Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς. Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο. Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει. Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ… Στην Ελλάδα το...

Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής; Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος; Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων… Ο τρίτος παγ...

Ψεύτικα νύχια,πλαστικά κολλημένα με σχέδια… Ψεύτικες τρίχες κολλημένες στα μαλλιά, ψεύτικο χρώμα σκεπάζει τα μαλλιά σου, ψεύτικο ύψος σου χαρίζουν τα τριαξονικά, δωδεκάποντα σου.Βαμμένη φάτσα,στρασάκια και γκλός,σιλικονάτα βυζιά,χρυσά ακριβά ρολόγια και βραχιόλια στους καρπούς σου , πράσινα μάτια σου χαρίζουν οι φακοί επαφής σου.. Στο μικρό τσαντάκι κριμένη η χημική δίαιτα κι όταν κάτι φας πας στο wc και το ξερνάς. Να χαρείς την πλαστική ομορφιά σου,ένα φτιασιδωμένο σάβανο.Περιφέρεις τη σαπίλα σου από εδώ και από εκεί κι όσο κι αν φορέσεις από το ακριβό άρωμα σου, μυρίζεις από μακριά …Μην στενοχωριέσαι δεν είσαι μόνη, ανήκεις στην πλειοψηφία και όσες δεν σου μοιάζουν σε ζηλεύουν κιόλας είσαι το πρότυπο κοκέτας,θα’θέλαν να σου μοιάσουν. Προσπάθησα τόσες φορές να σου μοιάσω,δεν τα κατάφερα ποτέ,τώρα που καθόμαστε δίπλα-δίπλα και κάνουμε αυτό το τσιγάρο, σε κοιτώ και νιώθω το κενό σου,είναι αφόρητο κα πληκτικό, αβάσταχτο κενό.Δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε,εγώ σου λέω δήθεν τι ωραία νύ...

Παραδίδω το κουρασμένο μου πρόσωπο στο χέρι σου,πόσο μ’ αρέσει,όταν απλώνεις το χέρι σου στο πρόσωπο μου,δεν θέλω καν να με χαϊδέψεις,μου φτάνει που είναι εκεί για να χαϊδευτώ μόνη μου, σαν ναζιάρα γάτα που σου τρίβεται... Τι κι αν μερικές φορές το άπλωμα ενός χεριού σου θύμιζε γερασμένες φάτσες,που όταν ήσουνα μικρός σου τράβαγαν με μανία τα μάγουλα ή τα αυτομουτζώματα σου ή τα χαστούκια που δεν έδωσες,να που μια φορά,η παλάμη σου είναι χαραγμένη από λεωφόρους - οάσεις,με φοινικόδεντρα,μάνγκο και μπανανιές και παραγεμισμένη από χρυσή άμμο τρυφερότητας… Φεύγω,φεύγω ένα ταξίδι,μόνο που πρέπει να πάω μόνη,ταξίδι για το μέλλον(μπούρδες),όχι ταξίδι στο μέλλον.Mε φαντάζομαι στη θέση ενός τρένου,καθισμένη αντίστροφα από την πορεία του,να κλείνω τα μάτια,να σφίγγω την παλάμη σε γροθιά,σαν να είσαι δίπλα μου και να σου κρατώ το χέρι… Άνοιξε την παλάμη σου για να τρέξει η χρυσή άμμος πάνω στο πρόσωπο μου,να μαλακώσει τα κυνικά χαρακτηριστικά μου,την ωμή καθημερινότητα μου,τον ορθολογι...

Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω. Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις; Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για τη...

Χθες ήμουνα πτώμα από την κούραση,ξάπλωσα στο κρεβάτι,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,με είχε κυριεύσει ένας απερίγραπτος φόβος.Ο φασισμός ανασαίνει στο αυτί μου,κι εσύ μου λες πως δεν τον βλέπεις,γιατί φοράς παρωπίδες και νομίζεις ότι ο φασισμός διαλέγει να κάτσει μόνο σε μια γωνιά,είναι στολισμένος με γαλόνια και φοράει μπλε,κι όμως όχι φιλαράκο,ο φασισμός είναι παντού,και δεξιά και αριστερά και πάνω και στο σβέρκο μου, φοράει κίτρινες,πράσινες,μπλε και κόκκινες στολές και δεν έχει έλεος… Εσύ νομίζεις πως κάνεις κάτι,γιατί χτυπάς αυτούς που νομίζουν ότι έχουν εξουσία επάνω σου,και αφήνεις ανενόχλητους και το χειρότερο τους ψηφίζεις κιόλας αυτούς που έχουν πραγματική εξουσία πάνω σου,πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι; Κι εγώ φοβάμαι και κρυώνω και είμαι μόνη και όλα φαντάζουν μαύρα κι άραχνα ,χαίρομαι για λίγο στη σκέψη ότι μπορεί να περνάω δεύτερη εφηβεία,να είδες πόσο μικρή είμαι ακόμα;Το πρωί που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά όμως όλα έχουν ήδη φτιάξει και ο φόβος και το τρέμουλο έχουν φύγει....

Πάντα μου έλεγαν,πως πρέπει να μάθω και να χάνω,κι εγώ έμαθα, ξέχασαν να μου πουν τι πρέπει να κάνω όταν η χασούρα γίνεται συνήθεια. Μερικοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν «μεγάλοι», ήταν απλά πολύ άτυχοι, δεν θέλω να γίνω μεγάλη, μονάχα «μικρή» και ευτυχισμένη όπως τώρα, θέλω αυτό το τώρα να το ζήσω για πάντα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος , μήπως και δεν μπορέσω να ζήσω μια «φυσιολογική»ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φοβήθηκα να ζήσω, γι ‘αυτό και μέχρι τώρα, δεν έζησα μια «φυσιολογική» ζωή, γιατί δεν φοβήθηκα να κάνω λάθος. Βλέπω τους αποστειρωμένους φίλους μου, τη γενιά που φτιάξανε οι μπαμπάδες μας: «Να μην κάνει λάθος το παιδί,να μην πάρει λάθος δρόμο, να τα κάνει όλα με μια κωλογαμημένη σειρά με τα λεφτά του μπαμπά.» Η ζωή όμως δεν περιμένει, τώρα ο έρωτας, τώρα το διδακτορικό, τώρα το παιδί,τώρα ο χωρισμός…. Μια δυστυχισμένη γενιά, που δεν το ξέρει ακόμα , μια γενιά που ξέχασε να ζήσει, που φοβήθηκε να ζήσει, που φοβήθηκε να κάνει λάθος και πήρε όλη τη ζωή της λάθος… Κι ...

Κάποτε τα ονειρευόμουν και τώρα θέλω να γλυτώσω από αυτά . Δεν ξέρω αν μεγαλώνω ή αν συμβιβάζομαι ή αν παθαίνω και τα δυο αλλά συνέχεια αναθεωρώ τις αξίες μου, εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δίψα και η συνεχής ανάγκη για δημιουργία με οποιονδήποτε τρόπο αλλά όχι να ζω από αυτή, αυτή να ζει από εμένα! Ονειρεύομαι μια μικροαστική ζωή, ναι το ομολογώ. Μερικοί φίλοι μου δεν το πιστεύουν, καμιά φορά τρομάζω με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, αλλά κι αυτή που είχα κι εγώ εδώ και καιρό για τον εαυτό μου. Εγώ με απομυθοποίησα πρέπει να αρχίζουν να το κάνουν και οι άλλοι. Είναι μέρες που ρουτινιάζω μέσα στην μικροαστική ζωή που διάλεξα να ζήσω, το ομολογώ. Στο τώρα μου όλα είναι αρκετά στρογγυλά για τα μέτρα μου, όλα κυλούν ήρεμα, μέσα σε μια απόλυτη ασφάλεια, δουλειάς , αγκαλιάς, τάξης, ολοκλήρωσης και αν και όλα φαίνονται σωστά τοποθετημένα, και σταθερά, ξέρω ότι δεν είναι και τόσο, κι αυτό είναι που από τη μια με απογοητεύει και από την άλλη με γοητεύει. Τελικά δεν βολεύτηκα ό...

Περπατάω στο δρόμο, κι έχω μια μόνιμη φαγούρα στο σβέρκο, ίσως γιατί τον τελευταίο καιρό περπατάω με σκυφτό το κεφάλι , όχι από ντροπή, ούτε από άποψη, από σκέψη… Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε με βασανίζει αυτή η φαγούρα και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω και μια στιγμή της ζωής μου που δεν την είχα. Κάθε ανάσα, είτε με δάκρυα στα μάτια είτε με χαμόγελα, είτε μέσα στην υπέρτατη ξεφτίλα είτε στις ένδοξες στιγμές, πάντα μα πάντα υπήρχε αυτή η φαγούρα που με έκανε να μπαίνω στη πάντα , να σνομπάρω το πλήθος ή αν θέλετε καλύτερα να με σνομπάρει αυτό. Ποιος θέλει τον ψωριάρη; Δεν ξέρω λοιπόν αν φλέρταρα εγώ με το περιθώριο ή το περιθώριο με μένα, η αλήθεια είναι πάντως ότι είχαμε ανέκαθεν μια φλογερή σχέση… Κάποτε περπατούσα στο πλάι ανθρώπων με κόκκινους σβέρκους και με γρατσουνιές , που όλοι μέρα ξυνόντουσαν σαν κι εμένα,αυτοί είναι οι φίλοι μου, τους αγαπάω τους φίλους μου όπου κι αν βρίσκονται ακόμα κι αν δεν μιλάμε ποτέ ή σπάνια, γιατί ξέρω ότι ακόμα ξύνονται και θα ξύνο...

Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις , να μπορείς να ταξιδεύεις με το νου, με τρένα, με αεροπλάνα, από μικρή φανταζόμουνα μια τέτοια ζωή κι άλλα ονειρευόμουνα που μερικά από αυτά δεν τα κατάφερα ακόμα ή τα παράτησα… Θαύμαζα τους ταξιδιώτες μοναχικούς και μη, τους αποθέωνα με ανοιχτό το στόμα, μέχρι που ήρθε και η σειρά μου να το ζήσω και να τους απομυθοποιήσω… Δεν ξέρω, στην αρχή ίσως να είναι ο φόβος για το άγνωστο , μετά από την πρώτη εμπειρία καταλαβαίνεις , το ότι να περπατάς μόνος στην πέμπτη λεωφόρο είναι το ίδιο με το να περπατάς στην Αλεξάνδρας, κλαιν…. Τώρα με τη δουλειά , αν και παίρνω ψίχουλα βάζω λεφτά στην άκρη και είμαι πιο έτοιμη από ποτέ να γυρίσω όλο τον κόσμο, εδώ πήγαινα ταξίδια πριν χωρίς δεκάρα δεν θα πάω τώρα; Βέβαια το ότι θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι θέλω να ζήσω και για πάντα ή έστω για λίγο στο εξωτερικό. Λένε πως μόνο οι άξιοι και οι έξυπνοι , φεύγουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό και πως η αχρηστίλα μένει Ελλάδα, δεν θα διαφωνήσω, αυτό γίνεται βέβαι...

Ε ίναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς για τον εαυτό σου και το μέλλον σου,πόσο μάλλον να ανησυχείς και να παλεύεις για το μέλλον όχι των άλλων,απλά άλλων… Αναρωτιούνται πολλοί γιατί αποξενωθήκαμε,γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του,γιατί αδιαφορεί για τον πόνο του συνανθρώπου του,γιατί απλά αδιαφορεί για τα πάντα… Ό λα γίνανε θέμα επιβίωσης έστω και με την ευρεία έννοια της λέξης επιβίωση,δεν είναι το λίγο νερό και φαγητό για μας(για άλλους κάπου στον πλανήτη είναι),προς θεού,δουλεύουν χρόνια οι γονείς γι αυτό και οι πιστωτικές κάρτες,κι ας είναι καλά και οι δουλειές του ποδαριού που κάνουν οι νέοι για 700 ευρώ,δεν είναι αυτό μέλλον ή μάλλον όχι είναι το μέλλον μας,απλά εγώ δεν το θέλω,κι αν δεν το θες πιστεύω ότι μπορείς να το αλλάξεις.Μπορείς και του διπλανού σου; Μ α πως;Με το έτσι θέλω;Μπορεί να του αρέσει αυτό το μέλλον που του προσφέρουνε,μπορεί και να γουστάρει,είναι σα να έχεις ένα γκόμενο και να προσπαθείς να τον αλλάξεις,δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…Το να θες να πας προς τα πά...