Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Από μέσα πεθαμένος Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί Αττίκ

Βλέπω αχνές ανάσες από την τριπλέτα των παππούδων που συναντιούνται για ομαδικό περπάτημα κάθε πρωί, εκείνον τον κύριο που τρακάρω όταν πηγαίνω και  όταν γυρίζω από τη δουλειά και στοιχηματίζω ότι είναι κάτι σε διευθυντής τράπεζας, τη μαμά που διασχίζει  δίπλα μας τον ποδηλατοδρόμο της Ιουστινιανού με τον μικρό της γιό στο πίσω κάθισμα του ποδηλάτου της κι έναν άλλο κύριο με γυαλιά μοναχικό συνταξιούχο περιπατητή.  Βλέπω μια γιαγιά με την πανομοιότυπη εγγονή της που την πηγαίνει στο σχολείο το πρωί, βλέπω εκείνον τον μπαμπά με τον γιο στο πεζοδρόμιο που περιμένουν καρτερικά το σχολικό αλλά και λίγο πιο κάτω στο δρόμο κάποιο κακομαθημένο που δεν κατεβαίνει ποτέ στην ώρα του με το σχολικό να κορνάρει και να σχηματίζει πίσω του ουρά από καυσαέρια.  Άνθρωποι της καθημερινότητας μου, των πρωινών μου κάποιοι ακόμα και των γυρισμών μου να εναλλάσσονται στην Ιουστινιανού με πράσινα φύλλα στα δέντρα, με κίτρινα φύλλα, με πεσμένα φύλλα, με γυμνά δέντρα, με λαμπάκια...

Έχει αυτό το κρύο που τρυπά όλο το κορμί, τα σκοτεινά πρωινά στο τέλος του Νοέμβρη που εξακολουθώ να πηγαίνω με τα πόδια στη δουλειά διασχίζοντας την Ιουστινιανού. Παρόλα τα σκουφιά, τις κόκκινες μύτες, τα γάντια, τις κουκούλες, τις αχνές ανάσες, οι φάτσες είναι ίδιες, γνώριμες, κάποιες από αυτές τις συναντώ και στον γυρισμό, την ίδια κάρτα θα χτυπάμε τόσους μήνες μα ούτε καν χαιρετιόμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σαν αυτούς τους φίλους στα social που αν σε δουν στο δρόμο ούτε καν σε χαιρετούν, και να πεις πως φταίνε τα φίλτρα; Ίδια μούρη αφιλτράριστη χειμώνα-καλοκαίρι μα δεν τους κατηγορώ, πρώτη διδάξασα στην αντικοινωνικότητα ξέρω καλά από αυτά.  Μετά στη δουλειά, με κομμένο καλοριφέρ, αγκαλιάζω με τις παλάμες μου την καυτή κούπα με τον σκέτο μου καφέ μπας και ζεσταθώ, ο καφές αχνίζει ζεσταίνοντας κάπως την ατμόσφαιρα κι έτσι αρχίζει ένα ακόμα πρωινό και φτου και πάλι από την αρχή.... Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρ...

Το blog μου ενηλικιώθηκε! Πριν δεκαοχτώ χρόνια σαν σήμερα ανέβασα την πρώτη μου ανάρτηση κι όλα τα άλλα είναι απλά ιστορία!

Λοιπόν είναι Σαββατόβραδο ανήμερα της 44ης επετείου γάμου των γονιών μου και σε δύο μέρες από σήμερα ετούτο εδώ το blog ενηλικιώνεται. Η συγκίνηση μου δεν περιγράφεται, μου έβαλα λίγο κρασί και λίγο ξηροκάρπι αν και βρίσκομαι για πολλοστή φορά σε πρόγραμμα διατροφής η οποία τουλάχιστον αυτή τη φορά φαίνεται να πιάνει τόπο και το έριξα στο διάβασμα ξεκινώντας από εκείνα τα πρώτα δειλά post πριν δεκαοχτώ χρόνια. Πόσο αθώα ήμουν Παναγία μου, όχι δεν θα ήθελα να ήμουν ακόμη σαν εκείνο το κορίτσι αν και εκείνο το τότε ήταν τόσο υπέροχο και φωτεινό και ήταν τόσο φωτεινό λόγω της άγνοιας της νεότητας μου. Μέσα σε αυτά τα δεκαοχτώ χρόνια έχω καταφέρει αμέτρητα πράγματα και είμαι πολύ εντάξει με τα μέσα και τα έξω μου ,ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά εκείνο το εικοσάχρονο κορίτσι τα κατάφερε μια χαρά στο διάβα της ζωής και με το παραπάνω, της βγάζω το καπέλο κι ακόμα την βρίσκω νεότατη ώστε να καταφέρει κι αλλά τόσα γιατί πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχει δείξει ούτε το απειροελάχιστο των δυνατο...

 Κοντά στην κόρη, θυμάμαι κι εγώ τα παλιά...

Ο ατόφιος ρομαντισμός κρύβεται στο ανολοκλήρωτο,στο ανικανοποίητο, στο ματαιωμένο,στη ζωή που δεν ζήσαμε, στους έρωτες που θάψαμε, σε εκείνο το φιλί  που δεν έδωσες στο κορίτσι που σε πλησίασε κι εσύ τραβήχτηκες κι έτσι εκείνη χάθηκε μέσα στη νύχτα και κάποιος άλλος κάπου αλλού σε άλλο χρόνο την έκανε να τρέμει από ηδονή καθώς βρισκόταν πάνω του κι έτσι η ζωή συνεχίστηκε "σαν να'σουν άλλος κι όχι εσύ μες στη ζωή πορεύτηκες" κι είσαι αθεράπευτα ρομαντικός γιατί όσους θριάμβους και νίκες και επινίκια κι αν έζησες σε τούτη τη ζωή εσύ τα βράδια βυθίζεσαι σε εκείνη τη ζωή που δεν έζησες, χορεύοντας ταγκό με τα φαντάσματα...

 

 

Σήμερα δέχθηκα δυο επιθέσεις αγάπης, μια το πρωί με το που ξύπνησα από την κόρη μου η οποία με αγκάλιαζε συνέχεια πριν φύγω για τη δουλειά και μια από μια μικρή γατούλα στην Ιουστινιανού ενώ πήγαινα με τα πόδια στη δουλειά. Ήταν τόσο χαδιάρα, αμέσως πήδηξε και σχεδόν σκαρφάλωσε στην γάμπα μου έχω δει κι άλλους περαστικούς να την χαϊδεύουν και ήταν τόση η αγάπη της και η αθωότητα της, αχ καημένη είπα θα την πατήσεις έτσι που εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, εμένα πάντως σήμερα όσο την χάιδευα αν και βιαζόμουν για να πάω στην δουλειά με μαλάκωσε, με πήγε δεκαοχτώ χρόνια πίσω σε εκείνο τον Νοέμβριο του 2005, έτσι όπως ήταν ο πραγματικός εικοσάχρονος εαυτός μου. Εύχομαι σε πιο συχνές επιθέσεις αγάπης, αν και από την κόρη και τον γιο δεν έχω παράπονο είναι σχεδόν καθημερινές!