« Μπορείς επίσης να θέλεις , ότι θέλεις να θέλεις»

Ξημερώματα Μ.Τρίτης και για να χωνέψω , πίνω σόδα με λεμόνι και διαβάζω Σοπεναουερ « Ο Άνθρωπος – Η κοινωνία»




« Είμαι ελεύθερος αν μπορώ να κάνω ό,τι θέλω»
«ό,τι θέλω»
« Μπορείς επίσης να θέλεις ό,τι θέλεις»
« Μπορείς επίσης να θέλεις , ότι θέλεις να θέλεις»
«Μπορείς να θέλεις ; »


Τώρα πια, με μια πιο σκούρα απόχρωση στα μαλλιά μου , μπορώ να συμβαδίζω περισσότερο με το ύφος του μαγαζιού «The fool» και να φλυαρώ χωρίς φόβο και πάθος γύρω από το γεμάτο φίλους τραπέζι, ρουφώντας τη σοκολάτα από το μεγάλο καλαμάκι !
Αν και πάντα λάτρευα αυτό το πορτοκαλί, μπορείς να το πεις και ξανθό χρώμα που είχα στα μαλλιά μου , με έκανε να αισθάνομαι πιο ανάλαφρη, οι περισσότεροι γύρω μου επέμεναν να σοβαρευτώ , ξεκινώντας με το μαλλί ! Σήμερα σοβαρεύτηκα , αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι πάλι με χρόνια με καιρούς ,πάλι πορτοκαλί θα είναι ! Ίσως κατά βάθος να μη θέλω να σοβαρευτώ ! Αυτές τις μέρες εδώ, τρυπώνω και κοιμάμαι τα βράδια στο δωμάτιο του αδερφού μου , ίσως είναι το μόνο μικρό μέρος σε αυτό το τεράστιο άδειο σπίτι. Δίπλα μου ακριβώς στέκεται μια τεράστια βιβλιοθήκη ασφυκτικά γεμάτη , στοίβες βιβλία το ένα πάνω στο άλλο και να φανταστείς ότι ελάχιστα μπορεί να έχω διαβάσει από όλα αυτά ! Μέσα σε αυτό το δωμάτιο λοιπόν τις τελευταίες μέρες , κοιμάμαι ατελείωτες ώρες , αλλά η χλομάδα και οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια δε λένε να υποχωρήσουν , όσο κονσίλερ και να βάλω , όσο ρουζ και να ρίξω στη μάπα δεν με σώζει , πρέπει να πάω για εξετάσεις γιατί με βλέπω να θέλω οπωσδήποτε service ! Η πικρή αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να είμαι μόνη μου , έχει και τις χάρες της η μοναξιά , αλλά ειδικά τέτοιες μέρες γίνεται λίγο σκληρή !
Προσπαθώ να είμαι διαρκώς έξω από το σπίτι να κάνω χίλια δυο πράγματα και το καταφέρνω, να γυρνάω πτώμα και να πέφτω για ύπνο , αλλά όταν μερικές φορές , μένω για ελάχιστές στιγμές σιωπηλή , θυμάμαι όλους εκείνους που θα ήθελα να ήταν εδώ , κλείνοντας τα μάτια ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά τους ή άλλες φορές με παίρνει ο ύπνος και τους ξεχνάω εντελώς, άλλες φορές προσπαθώ να θυμηθώ τα μάτια τους , μάταια πάντα, τα έχανα εκεί που μόλις προλάβαινα να τα συνηθίσω, και αλλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ από τη λαχτάρα μου για να τα ξανά αντικρίσω !

Και επειδή κοντά πέντε μέρες εδώ κι έχω μπουχτίσει ήδη από ουίσκι, φραπέ, ξενύχτια , αποπνικτική ατμόσφαιρα τσιγαρίλας, δε βλέπω την ώρα να πάρω τα βουνά , να ανέβω στους πρόποδες του Ολύμπου να κάθομαι ώρες στη βεράντα με την υπέροχη θέα , να κάθομαι ακριβώς στην ίδια θέση που καθότανε κάποτε ο Καραγάτσης και αγνάντευέ από την παλιά «Γαστέρνα» ! Ναι το σπίτι μας στη Ραψάνη είναι απλά η θρυλική «γαστέρνα», το καφενείο που άφησε την ιστορία του, ακόμα υπάρχουν τα σιδερένια τραπεζάκια του μαγαζιού , ακόμα θυμάμαι τις υπέροχες τοιχογραφίες , μόνο που τώρα η «γαστέρνα» δεν είναι τίποτα παραπάνω από σπίτι μας !



Υ. Σ Αγαπημένη μου Κ., όσο περνάνε τα χρόνια με λύπη διαπιστώνω , ότι κυριεύεσαι από μονομανίες , ότι το μυαλό σου , όλο και περισσότερο θολώνει , φοβάμαι πως θα έρθουν και χειρότερα , η παράνοια είναι μπροστά σου και δεν την παραδέχεσαι , αλλά πότε ο τρελός παραδέχτηκέ την τρέλα του ; Εγώ εύχομαι να γίνεις γρήγορα καλά, γιατί εσύ διαρκώς βλέπεις , ότι θέλεις να δεις»