Τρίτη, Ιουνίου 29, 2010

Συγκαταβατικότητα


Με γνωρίζει τόσο καλά,αρχίζω και υποψιάζομαι ότι χρονομετρεί πάντα πόσο κρατάει ο θυμός μου,το κλάμα μου,ο πόνος μου και ξέρει πάντα την ακριβή ώρα που θα τελειώσει. Χρόνια διατριβής πάνω μου,βλέπετε ήμουνα πάντα κάτι σαν πειραματόζωο σε γυάλα, απαγορεύεται η πιο στενή επαφή.

Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα,φρίκαρα άσχημα,είναι τότε που πέφτει ένα μαύρο πανί μπρος τα μάτια μου,συνήθως είμαι αφόρητα μόνη και ψελλίζω «Τι να την κάνεις τόση μοναξιά;».Είναι κάτι ώρες σαν κι αυτές που θες να πας απεγνωσμένα έστω για έναν καφέ,να ξεφύγει το μυαλό σου από τη σκέψη, μα έλα που δεν γίνεται,γιατί κανένας δεν μπορεί.

Είχα συνηθίσει να είμαι μόνη μου,φρίκαρα στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση,όταν δεν μπορούσα να έχω ώρες μόνο για μένα.Εδώ και δυο χρόνια δεν μένω μόνη πια και ενώ στην αρχή είχα φρικάρει,τώρα κατάλαβα ότι δεν αντέχω την μοναξιά μου ή μάλλον τον εαυτό μου,είναι αφόρητα πληκτικός πια,δεν θέλω να μένω μόνη μου μαζί του ούτε λεπτό.Με στήνει στη γωνία και με πυροβολεί και εγώ περιφέρομαι στο διάδρομο και στα άδεια δωμάτια μυξοκλαίγοντας.

Αυτό ήταν πάει πέρασε,έριξα τις κατάρες μου στον ανικανοποίητο εαυτό μου,φώναξα, έβρισα στους άδειους τοίχους και κάποια στιγμή κουράστηκα και έκλεισα τα υγρά μου μάτια..

Σήμερα ξημέρωσε μια καινούργια ημέρα,δεν άλλαξαν και πολλά από χθες,εγώ ήρθα στη δουλειά, ηρέμισα. Σήμερα θα δω αρκετό κόσμο και υποψιάζομαι ότι θα τρέχω και δεν θα φτάνω.Σήμερα δεν θα προλάβω να τα πω με τον εαυτό μου και θα είναι καλύτερα,δεν θα προλάβω να ζηλέψω ζωές άλλων που τα κατάφεραν,που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να πραγματοποιήσουν αυτό που ονειρεύτηκαν και όχι αυτό που τους έφερε η ζωή (το δικό μου πρόβλημα είναι ότι όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν τι είχα ονειρευτεί το βράδυ,μπορεί να ήτανε και εφιάλτης).

Δεν θα προλάβω να με κρίνω αυστηρά για ακόμα μια φορά. Ποτέ δεν πίστεψα σε μένα, αισθάνομαι πως αν έστω και λίγο πίστευα περισσότερο στον εαυτό μου,θα είχα καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα στη ζωή μου,η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση είναι ίσως τα μεγαλύτερα ελαττώματα μου.Όταν δεν πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου για ποιο λόγο να πιστέψουν οι άλλοι σε σένα;

Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα που θα πατήσω πόδι στις ανασφάλειες μου και θα κάνω ντου στα θέλω μου,θα οργανώσω ταξίδια και αποδράσεις,χωρίς να σκέφτομαι τα όχι και τα μη, τουλάχιστον για σήμερα δεν θα κάνω ούτε ένα βήμα πίσω στα θέλω μου,το δεύτερο μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι η συγκαταβατικότητα μου.

Σας χαιρετώ και σας καλημερίζω .

Με λένε Σοφία και είμαι καλά! Και η Σοφία είναι καλά! :P

2 σχόλια:

Γιώργης Σαράτσης είπε...

"...ένιωσε τότε πώς ο μόνος τρόπος να μη φοβάσαι τη διαφορά ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, είναι να την καταργήσεις..."~απόσπασμα από κάποιο κείμενο του Δήμου.
Συνηθίζουμε στην μοναξιά μας κι έπειτα δεν μας χωράει ο κόσμος. Μέχρι που αποφασίζουμε να πατήσουμε πόδι. Και ναι, συμφωνώ για το ελάττωμα της συγκαταβατικότητας...

Σε χαιρετώ

Sophia Choleva είπε...

Πολλές καλημέρες Alastor ,πατάμε πόδι λοιπόν!

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...