«Οι Πρωινές Ώρες» 🎭
(Φως χαμηλό, πρωινό. Μια γυναίκα κάθεται σε τραπέζι κουζίνας με μια κούπα καφέ. Μιλάει σαν να απευθύνεται κάπου, σε κάποιον που ίσως ακούει, ίσως όχι.)
Ξέρεις ποιες είναι οι καλύτερές μου ώρες;
Οι πρωινές.
Όταν ακόμα ο κόσμος δεν με έχει προλάβει.
Όταν δεν χρειάζεται να είμαι τίποτα για κανέναν.
Τότε, ναι — ο καλύτερός μου εαυτός είναι στη δουλειά.
Και το ξέρω, είναι άδικο.
Άδικο για μένα, άδικο για τους ανθρώπους που αγαπώ.
Μα πες μου… πότε πρόλαβα να αγαπήσω;
Η κοινωνία μάς έμαθε, εμάς τις γυναίκες,
να νιώθουμε τύψεις για ό,τι μας φωτίζει.
Να ζητάμε συγγνώμη για το φως μας.
(παύση)
Κι ύστερα ήρθες εσύ.
Κι έμοιαζε πως με είδες — όχι απλώς με κοίταξες,
με είδες στ’ αλήθεια.
Αλλά δεν ήξερες τι να κάνεις μ’ αυτό που είδες.
Εσύ ήθελες να κατακτήσεις, εγώ να καταλάβω.
Εσύ να με νιώσεις, εγώ να σωθώ.
Και κάπου εκεί χάλασε η χημεία.
Ή μάλλον, λειτούργησε — αλλά λάθος.
Μη γελιέσαι… κατάλαβα τα πάντα.
Ακόμα κι όταν την έβαζες να ντύνεται σαν εμένα.
Να κουρεύεται σαν εμένα.
Μα δεν της πήγαινε, αγάπη μου.
Γιατί άλλο είναι να φοράς το ρούχο,
κι άλλο να το κουβαλάς.
Και δεν της ταίριαζε η δική μου κόλαση.
(γελάει πικρά)
Κι ύστερα ήρθες εσύ.
Με ερωτεύτηκες… όπως κανείς άλλος.
Τι κι αν δεν ήταν αμοιβαίο;
Τι κι αν για μένα ήσουν απλώς αναλώσιμος, περαστικός;
(Στραμμένη λίγο αριστερά. Μικρή παύση.)
Θυμάσαι τη Θεσσαλονίκη;
Παίξαμε ξύλο…
Μα κατάλαβες.
Ότι για μένα δεν ήσουν τίποτα παραπάνω.
Μάλλον αυτό σε πλήγωσε περισσότερο από όσο ήλπιζες.
Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα —
ότι ήμουν σκληρή, ψυχρή, αναίσθητη.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι σημαίνει
να αγαπάς τόσο που να αφήνεις τον άλλον να φύγει,
να του δίνεις την ελευθερία που σε σκοτώνει.
Εγώ το έκανα αυτό.
Εσύ;
Τώρα πια γράφω,
κάνω καφέδες το πρωί και μιλάω στον εαυτό μου.
Και κάπου ανάμεσα στις λέξεις
ακούω ακόμα τη φωνή σου.
Όχι τη φωνή που μ’ έβριζε ή που γελούσε —
τη φωνή που δεν τόλμησες να βγάλεις ποτέ.
(σηκώνεται, αφήνει την κούπα)
Ξέρεις τι κατάλαβα τελικά;
Δεν χρειάζεται να απολογούμαι .
Κι ούτε να ζητάω άδεια.
Εγώ είμαι οι πρωινές μου ώρες.
Εκεί που όλα είναι καθαρά,
κι όλα αρχίζουν από την αρχή.
(Σιωπή. Ένα χαμόγελο που δεν ξέρεις αν είναι λύτρωση ή πένθος.)
Σοφία Χολέβα
Σχόλια