Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ’ τον πάτο ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου. Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου. Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου να γίνω αέρας και να ’ρθω να κλαίω στην αυλή σου σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω Κι ακόμα μια φορά Πως θα τη φτάσω ελπίζω Η αγάπη ορμάει μπροστά Κι εγώ πίσω τρικλίζω Πέφτω κι αυτή γελά Μα εγώ πονάω και βρίζω Και πάω να σηκωθώ ξανά Κι ακόμα μια φορά Λέω θα της τραγουδήσω Τραγούδια τρυφερά Κι αρχίζω να γρυλίζω Φαλτσάρω και γελά Και σταματώ και βρίζω Και πάω να της το πω ξανά Κι όταν καμιά φορά Στέκει και την αγγίζω Μου λέει είμαι φωτιά Μα μοναχά δροσίζω Κι άμα καώ γελά Μα εγώ πονάω και βρίζω Και πάω να γιατρευτώ ξανά

Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από τη ζωή αν και η λέξη ανικανοποίητο είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου… Έχει ήλιο παντού, είμαι ευτυχισμένηηηηηηηηηη, πάω να φτιάξω ένα καπουτσίνο και που είστε θα τα ξαναπούμε

Περίεργα όντα οι άνθρωποι και περισσότερο τα θηλυκά,οι ορμόνες βλέπεις μας κάνουν διαφορετικούς… Περίεργη εποχή… Ζω την απόλυτη ευτυχία,αλλά όχι αποκομμένη από τον έξω κόσμο κι ώρες-ώρες με θλίβει και με κάνει πιο δυνατή και πιο σκληρή,πιο δυνατή και πιο σκληρή και εκεί που ήμουν έτοιμη να σπάσω,ήρθε ο Γιάννης να με μαλακώσει με reggae ρυθμούς και με αγάπη,με μια αγκαλιά,τόσο απλά πράγματα που για μένα ήταν και θα είναι πολυτέλειες. Τι κι αν νιώθω προστατευμένη,γέμισα αντισώματα μετά τις τόσες χλαπάτσες,τι κι αν νιώθω την αγκαλιά του σαν αλεξίσφαιρο,τι κι αν ακόμα θεραπεύω και επουλώνω,τα βλέπω όλα πιο καθαρά από ποτέ… Τη ζωή την ζούμε προς τα εμπρός,αλλά ότι έχουμε τώρα το χρωστάμε σε αυτά που κουβαλάμε από χθες,κι αν δεν υπήρχε αυτό το αξιοσέβαστο παρελθόν μου και οι τόσοι άνθρωποι που σταθήκαν στο πλάι μου,στον σβέρκο μου,στο λαιμό μου,που με αγάπησαν,με μίσησαν,με γάμησαν,με εκτίμησαν,με τίμησαν,με στήριξαν,με πίστεψαν,με πούλησαν, ίσως να μην εκτιμούσα το πλουσιοπάροχο παρόν μου ...