🌧️ Ένα βροχερό πρωινό του Νοέμβρη...☕💧

Κάθε πρωί ξυπνάω από το καζανάκι που τραβάει ο από πάνω. Πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια, ακούγεται εκείνο το φσσσς-γκλουπ και λες “να το πάλι το soundtrack της καθημερινότητας”. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό το πρωινό του Νοέμβρη — με ήχους από σωλήνες, σταγόνες βροχής και μια καρδιά που, επιτέλους, αρχίζει να ηρεμεί. Τι ωραία τότε που στον Πύργο έμενα, σε ρετιρέ, δεν είχα μέσα σε όλα τα άλλα να ανεχτώ και το χέσιμο του κάθε μαλάκα στις τέσσερις το πρωί!

Οι τελευταίες μέρες δεν ήταν εύκολες. Λαχτάρες, ανατροπές, τηλέφωνα που δεν ήθελες να χτυπήσουν, νοσοκομεία με εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά του αντισηπτικού που σου κόβει την ανάσα. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα βλέμμα που προσπαθεί να μείνει ψύχραιμο ενώ μέσα σου το σύμπαν κάνει τριγμούς.

Κι όμως... μέσα σε όλο αυτό, υπήρξε κι εκείνη η στιγμή που κατάλαβα ότι τελικά δεν θα φάμε κόλλυβα. Ότι, παρά τις λαχτάρες και τα δράματα, όλα θα πάνε καλά. Ίσως όχι τέλεια, ίσως με λίγες ουλές παραπάνω — αλλά καλά. Του είπα, πως αν δεν κάνει όσα είπαν οι γιατροί αυτή τη φορά, εγώ όταν θα ξανά χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου λέει ότι πεθαίνει δεν θα τα παρατήσω όλα για να τρέξω αλαφιασμένη να τον πάω στο νοσοκομείο.

Σήμερα λοιπόν, με τη βροχή να μου θυμίζει ότι κάθε τέλος κρύβει κι ένα ξέπλυμα, άφησα την καρδιά μου να ηρεμήσει. Μερικές φορές, η ζωή σε φτάνει ως το χείλος, μόνο και μόνο για να σου δείξει πόσο βαθιά είναι η ανάσα που μπορείς να πάρεις όταν γυρίσεις πίσω και πόσες φορές δεν γύρισα πίσω και πόσες δεν θα χρειαστεί να ξαναπάω...