , τα μέτρια είναι για τους μέτριους . Υπάρχουν οι έξυπνοι , οι ρομαντικοί , οι αισθηματικοί ,οι σκληροί , εκείνοι που βλέπουν ποδόσφαιρο , οι αδύνατοι , οι χοντροί , οι σπουδαγμένοι ,οι αμόρφωτοι , οι πεταχτούληδες , οι βαρβατάντρες , όχι οι άνθρωποί δεν μπαίνουν σε καλούπια , ούτε οι άντρες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν … Δεν έχω τη σωστή συνταγή άντρα, τόσες τζούρες σκληρός , τόσο γούτσου-γούτσου , με τόσα εκατοστά και τόση περίμετρο !Ξέρω πως οι άσχημοι γαμάνε κανονικά και με το νόμο , ξεσαλώνουνε ! Καλώς ή κακώς οι μόνοι που γαμάνε σήμερα είναι οι άσχημοι , αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνουν και με επιτυχία πάντα , απλά το κάνουν … Αν έχετε φίλο άσχημο να ανησυχείτε γιατί σίγουρα γαμάει και την γκόμενα σας, έχουν αυτοί ένα μπιρί –μπίρι ειδικό για να ανοίγει τα πόδια των γυναικών … Τους αξίζει άλλωστε , οι γυναίκες δεν μαθαίνονται έτσι εύκολα κι αυτοί όσο να’ ναι το έχουν ψάξει για τα καλά το θέμα ..
Όσο για τους καλλιεργημένους !!!!! Τι να σας πω έχω μπερδευτεί εντελώς ! Άτιμη φάρα αυτοί ή θα γαμάνε συνέχεια , χωρίς να χάνεται βέβαια η ποιότητα, και θα σε στέλνουνε στα ουράνια ή δεν θα γαμάνε καθόλου ή θα γαμάνε που και που μια φορά το χρόνο , αλλά γι αυτούς το γαμήσι είναι σαν το ποδήλατο , δεν το ξεχνάνε ποτέ !
Αλλά και πάλι , δεν πάει να είσαι και ο Γκουσγκούνης , δεν πάει να είσαι ταλεντάρα στο άθλημα , δεν πάει να την γλείφεις κι αυτή να φτάνει τον ουρανό από τους οργασμούς , αν δεν , δεν, τελείωσε …. Δεν άντεξα και μου έφτιαξα ένα χαμομηλάκι , είπα μια φορά να ακολουθήσω την συμβουλή του Μάνου , αχ καίει το άτιμο με μέλι πάντα ε ,μην ξεχνιόμαστε … Που θέλω να το πάω; Θα δείτε που θέλω να το πάω…
Υπάρχουν κάποιες χορδές μέσα μας , μέσα μου … Δεν υπάρχουν κόλπα , ούτε μαγικά γι αυτές , δεν είναι ούτε σαν το μυαλό , ούτε σαν τις σκέψεις μου , ούτε σαν την κλειτορίδα μου , δεν έχουν καμία λογική , δεν κυριαρχούνται από κανένα συναίσθημα , δεν ερεθίζονται … Μπορεί καμιά φορά να ξεγελιούνται όταν κάποιος ξέρει καλά να τις αρπίζει , αλλά καλώς ή κακώς , μόνο ένας έχει αυτή την απαλή επιδερμίδα , που όταν τις άγγιξε , αυτές άρχισαν να παίζουν μελωδικά για εκείνον και ίσως και ποτέ να μην έπαψαν να παίζουν για εκείνον … Τι ροκιές έπαιξε , τι ατσούμπαλα τις γρατσούνισε , ποτέ δεν έμαθε να παίζει , ποτέ δεν ήξερε το μυστικό για να ανοίξουν τα πόδια , κι όμως αυτές οι χορδές , πάντα περιμένουν το δικό του άγγιγμά … Μόνο αυτός ήξερε να τις κουρδίζει με έναν δικό του τρόπο που ποτέ δεν κατάλαβα, τις κούρδιζε κι εγώ χόρευα στο ρυθμό της ευτυχίας. Μια μέρα τις έσπασε , τις ξερίζωσε και τις πήρε μαζί του , τώρα πια αυτές οι χορδές δεν υπάρχουν μέσα μου , του ανήκουν , πάντα θα του ανίκανε έτσι κι αλλιώς , μόνο που αυτός αποφάσισε να τις ξεριζώσει και να τις πάρει μαζί του , ίσως είναι το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ … Δεν ξέρω αν κρύβω κι άλλες τέτοιες χορδές μέσα μου , αν ναι σίγουρα δεν τις έχω ανακαλύψει ακόμα ….

Να σε ζουλίσω ;

Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλές μούρες , καλές , κακές , άσχημες , όμορφές , με μεγάλεςμύτες,με τρίχες,χωρίς, μακρομάλληδες , φαλακροί , με μαύρους κύκλους ,με ρυτίδες,πουδραρισμένες φάτσες ,αμακιγιάριστες , σκοτεινιασμένες , φωτεινές.. .
Παρατηρώ τους ανθρώπους , τους παρατηρώ δεν τους προσέχω όμως , δεν μπορώ να πω ότι έχω αυτό το ταλέντο , εξάλλου τρέχω με τέτοια ταχύτητα που δεν νομίζω ότι τους δίνω την ευκαιρία να μου πουν ποιοι είναι !

Ακόμα έχω την γεύση της παντόφλας στο στόμα … Πρέπει τον τελευταίο μήνα να έχω καταναλώσει πολύ περισσότερα ξύδια από ότι τα τελευταία 21 χρόνια … Ακόμα έχω την γεύση τζατζικιού από τις πίττες του Κάββουρα στα Εξάρχεια … Τι καλή κυρία αυτή που μας τους έφτιαξε; Αμέσως με κατάλαβε …
- Είσαι από πάνω;
- Ναι
- Από ποιο μέρος ; .
- Από Λάρισα …
- Αααα! Στη Λάρισα έχω την αδερφή μου.
- Εσείς από πού είστε ; Εγώ από Βουλγαρία

Ακόμα θυμάμαι κάθε στενό στο Κεφαλάρι μέχρι να φτάσουμε στο Suca Kuca , αφού εγώ τους πήγα , ακόμα έχω αυτό το κομματάκι ρίγανη στο δόντι από τις ποικιλίες που καταβροχθίσαμε στο Θησείο , ακόμα έχω γαρύφαλλα στα μαλλιά μου από τον Απόλλωνα … Τι να σας πω ρε παιδιά , είχα γράψει κάποτε ότι νιώθω χορτασμένη , τώρα να δεις πως νιώθω .. Απολαμβάνω το γεγονός του συνεχούς γεμίσματός μου , από εμπειρίες , από εικόνες , από γεύσεις…

Θέλω τόσο πολύ να έρθεις και να με κοιτάξεις στα μάτια , για να δεις πόσο αλλήθωρη δεν είμαι , πόσο στεγνός και άδειος είσαι μπροστά μου … Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που δεν είδα τα παιδιά , αφού την πρόσκληση την είδα αφότου είχα γυρίσει στην Ολυμπιακή γη !!!! Δεν μου γλιτώνετε όμως έτσι εύκολα …

Κομμένο Depon

Πονούσα λίγο … Όσο πρέπει καμιά φορά , ξέρεις … Δεν ήταν βίτσιο μου ο πόνος , απλά όταν ερχόταν δενπαραπονιόμουνα , προσπαθούσα πάντα να διασκεδάζω με τα πράγματα … Μ’αρέσει που φοβάσαι μήπως και πονέσω στο μέλλον, αυτό δίχνει ότι σε νοιάζει … Ο πόνος δεν καταλαβαίνει και πολλά , έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις … Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι απομονωμένος σε μια χιονισμένη βουνοκορφή και τον παίζεις μόνος σου ή είσαι στην πλατεία Συντάγματός και είσαι ανάμεσα στο τσούρμο με τους αγχωμένους …

Ο πόνος είναι ίδιος και πρέπει να είναι ίδιος , γιατί είναι μερικά πράγματα που είναι μόνο για την πάρτη μας, που δεν μοιράζονται… Μα εγώ σε καταλαβαίνω ! Τι λες καλέ μου ; Παπάρια καταλαβαίνεις, και ξέρεις κάτι ; Δεν σε κατηγορώ γι αυτό , δεν θέλω να καταλάβεις , δεν υπάρχει λόγος να καταλαβείς ούτε εγώ ξέρω πως είναι όταν πονάς … Άργησα να πάρω παυσίπονο (Δώσμου το παυσίπονο μου τώρα γιατρέ μου το μωρό μου έχει φύγει, έχει φύγει , δεν ξέρω τι να κάνω πες μου τι πρέπει πες μου , και πως να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά …) , όχι γιατί δεν είχα , απλά ήθελα για λίγο να το απολαύσω , μοναχική απόλαυση αλλά ωραία , άσε που στο τέλος είδα πως δεν χρειάστηκε !

Έφτανε μόνο ένα τηλεφώνημα, αυτό της Γεωργίας , που παρά τους πόνους μου , γελούσα σαν τρελή … Ναι όντως αυτή η κοπέλα έχει απίστευτό χιούμορ , μπορεί κάποιος βιαστικά να την παρεξηγήσει , όσο να’ ναι είναι λίγο ψωνίτσα , αλλά τελικά αυτό είναι που μ’ αρέσει σε εκείνη γιατί όπως έλεγε ένας φίλος μου ,”Αν η μετριοφροσύνη ήταν προτέρημα θα την είχα” … Μου άρεσε που παρόλο τον πυρετό της εκείνη επέμενε να φάει Coco Pops , που γελούσε με την πάρτη μου όταν της έλεγα πως δεν μπορώ να βρω ένα Depon μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όταν μου εξηγούσε επιστημονικά τι κάνει η ασπιρίνη όταν την παίρνεις και είσαι αδιάθετη , μου άρεσε που μιλούσαμε τόσο άνετα κι ας ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο .Τώρα πια, ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση στους πόνους περιόδου .. Ένα τηλεφώνημα στη Γεωργία …. Μασουλάω ένα Μιράντα , και μου θυμίζει εκείνη την γυμνάστρια στο Γυμνάσιο , ήταν κι αυτή μέσα στα όργια της Μανδηλαρά , τι να έγιναν άραγε εκείνες οι γυναίκες της Ροζ γκαρσονιέρας ; Άγνωστή η τύχη τους , έτσι κι αλλιώς τι μας νοιάζουν τώρα , τα όργια είχαν το ενδιαφέρον ...Όσο για τη Μιράντα από ότι ξέρω μια χαρά είναι και κυρία με τα όλα της όπως πάντα …

Το πρωί έκλεγα στο δρόμο , έκλαγα από τους πόνους και ήταν ένα υπέροχο ξέσπασμα . Αφορμή για όλο αυτό ήταν μια πορτοκαλάδα Ήβη … Έχω αφήσει πίσω μου την Εμπορική αυτή που βρίσκεται απέναντι από το Attica , έπρεπε κάποια στιγμή να επιστρέψω τα δανεικά , να’ναι καλά και η Λένα και ο Σοφοκλής , ήταν όντως εκεί όταν τους χρειαζόμουνα και φυσικά δεν μιλάω για τα λεφτά και μόνο … Είχα πάνω από μια ώρα στους δρόμους , και μια πορτοκαλάδα ήβη πουθενά, όταν τελικά βρήκα, φυσικά αφού πήρα τηλέφωνο και με καθοδήγησαν που να πάω να τη βρω , πήρα τη δεύτερη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου!!! Ποια είναι η πρώτη ; Δεν σας λέω , αν και η χαρά δεν κρύβεται …
Πονάω ακόμα , αλλά μ’αρέσει…Σε μια ώρα θα περάσουν να με πάρουν για μια τσάρκα στο Θησείο , πάλι θα φάμε σαν τα ζώα (έτσι κι αλλιώς χειρότεροι από τα ζώα είμαστε ), αλλά δεν πειράζει , όταν σου κόβεται μια απόλαυση καλό είναι να το ρίχνεις στις άλλες. Θα είναι το καλύτερο άσυλο για μένα που δραπετεύω διαρκώς …

Καβάλα 2007

Φάγαμε, ήπιαμε , φάγαμε, ήπιαμε, φάγαμε, ήπιαμε μέχρι που άλλαξε ο χρόνος …
Το συκώτι μου σιχάθηκε τα ξύδια, το στομάχι μου τα μελομακάρονα , τις πίτες , τα αρνιά , τις κότες , τους κουραμπιέδες, τις βασιλόπιτες , τις τούρτες , τις τηγανιές , τα γουρουνόπουλα και τα λουκάνικα … Το μάτι μου σιχάθηκε να βλέπει τις ίδιες στοκαρισμένες φάτσες με δέκα κιλά make up, τα αυτιά μου βαρέθηκαν τα λαϊκά άσματα και τα ντάπα ντούπα …. Ήρθε ο καιρός της κάθαρσης ….

Μπήκε καινούργιος χρόνος και όπως κι αν το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό , εγώ ξέρω πως θα τον ζήσω κι αυτόν στον υπερθετικό , γιατί για μένα μετράει το μέγεθος , γιατί εμένα μ’αρέσουν οι μετρήσεις … Μετράω το χρόνο με μια δικιά μου μονάδα μέτρησης που καμία σχέση δεν έχει με λεπτά και δευτερόλεπτα …

Αν δεν φας μέχρι να σκάσεις , είναι σαν να μην έχεις φάει , αν δεν πιεις μέχρι να ξεράσεις είναι σαν να μην έχεις πιει , αν δεν κάνεις έρωτα μέχρι να τσούξει , είναι σαν να μην έχεις τελειώσει … Μέτρο ; Τι είναι αυτό και ποιος το βάζει ;

Το 2007 εύχομαι να γίνω λίγο περισσότερο κάθαρμα , εύχομαι να μην κάνω πάντα αυτό που λέω γιατί και τόσο καιρό που το έκανα δεν είδα να το εκτιμάει και κανένας… Εκείνο που μ’ αρέσει είναι ότι με περιμένουν τόσα πολλά που αγνοώ και αυτό είναι το καλύτερο από όλα …

Μόλις καβάλησα το 2007 και ξεκινάω, θα σας δω στο δρόμο ….

Ξημερώνει στο γαλάζιο σου το στρώμα
λιώμα ξύπνησα μα σ' αγαπώ ακόμα
στάξε εύθυμο φαρμάκι για το γλέντι
με μισή μεζούρα τζιν και λίγο αψέντι

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ' όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ' αγκάθια

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος