Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς.
Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο.
Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει.
Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ…
Στην Ελλάδα το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ την αλήθεια και ούτε θα τη μάθουμε ποτέ,γιατί η αλήθεια είναι πικρή,αλλά όπως αποδεικνύεται το μακροχρόνιο ψέμα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από αυτές της αλήθειας.
Στην Ελλάδα δεν μάθαμε και να λέμε αλήθεια, κοιτάξτε μέσα στις οικογένειες σας, στις σχέσεις, στις δουλειές σας και κυρίως κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα χειρότερα από όλα. Καλά δε μιλάω για τους πολιτικούς μας,μια κοινωνία βασισμένη στη λήθη και στο ψέμα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Υ.Σ γιατί η αλήθεια του καθένα μας…ό,τι έχουμε να δώσουμε είναι ό,τι έχουμε ζήσει κι ό,τι θα επιλέξουμε να ζήσουμε…
Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής;
Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος;
Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων.
Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων…
Ψεύτικα νύχια,πλαστικά κολλημένα με σχέδια… Ψεύτικες τρίχες κολλημένες στα μαλλιά, ψεύτικο χρώμα σκεπάζει τα μαλλιά σου, ψεύτικο ύψος σου χαρίζουν τα τριαξονικά, δωδεκάποντα σου.Βαμμένη φάτσα,στρασάκια και γκλός,σιλικονάτα βυζιά,χρυσά ακριβά ρολόγια και βραχιόλια στους καρπούς σου , πράσινα μάτια σου χαρίζουν οι φακοί επαφής σου..
Στο μικρό τσαντάκι κριμένη η χημική δίαιτα κι όταν κάτι φας πας στο wc και το ξερνάς. Να χαρείς την πλαστική ομορφιά σου,ένα φτιασιδωμένο σάβανο.Περιφέρεις τη σαπίλα σου από εδώ και από εκεί κι όσο κι αν φορέσεις από το ακριβό άρωμα σου, μυρίζεις από μακριά …Μην στενοχωριέσαι δεν είσαι μόνη, ανήκεις στην πλειοψηφία και όσες δεν σου μοιάζουν σε ζηλεύουν κιόλας είσαι το πρότυπο κοκέτας,θα’θέλαν να σου μοιάσουν.
Προσπάθησα τόσες φορές να σου μοιάσω,δεν τα κατάφερα ποτέ,τώρα που καθόμαστε δίπλα-δίπλα και κάνουμε αυτό το τσιγάρο, σε κοιτώ και νιώθω το κενό σου,είναι αφόρητο κα πληκτικό, αβάσταχτο κενό.Δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε,εγώ σου λέω δήθεν τι ωραία νύχια έχεις και μ’ αρέσουν ενώ εσύ με κοιτάς γεμάτη έκπληξη και μου λες:Ε καλοκαίρι είναι τώρα μπορείς να έχεις το μαλλί σου όπως θες,ξέρεις αυτή η δήθεν υποκριτική ευγένεια …
Εεεε κορίτσι σου αδειάσαν το μυαλό και σου γέρασαν τη σάρκα …
Παραδίδω το κουρασμένο μου πρόσωπο στο χέρι σου,πόσο μ’ αρέσει,όταν απλώνεις το χέρι σου στο πρόσωπο μου,δεν θέλω καν να με χαϊδέψεις,μου φτάνει που είναι εκεί για να χαϊδευτώ μόνη μου, σαν ναζιάρα γάτα που σου τρίβεται...
Τι κι αν μερικές φορές το άπλωμα ενός χεριού σου θύμιζε γερασμένες φάτσες,που όταν ήσουνα μικρός σου τράβαγαν με μανία τα μάγουλα ή τα αυτομουτζώματα σου ή τα χαστούκια που δεν έδωσες,να που μια φορά,η παλάμη σου είναι χαραγμένη από λεωφόρους - οάσεις,με φοινικόδεντρα,μάνγκο και μπανανιές και παραγεμισμένη από χρυσή άμμο τρυφερότητας…
Φεύγω,φεύγω ένα ταξίδι,μόνο που πρέπει να πάω μόνη,ταξίδι για το μέλλον(μπούρδες),όχι ταξίδι στο μέλλον.Mε φαντάζομαι στη θέση ενός τρένου,καθισμένη αντίστροφα από την πορεία του,να κλείνω τα μάτια,να σφίγγω την παλάμη σε γροθιά,σαν να είσαι δίπλα μου και να σου κρατώ το χέρι…
Άνοιξε την παλάμη σου για να τρέξει η χρυσή άμμος πάνω στο πρόσωπο μου,να μαλακώσει τα κυνικά χαρακτηριστικά μου,την ωμή καθημερινότητα μου,τον ορθολογισμό του μυαλού μου,τον σαρκασμό του γέλιου μου,να ανακαλύψω την δύναμη που κινεί αρμονικά το σύμπαν που δεν είναι άλλη από την αγάπη.
Η αγάπη μου γεννήθηκε με μια τάση επέκτασης,και υπερνίκησα όλες τις μαύρες τρύπες,όπως το σύμπαν επέλεξε να επεκταθεί και όχι να συρρικνωθεί,όπως η ροή της ζωής... σ.χ
Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω.
Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις;
Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για την πορεία μου ή όχι, ίσως τελικά να ήσουν και ο μόνος που επιβεβαιώθηκες.
Άρχισα να αιωρούμαι το βλέπεις,οι πατούσες μου είναι ακόμα ενωμένες και οι άκρες των γονάτων μου ακουμπούν,σε ένα μείγμα από άζωτο,οξυγόνο,υδρογόνο,όζον, σκόνης κλπ. Νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ,μην ανησυχείς δεν προσπαθώ να σε φτάσω έχω καταλάβει πως θα ήταν μάταιη οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια,συνέχισε,συνέχισε δεν έπιασες ακόμα το ταβάνι σου έχεις πολύ δρόμο ακόμα,εγώ εδώ από τα χαμηλά θα σε παρακολουθώ μέχρι τη στιγμή που θα χαθείς από το βλέμμα μου,τότε θα ξέρω ότι τα κατάφερες,συνέχισε …
Χθες ήμουνα πτώμα από την κούραση,ξάπλωσα στο κρεβάτι,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,με είχε κυριεύσει ένας απερίγραπτος φόβος.Ο φασισμός ανασαίνει στο αυτί μου,κι εσύ μου λες πως δεν τον βλέπεις,γιατί φοράς παρωπίδες και νομίζεις ότι ο φασισμός διαλέγει να κάτσει μόνο σε μια γωνιά,είναι στολισμένος με γαλόνια και φοράει μπλε,κι όμως όχι φιλαράκο,ο φασισμός είναι παντού,και δεξιά και αριστερά και πάνω και στο σβέρκο μου, φοράει κίτρινες,πράσινες,μπλε και κόκκινες στολές και δεν έχει έλεος…
Εσύ νομίζεις πως κάνεις κάτι,γιατί χτυπάς αυτούς που νομίζουν ότι έχουν εξουσία επάνω σου,και αφήνεις ανενόχλητους και το χειρότερο τους ψηφίζεις κιόλας αυτούς που έχουν πραγματική εξουσία πάνω σου,πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι;
Κι εγώ φοβάμαι και κρυώνω και είμαι μόνη και όλα φαντάζουν μαύρα κι άραχνα ,χαίρομαι για λίγο στη σκέψη ότι μπορεί να περνάω δεύτερη εφηβεία,να είδες πόσο μικρή είμαι ακόμα;Το πρωί που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά όμως όλα έχουν ήδη φτιάξει και ο φόβος και το τρέμουλο έχουν φύγει.
Ένα βράδυ ήτανε μονάχα,από αύριο θα είσαι εδώ να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά πριν κοιμηθώ,να μου λες πως μ’αγαπάς και να κάνεις φωναχτά όνειρα για μας,μόνο με αγάπη μπορώ να αντέξω τόσο φασισμό.
Μόνο με αγάπη επουλώνονται οι πληγές και φεύγει ο θυμός κι όσο μεγαλύτερη η συχνότητα της αγάπη σου τόσο μικραίνει ο χρόνος για να σε ξαναδώ …
Πάντα μου έλεγαν,πως πρέπει να μάθω και να χάνω,κι εγώ έμαθα, ξέχασαν να μου πουν τι πρέπει να κάνω όταν η χασούρα γίνεται συνήθεια. Μερικοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν «μεγάλοι», ήταν απλά πολύ άτυχοι, δεν θέλω να γίνω μεγάλη, μονάχα «μικρή» και ευτυχισμένη όπως τώρα, θέλω αυτό το τώρα να το ζήσω για πάντα.
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος , μήπως και δεν μπορέσω να ζήσω μια «φυσιολογική»ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φοβήθηκα να ζήσω, γι ‘αυτό και μέχρι τώρα, δεν έζησα μια «φυσιολογική» ζωή, γιατί δεν φοβήθηκα να κάνω λάθος. Βλέπω τους αποστειρωμένους φίλους μου, τη γενιά που φτιάξανε οι μπαμπάδες μας: «Να μην κάνει λάθος το παιδί,να μην πάρει λάθος δρόμο, να τα κάνει όλα με μια κωλογαμημένη σειρά με τα λεφτά του μπαμπά.» Η ζωή όμως δεν περιμένει, τώρα ο έρωτας, τώρα το διδακτορικό, τώρα το παιδί,τώρα ο χωρισμός…. Μια δυστυχισμένη γενιά, που δεν το ξέρει ακόμα , μια γενιά που ξέχασε να ζήσει, που φοβήθηκε να ζήσει, που φοβήθηκε να κάνει λάθος και πήρε όλη τη ζωή της λάθος…
Κι εγώ στέκομαι γεμάτη ενοχές γιατί ζω, γιατί χαμογελάω, γιατί είμαι ευτυχισμένη γιατί έγινα πάλι αφελής , γιατί αφέθηκα και πίστεψα και νιώθω ενοχές για τους φίλους που δεν ζούνε , νιώθω ενοχές που δεν τρώω τα λεφτά του μπαμπά μου, της μαμάς, του γέρου γκόμενου που ταΐζει τις περισσότερες φίλες μου μεταξύ μας και τους φίλους μου, ναι αμέ…. Νιώθω ενοχές που δουλεύω και δεν κάνω ακόμα παπαρό φιλοσοφικές συζητήσεις πίσω από την σιγουριά της φοιτητικής ιδιότητας.
Αλήθεια σας λέω με κάνουν και νιώθω ενοχές, που έχω άλλες προτεραιότητες από εκείνους κι ας ξέρω καταβάθος ότι ο δικός μου μπαμπάς, θα μπορούσε να με ζει για τώρα και για πάντα αλλά δεν θέλω να με ζει εκείνος, ούτε κανείς άλλος…
Μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και μην φοβηθείς τη ζωή, στα λέω για να τα ακούσω κι εγώ που τρέμω στην ιδέα , ότι θα έρθει η στιγμή που θα χάσω την πληρότητα και τη ζεστασιά που νιώθω ετούτη τη στιγμή μέσα στην ψυχή, την τρυφερότητα των δακτύλων του, ναι γιατί τι περίμενες, μια ζωή ήμουνα σκλάβα των συναισθημάτων μου. Μη φοβηθείς να ζήσεις όπως γουστάρεις εσύ, άσε τους άλλους, εκείνοι υπάρχουν απλά για να μας την σπάνε… Ε ψιτ, μην ξεχάσεις να ζήσεις.
Κάποτε τα ονειρευόμουν και τώρα θέλω να γλυτώσω από αυτά . Δεν ξέρω αν μεγαλώνω ή αν συμβιβάζομαι ή αν παθαίνω και τα δυο αλλά συνέχεια αναθεωρώ τις αξίες μου, εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δίψα και η συνεχής ανάγκη για δημιουργία με οποιονδήποτε τρόπο αλλά όχι να ζω από αυτή, αυτή να ζει από εμένα! Ονειρεύομαι μια μικροαστική ζωή, ναι το ομολογώ. Μερικοί φίλοι μου δεν το πιστεύουν, καμιά φορά τρομάζω με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, αλλά κι αυτή που είχα κι εγώ εδώ και καιρό για τον εαυτό μου. Εγώ με απομυθοποίησα πρέπει να αρχίζουν να το κάνουν και οι άλλοι.
Είναι μέρες που ρουτινιάζω μέσα στην μικροαστική ζωή που διάλεξα να ζήσω, το ομολογώ. Στο τώρα μου όλα είναι αρκετά στρογγυλά για τα μέτρα μου, όλα κυλούν ήρεμα, μέσα σε μια απόλυτη ασφάλεια, δουλειάς , αγκαλιάς, τάξης, ολοκλήρωσης και αν και όλα φαίνονται σωστά τοποθετημένα, και σταθερά, ξέρω ότι δεν είναι και τόσο, κι αυτό είναι που από τη μια με απογοητεύει και από την άλλη με γοητεύει. Τελικά δεν βολεύτηκα όσο θα’ θέλα να πιστεύω.
Πραγματικά δεν ξέρω πως θέλω να ζήσω κι ας με ρωτούνε , ποτέ δεν ήξερα, έχω την αίσθηση πως πάντα θα αναθεωρώ σύμφωνα με τις ανάγκες μου, παλιότερα φανταζόμουνα μια πιο φαμφαρώδη ζωή, με φύκια και μεταξωτές κορδέλες , σε στυλ pop art, με reggae ρυθμούς, άστατη ερωτική ζωή, με πολλά ταξίδια , ξύδια, δόξα και τα σχετικά, την έζησα κι αυτή.
Το βλέπω μέσα από τα μάτια των άλλων, αυτό πιστεύουν πως είναι η Σοφία, τουλάχιστον όσοι με ξέρουν από παλιά, ένα party animal,με λίγο κουλτοροδιάθεση, κάφρικο χιούμορ, ατελείωτο χιλιόμετρα στην πλάτη και γενικά ζωή ότι να’ναι!!!
Ναι αυτό ΗΤΑΝ η Σοφία;;;;;;; Δεν ξέρω. Να της κάνουμε μνημόσυνο;;;; Δεν ξέρω; Άλλαξαν οι ανάγκες μου, αλήθεια σας το λέω και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό, αν κρατήσεις το ότι πλέον κατανοώ πολύ καλύτερα από τότε τους reggae ρυθμούς και χορεύω σαν τζαμαϊκανή, το ότι βιώνω τη ζωή μου σαν να’ναι τέχνη ίσως όχι pop art κάτι σε πιο αναγεννησιακό μου κάνει αλλά σίγουρα όχι κάτι σε μανιερισμό.Επενδύω στην πιο σίγουρη αγκαλιά και δεν ξοδεύομαι από κουλτουριάρη σε κουλτουριάρη.Τα χιλιόμετρα είναι σίγουρα λιγότερα, αλλά πλέον με σκοπό και περισσότερο ουσιαστικά. Από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως το όλο σκηνικό είναι απλά ένα διάλλειμα, από την έξαλλη ζωή μου και πάλι με δόξα θα τραβήξω προς την ανούσια αβέβαιη πορεία μου και την διαρκώς ανικανοποίητη πάρτη μου με σκοπό να γράφω πιο πιασάρικα πόστ και καταλήγω πως ΟΧΙ, άλλαξα σίγουρα σταθμό και τρένο, πήγα από το camping σε πεντάστερο, αλλά όχι προορισμό!
Περπατάω στο δρόμο, κι έχω μια μόνιμη φαγούρα στο σβέρκο, ίσως γιατί τον τελευταίο καιρό περπατάω με σκυφτό το κεφάλι , όχι από ντροπή, ούτε από άποψη, από σκέψη…
Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε με βασανίζει αυτή η φαγούρα και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω και μια στιγμή της ζωής μου που δεν την είχα. Κάθε ανάσα, είτε με δάκρυα στα μάτια είτε με χαμόγελα, είτε μέσα στην υπέρτατη ξεφτίλα είτε στις ένδοξες στιγμές, πάντα μα πάντα υπήρχε αυτή η φαγούρα που με έκανε να μπαίνω στη πάντα , να σνομπάρω το πλήθος ή αν θέλετε καλύτερα να με σνομπάρει αυτό.
Ποιος θέλει τον ψωριάρη;
Δεν ξέρω λοιπόν αν φλέρταρα εγώ με το περιθώριο ή το περιθώριο με μένα, η αλήθεια είναι πάντως ότι είχαμε ανέκαθεν μια φλογερή σχέση… Κάποτε περπατούσα στο πλάι ανθρώπων με κόκκινους σβέρκους και με γρατσουνιές , που όλοι μέρα ξυνόντουσαν σαν κι εμένα,αυτοί είναι οι φίλοι μου, τους αγαπάω τους φίλους μου όπου κι αν βρίσκονται ακόμα κι αν δεν μιλάμε ποτέ ή σπάνια, γιατί ξέρω ότι ακόμα ξύνονται και θα ξύνονται μέχρι να πεθάνουν ,γιατί ξέρω ότι έχουν αφηρημένες καρδιές και ελεύθερες συνειδήσεις, γιατί ξέρω ότι ακόμα κι αν βρουν την προσωπική τους ευτυχία, δεν θα πάψουν να έχουν ανήσυχο πνεύμα, δεν θα βολευτούνε ποτέ στο σύστημα ακόμα κι αν κάποτε γίνουν μέρος του.θα σκέφτονται...
Κάποτε περπατούσα μόνη μου με σκυφτό το κεφάλι,χθες το σήκωσα απότομα και είδα να περπατάω σε ένα πλήθος από πρόβατα που έμοιαζαν με ανθρώπους, έτρεχα απεγνωσμένα να βρω τους φίλους μου με τους κόκκινους σβέρκους μα μάταια και τότε ξάφνου στάθηκα μπροστά από μια βιτρίνα , και κοίταξα την αντανάκλαση μου….
Ανακούφιση….
Έτρεχε αίμα από παντού, η φαγούρα είχε εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα, ήθελα να κολλήσω την αρρώστια μου στους διπλανούς μου αλλά είχανε πάθει ανοσία ενώ εγώ είχα αλλεργία στην απάθεια τους . Τι γύρευα εγώ εδώ; Γιατί είχα απομακρυνθεί από τους φίλους μου; Γιατί μεγάλωσε η φαγούρα ; Γιατί περπατούσα με τα πρόβατα; Τι με έκανε και ξύπνησα από τον εφιάλτη; Τι είναι αυτό που με κρατάει ζωντανή; Τι είναι αυτό που με κάνει να αναγνωρίζω όλα τα πλάσματα με τους ματωμένους σβέρκους ενώ φοράνε ζιβάγκο;Τα αληθινά ζιβάγκο, όχι από αυτά που παραπλανούν και προσπαθούν να κρύψουν την σαπίλα και να την συντηρήσουν.
Θέλω το μερίδιο μου στο περιθώριο, θέλω ένα παγκάκι σε μια πλατεία, θέλω ένα όνειρο που να με αντέχει πριν και μετά τις εκλογές. Λένε πως η αποχή δεν είναι λύση, άρα οι εκλογές είναι πρόβλημα; Σιχαίνομαι , αηδιάζω , θέλω να κάνω εμετό στις κάλπες τους, θέλω να με φωνάζουν τρελή παρά συμβιβασμένη , πρέπει να βάλω μέσο και για μια θέση στο περιθώριο; Πληρώνω φόρο, πολεοδομία, μηχανικό, συμβολαιογράφο;
Που πάει ο θυμός σου, έστω η μνήμη σου η αξιοπρέπεια σου, κάνανε μέχρι και τα όνειρα σου και την ίδια την επιβίωση μας θέμα ψήφου, πρώτα γαμήσανε τη σκέψη σου, την αισθητική σου, μετά γάμησαν τα μυαλά μας , την τσέπη μας ,εξαρτημένα πιόνια που μέχρι και η σκακιέρα ανήκει σε άλλους … Μην αφήνεις τη σκέψη σου να καθοδηγείται έχε το κουράγιο να ονειρεύεσαι , έχε το κουράγιο να έχεις μεγαλύτερα ιδανικά , όσο δύσκολο κι αν είναι , κι αν ξέρω ότι σκύβεις το κεφάλι για ένα κομμάτι ψωμί που σου πετάνε κι ας ξέρω ότι τρως για να μην πεθάνεις κι ας ξέρεις ότι σου δίνουν φόλα κάθε μέρα κι αν επιβιώνεις ακόμα είναι επειδή έχεις γερό στομάχι αλλά αργά-αργά σε σκοτώνουν. Αντέδρασε. Το ξύσιμο στο σβέρκο είναι μια στάση διαμαρτυρίας , όταν το ίδιο σου το δέρμα δεν αντέχει το καυσαέριο, όταν τα μάτια σου τρέχουν από τα δακρυγόνα, όταν πράσινες, μπλε και κόκκινες σημαίες τρυπούν το μυαλό σου μην τρως την φόλα τους, ξύσου …
Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις , να μπορείς να ταξιδεύεις με το νου, με τρένα, με αεροπλάνα, από μικρή φανταζόμουνα μια τέτοια ζωή κι άλλα ονειρευόμουνα που μερικά από αυτά δεν τα κατάφερα ακόμα ή τα παράτησα…
Θαύμαζα τους ταξιδιώτες μοναχικούς και μη, τους αποθέωνα με ανοιχτό το στόμα, μέχρι που ήρθε και η σειρά μου να το ζήσω και να τους απομυθοποιήσω… Δεν ξέρω, στην αρχή ίσως να είναι ο φόβος για το άγνωστο , μετά από την πρώτη εμπειρία καταλαβαίνεις , το ότι να περπατάς μόνος στην πέμπτη λεωφόρο είναι το ίδιο με το να περπατάς στην Αλεξάνδρας, κλαιν….
Τώρα με τη δουλειά , αν και παίρνω ψίχουλα βάζω λεφτά στην άκρη και είμαι πιο έτοιμη από ποτέ να γυρίσω όλο τον κόσμο, εδώ πήγαινα ταξίδια πριν χωρίς δεκάρα δεν θα πάω τώρα; Βέβαια το ότι θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι θέλω να ζήσω και για πάντα ή έστω για λίγο στο εξωτερικό.
Λένε πως μόνο οι άξιοι και οι έξυπνοι , φεύγουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό και πως η αχρηστίλα μένει Ελλάδα, δεν θα διαφωνήσω, αυτό γίνεται βέβαια κυρίως στον επιστημονικό τομέα , που υπέρλαμπρά μυαλά χαντακώνονται στην Ελλάδα μέσα στην αναξιοκρατία και στην μιζέρια που μας διακατέχει ,που κυλάει στις φλέβες μας και έχει ποτίσει τα μυαλά μας.
Επίσης το να προκόψω και να κάνω λεφτά , με το να γίνω γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία, να πλένω πιάτα και να ανοίξω ελληνικό εστιατόριο και να έρθω στην Ελλάδα στο χωριό μου να γεράσω είναι μια ιδέα που πέθανε από το 70 και που δεν με εξιτάρει είναι η αλήθεια. Προτιμώ να μείνω στην Ελλάδα να γίνω λατζιέρισα να μαζέψω λεφτά και για την Τζαμάικα και να σας διηγηθώ κι αυτή μου την εμπειρία, αλλά μένοντας Ελλάδα, εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω καλά ή μάλλον λάθος, το μόνο που μ’αρέσει να κάνω, είναι να παρατηρώ και να αφουγκράζομαι αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του, να γράφω γι αυτόν , να τον περιγράφω έχοντας τις μυρωδιές του στα ρουθούνια μου και τα χρώματα του στα μάτια μου, κι αυτό δεν μπορώ να το κάνω ζώντας στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ ή στο Βερολίνο, τότε θα σας μιλάω απλά για τη ζωή εκεί.
Είμαι σίγουρη βέβαια πως η ανάγκη για γράψιμο τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο είναι μερικές φορές τόσο μεγάλη που είναι ανεξάρτητη τόπου και χρόνου. Κάποιοι φίλοι μου αναρωτιόντουσαν παλιά, που βρισκόμουνα στον Πύργο Ηλείας, πως και είχα τέτοια έμπνευση, εκεί, με μηδέν ερεθίσματα και αν μπορούσα εκεί τι θα έκανα αν ζούσα σε κάποιον άλλο τόπο , π.χ Νέα Υόρκη , σημασία λοιπόν έχει να ζήσεις και να αφουγκράζεσαι να βιώνεις και να αποτυπώνεις όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει ένας τόπος , και πιστέψτε με όπου κι αν βρίσκεστε στον πλανήτη έχετε κάτι να πάρετε, έχει κάτι να σας δώσει ο τόπος που ζείτε αρκεί να το αντιληφθείτε , αρκεί να σωπάσετε για λίγο και να τον ακούσετε…
Θα γυρίσω όλο τον κόσμο και θα γράψω γι αυτόν, θα γνωρίσω ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε χρώματος , κάθε κουλτρούρας και κάθε ρίζας , μα ότι κι αν κάνω δεν θα αποτινάξω με τίποτα , τη γεύση του παστίτσιου της μαμάς μου, τους δρόμους και τις πλατείες της Λάρισας που μεγάλωσα , γιατί όπως λέει και ο Πανούσης ,είμαι μια ελληνοπούλα , κρυφό τζαμαϊκανή !
Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς για τον εαυτό σου και το μέλλον σου,πόσο μάλλον να ανησυχείς και να παλεύεις για το μέλλον όχι των άλλων,απλά άλλων… Αναρωτιούνται πολλοί γιατί αποξενωθήκαμε,γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του,γιατί αδιαφορεί για τον πόνο του συνανθρώπου του,γιατί απλά αδιαφορεί για τα πάντα…
Όλα γίνανε θέμα επιβίωσης έστω και με την ευρεία έννοια της λέξης επιβίωση,δεν είναι το λίγο νερό και φαγητό για μας(για άλλους κάπου στον πλανήτη είναι),προς θεού,δουλεύουν χρόνια οι γονείς γι αυτό και οι πιστωτικές κάρτες,κι ας είναι καλά και οι δουλειές του ποδαριού που κάνουν οι νέοι για 700 ευρώ,δεν είναι αυτό μέλλον ή μάλλον όχι είναι το μέλλον μας,απλά εγώ δεν το θέλω,κι αν δεν το θες πιστεύω ότι μπορείς να το αλλάξεις.Μπορείς και του διπλανού σου;
Μα πως;Με το έτσι θέλω;Μπορεί να του αρέσει αυτό το μέλλον που του προσφέρουνε,μπορεί και να γουστάρει,είναι σα να έχεις ένα γκόμενο και να προσπαθείς να τον αλλάξεις,δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…Το να θες να πας προς τα πάνω,πάντα με κίνδυνο να πιάσεις κενά αέρος και με πιθανότητα συντριβής,δεν σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις και τους άλλους στην πλάτη σου και να σηκωθείτε παρέα. Του πούστη όμως,δεν μπορεί;Κάπως θα υπάρχει ένας τρόπος να τους αφυπνίσεις,όχι να τους μαντρώσεις,να τους αφυπνίσεις.
Έρχονται εκλογές και πρέπει κάποιον να ψηφίσεις,αλλά ακόμα δεν κατάλαβα το γιατί.Μπορούν και νοιάζονται αυτοί για το μέλλον το δικό μου,του διπλανού μου,του πλανήτη;Εγώ δεν μπορώ να νοιαστώ για το δικό μου,δεν μου απέμεινε και χώρος για να σκεφτώ και για το μέλλον του συνανθρώπου μου ή των παιδιών μου,κι όσο προσπαθείς να γίνεις «κάποιος» τόσο το χειρότερο για σένα.Γίνε δημόσιος υπάλληλος,πήγαινε Ε.Π.Ο.Π,γίνε δάσκαλος,κάπως να ζήσεις να πάρεις ένα μισθό,αφού οι επιχειρήσεις κλείνουν,η μια μετά την άλλη,κανάλια,εφημερίδες ρίχνουν φούντο,η δημιουργικότητα δεν πληρώνεται ούτε η εργατικότητα επίσης,πάντα αν δουλεύεις σε ιδιωτική επιχείρηση θα πληρώνεσαι λιγότερο από όσα προσφέρεις,ενώ στο δημόσιο θα σε πληρώνουνε απλά για να μην προσφέρεις,έτσι ήταν πάντα,έτσι και τώρα.
Νοιάζομαι,ανησυχώ για το μέλλον μου και για το μέλλον του διπλανό μου,γιατί με αυτούς θα πορευτώ το αύριο,μαζί τους θα το μοιραστώ,προσπαθώ να κάνω χώρο για ένα όνειρο και ας μην γίνει ποτέ πραγματικότητα,η ύπαρξη του και μόνο θα δώσει μια ελπίδα για το αύριο,έτσι όπως μεγάλωσαν και τόσες γενιές στο παρελθόν, σήμερα είμαστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι από όσο πρέπει,δεν περιμένουμε και δεν ελπίζουμε τίποτα,δεν πιστεύουμε πουθενά γιατί όλα μας πρόδωσαν,αδιέξοδο,πώς να περάσεις μια ζωή χωρίς κάπου να πιστεύεις;
Θέλω να πιστέψω σε κάτι,θέλω δε θέλω θα με αναγκάσω να πιστέψω σε κάτι,να πιστέψω έστω σε σένα,στη γνώση,στα παιδιά,στη μουσική,στο αύριο,στο ότι εκεί έξω υπάρχουν περίεργα πλάσματα πληγωμένα που θέλω να τα γνωρίσω,πως ο διπλανός μου είναι ο άνθρωπος που θα του εμπιστευτώ τα παιδιά μου αύριο και θέλω να είναι ένας άνθρωπος χωρίς αποθημένα,ο διπλανός μου θα γίνει ο εραστής μου και ο άντρας μου,ο πατέρας των παιδιών μου,το αφεντικό μου,ο υπάλληλος μου,ο φίλος μου,ο αδερφός μου, θέλω να ζήσω μαζί τους ειρηνικά και ενωμένα,υποψιασμένα,με αλήθεια,με ειλικρίνεια, χωρίς ταμπού,όχι άλλο ρατσισμό,όχι άλλο φόβο.
Φόβος εκεί είναι που ποντάρουν όλοι,είμαστε όλοι τρομαγμένοι,εγώ να δεις πόσο,δεν θέλω να είμαι άλλο τρομαγμένη,δεν θέλω να φοβάμαι να δίνομαι και να αγαπάω,να φοβάμαι τις ευθύνες και να προχωράω παρακάτω,γι αυτό είμαι έτοιμη να πάω παρακάτω,να μην νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου,έτοιμη να μοιραστώ,έτοιμη να προσφέρω και έτοιμη από καιρό να σε αγαπήσω όπως είσαι και να υποστώ τις συνέπειες και το έργο συνεχίζεται…
Σάββατο απόγευμα σε μια πλατεία στριφογυρνάς χωρίς να δίνεις σημασία σκέφτεσαι μόνο ένα τυχαίο συνδυασμό από αριθμούς / για ένα σύστημα ΠΡΟ-ΠΟ κι ένα λαχείο στην πίσω τσέπη κολλημένο που η τύχη το 'φερε να μείνει πεταμένο ένας ρυθμός στριφογυρνά στο μυαλό σου σαν ένα ποδήλατο στη μέση του δρόμου έπαιξες κι έχασες μα κάποια μέρα θα καταλάβεις πως όταν ο κόσμος μένει ίδιος πρέπει εσύ ν' αλλάζεις να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι κοίταξε γύρω σου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα μην είσαι ανίδεος, θα σε περνάνε για μαλάκα δεν κάνω τον έξυπνο, αν θέλεις βγάλε με από 'δώ το μόνο που θέλω είναι αγάπη, ειρήνη, σεβασμό χιλιάδες βλάκες διαστρεβλώνουν την αλήθεια δεν υπερασπίζονται κανένα και ζουν στα παραμύθια κοίταξε, ο ήλιος αρχίζει να δύει δε θα χαθούμε, ένας δρόμος ανοίγει έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι κι έλα μαζί μας γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ σ' ένα κλαμπ στο χάος κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει ένας φίλος σου περνάει, χαιρετάει και φεύγει δεν υπάρχει νόημα, ο ρυθμός ανεβαίνει υπάρχει μόνο το κορμί σου και κάμποσοι άλλοι τυχαίες σχέσεις που συμπίπτουν γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ σε μια γωνία σκέφτεσαι τι είναι αυτό που έχει πιο μεγάλη σημασία η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία ένας μεγάλος έρωτας ή μια απλή συνουσία πιο τρελός κόσμος δε θα μπορούσε να υπάρξει δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη σε χτυπάνε και νομίζεις πως χτυπιέσαι όταν χορεύεις γύρνα και χτύπα τους με όλα αυτά που εσύ πιστεύεις αυτή είναι μια αιτία να μπορείς να γελάς ή απλά κάποιοι στίχοι να μπορείς να τραγουδάς δες την ψυχή μου, είναι τόσο πεινασμένη σα μια τίγρη που είναι στο κλουβί κλεισμένη κοίταξε, η ζωή μάς ανήκει δε θα χαθούμε γιατί ένας δρόμος ανοίγει έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι κι έλα μαζί μου γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο νύχτα στο ρολόι στην πλατεία παραμένεις μια ζωή στην αλητεία μ' ένα σκύλο που γαβγίζει όποιον περάσει αυτό είναι το τίποτα, κι εκεί του λεωφορείου η στάση άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σα χιόνι σα μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε έι, σε σένα μιλάω έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί
George αύριο έρχομαι Λάρισα και πάμε no budget festival!
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο σκόρπια τα όνειρά μου στον αέρα Πόσο έκλαψα θυμάμαι Πόσο πόνεσα, πόσο γέλασα Ζωή κερδισμένη πάντα είσαι εσύ
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο ξέχνα τα και χαμογέλα Ίσως μια φορά κι εγώ Να κερδίσω στο παιχνίδι Που μου παίζεις χρόνια τώρα Μέρα με τη μέρα
Αύριο, αύριο Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο σκόρπια τα όνειρά μου στον αέρα Πόσο έκλαψα θυμάμαι Πόσο πόνεσα, πόσο γέλασα Ζωή κερδισμένη πάντα είσαι εσύ Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα
Αύριο, αύριο Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία
