Hello Daylight

Dreamers they never learn...

Ζω την ταφόπλακα του οκτάωρου, που με εξαϋλώνει. Κάθε πρωί σχεδόν λιπόθυμη με τσιμεντάρω και πάω.Καλουπώνω την ψυχή μου και πάω, στον βρόμικο καθημερινό μου τάφο. Πολλά μοιρολόγια μου έχω κάνει για ζωντανή. Άραγε να 'μαι; Να, με τσιμπάω και δεν αντιδρώ. Δεν το περίμενα ποτέ πως ένα οκτάωρο θα μπορούσε να με στείλει κυριολεκτικά στον διάολο.

Επιλογές από φόβο, όχι για τ' όνειρο και καμιά φορά αναρωτιέμαι που και να ήταν ζήτημα σκληρής επιβίωσης. Πραγματικά αναρωτιέμαι ακόμα γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ο μαζοχισμός του καλού παιδιού, της ανασφάλειας, του ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, για το χαρτζιλίκι, γιατί  περί χαρτζιλικίου πρόκειται.

Αφήστε με εκτός οκταώρου και θα δείτε πόσα πράγματα μπορώ να κάνω ή στην τελική και να μην κάνω.Καλύτερα δημιουργική τεμπελιά παρά αυτός ο καρκίνος κάθε μέρα. Πως έπεσα στην λούμπα τούτη;Καθημερινές αθλιότητες με ανθρωπάκια.Μήπως όμως πραγματικά το έχω ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όχι αποκλείεται να έχω αυτή τη μαλακία ανάγκη.Κανείς δεν την έχει ανάγκη κι όμως όλοι έτσι νομίζουμε και συνεχίζουμε για την επιβίωση άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη ανάγκη να πηγαίνουμε καθημερινά προς τη δυστυχία μας.

Να φταίει τελικά μόνο το γαμημένο οκτάωρο ή απλά κρύβουμε όλοι μας  πίσω από τα άθλια οκτάωρα μας τους δισταγμούς και τους ίσκιους μας γιατί βαθιά μέσα μας ακόμα πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει και καλύτερα. Έλα μου ντε; Θα μπορούσαμε να είχαμε επαναστατήσει για κάτι λιγότερο σίγουρο αλλά εκτός από τον ανθρώπινο φόβο είναι κι αυτοί οι γαμημένοι καιροί άκρως ακατάλληλοι για ρίσκα ή μήπως είναι άκρως κατάλληλοι γι αυτά;

Γιατί πόσο πιο κάτω να έχει από τον πάτο; Μωρέ έχει και παρά έχει, αυτό επιβεβαιώνεται τα τελευταία χρόνια. Από τον πάτο πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα θέλω μας και να προσπαθήσουμε να παλέψουμε γι αυτά, να παλέψουμε στις οκτώ ώρες της ημέρας που μας απομένουν έστω και στραπατσαρισμένοι και μέσα από αυτά να ξαναζωντανέψουμε, να ξαναλαχταρίσουμε, να νιώσουμε πάλι ζωντανοί και ίσως αν ζωντανέψουμε να τα καταφέρουμε. Παλεύουμε μαζί του κάθε μέρα κι ακόμα δεν κατάφερε να μας αποτελειώσει,αντιδρούμε και δεν αποδεχόμαστε πως θα αφήσουμε  αυτή την ασχήμια εντός και εκτός οκταώρου να μας καταπιεί.

 Dreamers

      They never learn 

      They never learn

      Beyond the point

of no return

of no return

And it's too late

The damage is done

The damage is done ...

Υ.Σ  Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια και άκου...

Αυτοαναφορικό

Με πλησίασαν διάφοροι και αρκετοί άνθρωποι λόγω του blog, λόγω του γραψίματος σε αυτό δηλαδή.Μου έδωσαν αγάπη, αποδοχή, αγκαλιά, συναισθήματα, θαυμασμό.Κάποιοι δίνουν ακόμα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μερικούς από αυτούς τους απογοήτευσε η φυσική μου απουσία από τα πράγματα, με την έννοια ότι περίμεναν περισσότερα από εμένα κι εγώ δεν υπήρχα σχεδόν πουθενά.Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική απουσία ήταν σίγουρα και η συγγραφική. Δεν γράφεις άρα δεν υπάρχεις.

Δε θα έβλεπες το όνομα μου να μοστράρει σε εκδηλώσεις, συναθροίσεις και λογοτεχνικές συνεστιάσεις και γενικά και πέρα από αυτά δε θα με έβλεπες πουθενά. Είχα παραιτηθεί εξαρχής από μια τέτοια προσπάθεια. Επίμονα και από επιλογή μια διαχρονική αποχή ίσως γιατί δεν μπορώ με τίποτα να καταπολεμήσω την εσωτερική μου ανάγκη να μην ανήκω πουθενά και σε κανέναν χώρο ακόμα κι εκεί που αισθάνομαι σχετικά άνετα και βολικά, μάλλον φταίει που δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι και η συναναστροφή μαζί τους.(τι ειρωνεία!) Μερικοί φτάσανε στο γελοίο σημείο να με κακολογούν γιατί τόλμησα να μην πραγματοποιήσω τις προσδοκίες που είχαν στο δικό τους κεφάλι για μένα!

Μπορεί να τους απογοήτευσαν φυσικά κι άλλα πράγματα αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν απομακρύνθηκα εγώ από αυτούς ή αυτοί από εμένα και με βεβαιότητα καταλήγω ότι τους άφησα τρέχοντας πρώτη εγώ, αρά δεν ξέρω τελικά ποιος απογοήτευσε ποιον. Ήταν ίσως μια αμοιβαία και καθαρή αλληλοαπογοήτευση, ήταν η διαφορά προοπτικής στα πράγματα, ήταν το ότι συνέχισα να αλληθωρίζω προς τα μέσα, ήταν η απουσία της ματαιοδοξίας.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν σωστή επιλογή να απομακρυνθώ γιατί το "όλοι μαζί μπορούμε' έχω δει σε τι σκατά καταλήγει. Το γράψιμο εξάλλου είναι ένα μοναχικό σπορ όπως και το να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Μένω δίπλα μονάχα σε αυτούς που αποδέχονται και αγαπάνε τη Σοφία σε όλες τις καθημερινές τετριμμένες εκδοχές της. Δεν είμαι μονάχα οι λέξεις μου, υπάρχω και πέρα από αυτές, υπάρχω στις σιωπές μου, στις απουσίες μου, στα κενά μου. Νιώθω ελεύθερη και πλήρης, δίχως να έχω την ανάγκη επιβράβευσης ή εντυπωσιασμού για το οτιδήποτε. Νιώθω τόσο συμφιλιωμένη με την μονόχνωτη φύση μου,νομίζω ότι ο λόγος που δεν γράφω πια τόσο συχνά είναι η απουσία μοναξιάς και απόλυτης σιωπής έστω και για λίγες ώρες. Τι ειρωνεία να μην μπορείς τους ανθρώπους και κάθε μέρα λόγω δουλειάς να έχεις τόσους πολλούς μαλάκες μαζεμένους πάνω από το κεφάλι σου. Τι ειρωνεία!

Το συνοδευτικό τραγουδάκι ανασύρθηκε από τη μνήμη και μου κόλλησε από χθες!

Άλλο ένα απεργιακό... post

Υ.Σ ίσως και να φταίει που δεν τους έκατσα!