ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μερικές φορές είναι κάποιες εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις- κολλημένες στο μυαλό μου- που ακόμα κι αν ξεχνώ για μέρες- είναι ώρες - συνήθως βραδινές- που έρχονται και μου στροβιλίζουν το μυαλό.

Σήκω να γράψεις για μας μου φωνάζουν, θέλουμε να βγούμε από το κεφάλι σου, θέλουμε να γίνουμε λέξεις, να μας πληκτρολογήσεις και να μας ποστάρεις, μόνο τότε θα ησυχάσουμε. Να όπως απόψε που –πάλι θα ξαγρυπνήσω- μα δεν πειράζει- έχω καιρό να το κάνω και να πω την αλήθεια, μου έλειψε…

Ήταν Οκτώβρης. Είχα ανέβει στη Φλώρινα για το πρώτο μου μάθημα. Δεύτερο έτος πια, τελειόφοιτη- και όχι πια ψαρωμένη. Αυτό είναι- το βρήκα. Μην ψαρώνετε  με τη ζωή, απλά αυτή είναι πιο παλιά από εμάς και ξέρει.  

Εκείνο το ΠΣΚ ΣΤΗ Φλώρινα, όπως και κάθε ΠΣΚ εκεί, όταν έφτασε στο τέλος του, με βρήκε λίγα εικοσιτετράωρα μεγαλύτερη, λίγο πιο σοφή και στο αυτοκίνητο ενός συμφοιτητή μου- που είχε την καλοσύνη να με αδειάσει στη Θεσσαλονίκη.

Εκείνο το απόγευμα Κυριακής- ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΕΓΝΑΤΙΑ-ΟΜΙΧΛΗ-ΤΡΕΧΟΥΜΕ-ΤΡΕΧΕΙ-ΕΝΝΟΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΠΟΔΙ ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΙ-ΜΙΑ ΚΡΥΩΝΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ-ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ-ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΔΗΓΑΕΙ-ΕΓΩ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΣΤΡΙΒΩ ΤΣΙΓΑΡΟ-ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΗΓΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ –ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ-ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΓΩ ΕΚΕΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Κάθομαι στο πίσω κάθισμα, δε μιλάω- όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί δεν προλαβαίνω -μ’ αρέσει  να συζητάω- σε εκείνη τη διαδρομή εκείνο ήταν αδύνατο να συμβεί - έτσι έκατσα αναπαυτικά- κοιτούσα από το παράθυρο και τους άκουγα. Παιδιά να το δοκιμάσετε, βοηθάει στο γράψιμο.

Εκείνος μιλάει ακατάπαυστα. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παράλληλα πράγματα οδηγώντας, εγώ μέχρι τώρα το μόνο που έχω καταφέρει να κάνω παράλληλα με το οδηγώντας είναι το ιδρώνοντας .

Αυτοί εκεί μπροστά, που τους αφήνω, που τους πιάνω πάλι για γραφή λένε. Κοίτα εδώ έχει τόση ομίχλη , είμαστε μέσα σε σύννεφο… Τους ξαναπιάνω πάλι και εκείνος

ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ---- ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ-ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΓΩ-ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ…ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ ΦΩΝΑΧΤΑ.

- Πόσο χρονών είπαμε πως είσαι Σοφάκι;

- 26

- Δεν είναι το ίδιο Σοφάκι, δεν το βλέπω έτσι. Εσύ είσαι 26 κι εγώ 34, θα σκότωνα να ήμουνα στην ηλικία σου.

Δεν πρέπει να είπα κάτι άλλο όπως και οι αποσκευές μου, μέχρι να ξεφορτωθώ στην Αριστοτέλους.

Η μπροστινή συζήτηση γυρνάει στη μετανάστευση-εκεί που γυρνάει σε κάθε γωνιά στην Ελλάδα-σήμερα.

Η συμφοιτήτρια, ξέρει ότι θα πάει στη Γαλλία, μέσα στους επόμενους μήνες, γιατί  εκεί θα πάει ο άντρας της για δουλειά. Έχουν τρία παιδιά. Γνωρίζει άπταιστα Γαλλικά, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται, όμως το θέμα της γλώσσας φαίνεται να την ζορίζει.

Μας διηγείται τα χρόνια στο Στρασβούργο, όταν και τότε είχε ακολουθήσει τον άντρα της. Εκείνος έκανε τα πάντα για να την κάνει να νιώθει άνετα, όλοι εκεί την καλοδέχτηκαν- ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ. ΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ… εκείνης κάτι της έλειπε κι αυτό που έλειπε ήταν η γλώσσα.

 Δεν με πειράζει που δεν την μιλούσα- που δεν την άκουγα με πειράζει, ο ήχος της μου έχει λείψει-και τώρα  αυτός είναι ο καημός μου- κι αυτή τη φορά θα κρατήσει…

Εκείνη κάνει παύση… Θα σας πω κάτι, λέει εκείνος. Ξέρω, θα ακουστεί περίεργο και μπορεί να σκεφτείτε ότι είμαι μαλάκας ή έχω κάποιο πρόβλημα. Μα φέτος στη Σαμοθράκη γνώρισα μια κοπέλα. Όμορφη, όμορφη πολύ και τολμώ να πω ότι την ερωτεύτηκα. Ήταν από τη Ρουμανία, όμως τα ελληνικά της ήταν σχετικά καλά ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΓΩ.

Πείτε με παράξενο, πείτε με μαλάκα αλλά αυτή είναι αλήθεια, το σταμάτησα μαζί της γιατί δεν μιλούσε τα ελληνικά που ήθελα να ακούω εγώ.

Δεν μπορώ να πω ότι τον καταλάβαινα. Μόνο όταν ήμουνα 18 χρονών ένα καλοκαίρι σαν το δικό του, σε κάποια άλλη παραλία μακριά από τη Σαμοθράκη είχα γνωρίσει  έναν Πολωνό και τα αγγλικά μας έφταναν και περίσσευαν τότε….

Όσο για εκείνη.. Πόσο την καταλάβαινα… Πόσο αισχρά μοιάζουν οι άνθρωποι που γράφουν σκέφτηκα. Άραγε μπορεί αυτό να το καταλάβουν οι άλλοι; Μπορούν να νιώσουν τι σημαίνει για εμάς αυτή, που κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί της- που δημιουργούμε μαζί της- που τη νιώθουμε έτσι όπως δεν θα νιώσουμε καμιά άλλη, γιατί με εκείνη βυζάξαμε και κάναμε τα πρώτα όνειρα ; αΝαΠνέουμε χάρη σε αυτή και οποιοσδήποτε αποχωρισμός- μικρός θάνατος… Παρατραβηγμένο; Ε ναι αλλά αλλιώς δεν θα γράφαμε….

Πλησιάζει ο καιρός για το επόμενο jet up και έπρεπε να ξεφορτωθώ εκείνο το ταξίδι επιστροφής για να έχω χώρο για τα άλλα που θα έρθουν. Μακριά από σύνορα, γλώσσες και ηπείρους, μακριά από λέξεις και από παραξενιές… Έτοιμοι να ζήσουμε όσα δεν μπορούμε να ορίσουμε…

Καλή σας νύχτα 

Τι γυρεύω εδώ;

Καθόντουσαν δυο τους στο καθιστικό,εκείνη είχε τρελαθεί από ανία,άκουγε μόνο τις διαφημίσεις που έπαιζε η ΝΕΤ αλλά δεν έβλεπε τίποτα,γιατί από ώρα εκείνος το είχε γυρίσει στο teletext .

Άλλοι καθόντουσαν στη βεράντα και παίζανε στοίχημα,άλλοι στην κουζίνα βλέπανε στη μέσα τηλεόραση που είχε Nova ποδοσφαιρικό αγώνα,ενώ εκείνη με απελπισία είχε σωριάσει τον εαυτό της σε έναν καναπέ ακριβώς απέναντι από τον δικό του…

Κάποια στιγμή αφηρημένη και ενώ κοιτούσε το χειριστήριο από το playstation και τα λιωμένα κουμπιά ή από το πολύ λιώσιμο από το pro ή από τσιγάρα που ξεχάστηκαν να σβηστούν άκουσε να διαφημίζουν μια ταινία που θα έπαιζε η ΝΕΤ στις 10:00 το a lot like love…Αααα ψιθύρισε εκείνη, ασυναίσθητα φωναχτά,χωρίς καμία διάθεση συζήτησης , ωραία ταινιούλα,και ο Κούτσερ ωραίο μανάρι!Τότε εκείνος γύρισε με βλέμμα αγριεμένο ενώ μόλις είχε στρίψει το τσιγάρο του και της είπε:

Τι Κούτσερ,τι Πούτσερ,μπάλα και ξύλο,εγώ δεν ξέρω από αυτά,δεν έχω δει ποτέ ταινία στη ζωή μου, ούτε έχω πάει σινεμά και το μόνο που βλέπω στην τηλεόραση είναι ποδόσφαιρο!

Καλά του είπε εκείνη, μη νομίζεις ότι εγώ ξέρω και συνέχισε να περιπλανιέται στο μυαλό της, στο μοναδικό μέρος που ένιωθε ασφαλής και που και που αναρωτιότανε :Τι γυρεύω εδώ;

Μη αρτιμελείς αγάπες

Με τον όρο αρτιμέλεια , δεν εννοώ τη σωματική αρτιμέλεια, όχι ότι δεν είχα και τέτοιους έρωτες στη ζωή μου, μη αρτιμελείς σωματικά , αλλά σήμερα εγώ θα σας μιλήσω για την ψυχική αρτιμέλεια.

Συνήθως με έλκουν μη εμφανίσιμη άντρες ή μη αρτιμελής σωματικά. Κατάλαβα με τον καιρό πως εκείνο που με γοήτευε ήταν η αναπηρία και πολλές φορές η ανημποριά και όχι τόσο η σωματική, όσο η ψυχική, τώρα γιατί θα το πούνε οι ειδικοί.

Φλέρταρα με έξυπνους άντρες όμως,πολυάσχολους,με στόχους και απίστευτες γνώσεις,με λεφτά ή χωρίς,άλλοι επιστήμονες,άλλοι κουλτουριάρηδες,άλλοι γερόντια με παραφορτωμένες εμπειρίες και άλλοι απίστευτοι γραφιάδες,με απίστευτα κείμενα. Αυτοί με τραβούσαν και η αναπηρία τους δεν ήταν ορατή.

Φυσικά δεν ήταν όλοι άσχημοι και σωματικά ανάπηροι,υπήρχαν και συμπαθητικά όμορφοι που είχαν όλα τα παραπάνω αλλά όλοι τους είχανε ένα πρόβλημα, δεν είχαν πολλά πάρε δώσε με αυτό που λέμε «καθημερινή ζωή» είχανε άλλα θέματα να λύσουν μέσα τους.

Για παράδειγμα ερωτεύεστε έναν επιστήμονα γιατί σας εξηγεί τα αστέρια, ερωτεύεστε τον συγγραφέα γιατί με τα κείμενα του μπορεί να σας πάει σε αυτά, αλλά όταν χρειαστεί να τον στείλετε να πάρει ψωμί ή να πετάξει τα σκουπίδια ή να έρθει να σας πάρει με το αυτοκίνητο τότε καταλαβαίνετε ότι δεν έχετε να κάνετε με «φυσιολογικό» άνθρωπο.(είναι νυμφομανής, αλκοολικός, ναρκομανής ή απλά στον κόσμο του)

Εν ολίγοις «εκείνος» θα είναι πάντα προορισμένος για άλλα πράγματα και θα ανήκει στην επιστήμη του, στην τέχνη του, στην κουλτούρα του, στο κενό του,στην αναπηρία του,στην ιστορίακαι ποτέ σε σας,και εσείς ως κοινές θνητές κλαίγατε όταν σας παρατούσε σύξυλες και κολλούσατε παραπάνω γιατί σας έφτυνε, γιατί ήσασταν τόσο ηλίθιες (όπως κι εγώ)για να καταλάβετε ότι δεν είχατε ερωτευτεί αυτόν αλλά την «θεωρία» του.

Γι‘αυτό κορίτσια,ορίστε η συμβουλή μου, δεν χεριάζετε να την ακολουθήσετε,αλλά όποια έχει καεί από το χυλό και φυσάει και το γιαούρτι σαν και μένα θα με καταλάβει απόλυτα.

Ερωτευτείτε έναν μπετατζή,έναν εργάτη,ένα ελεύθερο επαγγελματία,ένα απλό υπάλληλο, έναν ηλεκτρολόγο,έναν αγρότη, κάποιον που κάνει μια κοινή θνητή δουλεια ή αν θέλετε πλούτη έναν εισοδηματία και αφήστε τους συγγραφείς,τους δημοσιοκάφρους,τους επιστήμονες,τους ζωγράφους,αν θέλετε να ζήσετε μια ευτυχισμένη ζωή. Τάδε έφη sophie_jamaica.

Τώρα αν είστε από εκείνες που επιμένετε πως αυτός ο άνδρας σας ανήκει και θα σταθεί τε δίπλα του σε όλη του τη ζωή, ακόμα κι αν σας χτυπάει,σας παρατάει κατά καιρούς και γυρνάει γονυπετής και σας ζητάει συγχώρεση ενώ σας κερατώνει ασύστολα και απροκάλυπτα κλπ.

Μπράβο σας,θα ζήσετε το μεγάλο έρωτα και ίσως δίπλα σε έναν μεγάλο άνθρωπο για την ανθρωπότητα,(μεγάλη πιθανότητα βέβαια υπάρχει να είναι απλά ένα ρεμάλι)αλλά για σας όπως και να έχει θα είναι ο εφιάλτης της ζωής σας!

Υ.Σ Έστω και καθυστερημένα τιμή στον Μίμη Γκιουλέκα που μας άφησε την Κυριακή που πέρασε!

Υ.Σ 2 Καλά όχι ότι δεν θα υπάρχουν και μπετατζίδες μαλάκες μην τρελαθούμε!

H ψυχή της παρέας

Μπορεί να μου αρέσει αρκετά να γράφω, αλλά καθόλου να μιλάω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαρετή σαν παρέα. Ξέρω ότι πολλοί θα πούνε.Mα τι λες;

Εσύ ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας,έλεγες ωραία αστεία και ήθελες να είσαι το επίκεντρο,μας έλεγες ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή σου και εμείς σε ψιλοδουλεύαμε κιόλας γιατί νομίζαμε ότι μας λες αρλούμπες μιας και οι δικές μας ζωές ήταν τόσο συμβατικές για να πιστέψουμε ότι όλα αυτά σου είχανε συμβεί, αλλά όπως και να έχει μας ψυχαγωγούσες !

Για να τα πιστεύεις ακόμα αυτά για μένα, μάλλον έχεις να με δεις από όταν ήμουνα φοιτήτρια.Τώρα πια δεν υπάρχουν οι φίλοι που υπήρχαν τότε ή έστω άνθρωποι που να με ξέρουν από παλιά.Αυτός ο παλιός ξεχασμένος εαυτός μου γεννιέται μερικές φορές όταν βρίσκομαι με άτομα από τα παλιά όπως η Γιάννα ή ο φίλος μου ο Γιώργος που τους βλέπω πιο συχνά ή όταν μιλάω στο τηλέφωνο με τον Ανδρέα από την Κρήτη.

Έπαψα να είμαι η ψυχή της παρέας γιατί δεν έχω παρέα,εγώ εκεί το αποδίδω ή ακόμα χειρότερα δεν έχω τίποτα να πω.

Εντάξει μπορεί να γνώρισα πολλά καινούργια άτομα, μπορεί πλέον να βρίσκομαι πολλές φορές με τους φίλους του Γιάννη, μπορεί οι περισσότεροι να είναι και γαμώ τα παιδιά αλλά δεν είναι φίλοι μου. Δεν μπορώ να πω μια μαλακία από τα παλιά και να την πιάσουν,γιατί δεν έχουμε κοινούς κώδικες.

Γιατί για εκείνους είμαι απλά η κοπέλα του Γιάννη και ακόμα κι αν προσπαθούν να με μάθουν,αν προσπαθούν δηλαδή,εγώ τους κόβω αμέσως,βαριέμαι να εξηγώ ποια είμαι. Όπως γράφω και στο πλάι του blog μου «I don't want to spend my life explaining my self. You either get it or not.» άσχετα αν κάθε μέρα μέσα από αυτό το blog κάνω ακριβώς το αντίθετο.

Δεν έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν,έχω ανάγκη να γελάσω,να ακούσω έξυπνες ατάκες, έχω ανάγκη να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που θέλουν εκείνοι να εξηγήσουν τον εαυτό τους και να μου μιλάνε για την πολυτάραχη ζωή τους ακόμα κι αν όλα όσα λένε είναι αποκυήματα της φαντασίας τους.

Πρέπει να ψάξω για καινούργιους φίλους που να ερεθίζουν το μυαλό μου,πάντα πίστευα ότι εγώ θα κάθομαι και θα έρθουν εκείνοι να με βρουν,μάλλον δεν λειτουργεί έτσι, ώστε στο μέλλον να έχω να πω μαζί τους κάτι από τα παλιά.(κοινό κώδικα μπορεί να έχεις και με ένα άνθρωπο που μόλις γνώρισες και δεν έχετε κανένα κοινό στοιχείο από τα παλιά κι όμως να μιλάτε την ίδια γλώσσα, άντε να δω πότε θα τον συναντήσω! )

Τρίτη και 13 ε και ;

Δαγκώνω μια κουρού

Δαγκώνω μια κουρού.Είμαι στη δουλειά.Σκέφτομαι γιατί όλο αυτό.Γράφω και ξαναγράφω λες και θα βγει κάτι.Τίποτα δεν βγαίνει.Δεν ξέρω αν σας αρέσει το γράψιμο μου ή όχι και ούτε έχει σημασία αν με ενδιαφέρει η γνώμη σας,σημασία έχει ότι αυτή μου η ανάγκη είναι σχεδόν καθημερινή.

Λένε πως όσοι γράφουν,συνήθως έχουν ένα θέμα που κρατάει από την παιδική τους ηλικία .Δεν το ήξερα.Τώρα καταλαβαίνω γιατί όσοι με γνώριζαν μέσω του γραψίματος με ρωτούσαν επίμονα αν είχα τραυματικές εμπειρίες από την παιδική μου ηλικία.Το αρνιόμουνα και όλοι λέγανε μα δεν μπορεί,δεν γίνεται,κάποιο θέμα πρέπει να υπάρχει, ένα φυσιολογικό παιδί λύνει τα θέματα του στην καθημερινή ζωή,όχι μέσα από το γράψιμο.

Μήπως μικρή ήσουν χοντρό παιδάκι και σε κορόιδευαν,με ρώτησε κάποτε ο Μ;
Χμ οκ πάντα ήμουνα «Αγάπη μου,μεγέθυνα το παιδί μας»,ειδικά η φωτογραφία από το νηπιαγωγείο τα λέει όλα,δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποια είναι η νηπιαγωγός μιας κι εγώ είμαι σχεδόν στο ίδιο ύψος με τη δασκάλα μου(τη μαμά του Γεωργούλη είχα νηπιαγωγό)ενώ όλα τα άλλα φυσιολογικά παιδάκια ερχότανε μέχρι το γόνατο μου.

Πάντα ήμουνα πολύ ψηλό και τροφαντό παιδάκι για την ηλικία μου,νομίζω μόνο στο λύκειο ήρθα στα ίσια με τα υπόλοιπα παιδιά αλλά από πολύ μικρή είχα πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσω ώστε να με ενοχλεί,το αν με κορόιδευαν τα άλλα παιδάκια,που δεν με κορόιδευαν.

Για μένα η μαύρη τρύπα μου υπήρχε από τότε που γεννήθηκα και χάθηκα μέσα σε αυτήν όταν στη δευτέρα δημοτικού η κολλητή μου η Μαρούλα άνοιξε μια πόρτα,από τότε άρχισαν όλα και από τότε άρχισα να γράφω και δεν σταμάτησα ούτε λεπτό μέχρι σήμερα.

Ακόμα θυμάμαι που έδινα κουκλοπαραστάσεις με τη φίλη μου τη Βάσω(έγινε μεγάλο πουτανάκι όταν μεγάλωσε) στην πιλοτή της πολυκατοικίας μας, έγραφα όλους τους διαλόγους για το κουκλοθέατρο μας και βαθυστόχαστα ποιηματάκια για ένα παιδί της ηλικίας μου. Φυσικά και είχαμε και είσοδο για όποιον ήθελε να έρθει να μας δει και ακόμα θυμάμαι την κυρία Φανή που μένει από κάτω μας (η μεγαλύτερη κουτσουμπόλα της πολυκατοικίας) να λέει «Σιγά μην τα έγραψε Αυτό»!

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η πόρτα από τότε για μένα έμεινε κλειστή και δυσκολεύομαι αφάνταστα να την ανοίξω,είναι κλειστή από τα οχτώ μου χρόνια,ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ και δεν θέλω να αντιμετωπίσω ούτε καν με το να γράψω γι αυτό, που μεταξύ μας συγγραφικά πιστεύω θα με ανέβαζε δέκα φορές πιο πάνω από τα αυτά που γράφω σήμερα.

Νομίζω ότι η ώρα του να το αντιμετωπίσω πλησιάζει,σε λίγες μέρες κλείνω τα εικοσιπέντε.

Η κουρού τελείωσε ρουφάω μια τζούρα καφέ,ξέρω ότι αν είχα καταφέρει και το είχα αντιμετωπίσει νωρίτερα τώρα ίσως και να γελούσα,νομίζω ότι τα πιο σκληρά πράγματα στη ζωή πρέπει να αντιμετωπίζονται με χιούμορ αλλιώς δεν αντιμετωπίζονται καθόλου.
Η μυρωδιά του νοσοκομείου δεν με ενοχλεί καθόλου πια,να σου πω την αλήθεια ούτε καν που την μυρίζω,μετά από ένα χρόνο εδώ,συνήθισα μέχρι και την μυρωδιά της αρρώστιας.

Τώρα που είπα αρρώστια,θυμίστε μου μια μέρα να γράψω για τις "μη αρτιμελείς αγάπες μου".Σας είπα,πάντα είχα θέματα...

Tοις μετρητοίς ή και με δόσεις

Απολαμβάνω μια παγωμένη μπύρα,μεσημέρι Δευτέρας στο γραφείο μου,με κλειστά τα πατζούρια για την απαραίτητη δροσιά και σκέφτομαι τι μπορεί κανείς να αγοράσει σε αυτή τη ζωή,τοις μετρητοίς ή και με δόσεις…

Ζωή,αγάπη,φροντίδα,στοργή,υγεία,νοιάξιμο είναι μερικά πράγματα σαν κι αυτά,που δεν μπορείς να τα κάνεις δικά σου ούτε με δόσεις,ούτε τοις μετρητοίς.

Στη ζωή σκέφτηκα πως αν συνεχίσω να είμαι γερή,μπορώ να κάνω ότι κάνεις κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ,ίσως και καλύτερα...

Μπορώ να αποκτήσω περισσότερα χρήματα,μπορώ να μάθω κι άλλες ξένες γλώσσες, να ασχοληθώ με την πολιτική (μακριά από μας)μπορώ να μάθω επιτέλους να οδηγάω και να αγοράσω Mercedes,μπορώ να διαβάζω και να μορφώνομαι με τις ώρες,μπορώ να κάνω διατριβή σε όλα τα ήδη της μουσικής,μπορώ να χτίσω μονοκατοικία στη Γαλήνη με τζακούζι και εσωτερική πισίνα,μπορώ να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο,να κάνω φίλους σε κάθε άκρη της γης,μπορώ να πάρω τη φωτογραφική που θέλω έστω και με δόσεις,μπορώ να παίζω manager ή pro,μπορώ μέχρι και να μάθω να λύνω μαθηματικά προβλήματα,μπορώ να πάρω το κινητό τελευταίας τεχνολογίας,μπορώ να μάθω να παίζω beach volley .

Πάντα να θυμάσαι πως ότι μπορείς να κάνεις εσύ μπορώ κι εγώ, κι αν δεν έτυχε να το κάνω,έπρεπε να σκεφτείς ότι ίσως,δεν γεμίζουν όλους τους ανθρώπους τα ίδια πράγματα δεν βρίσκουν όλοι οι άνθρωποι την ευτυχία στα κινητά τελευταίας τεχνολογίας ή στο άψογο μανικιούρ όπως και δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ευκαιρίες,κάποιοι μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσουν περισσότερο.

Εκείνο που θα μας κάνει πάντα διαφορετικούς είναι ο τρόπος που αγαπάμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας κι εγώ ξέρω καλά τι σημαίνει μη αναστρέψιμη κατάσταση κιεγώ ξέρω καλά που κρύβεται η ευτυχία για μένα και όσα ταξίδια κι αν κάνω,κι όσα souvenir να αγοράσω,σίγουρα θα αποκτήσω καινούργιες εμπειρίες κι ίσως να εντυπωσιάζω πιο εύκολα τους ανθρώπους με τα ταξίδια και τις γνώσεις μου αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο,τίποτα από τα παραπάνω δεν θα κάνει το Θανάση να μου πει πως αισθάνεται.

Είναι μερικές φορές,που όσες καταθέσεις ή πιστωτικές κι αν έχεις,όσες γνώσεις και εμπειρίες,ηζωή στα καταργεί όλα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…

Γι αυτό σε παρακαλώ βιάσου και άκου αυτή την συμβουλή για να μην είναι αργά και την επόμενη φορά.Στη ζωή σου να διεκδικείς με περισσότερο πάθος τα πράγματα που δεν μπορείς να αποκτήσεις ούτε με δόσεις ούτε τοις μετρητοίς κι αν φοβάσαι πως η ζωή σου θα διαρκέσει λίγο,μην την γεμίζεις με gadgets, άλλά με ανθρώπους που μπορούν να σου αγγίξουν την ψυχή.

Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις 2

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια…

Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων…

Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα!

Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται περισσότερο με την μπάλα!

Ωραίες μέρες δε λέω,τρελές,ξέγνοιαστές,με χρώμα και πολύχρωμες εικόνες,αλλά σκέφτομαι και τα λόγια του ψηλού σήμερα στην παραλία…

Αράξαμε σε μια και καλά ερημική παραλία που τώρα τελευταία την έχουνε μάθει όλοι. Τεσπά,αφού βαρεθήκαμε τα μπιτσόμπαρα και τις τρεντιές,την αράξαμε Ρακοπόταμο, πετσέτα και άμμο και να προσπαθείς να ρίξεις κανέναν ύπνο μπας και ισιώσεις,δίπλα όμως μια οικογένεια με μωρά …

Δεν μπορώ να πω ότι μας ενόχλησαν ιδιαιτέρα αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγουνε εκεί ήταν σκέτη τρέλα,με τόσα συμπράγκαλα που κουβαλούσανε για τα μωρά,μπορεί να μαζεύανε και κανένα μισάωρο,τότε ο ψηλός είπε τη φοβερή ατάκα στον Γιάννη «Γιατί δεν κάνετε κι εσείς έναν τέτοιο ρε;» Ακολούθησε διάλογος του στιλ "ε θα κάνουμε κι εμείς αργότερα κλπ κλπ κλπ."

Τότε είναι που χάθηκα στον δικό μου κόσμο…Μια βδομάδα τώρα έχει πέσει το μπαλάκι των οικοκυρικών πάνω μου και μην φανταστείτε τίποτα τρελό,τα βασικά,μόνο για δυο άτομα όχι καμιά φαμίλια τεράστια και στη δουλειά κάθε μέρα να δίνω το "παρών".Δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα,το έκανα και με ευχαρίστηση,ίσως γιατί το κάνω σπάνια.

Σκέφτηκα όμως το ενδεχόμενο όλο αυτό να γίνει καθημερινότητα μου και τότε τέρμα τα ταξίδια ότι κάτσει και όπου μας βγάλει,τέρμα το αραλίκι και η φιλοσοφία στο μπλόγκ, τέρμα τα μπαράκια και οι ατελείωτες φραπεδοώρες.Που να αραδιάσεις και δυο τρία κούτσικα;

Φρίκη…

Ήδη εδώ και ένα χρόνο που δουλεύω σε πρωινή δουλειά(τι ωραίες ήταν οι εποχές της εφημερίδας ),τα βράδια είμαι συνήθως ζόμπι ενώ τις καθημερινές κοιμάμαι με τις κότες και οι αντοχές μου έχουν μειωθεί τρελά,και μετά σου λένε ότι αν κοιμάσαι νωρίς και ξυπνάς νωρίς είναι καλύτερα.

Σκατά είναι,σας το λέω εγώ,ειδικά αν είσαι σκοτεινός τύπος της νύχτας σαν κι εμένα τότε είναι γάματα! Θες και δουλειά στο σπίτι όταν γυρίζεις από την δουλειά και παιδιά και σύζυγο και μετά παντόφλα και ρόμπα,τα φαντάζομαι και έπαθα αναφυλαξία!

Εντάξει το δέχομαι,οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν οι προτεραιότητες τους. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουνα στα δεκαεννιά,που μια χαρά ήμουνα δηλαδή απλά σε άλλη φάση,σίγουρα έχω βαρεθεί και τα μεθύσια και το κάθε βράδυ έξω και τα ξενύχτια με ξύδια γενικώς και τα ταξίδια ότι να’ναι όπου κάτσει και ούτε με ενοχλεί τόσο που ξυπνάω πρωί το συνήθισα,όπως συνήθισα να έχω και έμπνευση για γράψιμο το πρωί. Αυτό είναι που με τρομάζει,«το συνήθισα» και έτσι ένα πρωί θα ξυπνήσω και θα έχω συνηθίσει και να ξεσκατώνω τα παιδιά μου!

Ουφ δεν ξέρω μια κρίση ήταν και πάει πέρασε.Δεν γεννηθήκαμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε γονείς,άσχετα αν αυτό μπορεί να στεναχωρεί τον μπαμπά μου που θα ήθελε εγγονάκι,εγώ τη ζωή μου την φαντάζομαι κάπως αλλιώς …


Ένα μεγάλο σπίτι,παραιτημένο,μια φορά την εβδομάδα έρχεται η «γυναίκα» και το καθαρίζει.Ένα τεράστιο γραφείο,βιβλία,σημειώσεις και για διάβασμα και για ντεκόρ, χεχε μια κουνιστή καρέκλα κι εγώ πάνω.Ο Γιάννης μέσα στην κουζίνα με το μπαστούνι να ψήνει ελληνικό καφέ,εγώ πάνω στην κουνιστή καρέκλα να προσπαθώ να στρίψω κανένα τσιγάρο αλλά με δυσκολία λόγω πάρκινσον.Μπακούρια,δίχως παιδιά σκυλιά,μόνο γατιά θα έχει το σπίτι μας,να καθόμαστε δίπλα δίπλα,να λέω εγώ ιστορίες στο Γιάννη,ο οποίος δεν θα με ακούει,γιατί θα παίζει στοίχημα και θα διαβάζει αθλητική εφημερίδα.Εγώ θα του φωνάζω ότι δεν ντρέπεται που με γράφει στα παπάρια του,ενώ εκείνος πια θα έχει δικαιολογία ότι δεν φοράει το ακουστικό βαρηκοόιας !

Ξέρω αυτή είναι μια εγωιστική ζωή,μια ζωή μόνο για την πάρτη μας,μοναχική,χωρίς πολλή δόσιμο.Πειράζει που εμένα αυτή μ’αρέσει;Πειράζει που εγώ θέλω να δώσω αλλιώς;

Κοντός ψαλμός αλληλούια,αν γεννήσω ποτέ παιδιά θα τα στείλω εσώκλειστα στην Ελβετία και ας λέει ο Γιάννης ότι θα τα μεγαλώσουμε μαζί,χαχαχαχα!

Σας καληνυχτώ και σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε ακόμα ένα παραλήρημα μου!

Υ.Σ Να ζήσεις αδερφούλη και χρόνια πολλά μεγάλος να γίνεις με βυσσινί μαλλιά παντού να σκορπίζεις χαπάκια,depon και όλοι να λένε πώς θα μοιάσουμε σ’αυτόν!

Μαλλιά

Ναι θα ασχοληθώ με τρίχες μπας και ξεχάσω τη ζέστη που εδώ και δυο εικοσιτετράωρα μας έχει τσακίσει τα νεύρα και προβλέπεται να συνεχίσει να το κάνει τουλάχιστον για τα επόμενα δύο.

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλλημα,πως να κόψω τα μαλλιά μου.Έτσι για αλλιώς;Α la garcon, φιλαριστά,μύτες,με φράντζα ή χωρίς;Αν και έχω πει μεγάλες κουβέντες ότι,να τώρα πάω και τα κόβω γουλί,εννιά στις δέκα φορές,ακολουθώ την πεπατημένη,τα αραιώνω λίγο, γιατί αυτά δεν είναι μαλλιά αλλά θάμνος,τα κόβω αρκετά,γιατί έτσι κι αλλιώς τα μαλλιά μου είναι σχεδόν πάντα μακριά,άντε να κόψω και φράντζα,άντε να τα φιλάρω κιόλας αλλά ποτέ δεν θα είναι πολύ πάνω από το ώμο..

Δεν είναι ότι δεν το έχω κάνει και a la garcon μου τα είχαν κόψει στο νηπιαγωγείο, μάλλον ψείρες θα είχα,από ότι θυμάμαι δεν μου πήγαιναν...Στα εφηβικά μου χρόνια,τα είχα κόψει σχεδόν καρέ και με κορόιδευαν ozzy osbourne,αλλά εντάξει ακόμα δεν είχα ανακαλύψει το πιστολάκι.Όντως ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι, ότι τα μαλλιά μου είναι αρκετά πυκνά και κατσαρά προς το σπαστά με όγκοοοοοοοοοο!Μαζί με εμένα ξυπνάει και η ζούγκλα…

Μετά από όλες αυτές τις τρομακτικές εμπειρίες του παρελθόντος,α να τώρα θυμήθηκα μια άλλη,μέχρι και στο λύκειο ο συμμαθητής μου ο Μάριος ο Σταγιάννης έλεγε τα μαλλιά μου σφουγγαρόπανο!Τι προσβολή!Έτσι λοιπόν δεν είναι μόνο μια δύσκολη απόφαση το κούρεμα γιατί πες άντε τα κουρεύεις και a la garcon.Πως τα μακραίνεις μετά;Η περίοδος με το μαλλί μανιτάρι είναι αηδία κι εγώ με τα κομμωτήριο μεγάλη σχέση δεν έχω και τα extension δεν τα έχω ανακαλύψει ακόμα!

Το άλλο με τα face shapes το ξέρατε; Έχω βρει απίστευτα πράγματα γύρω από αυτό το θέμα στο ίντερνετ,μιλάμε αναλύσεις ολόκληρες,έρευνες ετών,όχι αστεία.Εμένα μάλλον σε round με κατατάσσω… Ουφφφφφ...Θυμάμαι ότι όσες φορές έκοψα λίγο παραπάνω τις τρίχες μου από το συνηθισμένο έφευγα από το κομμωτήριο κλαίγοντας αλλά από την άλλη θέλω και μια αλλαγή.

Είναι σαν να πρέπει να πάρεις απόφαση ανάμεσα σε δυο πράγματα και ενώ για το ένα γνωρίζεις τα πάντα και έχεις μια πλήρη εικόνα(συνηθισμένο κούρεμα,μακριά μαλλιά)για το διαφορετικό και το καινούργιο έχεις πλήρη άγνοια (κοντό).Δεν ξέρεις πως θα είναι, δεν ξέρεις αν σου πηγαίνει,δεν το έχεις ξανακάνει,οκ έχεις πάρει μια ιδέα και μια γεύση,σου έχουν πει και πέντε πράγματα,το πρόσωπο σου έχει αλλάξει και από το νηπιαγωγείο που στο είχαν κόψει για τις ψείρες κι έτσι η προηγούμενη εμπειρία αν και υπάρχει είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ,μια καινούργια αρχή!

Μεγάλο δίλλημα,ίσως αν μπορούσα να είχα μια εικόνα για το πώς θα ήταν,ίσως αν ήξερα πως θα είναι οι καινούργιες συνθήκες,η καθημερινότητα μου μαζί με το καινούργιο μου κούρεμα.Το παλιό το ξέρω,το αγαπάω και με αγαπάει και αυτό,έχουμε πορευτεί τόσα χρόνια μαζί,με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη,δεν μπορώ να πω. Μήπως να το έκανα σταδιακά; Να άρχιζα να αποχωρίζομαι το παλιό μου κούρεμα με το να κόβω λίγο-λίγο και να παίρνω μια γεύση από το καινούργιο;

Δεν ξέρω, δεν ξέρω αλλά η ώρα πλησιάζει,κάπου εκεί γύρω στις έξι,ενώ οι περισσότεροι θα λιάζονται σε κάποια παραλία ή θα παθαίνουν θερμοπληξία στην post square που έλεγε και ένας φίλος μου,εγώ θα πρέπει να πάρω τη μεγάλη απόφαση κι εδώ που τα λέμε, μάλλον την πεπατημένη θα ακολουθήσω και πάλι μόνο και μόνο γιατί μου δίνει ασφάλεια και σιγουριά.Μακάρι να μπορούσα να δω πως θα ήταν αν επέλεγα ένα διαφορετικό κούρεμα ,μάλλον δεν θα μάθω,τουλάχιστον όχι σήμερα το απόγευμα.

Δανικοί ερεθισμοί

Θέλεις να μάθεις ποια είμαι ; Πρώτον να ξέρεις ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί δανείστηκα την έμπνευση ενός περιέργου ξωτικού που γνώρισα κάποτε …
Ποτέ δεν έχω γράψει με δανεισμένη έμπνευση. Μα τι λέω; Όλα δανεικά είναι τελικά κι αν μ’αρέσει να γράφω το οφείλω στους ερεθισμούς μου , στους δανεικούς ερεθισμούς μου…

Αν θέλεις να μάθεις για μένα άσε με να κεράσω πρώτη εγώ, μόνο μη με αφήσεις να σε κερνάω για πάντα , όταν δεν σου μιλάω για τη δουλειά σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι που να μου δίνει την δυνατότητα να κομπάζω γι αυτό κι όταν μιλάω γι αυτή ακατάπαυστα σε παρακαλώ διέκοψε με, με τρόπο .

Ρώτησε με για τη ζωή μου, που τελικά την έφτιαξα και με έφτιαξε κι εκείνη και θα σου μιλάω με τις ώρες για τις απίστευτες ονειρικές στιγμές μου, για τους ανθρώπους και τα ξωτικά που πέρασαν από μέσα της , είμαι πραγματικά περήφανη για τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, της έδωσα πολλή αγάπη και πολλά λάθη κι αυτή μου το ανταπέδωσε με παραμύθι….


Μη με ρωτάς για την οικογένεια μου , θα σου πω αν θέλω , ότι και όσα θέλω. Μη με ρωτάς για τις κρυφές πληγές μου και μην ψάχνεις γι αυτές , έχω περισσότερα κρυφά μυστικά από όσα νομίζεις , κι ο λόγος ; Μη με κοιτάξεις με συμπόνια , θα σε μισήσω, κι αν σου μιλήσω απλά σώπα, μόνο να αλαφρύνω θέλω κι αν ποτέ το κάνω σε σένα, θα σημαίνει ότι θα σ’ αγαπάω πραγματικά , σπάνιο αλλά συμβαίνει …

Άφησε με να σε πλησιάσω και θα σε ακούω για ώρες , θα σου σταθώ και θα σε συμβουλεύσω γιατί πάντα θα μου το ζητάς ακόμα κι όταν από μέσα μου θα λέω, όχου μωρέ, κάνε μαζί μου ένα τσιγάρο στο διάλειμμα από τη δουλειά , χαμογέλα μου όταν με βλέπεις πεσμένη ….

Δεν νομίζω ότι ποτέ θα μάθεις για μένα , δεν θα σου πω τίποτα για εκείνον, εκείνος είναι μόνο για μένα και με κάνει ευτυχισμένη κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω δίπλα μου να μου χαμογελάει, είμαι ευτυχισμένη ….

Μπουγάτσα

Πρωινό Κυριακής,ο καναπές ξέστρωτος,το τζάκι γεμάτο αποτσίγαρα και γόπες,το τραπέζι της κουζίνας γεμάτο σακούλες και αποφάγια από delivery.Πλένει τη στοίβα στο νεροχύτη ,κάνει φραπέ,ανοίγει το laptop και χαζολογάει στο facebook.

Το τελευταίο status που είχε κλέψει από τη Μυρσίνη,της θύμισε πολλά,τελικά έζησε ένδοξα και σπουδαία τη ζωή και το ίδιο εξακολουθεί να κάνει και σήμερα,ευτυχώς της το θύμισαν οι φίλου της γιατί το είχε ξεχάσει …

Πήγε στο κρεβάτι και του γαργαλούσε τα πόδια,τότε ήταν που της έκανε μια τεράστια αγκαλιά και χουζούρευαν για ώρες στο κρεβάτι…

Μετά εμφανίστηκε μια μπουγάτσα,ντυμένη με ένα φόρεμα από ζάχαρη άχνη και με στρασάκια κανέλας να λιώνει στο στόμα της,ενώ εκείνος χαμογελούσε και που και που της χάιδευε το μάγουλο για να τινάξει λίγη ζάχαρη και κανέλα που παράπεσε!

Ξημέρωσε Δευτέρα και είχε ακόμα αυτή τη γλυκιά γεύση της μπουγάτσας στο στόμα,όχι δεν είχε βάλει ξυπνητήρι,αρκετά την κορόιδεψαν,γυρνάει πλευρό,σήμερα δεν θα πάει στη δουλειά,το όνειρο της μπουγάτσας θα πάρει μια μέρα παράταση…

Οι μέρες της ντουλάπας

Τι να κάνει η Μαριάτζελα;Τη θυμάμαι να κρύβεται σε μια ντουλάπα,τώρα κι αυτή όπως κι εγώ απελευθερωθήκαμε ...

Δεν θυμάμαι τις μέρες της ντουλάπας.

Ο εγκλεισμός μου εκεί μου έμαθε πολλά,μνήμες δεν άφησε γιατί είχα κλειστά τα μάτια, άφησε μυρωδιές …

Μη με ρωτάς τι κάνει,δεν ξέρω να σου πω,έχω χρόνια να τη δω,χάθηκε στα πέρατα του κόσμου,μα πάντα θα την ευγνωμονώ για εκείνες τις μέρες της ντουλάπας…

Πάντα μάζευα ότι έμενε απ’τη στάχτη μα η τύχη μ' έχει άχτι

Έκανα ζάπινγκ στη tv ,όταν φευγαλέα άκουσα κάποιον να λέει σε ένα τρέιλερ «ευτυχία για μένα είναι η ηρεμία που έχεις όταν βρεις το σωστό δρόμο για σένα», μ’ άρεσε και το ασπάζομαι.

Μην με ρωτάτε ποιος είναι ο σωστός δρόμος για τον καθένα μας , δεν ξέρω , εξάλλου ποτέ δεν το θεώρησα και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι.

Υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι με πάθος, ένταση, έρωτα, ιδρώτα, εμπόδια , λακκούβες, ηδονή που μπορεί και να μας παραπλανήσουν . Ο δρόμος που δίνει ευτυχία, είναι αυτός που έχει ή όχι όλα τα παραπάνω αλλά εξακολουθεί να σε διατηρεί ήρεμο …

Ηρεμία, στην ψυχή, στο μυαλό, στη φαντασία, ηρεμία στη φωνή, στα τραγούδια, στη σκέψη, ηρεμία στην αγάπη, για μένα ίσως ή μάλλον σίγουρα είναι το πιο πολύτιμο δώρο που κατάφερα να έχω στη ζωή μου, μόλις τους τελευταίους εννέα μήνες…

Εννέα μήνες πέρασαν από τότε που συνέλαβα την ευτυχία που δημιουργήθηκε από την αγάπη και την ηρεμία που μου προσφέρουν τα τζαμαϊκανά χορευτικά μας βήματα .

Η ευτυχία δεν μου χαρίστηκε , πάλεψα πολύ για αυτήν, έφαγα πολλά σκατά μέχρι να μάθω πως μυρίζει η ευτυχία , έχασα την ψύχη μου ολοκληρωτικά και όταν ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα ζούσα την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς αυτή, σκόνταψες πάνω της και μου την έφερες, από τότε άρχισαν όλα. Μου χρώσταγε η ζωή, δεν της χρώσταγα, μου είχε πάρει αρκετά από μικρή.

Εννέα μήνες, μέσα στους πιο δύσκολους καιρούς και στην παράνοια που βομβαρδίζει τα μάτια μας,τη σκέψη μας, τις ψυχές μας , τις τσέπες μας, το μέλλον μας ,εγώ ξαναβρήκα εμένα και την ηρεμία μου, τους πραγματικούς μου φίλους.

Όταν οι φίλοι μου βρήκαν το θάρρος να μου πούνε όλη την αλήθεια για εκείνους τότε τους ξέρασα όλα τα εσώψυχα μου και μόνο τότε και για πρώτη φορά ένιωσα τι σημαίνει φιλία…

Όσο δύσκολες μέρες κι αν έρχονται πραγματικά δεν φοβάμαι καθόλου , είναι το θάρρος της ψυχής, αυτή η απερίγραπτή δύναμη που δεν μπορούν να σου δώσουν ούτε τα λεφτά, ούτε η εξουσία, ούτε η καύλα , μόνο η πραγματική αγάπη, για τους ανθρώπους που αγαπάς, για την οικογένεια σου …

Αφιερωμένο

Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα
τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νιώθανε καλά.
Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.
Που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός
και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ' αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε.
Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο
βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.

Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να’ναι κάπου εκεί στο φως
Άκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.

Γι' αυτό και 'γω γυρνάω στο φως και τραγουδάω
έπαψα τις μέρες που περνάν πια να μετράω
μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω
σε 'κείνα που με θέλουν πάντα, πίσω να γυρίζω.
Σφίγγω τα δόντια μου και έχω παρηγοριά μου
μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου
θα είμαι εδώ και καλά να το θυμάστε
και αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε.
Γιατί εγώ ζώ μόνο ό,τι αγαπώ
φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω
σ' όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά
που δήθεν νιώθετε καλά.
Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν
ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν
μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές
δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθες.
Γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου
ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου
πάντα μάζευα ότι έμενε απ’τη στάχτη
μα η τύχη μ' έχει άχτι.

Σπίτια που νιώθουν μοναξιά

Η φωτογραφία είναι από το φωτογραφικό ημερολόγιο του Ανδρέα Κατσάκου
http://www.photodiary.gr 6.11.09

Είναι κάτι σπίτια που νιώθουν μοναξιά,όπως εκείνο στη Θεσσαλονίκη,ανεβήκαμε για ένα Σαββατοκύριακο και μας εγκλώβισε μέσα του… Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά όλα μοιάζουν,συνήθως έχουν κλειστό νερό,κλειστό γενικό και ανοιγμένο ψυγείο,όλα είναι καλυμμένα με σκόνη,τα πατζούρια κλειστά,στο γραφείο τα σημάδια από μια κούπα καφέ που ακούμπησε παλιά,είχαμε να πάμε εδώ και αρκετούς μήνες.Εκείνες τις μπύρες εμείς τις είχαμε πάρει,θυμάσαι; …

Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά,δεν κατοικούνται,ούτε είναι εγκαταλελειμμένα,κάποιος πληρώνει γι αυτά τα κοινόχρηστα,όμως σπάνια ζει μέσα τους. Σπίτια που οι τοίχοι τους μαρτυρούν πως κάποτε άνθρωποι έζησαν ένδοξες στιγμές και που τώρα για κάποιο λόγο ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ο κάτοικος τους αποφάσισε να αλλάξει πόλη διαμονής και δεν πήρε την απόφαση ούτε να το νοικιάσει ούτε να το πουλήσει…

Ζήσαμε απίστευτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι,κι όσο ζεστή,βρόμικη και όμορφη μας περίμενε η πόλη έξω,βγήκαμε από το σπίτι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα,γυρίσαμε πρωί και ξαναβγήκαμε όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής… Όλα φάνταζαν τόσο τέλεια μέσα σε εκείνο το σπίτι, τα φαγητά ήταν πιο νόστιμα από ότι απέξω,η αγκαλιά σου,ο ύπνος,το ατελείωτο άραγμα στον καναπέ και δεν ήθελα τίποτα άλλο,μου αρκούσε που έλιωνε στο στόμα μου εκείνη η θεσπέσια τρίγωνη σοκολάτα ενώ σε έβλεπα να διαβάζεις εφημερίδες.

Πόσες φορές δεν κάναμε να σηκωθούμε για να βγούμε έξω και μια αόρατη μαγική δύναμη μας καθήλωνε στον καναπέ και στο κρεβάτι.Αυτή η αόρατη μαγική δύναμη,που στο χωριό μου τη λέμε «μουργκέλα»,μας πιάνει συνήθως σε όποιο σπίτι κι αν βρισκόμαστε είναι η αλήθεια,αν και υποτίθεται ότι ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη και καλά για να πάμε εκδρομή,το μόνο που κάναμε ήταν να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα για να αράξουμε και να λιώσουμε σε άλλο σπίτι,ότι κάνουμε δηλαδή κάθε σαββατοκύριακο,απλά αλλάξαμε παραστάσεις,μεγάλη υπόθεση κι αυτή.

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι να πας και πουθενά,την τελευταία φορά που βγήκαμε με το αυτοκίνητο κάναμε μια ώρα με το ρολόι για να βρούμε να παρκάρουμε και το αφήσαμε τρία τετράγωνα πιο μακριά από το σπίτι,θα μου πεις συνηθίσαμε πια…

Μέχρι την τελευταία στιγμή το σπίτι που νιώθει μοναξιά ασκούσε πάνω μας απερίγραπτες δυνάμεις,είχε περάσει για τα καλά η ώρα κι εμείς βλέπαμε ταινία και κάναμε αγκαλιές στο καναπέ, όταν κοίταξα το ρολόι στο τραπεζάκι,αμάν...

Κλείσαμε tv και dvd,μαζέψαμε πράγματα και την κάναμε με ελαφρά,το ψυγείο άνοιξε ξανά,το νερό έκλεισε,το καζανάκι σταμάτησε να τρέχει και ο γενικός υποκλίθηκε, τραβήξαμε την πόρτα,γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και έδωσα μια υπόσχεση πως θα ξανάρθουμε, άγνωστο πότε μα θα ξανάρθουμε …

Ψωλοχώρι

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα,μπορεί να σπατάλησα μια ώρα στο δρόμο και στην κίνηση στο λεωφορείο και να έγινα σαρδέλα μέχρι να φτάσω στη δουλειά,μπορεί η μάπα μου να μη λέει με τίποτα να ανανεωθεί,μετά από ένα διήμερο αραλίκας,αλλά όλα τα λεφτά ήταν η φοβερή ατάκα,που άκουσα περνώντας το πρωί από τη λαϊκή αγορά της Δευτέρας …

«Εδώ οι καλές ντομάτες από το χωριό του Ψινάκη,εδώ οι καλές ντομάτες…»
Τον πλησιάζει μια γιαγιούλα και του λέει και ποιο είναι το χωριό του Ψινάκη;
«Μα,δεν ξέρεις το χωριό του Ψινάκη;Το Ψωλοχώρι κυρία μου»
Χα,χα,χα μου έφτιαξε τη μέρα για να μπορώ να τα αντέξω και σήμερα και όλη την εβδομάδα που προβλέπεται δυσοίωνη,σε αυτό το Ψωλοχώρι που λέγεται Ελλάδα..

Του σταυρού σήμερα,βοήθεια μας και καθώς διέσχιζα το δρόμο για να πάω στη στάση του λεωφορείου άκουσα κι ακόμα μια θεϊκή κουβέντα από έναν παραδίπλα πάγκο στη λαϊκή,«Καλά ρε Μήτσο, ογδόντα χρονών έφτασες,δεν βαρέθηκες ακόμα να τους χτυπάς παλαμάκια;»

Και σκέφτομαι εγώ,τι παλαμάκια και αηδίες, πάρε από παραδίπλα τις ψωλοντομάτες από το χωριό του Ψινάκη κι άρχισε να τους τις τρίβεις στη μάπα,ψωλοντομάτα και άγιος ο Θεός …

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα να έχουμε,ώρα για δουλειά…

Υ.Σ
Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο.
Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα...
Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου....

Αλλά....

Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε... προφανώς
είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!!

Γιατί είμαι fit

Μπαίνω στο γυμναστήριο με χαμόγελο, κάνω την εγγραφή για ένα μήνα, το βρίσκω απόλυτα λογικό για έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα και γενικά με οποιοδήποτε άθλημα Ολυμπιακό ή μη, εκτός από το τάβλι και το σεξ, το πρώτο κιόλας το έχω κόψει εντελώς, όπου να’ ναι θα κόψω και το δεύτερο με τους ρυθμούς που τρέχω και δεν εννοώ στο διάδρομο του γυμναστηρίου!

Τώρα είμαι στη δουλειά, έχω πεθάνει από το κρύο, και από το πιάσιμο παντού, κι όσο θυμάμαι την χθεσινή ερώτηση της γυμνάστριας «Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες γυμναστική Σοφία;» Ίσως στην προηγούμενη ζωή, ήθελα να της απαντήσω

Ο χώρος αν και καινούργιος σχεδόν γνώριμος, δηλαδή όπως κάθε γυμναστήριο , όπως και σε αυτό που πήγαινα πριν κάτι χρονάκια από τον Ιούνιο του 2007 δηλαδή.

Το να πας γυμναστήριο με τον γκόμενο σου, δεν είναι τόσο καλή ιδέα, ειδικά αν δεν έχει περάσει πρώτα τα τεστ:
1.Με γνώρισε με μαγιό στην παραλία και μου την έπεσε εκεί, άρα έβλεπε τι έπαιρνε, ουδέν λάθος αναγνωρίζετε μετά, χεχεχε
2.Έχουμε ξυπνήσει μαζί πάνω από 100 φορές
3. Με έχει δει με κατσαρά μαλλιά μετά από μπάνιο στη θάλασσα και χωρίς πιστολάκι
4. Με έχει ανεχτεί με περίοδο, μου έχει φέρει θερμόμετρο ενώ ήμουνα άρρωστη, έχω ξεράσει σε λεκάνη στα πόδια του.
5.Με έχει δει με καυλόσπυρο και του άρεσα, έχει ξυπνήσει και με έχει δει με ανοιχτό το στόμα να μου τρέχουν τα σάλια και πάλι με λέει ομορφιά μου και θεά....

Αν έχετε περάσει τα παραπάνω στάδια, δεν είναι και τίποτα να τρέχετε στους διπλανούς διαδρόμους, να σας βλέπει να λιώνετε στον ιδρώτα, καλύτερα βέβαια αυτό να συμβαίνει όταν βρίσκεστε από πάνω του.

Έτσι κι εγώ χθες αφού πέρασα όλα τα παραπάνω τεστ, αποφάσισα να ακολουθήσω το Γιάννη στο γυμναστήριο που πήγαινε, τα δυο πεταχτά φιλάκια από όργανο σε όργανο ήταν αρκετά ώστε ο αρσενικός να περιχαρακώσει τα σύνορα του και να πει επππ, αυτή είναι δικιά μου αλλά και να κάνει την γυμνάστρια να μας δουλεύει ψιλό γαζί, και τον γυμναστή να μου την πέφτει ασύστολα. Βέβαια νομίζω πως αυτή είναι γραμμή πολλών γυμναστηρίων, δηλαδή βάζουμε έναν ωραίο γκόμενο να την πέφτει στις καημένες για να ξανάρχονται και να νιώθουν και λίγο γυναίκες!

Ναι θα ξαναπάω και σήμερα και όσο αντέξω, και δεν θα νιώθω καθόλου άσχημα, ούτε με τους σφίχτερμαν , ούτε με τις γυμνασμένες γκομενίτσες, εγώ θα πάω εκεί δίπλα στις γεροξεκουτιασμένες πενηντάρες και θα το παίζω fit και θα βλέπω και λίγο το μωρό μου, που με αυτά και με αυτά καταντήσαμε να βλεπόμαστε στο γυμναστήριο ή να βρισκόμαστε κοιμισμένοι!

Όπως και να το κάνεις όμως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, μετά το γυμναστήριο και ένα καλό μπάνιο βγήκαμε στο hobo για αναζήτηση λίγου φτηνού αλκοόλ…

Σήμερα, όπως κάθε μέρα στο πόδι από τις 7 , να πίνω φραπέ να έχει πάει ήδη 9:30 και να μην μπορώ να ξυπνήσω …

Υ.Σ Σε λίγους μήνες έρχονται στο blog, ημίγυμνες φωτογραφίες μου, με το γυμνασμένο μου κορμί, χαχα, έτσι τα λέω αυτά μπας και έχουμε κανένα κλικ παραπάνω!

Στις μύτες των ποδιών

Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά σαν περίστροφο που περιμένει να εκπυρσοκροτήσει. Κλείνω τα μάτια, αλλάζω πλευρό και βρίσκομαι στην αγκαλιά του, το φθινόπωρο μπορείς να το αντέξεις καλύτερα όταν δεν είσαι μόνος, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου(ευτυχώς δεν έχουν συνάχι), πάω στην κουζίνα παίρνω τα τσιγάρα και βγαίνω στη βεράντα, κοιτάζω προς τα πάνω, επιτέλους ξαστεριά.

Ξύνω ανέμελα τη γάμπα μου, ένα κωλοκούνουπο μου ρούφηξε το αίμα, πάλι θέλω αποτρίχωση σκέφτηκα, τα κακά της μόνιμης σχέσης, που την έχεις, όχι μόνο στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια, στον ίδιο νομό, στην ίδια πόλη, αλλά στην δίπλα γειτονιά αν και ουσιαστικά κάθε μέρα αλλάζουμε σπίτια και κοιμόμαστε μαζί… Πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα που είχα συνηθίσει μια ζωή στις σχέσεις εξ’ αποστάσεως, τελικά είναι τόσο ωραία , γιατί όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιάννης από την Πάτρα «εξ ‘αποστάσεως δεν λειτουργεί ούτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης»

Αρχίζω να αισθάνομαι στα ρουθούνια μου την μυρωδιά του φθινοπώρου και μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά τα σχέδια που ξεκινάμε το Σεπτέμβρη, κάθε χρόνο λέω πως θα πάω γυμναστήριο, θα κόψω το κάπνισμα και τις μαλακίες, ε και φέτος το ίδιο θα γίνει, θα πω ότι θα τα κάνω και δεν θα κάνω τίποτα, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι!

Υποψιάζομαι πως φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αφού ήδη τα πρωινά μου θα τα περνάω μπροστά από ένα pc βγάζοντας στατιστικά ή με κατσαβίδια στα χέρια να κάνω format, να αλλάζω καμένα τροφοδοτικά, να αλλάζω μνήμες από master σε slave και τούμπλαλιν, να κλοτσάω εκτυπωτές να πάρουν μπρος και τα συναφή κι επειδή δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο αλλά τι να κάνουμε από αυτό πληρώνομαι , θα κάνω και πιο δημιουργικά πράγματα όπως μια reggae ιντερνετική μουσική εκπομπή που μου πρότεινε ο Δημήτρης και ελπίζω να μην τον απογοητεύσω πάλι και να πάρω στα σοβαρά την πρόταση του και να ξεκινήσω συνεργασία με το artfools «http://www.artfools.gr/» ( τζάμπα είσοδος σε συναυλίες, εκθέσεις, σινεμά όπως παλιά, τέλεια!!!) και να κάνω μια καλή αρχή να μπουκώσω το πρόγραμμα μου όπως πάντα και στο τέλος να παραπονιέμαι πως δεν μου φτάνει ο χρόνος, πάντα έτσι ήμουνα ή δεν θα κάνω τίποτα ή όλα τα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη !

Υ.Σ Αρκούδε μου για να μην ξεχνιόμαστε κάργα και στα τέρματα και με λωρίδες βυσσινί !!!!!

Πίσω καριόλη σ’ έφαγα

Περίεργα όντα οι άνθρωποι και περισσότερο τα θηλυκά,οι ορμόνες βλέπεις μας κάνουν διαφορετικούς… Περίεργη εποχή…

Ζω την απόλυτη ευτυχία,αλλά όχι αποκομμένη από τον έξω κόσμο κι ώρες-ώρες με θλίβει και με κάνει πιο δυνατή και πιο σκληρή,πιο δυνατή και πιο σκληρή και εκεί που ήμουν έτοιμη να σπάσω,ήρθε ο Γιάννης να με μαλακώσει με reggae ρυθμούς και με αγάπη,με μια αγκαλιά,τόσο απλά πράγματα που για μένα ήταν και θα είναι πολυτέλειες.

Τι κι αν νιώθω προστατευμένη,γέμισα αντισώματα μετά τις τόσες χλαπάτσες,τι κι αν νιώθω την αγκαλιά του σαν αλεξίσφαιρο,τι κι αν ακόμα θεραπεύω και επουλώνω,τα βλέπω όλα πιο καθαρά από ποτέ…

Τη ζωή την ζούμε προς τα εμπρός,αλλά ότι έχουμε τώρα το χρωστάμε σε αυτά που κουβαλάμε από χθες,κι αν δεν υπήρχε αυτό το αξιοσέβαστο παρελθόν μου και οι τόσοι άνθρωποι που σταθήκαν στο πλάι μου,στον σβέρκο μου,στο λαιμό μου,που με αγάπησαν,με μίσησαν,με γάμησαν,με εκτίμησαν,με τίμησαν,με στήριξαν,με πίστεψαν,με πούλησαν, ίσως να μην εκτιμούσα το πλουσιοπάροχο παρόν μου και είμαι τόσο ευγνώμον γι αυτό…

Πόσο κακό χρειάστηκε να μου κάνουν και να κάνω Selassie μου;Πόσο κακό;Γιατί να χρειαστεί να παλέψω τόσο για την αθωότητα μου και στο τέλος να την χάσω;Σ’ευχαριστώ selassie μου,που παρόλα αυτά,δεν με άφησες να στεγνώσω,που άφησες στην καρδιά μου, σταγόνες ελπίδας και αγάπης

Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πολύ σκληρά,έφτασα πάτο,βγήκα από τα όρια μου,είδα ένα πρόσωπο του εαυτό μου,που ντρέπομαι γι αυτό,που δεν ήξερα ότι μπορώ να ζήσω τόσο σκληρές στιγμές,να ψυχορραγώ,ένα σιωπηλό θηρίο,ένα πληγωμένο τέρας που καταβρόχθιζε κι άλλες ψυχές και καλά για να ισσοροπήσει κι όλο και περισσότερο βυθιζόμουνα…

Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες,λέει ο Αγγελάκας,πόσο δίκαιο έχει,να δαμάζεις όχι να ξεχνάς,πόσες χαμένες απόπειρες έπρεπε να κάνω για να φτάσω εδώ;Τα θυμάμαι και γελάω,κοιτάω τα σημάδια και γελάω δυνατά,τόση αγάπη χαμένηηηηηη,όχι,όχι «κάποιος θεός τη σημαζεύει…»

Ψυχική ηρεμία,αυτό απολαμβάνω και θα την προστατέψω σαν να είναι το μονάκριβο παιδί μου,δεν θα αφήσω κανέναν γαμημένο καριόλη να κάνει μπάχαλο τη ζωή μου,επιτέλους γαλήνη…

Σαφής αγάπη

Καλημέρα τι λέξη κι αυτή; Είχα να την πω και να μου την πουν χρόνια ολόκληρα, χρόνια είχα να συναντήσω και original ανθρώπους, αληθινούς ρε παιδάκι μου πως το λένε, χωρίς κουλτουροσυμφορές, ψαγμενιές, σεξουαλικά όργια, συχνές επισκέψεις σε ψυχολόγους , πολλά ή λίγα λεφτά που δεν ξέρουν τι σχέση να αποκτήσουν μαζί τους, πληγωμένοι, ανασφαλείς, έτοιμοι να πληγώσουν και να γαμήσουν και άλλες ζωές επειδή γαμήθηκαν οι δικές τους….

Εγώ σου λέω για τους άλλους, που έχουν πιάσει το νόημα, που είναι ευτυχισμένοι, λιτοί, σπάνιοι, που το μόνο που τους κάνει τόσο διαφορετικούς είναι η σαφήνεια τους …

Πάνε αυτά, και πρώτη φορά μετά τα παιδικά μου χρόνια συνάντησα το ίδιο πραγματικό, ντόμπρο και αθώο βλέμμα σε ένα πρασινομάτικο παλικάρι, που δεν τον νοιάζουν και πολλά, εκτός από τη reggae, τις διακοπές στην εξοχή, τον σκύλο του το Bob και να με βλέπει να του χαμογελώ!!!

Τόση σοφία μέσα στην απλότητα του, τόση ευτυχία, γιατί να μην τον είχα συναντήσει νωρίτερα και ήταν πάντα τόσο κοντά μου… Δεν υπάρχουν, αν , άμα , γιατί, θα δούμε, δεν ξέρω, δεν μπορώ, ένα και ένα δυο, το άσπρο είναι άσπρο, το μαύρο κι αν είναι μαύρο και όλα πάνε καλά, με μια ειλικρίνεια , αμεσότητα και απλότητα που μερικές φορές σε τσακίζει, σε αιφνιδιάζει τόσο που παγώνεις, τελικά καλά μου λέγανε, πέτα από πάνω σου τον μαλακό-μαγνήτη και θα δεις πως θα αλλάξουν όλα. Εδώ οι λέξεις αποκτούν την πραγματική τους διάσταση, εδώ η αμφιβολία ασφυκτιά, εδώ το νιώθω σε μουδιάζει, παραλύει καρδιά, μυαλό, ακροδάχτυλα και είχα συνηθίσει τόσο διαφορετικά, κλαίω, κλαίω από χαρά …

Άλλη μια μεγάλη ρουφηξιά από τον απολαυστικό πρωινό καφέ μου στο γραφείο, δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα, εκτός από μια άδεια κοντά στα γενέθλια μου για να πάρω τον Johnny τον Bob και να την κάνουμε….

Καλημέρα σε όλους….

Υ.Σ Και να μην ξεχνάμε το φτύσιμο που λέγαμε , άσε που λέω να βάλω και καμία χάντρα θαλασσιά , πράσινη, κόκκινη, και κανά σκόρδο….

Γελοίοι Έρωτες

Έχουν περάσει τρία χρόνια,από τότε που ο Γείτονας με αποχαιρετούσε από το σταθμό των τρένων της Θεσσαλονίκης και για το δρόμο μου έδωσε να διαβάσω το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Γελοίοι Έρωτες»,το ταξίδι βέβαια εκείνο ήταν τόσο σύντομο,που μου είχε τσακίσει μόνο τη σελίδα 95 και μου είχε ζητήσει να την διαβάσω όσο θα ταξίδευα.

Ακόμα θυμάμαι τόσο έντονα το συνάχι που είχαμε και οι δυο,ήταν Νοέμβρης του 2006 ή Δεκέμβρης δεν θυμάμαι καλά,θυμάμαι πως έπινα βιάστηκα στο σταθμό έναν μέτριο ness που μου έκαιγε τη γλώσσα,και εκείνος καθότανε απέναντι, με αυτό το χαρακτηριστικό σοφιστικέ του ύφος,ενώ εγώ έριχνα κλεφτές ματιές, πάνω αριστερά από το κεφάλι του, στο ρολόι που υπήρχε στο βάθος.

Το βιβλίο δεν μου το χάρισε ποτέ,μου το έδωσε απλά να το διαβάσω,μετά έγιναν πολλά, χαθήκαμε,τον ξαναείδα φέτος το Μάρτιο στα βιαστικά το πολύ να περάσαμε μαζί μια ώρα, σε εκείνη την καφετερία-εστιατόριο-βιβλιοπωλείο 3 σε 1,δεν θυμάμαι πως λεγότανε,σε ένα στενάκι στη Ναυαρίνου.

Να’ μαι τώρα,πάνω από την βαλίτσα,βάζω το iPod στη τσέπη και τους «Γελοίους έρωτες» στην τσάντα μου,ίσως μετά από τόσα χρόνια αξιωθώ να το διαβάσω ολόκληρο σε αυτό το ταξίδι,ίσως κάποτε αξιωθώ να συναντήσω και πάλι τον Γείτονα και να του το επιστρέψω,μέχρι τότε σας φιλώ στα αυτιά,φεύγω πιο μπερδεμένη από ποτέ,κι ούτε που ξέρω τι θα βρω όταν γυρίσω,μια ζωή θα παίζω το παιχνίδι του ωτο-στοπ που λέει και ο Κούντερα…

Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο
Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.
Οδυσσέας Ελύτης

Ο Κυματοθραύστης

Το 90% των ανδρών που διεκδίκησαν μια θέση στη ζωή μου,είτε μπήκαν είτε έμειναν στο χαλάκι της εξώπορτας μου,έψαχναν όλοι τους για ένα κυματοθραύστη.Όσους άφησα και μπήκαν,τους άφησα γιατί τους ερωτεύτηκα και γιατί είχα πλήρη άγνοια κινδύνου,με την έννοια ότι είχαν κρύψει για τα καλά τα κρυφά τους ζόρια,με τον καιρό όμως είτε ήμασταν μαζί,είτε χωρίζαμε και κρατούσαμε επαφές,σχεδόν όλοι τους,μου αποκάλυπταν ότι θα είναι πάντα ευγνώμονες απέναντι μου,γιατί ήμουν πλάι τους,και τους βοήθησα να πάνε μπροστά σε μια δύσκολη φάση της ζωής τους και θα με θυμούνται για πάντα, χαχαχα!

Στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ή φρεσκοχωρισμένοι ή θέλανε να ξεπεράσουν μια άλλη ή είχαν βγει μόλις από την κατάθλιψη ή είχε πεθάνει κάποιος δικός τους ή μόλις είχανε κόψει τα ναρκωτικά ή ήθελαν να χωρίσουν κάποια και ψάχνανε για άλλοθι,από όλα είχε ο μπαξές.Βέβαια σας είπα όσοι κάνανε το λάθος να μου το πούνε από την αρχή και στα ίσα,ότι με θέλανε για δεκανίκι,μείναμε στα προκαταρτικά,είναι μεγάλη ξενέρα όπως και να το κάνεις!

Έχω ακούσει τα πάντα σας λέω,με αποκορύφωμα θυμάμαι κάποιον,ο οποίος μου είχε πει, σε θέλω,θέλω να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί,αλλά να μωρέ,σκέφτομαι και να γυρίσω στην πρώην μου,θα σε πείραζε,να σε έβλεπα που και που,χαχαχαχα,και όταν του απάντησα όχι,μου έκοψε την καλημέρα,χαχαχα!

Έχω ακούσει και χειρότερα,σήμερα έζησα πάλι κάτι πολύ ζόρικο,ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο από το σπίτι,τον κοιτούσα,έτρεμε ολόκληρος,τα χέρια του ήταν γεμάτα πληγές από έκζεμα,τα μάτια κομμένα,άναβε και έσβηνε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Selassie μου,οοοο Selassie μου,είναι τόσο όμορφο παλικάρι,τόσο όμορφος,σαν τοιχογραφία του Απόλλωνα,δεν ήξερα τι έκανα εγώ εκεί,η ψυχοπονιάρα που έλεγε ο φίλος μου ο Μάνος,οι σπουδές στην ψυχολογία στο “deree” με περιμένουν να μου λέει η ξαδέρφη μου και η Σοφία από την Πάτρα στο τηλέφωνο:

-Θες έναν νορμάλ άντρα ε;
-Ε ναι,ζητάω πολλά;
-Οι νορμάλ είναι για τις νορμάλ.Εσύ για πόσο νορμάλ σε κόβεις;
- Ναι ρε συ έχεις απόλυτο δίκαιο
- Το πρόβλημα το έχεις εσύ δικιά μου,όταν εσύ γίνεις κάποτε νορμάλ,τότε θα έρθει και ο νορμάλ γκόμενος,αλλιώς τι παραπονιέσαι που κάθε κουτσός,στραβός και ανάποδος πάει στον άγιο Παντελεήμονα,εσύ είσαι πιο θαυματουργή και από τον Παντελεήμονα και νεκρούς ανασταίνεις!

Ζόρικη κατάσταση η σημερινή,ήθελα να τον πάρω αγκαλιά,ήθελα να του πω ότι όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα ενώ ήξερα ότι θα του έλεγα ψέματα.Στην περίπτωση του,όσο θετική ενέργεια και να έχεις καταρρίπτεται,ήθελα να του πω να μην φοβάται.

Μετά πήγαμε στο νεκροταφείο, ναι στο νεκροταφείο,δεν ήξερα τι να κάνω,με ρώτησε αν ήθελα να κατέβω από το αυτοκίνητο,του είπα ναι,καθόμασταν μπροστά από τον τάφο του πατέρα του,μου ζήτησε αναπτήρα και άναψε δυο κεράκια,ένιωθα τόσο αμήχανα,τόσο μα τόσο αμήχανα,έμεινα να κοιτώ το φρέσκο μνήμα σαν τις φρέσκες πληγές στα χέρια του,όχι δεν διεκδικούσε μια θέση στη ζωή μου,εδώ και καιρό μου είχε εκφράσει το θαυμασμό του,κι ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα ήθελε να ήμασταν μαζί.Ήθελα να τον αγγίξω μα φοβόμουνα μην σπάσει.

Παραιτούμαι από το δικαίωμα μου να σε διεκδικήσω Σοφία μου είπε,δεν ήξερα τι να πω, ποιος και τι να διεκδικήσει;Ήθελα να του πω,ότι πρέπει να μην παραιτηθεί από το δικαίωμα του να ξανακερδίσει τη ζωή του,ήθελα να του πω ότι χρειάζεται βοήθεια, ήθελα του πω ότι καταρρέει,ήθελα να του πω,ότι πρέπει να μιλήσει,ήθελα να του πω ότι πρέπει να απεγκλωβιστεί,ήθελα να του πω ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί έτσι κι αλλιώς, ήθελα τόσα πολλά να του πω και το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω την πόρτα και να φύγω.

Εν γνώση μου και εν αγνοία μου λοιπόν,ήμουν πάντα έσω έτοιμη,όποτε κι αν με χρειάστηκαν,φίλοι,γνωστοί,γκόμενοι,για να ξεπεράσουν την δύσκολή φάση και να με θυμούνται πάντα ως την μεγάλη ψυχή.Αυτή η μεγάλη ψυχή,έγινε ένα μεγάλο δοχείο,που ο καθένας που πέρασε από πάνω της,άφησε κι από κάτι,λίγη θλίψη,λίγο πόνο,λίγα δάκρια, λίγη οργή,λίγα σ’αγαπώ,λίγο θυμό,λίγα όνειρα, λίγο πάθος,λίγη ελπίδα,λίγη ευγνωμοσύνη.

Θέλω γέλια,γέλια μ’ακούς,θέλω να έρθεις να με πιάσεις από τη μέση,και να γελάμε,να γελάμε με τα χάλια μας και να τα χλευάζουμε όπως κάναμε πάντα..

Σ’ αγαπάω μ’ακούς,γι αυτό σ’αγαπάω γιατί σου έμαθα να γελάς!

Υ.Σ Αφιερώνω αυτό εδώ το post στον φίλο μου το Θωμά που αύριο έχει τη γιορτή του, και τον ενημερώνω δημόσια ότι 30 του μηνός το βράδυ θα πάω στο σπίτι του στο Κούθεν,εγώ θα είμαι με τον πράσινο μπερέ,να μου ανοίξει!