Πέμπτη, Απριλίου 05, 2012

Στο ίδιο πτυελοδοχείο


Πως θα γίνει; Τι να γίνει δηλαδή; Σαν τι θες να γίνει; Είναι ταλέντο να μπορείς να γράφεις αυτά που βαριέσαι να διαβάσεις;  Χμμμ καμιά φορά όταν βρίσκω το κουράγιο και την υπομονή να τα διαβάσω έχω την αίσθηση ότι τα έγραψε ο ίδιος άνθρωπος. Κοίτα να δεις που εκατοντάδες γράφουν σαν ένας! 

Αν αυτό όμως αρέσει; Μήπως έχεις εσύ το πρόβλημα αλλά γιατί να είναι πρόβλημα; Ο καθένας γράφει όπως του αρέσει  και οι κάποιοι διαβάζουν ότι τους αρέσει! Αυτή η εξονιχιστική περιγραφή με τρελαίνει και αυτά τα επίθετα, που κάνουν τον ουρανό εκθαμβωτικό, σκοτεινό, με πορτοκαλί και άλλες αποχρώσεις. Που πας κι αυτή τη ματαιοδοξία που φουντώνει; Με πιάνει πανικός και αυτά τα βιογραφικά στα "αυτιά"; Σαν να έφτυσαν όλοι μαζί στο ίδιο πτυελοδοχείο! 

Υπάρχει κάτι καινούργιο να προτείνεις πια; Έναν σκέτο ουρανό; Ένα συννεφιασμένο ίσως και να είναι αρκετό; Μήπως κι αυτός δεν έχει ήδη περιγραφεί; Μήπως και η ίδια αυτή η ανάλυση δεν είναι μάταιη; Τι να κάνεις, πάρε περίεργο ύφος, ξέρεις σκεπτικού, απόμακρου και λίγο περίεργου και ίσως πετύχεις. Θα υπάρχουν βέβαια πάντα και μέρη χωρίς ουρανό και άνθρωποι που διαβάζουν κάτω απ'τη γη... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...