Βλέπω αχνές ανάσες...

Βλέπω αχνές ανάσες από την τριπλέτα των παππούδων που συναντιούνται για ομαδικό περπάτημα κάθε πρωί, εκείνον τον κύριο που τρακάρω όταν πηγαίνω και  όταν γυρίζω από τη δουλειά και στοιχηματίζω ότι είναι κάτι σε διευθυντής τράπεζας, τη μαμά που διασχίζει  δίπλα μας τον ποδηλατοδρόμο της Ιουστινιανού με τον μικρό της γιό στο πίσω κάθισμα του ποδηλάτου της κι έναν άλλο κύριο με γυαλιά μοναχικό συνταξιούχο περιπατητή. 

Βλέπω μια γιαγιά με την πανομοιότυπη εγγονή της που την πηγαίνει στο σχολείο το πρωί, βλέπω εκείνον τον μπαμπά με τον γιο στο πεζοδρόμιο που περιμένουν καρτερικά το σχολικό αλλά και λίγο πιο κάτω στο δρόμο κάποιο κακομαθημένο που δεν κατεβαίνει ποτέ στην ώρα του με το σχολικό να κορνάρει και να σχηματίζει πίσω του ουρά από καυσαέρια. 

Άνθρωποι της καθημερινότητας μου, των πρωινών μου κάποιοι ακόμα και των γυρισμών μου να εναλλάσσονται στην Ιουστινιανού με πράσινα φύλλα στα δέντρα, με κίτρινα φύλλα, με πεσμένα φύλλα, με γυμνά δέντρα, με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, με βρεγμένους δρόμους, όλα είναι δρόμος...