Σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Έχει αυτό το κρύο που τρυπά όλο το κορμί, τα σκοτεινά πρωινά στο τέλος του Νοέμβρη που εξακολουθώ να πηγαίνω με τα πόδια στη δουλειά διασχίζοντας την Ιουστινιανού. Παρόλα τα σκουφιά, τις κόκκινες μύτες, τα γάντια, τις κουκούλες, τις αχνές ανάσες, οι φάτσες είναι ίδιες, γνώριμες, κάποιες από αυτές τις συναντώ και στον γυρισμό, την ίδια κάρτα θα χτυπάμε τόσους μήνες μα ούτε καν χαιρετιόμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σαν αυτούς τους φίλους στα social που αν σε δουν στο δρόμο ούτε καν σε χαιρετούν, και να πεις πως φταίνε τα φίλτρα; Ίδια μούρη αφιλτράριστη χειμώνα-καλοκαίρι μα δεν τους κατηγορώ, πρώτη διδάξασα στην αντικοινωνικότητα ξέρω καλά από αυτά. 

Μετά στη δουλειά, με κομμένο καλοριφέρ, αγκαλιάζω με τις παλάμες μου την καυτή κούπα με τον σκέτο μου καφέ μπας και ζεσταθώ, ο καφές αχνίζει ζεσταίνοντας κάπως την ατμόσφαιρα κι έτσι αρχίζει ένα ακόμα πρωινό και φτου και πάλι από την αρχή....

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
κι εγώ σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών