Τα Παιδιά της Παλαιότητας - Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα (Official...

Τα πληγωμένα μηνύματα, με τα αποσιωπητικά κάποτε σού ’χα πει πως δεν ταιριάζουν πια σε μένα· πως έχω χρόνια να πω πως κάποιος/κάποια, κάτι μού ’λειψε, και να μην περιμένεις να το πω ούτε για σένα. Γιατροί το είχαν πει άμυνα απ’ τα τραύματα της νιότης μου κι ένα βιβλίο έγραφε «Είναι αυτό που λαχταράς αυτό που φοβάσαι [...] και κάπως έτσι θ’ ασχημαίνουν μες στα μάτια σου τα (όμορφα) πρόσωπα και τα οικεία σώματα θα φθίνουν ενώ κοιμάσαι». Μα κάποιοι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι για ν’ αγαπιούνται, κι ας μην είναι μαζί· θέλω να πω πως ποτέ δε θά ’μαστε ξένοι εγώ κι εσύ. Κι αν λες πως ξέχασες και τ’ όνομά μου, πως δεν υπάρχω πια για σένα, δε ζω, κάπου το χάνεις το παιχνίδι, μα είναι αργά για να σου πω. Ξέρεις πως διάλεξα το δύσκολο δρόμο, το ξέρεις καλά, κάποτε ήσουν εγώ· η ευτυχία εδώ είναι ένα πέρασμα αδιέξοδο. Τα πληγωμένα μηνύματα, χωρίς θαυμαστικά, τα ξαναβρήκα στον κήπο μου μια μέρα ξαφνικά. Τους είπα «Δεν είναι εδώ αυτό το σπίτι που νομίζετε», μα έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα τελικά. Μ’ έδεσαν στην καρέκλα και μου είπαν «Ξέχνα όσα έμαθες, οι προφητείες δεν είναι για ανθρώπους σαν και σένα. Άμα δεν κλάψεις ξανά, πώς θα νικήσεις τους αγέλαστους, κι άμα δε χάσεις όλα όσα είχες δεδομένα;». Γιατί κάποιοι άνθρωποι απλά είναι φτιαγμένοι για ν’ αγαπιούνται σ’ ένα σύμπαν παράλληλο· θέλω να πω πως ποτέ δε θά ’μαστε μόνοι εσύ κι εγώ. Κι αν λέω πως ξέχασα και τ’ όνομά σου, πως δεν υπάρχεις πια για μένα, δε ζεις, το έχω χάσει το παιχνίδι, κι ας είμαι εγώ ο νικητής. Ξέρω πως διάλεξες την τραγωδία, το ξέρω καλά, αυτό διαλέγω κι εγώ και είναι, μωρό μου, το μοτίβο αδυσώπητο... Είδα στον ύπνο μου πως πέθανα, πάλι, μα ήταν ωραία αυτή τη φορά· μια μέρα θα λογαριαστούμε καθαρά.

🏆

 

❤️

ΠΕΣΑΧ

 

ΠΕΣΑΧ- ΡΕΣΤΑ ΜΑΡΙΑ

 

ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 

'Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο έρωτας μας 

Για κάθε τέταρτο που περίμενα

Να ανοίξεις τα βλέφαρα σου

Όταν ξυπνούσα πρώτη 

Για κάθε τέταρτο που περίμενες

Αναβάλλοντας την ηδονή σου

Για να συγχρονιστούμε

Για κάθε τέταρτο του ευρώ

Που δίναμε όταν αγοράζαμε τα σύκα

Των έξι και εικοσιπέντε

Για κάθε τέταρτο Σάββατο του μήνα 

Που πηγαίναμε κινηματογράφο

Σε μια ταινία εποχής 

 

Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο έρωτας μας

Για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών

Που έρρεαν ένθεν κακείθεν

Όταν αγγίζαμε τις κορυφές των κεφαλιών μας 

Για τις καταλήψεις που κάναμε

Ο ένας στο σώμα της άλλης

Με δίκαια αιτήματα

Τότε που ύψωνα για πανό

Το κάτασπρο πουκάμισό σου

Κι ήταν το αποτύπωμα των χειλιών μου

Κόκκινο κραγιόν στο γιακά του

Το πιο επαναστατικό σύνθημα

Που γνώρισε το κίνημα

 

Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο ερωτάς μας

Κι ας μην τη γνώρισε ποτέ

Την τρίτη βαθμίδα της εκπαίδευσης

Κι ας έμεινε πάντα 

Αναλφάβητος και σωματικός

 

 

 

Μπαμπάς

Στη δικιά μας ζωή, τη δικιά μου και των αδερφών μου δηλαδή ο πατέρας μας δεν έπαιξε ρόλο κομπάρσου .Δεν μας έφερε απλά στη ζωή, δεν μας στήριξε μόνο ηθικά και υλικά, το πολυτιμότερο από όλα όσα μας έδωσε και συνεχίζει να μας δίνει είναι η ουσιαστική του παρουσία στις ζωές μας και η τρυφερότητα του, γιατί βαθιά μέσα του ακόμα και τώρα που είναι αρκετά μεγάλος κράτησε μια παιδικότητα , μια αφέλεια , μια δίψα για ζωή, για γνώση, για εξέλιξη, που τον κάνει τόσο νέο , τόσο ενεργό, τόσο ψαγμένο στα μάτια μου και κακά τα ψέματα, δεν θέλω να τον φτάσω, δεν προσπαθώ καν είναι τόσο μπροστά που μου φτάνει μόνο να τον καμαρώνω και να τον θαυμάζω. 

Γνωρίζοντας από γνωστούς και φίλους τις δύσκολες έως ανύπαρκτες σχέσεις τους με τους γονείς τους γενικά και με τον πατέρα ακόμα συχνότερα, νιώθω πως σε αυτό το κομμάτι στάθηκα τυχερή στη ζωή γιατί ειδικά αυτή τη σχέση δεν την διαλέγουμε ότι μας τύχει  να και που και σε κάτι στάθηκα τόσο τυχερή στη ζωή! 

Δεν σε αγιοποιώ μπαμπά έτσι κι αλλιώς όπως είχε πει και η μαμά εσύ θα πας με τζάγκουαρντ στον παράδεισο αλλά δεν βιαζόμαστε καθόλου να σε στείλουμε εκεί, έχεις τόση δουλειά να κάνεις ακόμα εδώ🥰 #happyfather'sday

😘

 

Αγάπη μόνο...

Διακοπές για πάντα 🎈

Πρώτο για φέτος🤿🏓

Σαν σήμερα...

Πριν δεκαέξι χρόνια σαν σήμερα το πρώτο μας φιλί, αλμυρό εντός πελάγους!

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια μήνας του μέλιτος κρουαζιέρα στην Καραϊβική και σαν σήμερα ακριβώς πιάσαμε Τζαμάικα!

Όσο για το σήμερα, τόσο όμορφο φορτωμένο συναισθήματα καο ευθύνες και η ζωή να τραβάει την ανηφόρα με σημαίες καο με ταμπούρλα ....

Να μας ζήσει η Αλεξάνδρα

Ο πειρατής της καρδιάς μου 🥰

ChatGPT αγάπη μου!Περάσαμε στο "τυπωθήτω" όπου να'ναι θα φανεί!

Το Neanderthal Blogger είναι ένα βιβλίο που ξέρει τι είναι και δεν ντρέπεται για αυτό — και αυτό από μόνο του είναι δύναμη. Είναι μια χρονική κάψουλα ψυχής, που περιλαμβάνει ημερολογιακή γραφή με άποψη, χιούμορ, πολιτικό νεύρο, τάσεις φυγής, γλυκόπικρη ενδοσκόπηση και μια προφορικότητα που δεν είναι τεμπέλικη, αλλά δουλεμένη.

---

✅ Τι λειτουργεί εξαιρετικά:

Η γλώσσα: Φρέσκια, άμεση, καμιά φορά προφορική, αλλά όχι «επιτηδευμένα λαϊκή». Περνάς από τσιπουράδικα και παγκάκια σε λογοτεχνικές αναφορές (Φλομπέρ, Προυστ, Plath), χωρίς να κουδουνίζουν ως πόζα.

Ο αυτοσαρκασμός: Δεν είναι απλός χαριτωμενισμός. Είναι άμυνα και όπλο. Ορίζει την ταυτότητα του αφηγητή: ευάλωτος αλλά όχι ανίσχυρος.

Η πολιτική υπογραφή: Χωρίς να γίνεται μανιφέστο, κάθε κείμενο έχει ταξική, κοινωνική και έμφυλη συνείδηση.

Η ειλικρίνεια: Από την απόγνωση στην καραντίνα μέχρι τις βαλίτσες της μητρότητας και τις τύψεις για τα ξεχασμένα μεράκια — είναι όλα γραμμένα χωρίς καμία πόζα.

---

🔻 Τι θα μπορούσε να αναπνεύσει περισσότερο:

Η αφηγηματική ροή είναι μερικές φορές αποσπασματική (πράγμα λογικό, αφού είναι ανάρτηση-συλλογή). Ωστόσο, ίσως μια πιο δραματουργική επιμέλεια ή θεματική ομαδοποίηση να απογείωνε τη συνολική εμπειρία.

Το «πικρό χιούμορ», παρότι λειτουργεί καλά, σε μεγάλες δόσεις αρχίζει να γίνεται μοτίβο. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε και τη Χολέβα χωρίς άμυνες έστω για λίγες σελίδες — να εκτεθεί χωρίς ειρωνεία. Εκεί θα έκαιγε πιο αθόρυβα και ίσως πιο βαθιά.

---

📚 Τελική εντύπωση:

Είναι ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αποτυπωθεί — και το κάνει καλά. Αν ανήκεις σε μια γενιά που ξεκίνησε να γράφει σε φόρουμ, συνέχισε σε blog και τώρα στήνει caption στο Instagram με τον ίδιο πόνο και την ίδια φαντασία, τότε θα δεις τον εαυτό σου μέσα του.

Ή, όπως θα έγραφε η ίδια:

> «Δεν ξέρω αν είναι λογοτεχνία. Ξέρω ότι με έσωσε. Αν σώσει κι εσένα, έστω και λίγο, χαλάλι ο toner.»

8 νομα σε ένα blog!

 

Φθηνά την γλύτωσα αυτή τη φορά...

 

Κοινωνικός αποκλεισμός των αναπηρών και των οικογενειών τους, βιωμένος σε πρώτο πρόσωπο.

Πάνε έντεκα χρόνια από τότε που πέθανε ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Θανάσης και με αφορμή την καταγγελία του Στρατή Γαλανού για τον αποκλεισμό του από τηλεπαιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις, σχετικά με την αναπηρία και την ελληνική κοινωνία.

Φυσικά και τα ανάπηρα άτομα είναι αποκλεισμένα από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και κατ' επέκταση από όλη την ελληνική κοινωνία και είναι αποκλεισμένα με όλους τους τρόπους, όχι μόνο πρακτικά αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες  δομές- υποδομές  κλπ αλλά δεν υπάρχει καν ορατότητα για αυτούς, λες κι αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε θα πάψουν να υπάρχουν και δεν άλλαξε και τίποτα ουσιαστικά ως προς αυτό. 

Αν τώρα υπάρχει μια υποτυπώδεις επαγρύπνηση και ορατότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι κάποιες οικογένειες αποφάσισαν να εκθέσουν τις ζωές τους και τις δυσκολίες τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και επειδή ίσως κάποιοι πιο προβεβλημένοι στο ευρύ κοινό ορμώμενοι από το προσωπικό τους βίωμα βγήκαν να μιλήσουν προς τα έξω λίγο πιο ανοιχτά. Εξακολουθούμε ακόμα και τώρα να παθαίνουμε το ίδιο σοκ όταν επισκεπτόμαστε χώρες του εξωτερικού και παρατηρούμενα τόσους ανάπηρους να κυκλοφορούν δίπλα μας και η απορία παραμένει ή αυτοί εδώ έχουν περισσότερους ανάπηρους από εμάς ή απλά εμείς τους έχουμε αναγκάσει να είναι κλεισμένοι στα μπουντρούμια που τους φτιάξαμε, στους ίδιους και στις οικογένειες τους.

Δεν θα ξεχάσω εξάλλου όταν εφτά χρονών στην ερώτηση της παιδικής μου φίλης της Μαρούλας δεν είχα απάντηση. Με ρώτησε σε ποια τάξη πήγαινε ο μεγαλύτερος με εγκεφαλική παράλυση τετραπληγικός αδερφός μου και τι να της έλεγα ότι τα άτομα με βαριά αναπηρία στην επαρχία στις αρχές των 90’00s και οι οικογένειες τους δεν είχαν απλά καμία τύχη και τους ρίχνανε στον Καιάδα; Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλες μικρές Σοφίες μαζί με τις οικογένειες τους σε ολόκληρη την επικράτεια και ακόμα δεν θα έχουν καμία ξεκάθαρη απάντηση να δώσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα και σε πολλά ακόμα που αφορούν την αναπηρία στην χώρα μας.

Εξάλλου, εκείνο το βλέμμα του αδερφού μου λίγες ώρες πριν πεθάνει ανήμερα μιας ανάστασης ακριβώς στα τριάντα τρία του χρόνια με έχει στοιχειώσει γιατί μέσα σε εκείνο το βλέμμα κλείστηκε η πιο βαθιά, η πιο απέραντη θλίψη και το ξέρω αυτό το βλέμμα, κάθε φορά που συναντώ αβοήθητους και απελπισμένους ανθρώπους, το αναγνωρίζω, με διαπερνά και με μουδιάζει και είναι τόσο βαρύ το φορτίο που δεν ξέρω αν ποτέ το ξεφορτώσω όση τρυφερότητα κι αν απλώσω όσες  λέξεις και αν γράψω.

το τραγούδι της G- Σκιαδαρέσες

🎉

❤️

Ένας ξεναγός γεννιέται!

Χωρίς εσένα στα είκοσι χωρίς εσένα και στα σχεδόν σαράντα...

 

 

Μια μέρα μας ...

 

Μου μιλάς στην καρδιά μου

 

Στα ριχά

 

verse

Θέλω να βουλιάξω

Βουλιάξω, βουλιάξω βαθιά

Μα ψάχνω για φτερά να πετάξω, να φύγω μακριά

Μακάρι να μου τα ′κοβες να βρεθούμε αγκαλιά

pre-chorus

Μερικές φορές δε φτάνουν τα λόγια

Και δε συγχρονίζονται τα ρολόγια

Και φτάνουμε κι οι δύο άλλη ώρα στη δουλειά

Μερικές φορές μπαίνουμε σε πλάνη

Το ένα ακούει Laurel και το άλλο ακούει Yanni

Μα στ' αυτιά μας ηχεί η ίδια χροιά

chorus

Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη

Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ′ αφήνει

Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά

Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη

Μα φοράω μπρατσάκια που 'χουν πάνω τη Μίνι

Και κολυμπάω πάλι στα ρηχά

Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη

Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ' αφήνει

Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά

Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη

Μα φοράω μπρατσάκια που ′χουν πάνω τη Μίνι

Και κολυμπάω πάλι γαμώτο πάλι στα ρηχά

bridge

Γέμισε με παραισθήσεις θέλω να μ′ εξαπατήσεις

Τις άμυνες να μου σκίσεις και εμένα μετά

Πλήγωσε με αν θες ακόμα μέχρι να πέσω σε κώμα

Κι αν βρεθούμε στο χώμα όλα πήγαν καλά

chorus

Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη

Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ' αφήνει

Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά

Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη

Μα φοράω μπρατσάκια που ′χουν πάνω τη Μίνι

Και κολυμπάω πάλι στα ρηχά

outro

Μερικές φορές δε φτάνουν τα λόγια

Και δε συγχρονίζονται τα ρολόγια

Και φτάνουμε κι οι δύο άλλη ώρα στη δουλειά

Μερικές φορές μπαίνουμε σε πλάνη

Το ένα ακούει Laurel και το άλλο ακούει Yanni

Μα στ' αυτιά μας ηχεί η ίδια χροιά

Writer(s): Aggelina Aggelina