Δευτέρα, Ιουνίου 28, 2010

Αλήθεια


Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς.

Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο.

Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει.

Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ…

Στην Ελλάδα το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ την αλήθεια και ούτε θα τη μάθουμε ποτέ,γιατί η αλήθεια είναι πικρή,αλλά όπως αποδεικνύεται το μακροχρόνιο ψέμα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από αυτές της αλήθειας.

Στην Ελλάδα δεν μάθαμε και να λέμε αλήθεια, κοιτάξτε μέσα στις οικογένειες σας, στις σχέσεις, στις δουλειές σας και κυρίως κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα χειρότερα από όλα. Καλά δε μιλάω για τους πολιτικούς μας,μια κοινωνία βασισμένη στη λήθη και στο ψέμα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Υ.Σ γιατί η αλήθεια του καθένα μας…ό,τι έχουμε να δώσουμε είναι ό,τι έχουμε ζήσει κι ό,τι θα επιλέξουμε να ζήσουμε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...