Neanderthal Blogger

από το blog http://apotypoma.blogspot.com/ "Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν άλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο -ϊ- αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, να αποφύγει τις εχέθρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος...

Με γνωρίζει τόσο καλά,αρχίζω και υποψιάζομαι ότι χρονομετρεί πάντα πόσο κρατάει ο θυμός μου,το κλάμα μου,ο πόνος μου και ξέρει πάντα την ακριβή ώρα που θα τελειώσει. Χρόνια διατριβής πάνω μου,βλέπετε ήμουνα πάντα κάτι σαν πειραματόζωο σε γυάλα, απαγορεύεται η πιο στενή επαφή. Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα,φρίκαρα άσχημα,είναι τότε που πέφτει ένα μαύρο πανί μπρος τα μάτια μου,συνήθως είμαι αφόρητα μόνη και ψελλίζω «Τι να την κάνεις τόση μοναξιά;» .Είναι κάτι ώρες σαν κι αυτές που θες να πας απεγνωσμένα έστω για έναν καφέ,να ξεφύγει το μυαλό σου από τη σκέψη, μα έλα που δεν γίνεται,γιατί κανένας δεν μπορεί. Είχα συνηθίσει να είμαι μόνη μου,φρίκαρα στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση,όταν δεν μπορούσα να έχω ώρες μόνο για μένα.Εδώ και δυο χρόνια δεν μένω μόνη πια και ενώ στην αρχή είχα φρικάρει,τώρα κατάλαβα ότι δεν αντέχω την μοναξιά μου ή μάλλον τον εαυτό μου,είναι αφόρητα πληκτικός πια,δεν θέλω να μένω μόνη μου μαζί του ούτε λεπτό.Με στήνει στη γωνία και με πυροβολεί και εγώ περιφέρομαι στο δ...

Να ένα κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε χρόνια, όχι από εμένα αλλά με εκφράζει απόλυτα τούτη την ώρα...Κοίμισα τα θέλω μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, εκτός από εσένα και την αγάπη σου, τελικά δεν έχω σχεδόν τίποτα από όσα θέλω, γιατί δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ακόμα και όταν μαθαίνω δεν κάνω τίποτα γι αυτό.... Η συνέχεια στο παρακάτω κείμενο από το blog http://unknownevent.blogspot.com Δευτέρα, Ιούλιος 04, 2005 Ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος Κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο έγγραφο doc και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω είμαι σίγουρος εκ των προτέρων πως θα γκρινιάξω. Ομολογώ πως τελικά μάλλον δεν ξέρω τι θέλω. Το μόνο που είμαι σε θέση να γνωρίζω με σιγουριά είναι πως είμαι μόνιμα βαθιά ανικανοποίητος. Το γεγονός αυτό, εκτός από τη θλίψη που μου προξενεί -επειδή ακριβώς μπορώ να μυρίσω τη ματαιότητα των πραγμάτων- με θυμώνει επιπλέον, γιατί συνειδητοποιώντας το, παίρνω γι άλλη μια φορά απόφαση πόσο κοινότυπος είμαι. Ολοι είμαστε ανικανοποίητοι. Απλώς κάποιοι έχουν την ικα...

http://blacksheepdesign.110mb.com/

Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς. Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο. Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει. Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ… Στην Ελλάδα το...

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια… Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων… Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα! Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται...

Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής; Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος; Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων… Ο τρίτος παγ...

Κάθε πρωί οι ίδιες κινήσεις και κάθε μέρα εκείνος ο τοίχος λίγο πριν από τη στάση του λεωφορείου, που γράφει… «Ότι δεν πρόλαβα να ζήσω είναι όλη μου η ζωή»Μανώλης… σαν καμπανάκι που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ζήσω, χωρίς απωθημένα και κυρίως χωρίς να εγκλωβιστώ στα "πρέπει". Είμαι στη δουλειά και ο νους μου ταξιδεύει στην πρώτη συλλογή κειμένων μου.Ναι θέλω να κάνω ένα e-Book στο lulu.com.Ζήτησα από τον Marianno Fabregnes ,να αναλάβει το εξώφυλλο και την εικονογράφηση,δέχτηκε αμέσως και είμαι τόσο χαρούμενη γι αυτό! Δε είναι κάτι που θα γίνει αύριο,αλλά έχει γίνει η αρχή,ακόμα είμαι στη διαδικασία συλλογής κειμένων,ήδη έχουν μαζευτεί κάμποσα,κάποια βγαίνουν,κάποια μπαίνουν έτσι πάει.Ποιο θα μπει πρώτο, αν τα χωρίσω σε ενότητες κλπ. Τα περισσότερα είναι μέσα από αυτό εδώ το blog άλλα δεν τα έχω δημοσιεύσει ποτέ, είναι κείμενα και σκέψεις που μαζεύτηκαν με τα χρόνια,ήθελα να το κάνω αυτό κάποτε, να τα μαζέψω,να τα κατηγοριοποιήσω. Είναι μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια ε...

When you were here before, Couldn't look you in the eye You're just like an angel, Your skin makes me cry You float like a feather In a beautiful world I wish I was special You're so fuckin' special But I'm a creep, I'm a weirdo What the hell am I doin' here? I don't belong here I don't care if it hurts, I wanna have control I want a perfect body I want a perfect soul I want you to notice when I'm not around You're so fuckin' special I wish I was special But I'm a creep I'm a weirdo What the hell am I doin' here? I don't belong here, ohhhh, ohhhh She's running out again She's running out She run run run run... run... run... Whatever makes you happy Whatever you want You're so fuckin' special I wish I was special But I'm a creep, I'm a weirdo What the hell am I doin' here? I don't belong here I don't belong here... Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, το έχω ξαναπεί ε; Ε μάλλον!

Κράτα καθαρή την κρίση σου, Η κρίση ήρθε και δεν έχει ούτε δεύτερη παρουσία, ούτε καν δεύτερη ευκαιρία. σ.χ

Ψεύτικα νύχια,πλαστικά κολλημένα με σχέδια… Ψεύτικες τρίχες κολλημένες στα μαλλιά, ψεύτικο χρώμα σκεπάζει τα μαλλιά σου, ψεύτικο ύψος σου χαρίζουν τα τριαξονικά, δωδεκάποντα σου.Βαμμένη φάτσα,στρασάκια και γκλός,σιλικονάτα βυζιά,χρυσά ακριβά ρολόγια και βραχιόλια στους καρπούς σου , πράσινα μάτια σου χαρίζουν οι φακοί επαφής σου.. Στο μικρό τσαντάκι κριμένη η χημική δίαιτα κι όταν κάτι φας πας στο wc και το ξερνάς. Να χαρείς την πλαστική ομορφιά σου,ένα φτιασιδωμένο σάβανο.Περιφέρεις τη σαπίλα σου από εδώ και από εκεί κι όσο κι αν φορέσεις από το ακριβό άρωμα σου, μυρίζεις από μακριά …Μην στενοχωριέσαι δεν είσαι μόνη, ανήκεις στην πλειοψηφία και όσες δεν σου μοιάζουν σε ζηλεύουν κιόλας είσαι το πρότυπο κοκέτας,θα’θέλαν να σου μοιάσουν. Προσπάθησα τόσες φορές να σου μοιάσω,δεν τα κατάφερα ποτέ,τώρα που καθόμαστε δίπλα-δίπλα και κάνουμε αυτό το τσιγάρο, σε κοιτώ και νιώθω το κενό σου,είναι αφόρητο κα πληκτικό, αβάσταχτο κενό.Δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε,εγώ σου λέω δήθεν τι ωραία νύ...

Με το μαλλί κάτω όπως υποσχέθηκα, φυσικότατο,μετά από πολλές βουτιές στον Ρακοπόταμο! photo 20/06/2010 21:45

18/06/2010 15:49

Μερικές φορές ο χρόνος δεν κάνει τη δουλειά του.Τι σόι γιατρός είναι αυτός που δεν γιατρεύει τις πληγές; σ.χ

Πολλές γλυκές-γλυκές καλημέρες,τώρα που είπα γλυκές θέλω μια μπουγάτσαααα,μόλις γύρισα από το κυλικείο και την καταβροχθίζω αλλά μόλις είδα και μια φωτογραφία φίλης μου στο fb με μαγιό,μάλλον αυτή δεν έχει φάει ποτέ μπουγάτσα στη ζωή της.Mου κόπηκε η όρεξη! Ήρθα στη δουλειά σήμερα που λέτε,κατευθείαν από το εξοχικό με την άμμο στα πόδια, τρόπος του λέγειν δηλαδή μη με πείτε και βρωμιάρα.Μ’ αρέσουν οι καλοκαιρινές μέρες στη δουλειά,μ’ αρέσουν και δε μ’ αρέσουν δηλαδή.Με το που τελειώσω θα κάνω ένα πέρασμα από το σπίτι και βουρ πάλι για το εξοχικό. Μ ’αρέσουν γιατί οι περισσότεροι παίρνουν άδειες και δεν μας ζαλίζουν με τηλέφωνα. Γενικά η δουλειά είναι πιο χαλαρή έως εντελώς χαλαρή και για τους κακεντρεχείς που θα πούνε και πότε δουλεύατε,έχω να απαντήσω πως δουλεύαμε και παραδουλεύαμε , λέμε τώρα! Από την άλλη δε μ’ αρέσει καθόλου γιατί και αυτή η απραξία στο γραφείο χωρίς νόημα και σκοπό που πρέπει να τηρήσεις το ωράριο σου αλλά χωρίς ουσιαστικό λόγο και χωρίς να είσαι και παραγωγικός ...

Ιδού το νέο μου κούρεμα,ξέρω ότι δεν φαίνεται τρομερή αλλαγή λόγω του ότι τα έχω μαζεμένα πάνω, αλλά έχει κοπεί πολύ πράγμα σας λέω, δεν φτάνει τον ώμο το μπροστά μαλλί,το πίσω ίσως να φτάνει! Υπόσχομαι και νέες φωτό με τα μαλλιά κάτω,όταν περάσει ο καύσωνας!

Ναι θα ασχοληθώ με τρίχες μπας και ξεχάσω τη ζέστη που εδώ και δυο εικοσιτετράωρα μας έχει τσακίσει τα νεύρα και προβλέπεται να συνεχίσει να το κάνει τουλάχιστον για τα επόμενα δύο. Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλλημα,πως να κόψω τα μαλλιά μου.Έτσι για αλλιώς;Α la garcon, φιλαριστά,μύτες,με φράντζα ή χωρίς;Αν και έχω πει μεγάλες κουβέντες ότι,να τώρα πάω και τα κόβω γουλί,εννιά στις δέκα φορές,ακολουθώ την πεπατημένη,τα αραιώνω λίγο, γιατί αυτά δεν είναι μαλλιά αλλά θάμνος,τα κόβω αρκετά,γιατί έτσι κι αλλιώς τα μαλλιά μου είναι σχεδόν πάντα μακριά,άντε να κόψω και φράντζα,άντε να τα φιλάρω κιόλας αλλά ποτέ δεν θα είναι πολύ πάνω από το ώμο.. Δεν είναι ότι δεν το έχω κάνει και a la garcon μου τα είχαν κόψει στο νηπιαγωγείο, μάλλον ψείρες θα είχα,από ότι θυμάμαι δεν μου πήγαιναν...Στα εφηβικά μου χρόνια,τα είχα κόψει σχεδόν καρέ και με κορόιδευαν ozzy osbourne,αλλά εντάξει ακόμα δεν είχα ανακαλύψει το πιστολάκι.Όντως ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι, ότι τα μαλλιά μου είναι αρκετ...

«Εγώ η ίδια συνήθως δε/ζητώ ούτε και παίρνω τίποτα/ απ' όσα φορτικά επιμένει / να δίνει η ελπίδα/ εκτός αν μου δώσει κανένα κλειδί/ τότε ναι, ταπεινώνομαι/ χωρίς ντροπή το αρπάζω/ ό, τι κλειδί και να' ναι αυτό/ και άλλης πόρτας, ξένης να 'ναι/ το αρπάζω/ παρά να μείνω έξω». («Από την ελπίδα ΙΙΙ», Κ.Δημουλά)

Εντάξει έχει ζέστη,ναι από τις 8 που βγήκα από το σπίτι άρχισα να νιώθω τι θα επακολουθήσει,θα καούμε… Εντάξει στη δουλειά έχουμε το κλιματιστικό πάντα σε θερμοκρασίες κατάψυξης,τι κι αν πάω και μονίμος το ανεβάζω,άσε που με χτυπάει και κατακούτελα,και να πάω σε άλλο γραφείο δεν μπορώ,όλα πιασμένα είναι … Πφφφφ Φεύγω από τη δουλειά και μετά με πιάνει αυτός ο τρομερός πονοκέφαλος,από την αλλαγή θερμοκρασίας και μετά το μυαλό μου χάνεται στο πσκ που πέρασε,στα ατελείωτα φαγοπότια,στο κρησφύγετο μας,στο ξύσιμο,στο ότι μέσα στη ζέστα είπαμε το νερό νεράκι. Έλεγα πάντα ότι είμαι καλοκαιρινός τύπος αλλά με την προϋπόθεση ότι βρίσκομαι σε μια παραλία κάτω από σκιά και πίνω χυμούς ανανά και κάνω βουτιές στη θάλασσα,αν είναι να είμαι μέσα στην καρακαμπίλα,μέρα μεσημέρι όταν σχολάω από τη δουλειά με άπνοια,τότε μισώ το καλοκαίρι! Σχέδια για το μέλλον(τελικά μερικές φορές είναι τρομακτικά τα επόμενα βήματα ειδικά αν δεν τα έχεις ξανακάνει… Δεν πρέπει να είναι δύσκολα,μια βαθιά ανάσα και μακροβούτ...

Σκαλίζεις και σκαλίζεις και σκαλίζεις … Μετά με τσεκουρώνεις και με ρίχνεις μέσα.. Που να φανταζόμουνα ότι ετοίμαζες τον λάκκο μου; Δεν πειράζει ξεκουράστηκα, Είναι ωραία να κάνεις παρέα στα σκουλήκια Και τώρα πάλι εδώ … Φτυαρίζεις-φτυαρίζεις-φτυαρίζεις, Θες να με ξεθάψεις να δεις αν έλιωσα, Άντε τράβα παραπέρα να παίξεις με τα κουβαδάκια σου αγόρι μου σ.χ

Don't talk to me as if you think I'm dumb

Δεν ήθελε να φύγει από εκείνο το μέρος,ήταν ο παράδεισος της ψυχής της,με την χρυσορόζ αμμουδιά,τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά … Όταν το πρωτοαντίκρισε,θυμάται ότι καθότανε κι εκείνος εκεί.Κάνανε συμφωνία ότι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά μαζί και έτσι κι έγινε,ώσπου μια μέρα εκείνος άρχισε να τη διώχνει κλωτσηδόν,και εκείνη πήρε των ομματιών της και έφυγε… Πέρασαν μήνες,μέρες και εκείνος έψαξε να τη βρει και να της ζητήσει να επιστρέψει. Είπε πως ήταν καλύτερα να είναι μαζί της,γιατί αλλιώς ένιωθε μοναξιά.Εκείνη ξαναγύρισε γιατί πουθενά δεν βρήκε καλύτερο μέρος και γιατί είχε συνηθίσει να μοιράζεται τη ζωή μαζί του και δεν της άρεσε να παίρνει τα βουνά και να ζει μόνη … Έτσι και έγινε,ζήσανε και πάλι αρμονικά και χαιρόντουσαν μαζί την χρυσορόζ αμμουδιά, τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά,αλλά εκείνος για κάποιο λόγο που ποτέ εκείνη δεν κατάλαβε,την έδιωχνε συνεχώς και μετά τη ζητούσε ξανά πίσω,κι αυτό έγινε πολλές-πολλές ...

Μονόλογος ενός πρωτοετή φοιτητή ιατρικής πάνω στο αστικό 4 ,στη διαδρομή(Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο-Τέρμα Καραγάτση)ενόψει εξεταστικής,ενώ κάθεται δίπλα μου…. "Το στυλό είναι χοντρό,χαλάει η βιβλιοδεσία, ακόμα και οι σελιδοδείκτες είναι χοντροί, γι αυτό βάζω χαρτομάντιλο,αν και τώρα τελευταία έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα…"

-Imagine...If you have suddenly learned that the people and the moments most important to you were not gone,not dead, but worse....Had never been...What kind of hell would that be? -Please don't do this to me. Please don't... -I can't do this to you, your memory does...

Νιώθω σαν τη μύγα πάνω στην εντομοπαγίδα.Το ίδιο που με τραβάει σε αυτήν το ίδιο και με σκοτώνει… σ.χ

Ανοίγω αυτό το post με ένα γνωστό στίχο που τραγούδησε ο Παπάζογλου,« Όλα τριγύρω αλλάζουνε κιόλα τα ίδια μένουν» .Έτσι και το βλέμμα του,όσος καιρός κι αν πέρασε μένει ίδιο σαν χθες,μπορεί να υπάρχει κάποια υποψία ρυτίδας αλλά κατά τα αλλά είναι ολόιδιο,σχήμα,χρώμα,και ως γνωστόν « χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε… » από άλλο άσμα αυτό. Είμαι οπαδός της άποψης,δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.Μπορεί να αλλάζουν ρούχα,να σταματούνε να τρώνε τζατζίκι και να το ρίχνουνε στο σούσι,αλλά όταν έρθει η ώρα να στην φέρουν θα στην φέρουν με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο που το έκαναν και πριν δέκα και είκοσι χρόνια…Ναι συμφωνώ αλλάζουν οι συνθήκες,ο τρόπος ζωής,κυρίως οι προτεραιότητες και οι ανάγκες ενός ανθρώπου καθώς μεγαλώνει,αλλά όχι η ουσία … Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου,έχουν αλλάξει πολλά πάνω μου τα τελευταία πέντε χρόνια,από τον τρόπο ζωής,την οικονομική ανεξαρτησία,την ιδιότητα(από αυτές άλλαξα πολλές κιόλας),τον σύντροφο,τους φίλους,τον τόπο διαμονής,το χρώμα στα μα...

Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να γράψω,στέκομαι ακόμα μουδιασμένη σε όλα όσα μου συμβαίνουν,δεν αντιδράω,απλά βλέπω,τις περισσότερες φορές κοιτάζω τη ζωή μου και έχω την αίσθηση πως είμαι παρατηρητής της ζωής κάποιου άλλου… Περνάνε μέρες,συνειδητοποιώ πως αυτό δεν είναι απλά μια εικόνα που είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο,όπως αυτή που βλέπω τούτη την ώρα με το ζευγάρι που μαλώνει,ούτε σκηνή από αμερικάνικη ταινία,είναι η ζωή μου… Για ακόμα μια φορά η ζωή μου κάνει πλάκα,για ακόμα μια φορά μου πετάνε το μπαλάκι, κάτι ήξεραν οι δικοί μου,όταν στα επτά μου, με έστελναν να μάθω τέννις και πινγκ πονγκ στον Καλύβα,αλλά εγώ ως συνήθως για ακόμα μια φορά δεν τους άκουσα,ίσως τώρα να ήξερα καλύτερα τους κανόνες να παίξω το παιχνίδι,τώρα έχω μείνει με ένα μπαλάκι στο χέρι σαστισμένη… Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από τότε που πνιγόμουνα κάπου στο Αιγαίο και ήρθες εσύ και μου έδωσες το φιλί της ζωής,θα σου είμαι ευγνώμον για πάντα,θα είμαι η γυναίκα σου κι ας λες ότι πολλές φορές δεν στηρίζω τις επ...

And I don't know, maybe we'll be together again Sometime, in another life

Δεν θα το αφήσω, δεν θα κλείσει ποτέ,οι λέξεις είναι ο αέρας που αναπνέω,δεν ξέρω γιατί δεν γράφω,ίσως δεν έχω χρόνο. Θέλω χρόνο για να ζήσω,να σε αγαπώ,να σε φροντίζω,να βλέπω φίλους,να πάω ταξίδια, να αράζω και από την άλλη χαλάω τόσο δημιουργικό χρόνο στη δουλειά(!!!), όπου να ’ναι θα επανέλθω… έχω τόσα πολλά να γράψω ακόμα …