Το φως του φεγγαριού ηττημένο στα μάτια μου και η νύχτα να μοιράζει στους δρόμους τα όνειρα. Ταξιδεύω τη σκιά μου στο άπειρο, μόνο ο εαυτός μου ορίζει τη μοίρα μου.
Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα.
Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα…
Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω…
Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα…
Ω!! Θεέ μου τι όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές; Τι γλυκείες εμπειρίες; Τι μίζερες, κουρασμένες ώρες που ζω…Μονάχα ένα σπίτι περιμένει εδώ και τα κλειδιά μέσα στη τσέπη.. Μπήκα στο ζεστό φοιτητικό μου σπίτι, με ένα ναργιλέ στη γωνιά, και την αφίσα του Bob να μου χαμογελάει και βρήκα χρόνο στις μέρες μου να γράψω ένα παραμύθι, μέσα από βαλίτσες, βιβλία, κατσαρόλες, μανταλάκια.
Το μόνο μέσα σε τούτο το σπίτι που σου θυμίζει κάτι απ΄τα βόρεια είναι το πράσινο μήλο στο ναργιλέ, τα πλακάκια στο μπάνιο μου, και οι αναμνήσεις απ’τα κάστρα που εδώ κάτω σωπαίνουν, μα γεμίζουν τους τοίχους μυρωδιές και με βάζουν να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, να με προστάζουν να γράψω…
Κι έτσι τα δάχτυλα μου ακουμπούν και τινάζονται ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη, νοσταλγεί και εκείνο τις ημέρες που λέρωνα με μελάνες τα χέρια μου, και στοίβαζα τις στιγμές μου σε χαρτιά με λέξεις κι αυτά λερωμένα…
Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι*
Κι αν κάποτε η ζωή σου σε φέρει ξαπλωμένο στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού θα καταλάβεις τα μυστικά που σου ψιθυρίζει το ποτάμι, η υγρασία θα σου τρυπάει τα κόκαλα, και ο φλογερός ήλιος της Λάρισας που έτυχε να σε γεννήσει θα φωτίζει από εδώ και πέρα κάθε σου βήμα όπου κι αν πας όπου κι αν ταξιδέψεις, θα γυρνάς δειλά στη γέφυρα, θα ανεβαίνεις στο λόφο όπως παλιά, θα κλείνεις τα μάτια θα μυρίζεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, θα ανέβεις ως το Θερμαϊκό, για να καταλήξεις εδώ στους Αγίους Τόπους …
Τι κι’ αν τίποτε δεν ήρθε όπως τότε που ήμουν 16, κι όλα τα ονειρευόμουν αλλιώς, πίνοντας μπύρες με φίλους που τώρα έχουν χαθεί ,κάνοντας βόλτες με μηχανάκια και δίνοντας υποσχέσεις σε παγκάκια; Δεν παραπονιέμαι, γιατί τώρα έχω χάσει πολλά από αυτά που είχα τότε, μα τώρα ζω αυτήν την ουτοπική ελευθερία που νόμιζα πως σου δίνει την ευτυχία, και που ίσως κι έτσι να’ ναι….
Αν και πάντα πορευόμουνα μόνη, είχα ανάγκη από ανθρώπους γύρω μου, εκείνο που δεν θα συγχωρέσω πότε στον εαυτό μου, είναι πως πάντα ξοδευόμουν κάπου που ήξερα πως είναι τόσο μα τόσο εφήμερο, έκανα πάντα το λάθος να θέλω να αδράξω τη μέρα , να κάνω αυτό που ήθελα εγώ χωρίς να σκέφτομαι.
Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν αυτό που έκανα πάντα ήταν λάθος ή απλά ήταν ο τρόπος που διάλεξα να ζω.
Θα πεθάνω ένα ανοιξιάτικο πρωινό μόνη σε μια κουνιστή καρέκλα παρέα με τις λέξεις μου και τίποτα άλλο, και ίσως αυτός να ήταν και ο προορισμός που είχα κι εγώ να μην το είχα καταλάβει ποτέ. Είμαι τόσο μικρή κι όμως καθόλου διαφορετική, δεν θέλω ήρωας να γίνω και για τίποτα να ξεχωρίζω, θέλω μονάχα εσένα να αγαπάω, είναι νωρίς να κάνω πίσω, γι’αυτό θα το ζήσω κι αυτό κι ας είναι λάθος, δεν μπορεί κάποτε θα βρω κι εγώ την κατάληξη μου, όταν πεθάνω θα την ξέρω πια…
Όταν είσαι στα δεκαοχτώ σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις , έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και λίγα πίσω σου και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις λάθος και σε άλλα θα πατήσεις γερά, το πάν στην τελική όμως είναι να προχωράς …
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στη ζωή μου, είναι πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, φυσικά και έχω μετανιώσει για πολλά, απλώς για μένα πλέον η μετάνοια είναι μια πράξη άνευ ουσίας ,ότι έγινε έγινε αγαπημένο μου αγόρι…
Έχει μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και τώρα αρχίζω να λέω πως ζω πραγματικά πριν απλώς ταξίδευα για να βρω τον προορισμό που με προσγείωσε εδώ και όλα ξεκίνησαν από την αρχή και αυτό είχε τα καλά του μερικές φορές, είχε και τα άσχημα. Είναι θλιβερό και δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες και εξακολουθείς να αγαπάς αλλά καμιά φορά για το καλό μας ή γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να λέμε αντίο…
Απαλή και χαριτωμένη μουσική χαϊδεύει τα αυτιά ,η συνήθεια μιας βδομάδας ,έγινε με μιας συνήθεια για μια πορεία από εδώ και πέρα και δεν είναι θέμα συμβιβασμού είναι ίσως θέμα απλώς συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως έχει…
Ξεκινάει ένας νέος δρόμος, μια καινούργια αρχή πολύ πιο σταθερή και πολύ πιο βιώσιμη για μένα, χωρίς εισιτήρια ,μπαγκάζια, χωρίς εσένα, χωρίς πολλά που ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν κάνω μια καινούργια αρχή και πολλά που κουβαλούσα από παλιά…
Δεν έχει σημασία για μένα πλέον ούτε η τύχη μου που έπαψα να αφορίζω, ούτε ο τόπος που ζω κινούμε και αναπνέω ούτε οι άνθρωποι που έτυχε να συναναστρέφομαι, πάτησα γερά στα πόδια μου και άρχισα να ορίζω στόχους και πορείες, να απαιτώ απ’ τον εαυτό μου όνειρα πιο προσγειωμένα.
Πολύ απλά δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω σε κάποια αλλαγή, ούτε απαιτώ από τους ανθρώπους κάτι το όποιο δεν μπορούν να μου δώσουν, θεωρώ παρ’ολα αυτά πως είναι μια περίοδος αλλαγής για τη Σοφία και δεν έχει κανένα όνομα αυτή η αλλαγή, ούτε καμία γεύση, άνοστη ,άοσμη και ακίνδυνη με οδηγό της την περπατημένη είναι και δεν την βαριέμαι ούτε την απαρνιέμαι γιατί δεν είναι εξαναγκασμός, είναι επιλογή, όπως και όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου…
Δεν φοβάμαι ούτε τις λέξεις πια,ούτε τα νοήματα τους,γι’αυτό και θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ελεύθερο από κάθε είδους συναίσθημα..
Συνεχίζεται...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σαν το παλιό καλό κρασί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σαν το παλιό καλό κρασί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010
Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010
2003-2004 συνέχεια...
Συνέχεια από το post http://scholeva.blogspot.com/2010/07/2003-2004.html
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010
2003-2004
Τα κείμενα που θα ακολουθήσουν έρχονται κυρίως από το έτος 2004 και θα σας τα δίνω λίγα-λίγα σε συνέχειες, μιας κι βρίσκομαι σε διακοπές θα σας δώσω κάτι από το χρονοντούλαπο μου. 2004 λοιπόν πρώτο έτος..
Είδα πολλά αστέρια να πέφτουν απόψε, προσπαθούσα να ψιθυρίσω στον εαυτό μου, μπας και προλάβει και κάνει καμία ευχή μα το στόμα πικρό δεν μπορούσε να φτάσει ως την άκρη του δεξιού αυτιού μου, που πάντα είχα την ψευδαίσθηση πως ακούω καλύτερα. Είχαν μαζευτεί βλέπεις όλες οι νοσταλγίες από εκεί, για να τις ακούω καθαρά, δεν ήξεραν οι ανόητες πως δεν είχαν φύγει ποτέ, το άλλο μου αυτί εξάλλου ήταν απασχολημένο με τις γάτες της γειτονίας που βάλθηκαν να με ξαγρυπνήσουν… Οι ανασφάλειες δεν θέλουν άλλοθι, ευχές, αστέρια που αυτοκτονούν , ούτε ζαχαρωμένες αϋπνίες ,μα αν τα έκανα όλα αυτά θα είχα καταργήσει εμένα. Αυτοεξόριστη, άυπνη και κουρασμένη βρήκα ένα κρυμμένο κουράγιο, παράτησα την τράπουλα όχι όμως και το τσιγάρο που τους τελευταίους μήνες έχει γίνει προέκταση του μεσαίου και του δείκτη μου και άρχισα!
Εκείνο που φοβόμουν πάντα γιατί ίσως δεν το κατάφερα ποτέ, ήταν να γίνω κάποτε συγκεκριμένη, ουσιώδης ,να δημιουργήσω κάτι με αρχή, μέση και τέλος ,να γράψω ένα αξιόλογο βιβλίο αναφοράς και αναζήτησης , κάθε μου προσπάθεια που όδευε προς τα εκεί πάντα αποτύγχανε. Έτσι απλά αποφάσισα να μην επαναστατήσω και να μείνω αυθεντική ,αφού δεν μπόρεσα ποτέ να συγκεκριμενοποιήσω τη ζωή μου, να την οριοθετήσω και να την οργανώσω, γιατί να μπορώ να το κάνω αυτό στη σκέψη μου; Το θεώρησα ανόητο και άνευ ουσίας να τη δαμάσω γι’ αυτό την αφήνω ξέμπαρκη σαν καθωσπρέπει κυνική που είμαι και ίσως να είναι και το πιο συγκεκριμένο πράγμα που έκανα ποτέ μου.
«Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»
Κατέχω όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του μίζερου εκείνου ανθρώπου που αποκαλούμε μόνο, αυτό το βράδυ!
Ένα άδειο σπίτι, μια νεκρική σιγή, μια αταξία σε όλα, κανένα στόμα να μου ψιθυρίσει στο αφτί πως μόλις έπεσε ένα αστέρι ,κι όμως είμαι ένας θρασύς μόνος ,που αδιαφορώ για όλα αυτά…
Το μόνο που με νοιάζει, είναι πως έμεινε ένα τσιγάρο στο πακέτο, πως το ψυγείο είναι άδειο, πως τα άπλυτα κυλοττάκια μου ασφυκτιούν στο μπάνιο, και πώς όταν αξιωθώ εγώ να ξυπνήσω τα super market θα έχουν κλείσει. Κατακλύζω το όσο μυαλό μου απέμεινε, με όσο πιο άχρηστες πληροφορίες, σκοτούρες και σκέψεις μπορώ, για να πείσω τους γύρω μου πως αφομοιώθηκα, πως αλλοτριώθηκα, πως έπαψα να ονειρεύομαι μεγάλα ιδανικά, έρωτες, ιπτάμενους άντρες και ταξίδια στο Kingston ! Αν αυτό μπορούσε να γίνει και πραγματικότητα, δεν ξέρω, το κατά πόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα γινόμουνα, αλλά πιστεύω πως είναι αργά για να αλλάξω τον εαυτό μου.
Πάντα έπεφτα στην ίδια λούμπα να είμαι αυτό που έπρεπε στην κάθε περίπτωση να είμαι, όχι απαραίτητα και το σωστό, πάντα φλέρταρά το περιθωριακό και το εξεζητημένο ,χωρίς φυσικά να το πιάσω ποτέ..
Και από τις τόσες προσπάθειές μου να αυτοπροσδιοριστώ και να συγκεκριμενοποιηθώ τα έχασα, τα αυγά και τα πασχάλια, αϊ σιχτίρ ,για μια φορά θα υπερασπιστώ αυτό που είμαι και δεν θα δικαιολογηθώ για τίποτα, ότι είμαι και ότι έκανα ,έγιναν απλά από σύμπτωση και μόνο, ποτέ δεν είχα στόχους ,ποτέ δεν ήμουν καθωσπρέπει, ποτέ δεν ήμουν το ιδανικό για κανέναν και ας είχαν την ψευδαίσθηση αυτή, πολλοί!
Ας όψεται που στο Γεντί Κουλέ είναι ωραία ,το να αφορίζεις την μοίρα είναι χάσιμο χρόνου, υπάρχει και μια πιο ασφαλής λέξη από τον αφορισμό, συμβιβασμός και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακολουθήσετε, αν και είμαι σίγουρη ότι όλοι σας το έχετε κάνει πολύ πριν από μένα!
Αυτός σε αποχαυνώνει, σε ευνουχίζει, σε ναρκώνει, σε κάνει καθωσπρέπει, είναι το καλύτερο valium για να συνεχίσεις σε αυτή την μπαμπέσα ζωή! Μίας και κουβεντιάζουμε, για να μην πω μονολογούμε, περί συμβιβασμών και άλλων μπουρμπουλήθρων καλό θα ήταν συνεχίζοντας αυτήν την ματαιόδοξη υπαρξιακή μας αναζήτηση, να που τα κατάφερα να το πάω προς τα κάπου, και δεν θα με εμποδίσω καθόλου στο να το συνεχίσω, έξι το πρωί είναι εξάλλου τι άλλο να λέγαμε, λέω να το πάω στο ανικανοποίητο, που αν το σκεφτείς από εκεί απορρέει και ο συμβιβασμός ,τα πάμε ανάποδα εμείς .. Συμβιβάζομαι με κάτι που έχω αλλά που δεν με ικανοποιεί παράλληλα. Ω! ρε God αυτό είναι θάνατος
κι όμως πρέπει να το κάνω, γνώρισα μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις που γούσταρα τρέλα σου λέω, αλλά τζίφος, άκρως ακατάλληλο το Σοφάκι για όλα αυτά, σου λέει!
Και τώρα εντοπίσαμε την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο κάνω ότι γουστάρω και στο κάνω ότι πρέπει….Όταν κάνεις ότι γουστάρεις ,καταργείται η σκέψη, απορρίπτεται η λογική, διαγράφονται οι ανασφάλειες και ψυχορραγούν οι ελπίδες .Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα ακτίνες φωτός ,τραγούδια και συνεχίζουν να περνούν χωρίς ποτέ να μας ρωτούν οι θρασύδειλες ,αλλά όλο αυτό έχει νόημα..
Από την άλλη μεριά του κάνω ότι πρέπει, ότι είναι ηθικό και πρέπον να κάνω δηλαδή ,καταργείται το συναίσθημα, επικρατεί η νοησιαρχία, διογκώνονται οι ανασφάλειες και ζούνε μόνο οι φρούδες ελπίδες !
Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα, ακτίνες φωτός, τραγούδια, αλλά χωρίς κανένα νόημα όλα αυτά, απλά ζούμε μηχανικά για να μην πούμε πως αφήσαμε τίποτα να μας ξεφύγει, όταν ήδη ξεχάσαμε τον μισό εαυτό μας.
Ανέκαθεν ήμουν τόσο τεμπέλα και τόσο ωραία στα λόγια, πότε δεν είχα τα απαραίτητα αρχίδια να τα κάνω και πράξη, μιζεριάζω τόση ώρα και κάνεις δεν ήρθε να μου πει, ρε κοπέλα μου, ξεκόλλα απ’ το μυαλό σου, αν δεν γουστάρεις αυτό που έχεις ,ή αν δεν θέλεις να συμβιβαστείς με αυτό που έχεις, κάνε το πάν για να το αλλάξεις, με συνέπειες βεβαίως, καμία επανάσταση δεν ήταν αναίμακτη ,μόνο κοίταξε μην πέσεις θύμα στην επανάστασή σου…Να αρνηθείς να γίνεις θύμα, και να γίνεις ένας ωραίος τυπάκος που τον λένε και ήρωα!
Κι όμως το ξέρω ότι δεν θα κάνω τίποτα γιατί είπα απόψε πως θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, κι εγώ είμαι αυτή που κάνει πάντα ότι λάχει γιατί βαριέται να αλλάξει τη μοίρα, δεν έχει στόχους ,ούτε πορείες ,δεν έχει νόημα, έχει όμως ένα γαμημένο μυαλό για να τα σκέφτεται όλα αυτά γιατί επέλεξε την εύκολη λύση του συμβιβασμού, άρα όλα μοιάζουν όμοια στις πορείες του πρέπει και του θέλω αλλά στην ουσία δεν υπάρχει καμία χρυσή τομή ανάμεσά τους όσο κι αν την έψαξα.
Κάνεις μια «επανάσταση» για κάποια αιτία για κάποιο λόγο, για να αλλάξεις κάτι το οποίο δεν σου αρέσει, ας μου λείπετε, επειδή με ξέρω ποτέ δεν θα έκανα κάτι για μένα, μόνο για μένα, εξάλλου ότι έχω κάνει στη ζωή μου είτε καλό ήταν αυτό είτε όχι το έκανα ή για κάποιον άντρα, ή για κάποια φιλία ή για κάποια αξία, άλλες φόρες που με συμφέρει και μένα και άλλες τελείως ανιδιοτελώς ,ναι αγαπητέ φίλε πίστεψε το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που το κάνουν και αυτό.
Και οι άνθρωποι με πούλησαν και οι αξίες που από ανθρώπους φτιάχτηκαν με πούλησαν και οι φίλοι και αν δεν με πούλησαν, και η ζωή με πούλησε και η Σοφία με πούλησε. Πες μου ρε’ συ μάγκα ψαγμένε γιατί στο πούτσο να επαναστατήσω για κάτι που θα με πουλήσει ξανά;
Το ότι διαδραματίστηκε στην φαντασία σας από τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κλασσική γυναικεία φύση γνωστή στους περισσότερους και ειδικότερα στους άμοιρους εκείνους άντρες που δέχτηκαν να την υποστούν, τελικά όλα είναι στο μυαλό δεν θα υπήρχαν προβλήματα αν δεν υπήρχε αυτό, εγώ λέω να το καταργήσουμε. Το πολύ sex and the city μάλλον μου κάνει κακό, πρέπει να το κόψω, τι στο καλό ψαγμένη και κουλτουριάρα γκόμενα το παίζω προς τα έξω; Αυτές οι ορμόνες μας κάνουν διαφορετικούς ……
Έκλεισα τα μάτια μόνο για μια στιγμούλα κι εκείνη η στιγμούλα μετουσιώθηκε σε γαλήνη, σε ελευθερία. Όταν επανήλθα στην πραγματικότητα κατάλαβα πως μέσα σε εκείνον τον απροσδιόριστο χρόνο είχα καταφέρει να μεγαλώσω.
Είχα καταφέρει να πάρω την απόφαση της αλλαγής ,που αν και ήξερα πως θα «αργούσε» να έρθει ήμουν έτοιμη να την καλοδεχτώ, ήμουν έτοιμη να την αντιμετωπίσω, ήξερα πως στο τέλος θα ήμουν κι εγώ εκεί αλλαγμένη και έτοιμη για μια καινούργια αρχή…..
Είδα πολλά αστέρια να πέφτουν απόψε, προσπαθούσα να ψιθυρίσω στον εαυτό μου, μπας και προλάβει και κάνει καμία ευχή μα το στόμα πικρό δεν μπορούσε να φτάσει ως την άκρη του δεξιού αυτιού μου, που πάντα είχα την ψευδαίσθηση πως ακούω καλύτερα. Είχαν μαζευτεί βλέπεις όλες οι νοσταλγίες από εκεί, για να τις ακούω καθαρά, δεν ήξεραν οι ανόητες πως δεν είχαν φύγει ποτέ, το άλλο μου αυτί εξάλλου ήταν απασχολημένο με τις γάτες της γειτονίας που βάλθηκαν να με ξαγρυπνήσουν… Οι ανασφάλειες δεν θέλουν άλλοθι, ευχές, αστέρια που αυτοκτονούν , ούτε ζαχαρωμένες αϋπνίες ,μα αν τα έκανα όλα αυτά θα είχα καταργήσει εμένα. Αυτοεξόριστη, άυπνη και κουρασμένη βρήκα ένα κρυμμένο κουράγιο, παράτησα την τράπουλα όχι όμως και το τσιγάρο που τους τελευταίους μήνες έχει γίνει προέκταση του μεσαίου και του δείκτη μου και άρχισα!
Εκείνο που φοβόμουν πάντα γιατί ίσως δεν το κατάφερα ποτέ, ήταν να γίνω κάποτε συγκεκριμένη, ουσιώδης ,να δημιουργήσω κάτι με αρχή, μέση και τέλος ,να γράψω ένα αξιόλογο βιβλίο αναφοράς και αναζήτησης , κάθε μου προσπάθεια που όδευε προς τα εκεί πάντα αποτύγχανε. Έτσι απλά αποφάσισα να μην επαναστατήσω και να μείνω αυθεντική ,αφού δεν μπόρεσα ποτέ να συγκεκριμενοποιήσω τη ζωή μου, να την οριοθετήσω και να την οργανώσω, γιατί να μπορώ να το κάνω αυτό στη σκέψη μου; Το θεώρησα ανόητο και άνευ ουσίας να τη δαμάσω γι’ αυτό την αφήνω ξέμπαρκη σαν καθωσπρέπει κυνική που είμαι και ίσως να είναι και το πιο συγκεκριμένο πράγμα που έκανα ποτέ μου.
«Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»
Κατέχω όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του μίζερου εκείνου ανθρώπου που αποκαλούμε μόνο, αυτό το βράδυ!
Ένα άδειο σπίτι, μια νεκρική σιγή, μια αταξία σε όλα, κανένα στόμα να μου ψιθυρίσει στο αφτί πως μόλις έπεσε ένα αστέρι ,κι όμως είμαι ένας θρασύς μόνος ,που αδιαφορώ για όλα αυτά…
Το μόνο που με νοιάζει, είναι πως έμεινε ένα τσιγάρο στο πακέτο, πως το ψυγείο είναι άδειο, πως τα άπλυτα κυλοττάκια μου ασφυκτιούν στο μπάνιο, και πώς όταν αξιωθώ εγώ να ξυπνήσω τα super market θα έχουν κλείσει. Κατακλύζω το όσο μυαλό μου απέμεινε, με όσο πιο άχρηστες πληροφορίες, σκοτούρες και σκέψεις μπορώ, για να πείσω τους γύρω μου πως αφομοιώθηκα, πως αλλοτριώθηκα, πως έπαψα να ονειρεύομαι μεγάλα ιδανικά, έρωτες, ιπτάμενους άντρες και ταξίδια στο Kingston ! Αν αυτό μπορούσε να γίνει και πραγματικότητα, δεν ξέρω, το κατά πόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα γινόμουνα, αλλά πιστεύω πως είναι αργά για να αλλάξω τον εαυτό μου.
Πάντα έπεφτα στην ίδια λούμπα να είμαι αυτό που έπρεπε στην κάθε περίπτωση να είμαι, όχι απαραίτητα και το σωστό, πάντα φλέρταρά το περιθωριακό και το εξεζητημένο ,χωρίς φυσικά να το πιάσω ποτέ..
Και από τις τόσες προσπάθειές μου να αυτοπροσδιοριστώ και να συγκεκριμενοποιηθώ τα έχασα, τα αυγά και τα πασχάλια, αϊ σιχτίρ ,για μια φορά θα υπερασπιστώ αυτό που είμαι και δεν θα δικαιολογηθώ για τίποτα, ότι είμαι και ότι έκανα ,έγιναν απλά από σύμπτωση και μόνο, ποτέ δεν είχα στόχους ,ποτέ δεν ήμουν καθωσπρέπει, ποτέ δεν ήμουν το ιδανικό για κανέναν και ας είχαν την ψευδαίσθηση αυτή, πολλοί!
Ας όψεται που στο Γεντί Κουλέ είναι ωραία ,το να αφορίζεις την μοίρα είναι χάσιμο χρόνου, υπάρχει και μια πιο ασφαλής λέξη από τον αφορισμό, συμβιβασμός και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακολουθήσετε, αν και είμαι σίγουρη ότι όλοι σας το έχετε κάνει πολύ πριν από μένα!
Αυτός σε αποχαυνώνει, σε ευνουχίζει, σε ναρκώνει, σε κάνει καθωσπρέπει, είναι το καλύτερο valium για να συνεχίσεις σε αυτή την μπαμπέσα ζωή! Μίας και κουβεντιάζουμε, για να μην πω μονολογούμε, περί συμβιβασμών και άλλων μπουρμπουλήθρων καλό θα ήταν συνεχίζοντας αυτήν την ματαιόδοξη υπαρξιακή μας αναζήτηση, να που τα κατάφερα να το πάω προς τα κάπου, και δεν θα με εμποδίσω καθόλου στο να το συνεχίσω, έξι το πρωί είναι εξάλλου τι άλλο να λέγαμε, λέω να το πάω στο ανικανοποίητο, που αν το σκεφτείς από εκεί απορρέει και ο συμβιβασμός ,τα πάμε ανάποδα εμείς .. Συμβιβάζομαι με κάτι που έχω αλλά που δεν με ικανοποιεί παράλληλα. Ω! ρε God αυτό είναι θάνατος
κι όμως πρέπει να το κάνω, γνώρισα μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις που γούσταρα τρέλα σου λέω, αλλά τζίφος, άκρως ακατάλληλο το Σοφάκι για όλα αυτά, σου λέει!
Και τώρα εντοπίσαμε την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο κάνω ότι γουστάρω και στο κάνω ότι πρέπει….Όταν κάνεις ότι γουστάρεις ,καταργείται η σκέψη, απορρίπτεται η λογική, διαγράφονται οι ανασφάλειες και ψυχορραγούν οι ελπίδες .Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα ακτίνες φωτός ,τραγούδια και συνεχίζουν να περνούν χωρίς ποτέ να μας ρωτούν οι θρασύδειλες ,αλλά όλο αυτό έχει νόημα..
Από την άλλη μεριά του κάνω ότι πρέπει, ότι είναι ηθικό και πρέπον να κάνω δηλαδή ,καταργείται το συναίσθημα, επικρατεί η νοησιαρχία, διογκώνονται οι ανασφάλειες και ζούνε μόνο οι φρούδες ελπίδες !
Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα, ακτίνες φωτός, τραγούδια, αλλά χωρίς κανένα νόημα όλα αυτά, απλά ζούμε μηχανικά για να μην πούμε πως αφήσαμε τίποτα να μας ξεφύγει, όταν ήδη ξεχάσαμε τον μισό εαυτό μας.
Ανέκαθεν ήμουν τόσο τεμπέλα και τόσο ωραία στα λόγια, πότε δεν είχα τα απαραίτητα αρχίδια να τα κάνω και πράξη, μιζεριάζω τόση ώρα και κάνεις δεν ήρθε να μου πει, ρε κοπέλα μου, ξεκόλλα απ’ το μυαλό σου, αν δεν γουστάρεις αυτό που έχεις ,ή αν δεν θέλεις να συμβιβαστείς με αυτό που έχεις, κάνε το πάν για να το αλλάξεις, με συνέπειες βεβαίως, καμία επανάσταση δεν ήταν αναίμακτη ,μόνο κοίταξε μην πέσεις θύμα στην επανάστασή σου…Να αρνηθείς να γίνεις θύμα, και να γίνεις ένας ωραίος τυπάκος που τον λένε και ήρωα!
Κι όμως το ξέρω ότι δεν θα κάνω τίποτα γιατί είπα απόψε πως θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, κι εγώ είμαι αυτή που κάνει πάντα ότι λάχει γιατί βαριέται να αλλάξει τη μοίρα, δεν έχει στόχους ,ούτε πορείες ,δεν έχει νόημα, έχει όμως ένα γαμημένο μυαλό για να τα σκέφτεται όλα αυτά γιατί επέλεξε την εύκολη λύση του συμβιβασμού, άρα όλα μοιάζουν όμοια στις πορείες του πρέπει και του θέλω αλλά στην ουσία δεν υπάρχει καμία χρυσή τομή ανάμεσά τους όσο κι αν την έψαξα.
Κάνεις μια «επανάσταση» για κάποια αιτία για κάποιο λόγο, για να αλλάξεις κάτι το οποίο δεν σου αρέσει, ας μου λείπετε, επειδή με ξέρω ποτέ δεν θα έκανα κάτι για μένα, μόνο για μένα, εξάλλου ότι έχω κάνει στη ζωή μου είτε καλό ήταν αυτό είτε όχι το έκανα ή για κάποιον άντρα, ή για κάποια φιλία ή για κάποια αξία, άλλες φόρες που με συμφέρει και μένα και άλλες τελείως ανιδιοτελώς ,ναι αγαπητέ φίλε πίστεψε το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που το κάνουν και αυτό.
Και οι άνθρωποι με πούλησαν και οι αξίες που από ανθρώπους φτιάχτηκαν με πούλησαν και οι φίλοι και αν δεν με πούλησαν, και η ζωή με πούλησε και η Σοφία με πούλησε. Πες μου ρε’ συ μάγκα ψαγμένε γιατί στο πούτσο να επαναστατήσω για κάτι που θα με πουλήσει ξανά;
Το ότι διαδραματίστηκε στην φαντασία σας από τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κλασσική γυναικεία φύση γνωστή στους περισσότερους και ειδικότερα στους άμοιρους εκείνους άντρες που δέχτηκαν να την υποστούν, τελικά όλα είναι στο μυαλό δεν θα υπήρχαν προβλήματα αν δεν υπήρχε αυτό, εγώ λέω να το καταργήσουμε. Το πολύ sex and the city μάλλον μου κάνει κακό, πρέπει να το κόψω, τι στο καλό ψαγμένη και κουλτουριάρα γκόμενα το παίζω προς τα έξω; Αυτές οι ορμόνες μας κάνουν διαφορετικούς ……
Έκλεισα τα μάτια μόνο για μια στιγμούλα κι εκείνη η στιγμούλα μετουσιώθηκε σε γαλήνη, σε ελευθερία. Όταν επανήλθα στην πραγματικότητα κατάλαβα πως μέσα σε εκείνον τον απροσδιόριστο χρόνο είχα καταφέρει να μεγαλώσω.
Είχα καταφέρει να πάρω την απόφαση της αλλαγής ,που αν και ήξερα πως θα «αργούσε» να έρθει ήμουν έτοιμη να την καλοδεχτώ, ήμουν έτοιμη να την αντιμετωπίσω, ήξερα πως στο τέλος θα ήμουν κι εγώ εκεί αλλαγμένη και έτοιμη για μια καινούργια αρχή…..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
