Neanderthal Blogger

Γράφει Μιχάλης Λεάνης  Η εικόνα του Αντώνη Παραρά δεν διαφέρει από αυτή του Τζέιμς Ντιν. Ήταν όμορφος, είχε ταλέντο και περιεχόμενο, του άρεσαν οι ταχύτητες. Έζησε γρήγορα, έφυγε νέος, στις 4  Φεβρουαρίου του ’97. Όλη η Θεσσαλονίκη όμως έχει να θυμάται: από τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ έως τα απογεύματα με το «Κομφούζιο» στην ΕΤ3. Τον γνώρισα λίγες μέρες πριν ξεκινήσουμε το «Κομφούζιο». Η εκπομπή βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα στις 4 Απριλίου του ’94, άρα θα πρέπει να ήταν μέσα Μαρτίου όταν μας κάλεσε ο Γενικός της ΕΤ3 στο γραφείο του για να συζητήσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τελευταίες, που λέει ο λόγος, αφού θεωρώ πως είναι πιο εύκολο να βγάλεις νερό στη Σαχάρα παρά νεανική, και μάλιστα ζωντανή, εκπομπή όπως εσύ τη θέλεις ή την οραματίστηκες στην ΕΤ3. Τώρα που το σκέφτομαι, δεκαεννιά χρόνια μετά (πλάκα στην πλάκα, πώς περνούν τα γαμημένα τα χρόνια;), πρέπει, εκτός από την απόλυτη άγνοια κινδύνου που μας διακατείχε, να ήμασταν και εντελώς στον ...

16 χρόνια χωρίς εσένα ...

Σήμερα ο αέρας είχε μια αλκαλική μυρωδιά. Μυρωδιά κλεισούρας σε φρακαρισμένο ορίζοντα από πολυκατοικίες. Τα χιόνια συνέχιζαν να λιώνουν και να μας πιτσιλάνε από τις ταράτσες. Εγώ μετρούσα βήματα μέχρι τη γωνιακή καφετέρια. Έγινε το στέκι μου. Στην τσάντα , ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν. Κανείς από τους συνδαιτυμόνες μου δεν μπόρεσε να γονιμοποιήσει το μυαλό μου. Έμεινα μόνη με τις σκέψεις μου και έλεγα ναι και συμφωνούσα και κάπως  έτσι έφτασε η ώρα που σηκώθηκα να φύγω. Μέχρι και ο Λιάπκιν διορίσθηκε στο ελληνικό δημόσιο , με μέσο, είχε γνωστό βουλευτή. Δε τα λέω εγώ, ο Καραγάτσης τα λέει και είναι της γενιάς του τριάντα.Έψαχνα να πάρω αυτές τις πλαστικές γαλότσες. Θα μου ήτανε χρήσιμες τώρα στο Εδιμβούργο σκέφτηκα. Δεν βρήκα τίποτα και η αγορά άρχισε να κλείνει. Γύρισα σπίτι  έβαλα να παίζει το Redemption song . Έβαλα πράσινο τσάι με γεύση μέντα στην πολύχρωμη κούπα μου, κληρονομιά από το σπίτι της γιαγιάς Άρτεμις . Έψαξα στο μαγικό κουτί μου. Βρήκα το “ holy bible ” βρήκα ...

Είναι πρωί και είμαι συναισθηματικά φορτισμένη για πολλούς λόγους όπως γίνεται κάθε Φλεβάρη.Σήμερα συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Παραρά και τα περισσότερα searches που καταλήγουν στο blog μου είναι αυτά με το όνομα του, αυτό μου δείχνει ότι αν και έζησε μόνο τριάντα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη,μας άφησε πίσω για παρηγοριά,λίγη από την παράξενη τζαμαϊκανή του λάμψη,γιατί ναι ο Αντώνης είχε σίγουρα και μια δεύτερη πατρίδα μετά την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη,είχε τη Jamaica και το Kingston …(his home away from home) Σε ένα Τζαμαϊκανό Παράδεισο τον φαντάζομαι,γιατί εκεί του αξίζει να είναι,μετά από δεκατρία χρόνια είμαι σίγουρη ότι όπου κι αν πήγε περνάει καλά. Όσες φορές κι αν γράψω γι αυτόν,αποκτώ πάντα έστω και για λίγο εκείνη την παιδική μου τρυφερότητα των δώδεκα μου χρόνων όταν και έμαθα την φυγή του από τον πλανήτη γη στις 4 Φεβρουαρίου 1997 … Τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ και όμως τον αγαπάω και τον κρατάω μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου τόσα χρόνια,σαν να ήταν...

Ο άλλος Μπράντον της Τ.V πίνει καφέ με γάλα τον εφωνάζουν Παραρά η μέγιστή κουφάλα . Κι όμως πέρασαν 9 ολόκληρα χρόνια , εννιά ολόκληρα χρόνια από τότε που αυτός ο Μπράντον της Τ.V έπινε καφέ με γάλα και κάπνιζε αμέριμνος τα Marlboro Light’s του σε κάποια φανταστική παραλία … Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 1997 ξημέρωνε κι εσύ ξεμάκραινες καθώς προς τιμήν σου παιζότανε ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο κονσέρτο για βιολί , πιάνο , κοντραμπάσο και φλάουτο .. Την ορμητική εισαγωγή , ακολούθησαν ήπια και απαλά περάσματα , έντονα ξεσπάσματα, κορύφωση και μετά η έξοδος , η έξοδος σου από το πλανήτη έγινε μέσα από μοναδικής ακουστικής απόλαυσης στιγμές,(μετά τη φυγή σου, φτιάξανε και Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη , βρε μπαγάσα.) Και μετά άναψαν τα φώτα στη σκηνή του ουρανού και ανέβηκε ο Bob και τα άλλα παιδία να φτιάξουνε μια μικρή γιορτή για σένα, κι εσύ είναι τότε που το χάρηκες πολύ , ενώ εμείς καθόλου … Το καλωσόρισμα σου εκεί πάνω ήταν αυτό που σου έπρεπε , όχι όμως και η έξοδος σου από αυτό τον ...