Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Πέθανε σήμερα, Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2023, στις 16.30, στον τέταρτο όροφο του νοσοκομείου Μητέρα, μετά από νοσηλεία λίγων εβδομάδων, η κορυφαία εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια, η Μαρία Λαϊνά, γεννημένη στην Πάτρα το 1947. Η Μαρία είχε τιμηθεί λίγους μήνες πριν, το καλοκαίρι του 2023, με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων. Δ΄ ΘΡΙΑΜΒΙΚΟ   love is not love which alters when it alteration finds on bends with the remover  to remove Σαιξπηρ, Σονέτο 116 Αν κάποτε πεθάνω, μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»: εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο. Αν κάποτε πεθάνω, μη διαβάσεις ποτέ τ’ όνομά μου σε πέτρα: εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης και στην επιμονή του ήχου της βροχής. Αν κάποτε πεθάνω, μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε: σκέψου πως θα σε περιμένει σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου. Θα σε πάρω όταν νομίσεις πως κανείς δεν σε παραμονεύει πια εγώ με το πάθος της ασυμφιλίωτης αγάπης μου θα σε κυκλώσω ξαφνικά κ...

Πίναμε bermet στο Moskva όταν μου'πες "πέθανε ο Βασίλης Καρράς"ενώ δίπλα μας η πιανίστρια έπαιζε "let it be" κι έξω από τη τζαμαρία πετούσαν δακρυγόνα. Διαδήλωναν στο κέντρο του Βελιγραδίου κατά του Βούτσιτς και του αποτελέσματος των εκλογών της προηγούμενης Κυριακής το οποίο και θεωρούσαν νοθευμένο. Κάπως έτσι περάσαμε την παραμονή των Χριστουγέννων ανέμελοι τουρίστες κάπου που δεν ήταν Χριστούγεννα αφού εδώ παν με το παλιό, και ήταν τόσο σουρεαλιστικό το σκηνικό, όπως ακριβώς η ζωή μας τα τελευταία κάμποσα χρόνια που ενώ όλα τριγύρω καταρρέουν εμείς παλεύουμε να ζήσουμε! Μπορεί το τουρ στα Βαλκάνια να έλαβε τέλος γεμίζοντας μας με άπειρες στιγμές που θα μας μείνουν αξιομνημόνευτες αλλά ο σουρεαλισμός του κώλου συνεχίζεται ακάθεκτος στην καθημερινότητα μας!Κρατάτε γερά έρχεται το 2024 με καινούργια επεισόδια😄

Σάββατο βράδυ δίπλα στο τζάκι, χωρίς παιδιά με το γάτο να κάνει κοιλίτσες στο χαλί με σβησμένα φώτα και κεφάλι αλλού.  Είδες μωρό μου πόσο ωραίοι είμαστε, πόσο εμείς είμαστε, πόσο ωραία περνάμε. Αυτοί εκεί που βλέπεις κάθε μέρα είναι κάποιοι άλλοι κάποιοι που γέρνουν το κεφάλι από τις ευθύνες, είναι το προσωρινό μας προσωπείο, κοίτα, κοίτα στον καθρέφτη είμαστε εμείς ξανά πόσο γαμάτα περνάμε και περνάμε γαματα ξέρεις γιατί, γιατί αυτές τις στιγμές επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να είμαστε εμείς και πέφτει γέλιο μέχρι δακρύων,είμαστε πάλι εμείς,ουφ μια ανακούφιση πίσω από όλη αυτήν την καθημερινότητα αν την τραβήξεις στην άκρη κοίτα να δεις είμαστε ακόμα εμείς, οι πραγματικοί εαυτοί μας ....Ανακούφιση 

Από μέσα πεθαμένος Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί Αττίκ

Βλέπω αχνές ανάσες από την τριπλέτα των παππούδων που συναντιούνται για ομαδικό περπάτημα κάθε πρωί, εκείνον τον κύριο που τρακάρω όταν πηγαίνω και  όταν γυρίζω από τη δουλειά και στοιχηματίζω ότι είναι κάτι σε διευθυντής τράπεζας, τη μαμά που διασχίζει  δίπλα μας τον ποδηλατοδρόμο της Ιουστινιανού με τον μικρό της γιό στο πίσω κάθισμα του ποδηλάτου της κι έναν άλλο κύριο με γυαλιά μοναχικό συνταξιούχο περιπατητή.  Βλέπω μια γιαγιά με την πανομοιότυπη εγγονή της που την πηγαίνει στο σχολείο το πρωί, βλέπω εκείνον τον μπαμπά με τον γιο στο πεζοδρόμιο που περιμένουν καρτερικά το σχολικό αλλά και λίγο πιο κάτω στο δρόμο κάποιο κακομαθημένο που δεν κατεβαίνει ποτέ στην ώρα του με το σχολικό να κορνάρει και να σχηματίζει πίσω του ουρά από καυσαέρια.  Άνθρωποι της καθημερινότητας μου, των πρωινών μου κάποιοι ακόμα και των γυρισμών μου να εναλλάσσονται στην Ιουστινιανού με πράσινα φύλλα στα δέντρα, με κίτρινα φύλλα, με πεσμένα φύλλα, με γυμνά δέντρα, με λαμπάκια...

Έχει αυτό το κρύο που τρυπά όλο το κορμί, τα σκοτεινά πρωινά στο τέλος του Νοέμβρη που εξακολουθώ να πηγαίνω με τα πόδια στη δουλειά διασχίζοντας την Ιουστινιανού. Παρόλα τα σκουφιά, τις κόκκινες μύτες, τα γάντια, τις κουκούλες, τις αχνές ανάσες, οι φάτσες είναι ίδιες, γνώριμες, κάποιες από αυτές τις συναντώ και στον γυρισμό, την ίδια κάρτα θα χτυπάμε τόσους μήνες μα ούτε καν χαιρετιόμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σαν αυτούς τους φίλους στα social που αν σε δουν στο δρόμο ούτε καν σε χαιρετούν, και να πεις πως φταίνε τα φίλτρα; Ίδια μούρη αφιλτράριστη χειμώνα-καλοκαίρι μα δεν τους κατηγορώ, πρώτη διδάξασα στην αντικοινωνικότητα ξέρω καλά από αυτά.  Μετά στη δουλειά, με κομμένο καλοριφέρ, αγκαλιάζω με τις παλάμες μου την καυτή κούπα με τον σκέτο μου καφέ μπας και ζεσταθώ, ο καφές αχνίζει ζεσταίνοντας κάπως την ατμόσφαιρα κι έτσι αρχίζει ένα ακόμα πρωινό και φτου και πάλι από την αρχή.... Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρ...