Να ένα κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε χρόνια, όχι από εμένα αλλά με εκφράζει απόλυτα τούτη την ώρα...Κοίμισα τα θέλω μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, εκτός από εσένα και την αγάπη σου, τελικά δεν έχω σχεδόν τίποτα από όσα θέλω, γιατί δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ακόμα και όταν μαθαίνω δεν κάνω τίποτα γι αυτό.... Η συνέχεια στο παρακάτω κείμενο από το blog http://unknownevent.blogspot.com
Δευτέρα, Ιούλιος 04, 2005
Ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος
Κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο έγγραφο doc και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω είμαι σίγουρος εκ των προτέρων πως θα γκρινιάξω. Ομολογώ πως τελικά μάλλον δεν ξέρω τι θέλω. Το μόνο που είμαι σε θέση να γνωρίζω με σιγουριά είναι πως είμαι μόνιμα βαθιά ανικανοποίητος.
Το γεγονός αυτό, εκτός από τη θλίψη που μου προξενεί -επειδή ακριβώς μπορώ να μυρίσω τη ματαιότητα των πραγμάτων- με θυμώνει επιπλέον, γιατί συνειδητοποιώντας το, παίρνω γι άλλη μια φορά απόφαση πόσο κοινότυπος είμαι. Ολοι είμαστε ανικανοποίητοι.
Απλώς κάποιοι έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν την αίσθηση τους του ανικανοποίητου σε κάτι θετικό, να την τοποθετούν σε μια δημιουργική περιοχή και να εισπράττουν δίκαια εν τέλει όσα ζηλεύουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί που δεν έχουν αυτή την ικανότητα και ξοδεύονται σε σκέψεις αντί να επιδοθούν σε πράξεις. Εγώ ανήκω σ αυτούς.
Και ενώ ξέρω πως μια ζωή που περνά βυθισμένη σε μια μόνιμη αίσθηση του φόβου, σίγουρα δεν έχει πλάκα, ενώ έχω επανειλημμένα βιώσει πόσο ανόητο είναι να υπερεκτιμά κανείς τη δύναμη της αβεβαιότητας και να μην παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, παρόλα αυτά εγώ αφήνομαι. Αφήνομαι στην ευκολία της κατήφειας μου.
Είναι εύκολο να είναι κανεις κατηφής. Ανώδυνο τελικά, καθώς κατ' ουσίαν έτσι αποφεύγει τις δοκιμασίες. Αρα φυγόπονος.
Σε αντίθεση με όσα έχω διδαχτεί η φαντασία μου δεν καταφέρνει να είναι ανεμπόδιστη. Ισως γιατί τα όσα με τόλμη υποστηρίζω σε θεωρητικό επίπεδο λίγες φορές καταφέρνω να τα κάνω και πράξη. Κι έτσι λέω ψέματα.
Νιώθω πως είμαι ημιτελής. Αυτό το παγιωμένο αίσθημα ημιτέλειας έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου που μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στη δύναμη του. Ετσι, ακόμη κι όταν απροσδόκητες στιγμές έμπνευσης ταράζουν την πλαστή ηρεμία μου, γρήγορα, αυτόματα σχεδόν τις αποκωδικοποιώ με τόσο ανούσιο τρόπο που άμεσα χάνουν την ένταση τους. Μαζί μ αυτές χάνομαι κι εγώ.
Γι αυτό δεν τελειώνω ποτέ αυτά που ξεκινώ. Οταν επιστρέφω πρόσκαιρα σ αυτά, όταν τα ξανασυναντώ, καταλαβαίνω πάντα πόσο ή τί μου κοστίζει αυτή η έλλειψη αφοσίωσης. Ομως τίποτα δεν αλλάζει.
Παραμένω ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου