Από μέσα πεθαμένος

Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί

στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή

τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί

γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ

Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς

απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά

μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί

από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί

Αττίκ