Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ο φόρης μου ζήτησε σήμερα το πρωί να γράψω για το κλείσιμο της "Τετάρτης"  Οι αναμνήσεις μας είναι τα μέρη που πρωτοσυναντηθήκαμε, είναι εκεί που γελάσαμε  πολύ, που χορέψαμε πολύ, που ήπιαμε, που τραγουδήσαμε παρέα. Είναι τα μέρη που πλαισίωσαν την ξεγνοιασιά μας, που έγιναν το σκηνικό για το μεθύσι μας, τον έρωτα μας, είναι εκεί που ακούγαμε Θανάση, που μαθαίναμε μουσικές, που συζητούσαμε για ώρες με κρασί με τσίπουρο και με λακέρδα, που διαφωνούσαμε και που στην τελική τα ξαναβρίσκαμε και ξανά μανά πάλι από την αρχή. Όσοι ζούμε σε αυτή την πόλη είναι δύσκολο να μην έχουμε τέτοιες αναμνήσεις από την «Τετάρτη» και τους ανθρώπους της που λειτουργεί αδιάκοπα στο λόφο του φρουρίου εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, από τον Λευτέρη, τον Χριστόφορο και από όλους όσους δούλεψαν για την Τετάρτη από οποιοδήποτε πόστο όλα αυτά τα χρόνια.  Να όμως που όλα έχουν ένα τέλος, καθώς την επερχόμενη τετάρτη κλείνει η Τετάρτη στις τέσσερις Ιανουαρίου του είκοσι τρία,  βάζοντας τ...

Ανήμερα Χριστουγέννων άρρωστη με πυρετό. Πρώτη απόπειρα να παίξω το τυχερό αστέρι!  

Κάπου έπεσε στην αντίληψη μου μια παλιά  απορία, απαντημένη για εμένα βέβαια χρόνια πριν για το πότε μπορεί κάποιος να αποκαλείται συγγραφέας ή ποιητής αφού δεν το έχει σπουδάσει! Εγώ ίσα ίσα παιδιά από τότε που το έχω σπουδάσει είναι που δεν αυτοπροσδιορίζομαι με καμία από τις παραπάνω ιδιότητες όχι πως το έκανα πριν αλλά να' χαμε να λέγαμε!  Ο καθένας ότι θέλει μπορεί να είναι, να κάνει και να δηλώνει, το τι είσαι τελικά ο μόνος που θα το κρίνει είναι ο χρόνος, το ίδιο και το έργο σου. Μην ξεχνάτε ποτέ εξάλλου και την ιστορία του Κάφκα, στην τελική σημασία έχει να γράφεις, όλα τα αλλά είναι ματαιοδοξίες, μακάρι να εκδιδόταν και όλα τα έργα μετά το θάνατο του συγγραφέα τους, πόσο πιο γνήσια και απελευθερωμένα θα ήταν; Τώρα για όσους ειρωνεύονται ακόμα τις σπουδές στη δημιουργική γραφή, γιατί συγγραφέα δεν σε κάνει βεβαίως κανένα πτυχίο, έχω να πω πως η γνώση δεν έβλαψε κανέναν παιδιά, σε οποιονδήποτε τομέα. Πλέον μου είναι παντελώς ξεκάθαρο πως η γνώση είναι το μεγαλύτερο κλε...

  07/0 5/2022- Χολέβα Σοφία  ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο Χάρτης του ΟΗΕ απαγορεύει τη «χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους» [1] . Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, το απαράβατο των συνόρων και η αποχή από τη χρήση βίας ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία θέλησε να στηριχτεί η μεταπολεμική πραγματικότητα .   Εξάλλου, με την απόφαση 2625/1970 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ «Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει άμεσα ή έμμεσα για οποιοδήποτε λόγο στις εσωτερικές ή εξωτερικές υποθέσεις οποιουδήποτε άλλου κράτους» . Συνεπώς, η ένοπλη επέμβαση κατά της προσωπικότητας ενός κράτους παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. [2] Μολαταύτα, την ώρα που γράφεται η παρούσα εργασία, βρισκόμαστε στην 72 η ημέρα εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ειδική στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Ουκρανίας. Πριν από την εισβολή είχε προηγηθεί η κρίση στην Κριμαία το 2014 που μεταξ...

Αν μου το έλεγε κάποιος πριν κάποια χρόνια θα νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα! Τώρα χωρίς υπερβολή τα οικονομικά μου φαίνονται απλά παιχνιδάκι! 

Είμαι άνθρωπος των λέξεων. Όμως τα τελευταία χρόνια και γενικά μεγαλώνοντας είναι πολλές οι "αγκυλώσεις" , πολλά τα "πρέπει" δεν λέμε τα πράγματα με το όνομα τους για να μην πληγώσουμε ίσως για να μην πληγωθούμε και ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, δεν χρειάζονται στην τελική όλα να ειπωθούν.  Κάποια πράγματα τα νιώθεις, είναι ενέργεια, το πως σε αγκαλιάζει κάποιος,πόσο ζεστά, πόσο σφιχτά, πόσο μπορείς να χαθείς μέσα της, μέσα του, πόσο τρυφερά σε κοιτάει, σε χαϊδεύει, πως σε αποχωρίζεται κι αυτό είναι τόσο σπάνιο τόσο υπέροχο... Έτσι κι αλλιώς το λέει και το τραγούδι, να'χα χίλιες σιωπες να ακούς... 

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ   Η Μαργαρίτα Καραπάνου σ' ένα μανιακό επεισόδιο που έπαθε μόλις 20 ετών, οδήγησε τον εαυτό της σ' ένα μπαλκόνι με σκοπό να πέσει. Φρόντισε να κλειδώσει το σπίτι για να μην μπορεί να μπει κανείς κι αποφάσισε να πηδήξει μπροστά στη μητέρα της,  η οποία φώναζε κάτω απ' το σπίτι, μ ένα νεαρό ταξιτζή που τις περίμενε για να τις πάει κάπου. Ο Μπάμπης που οδηγούσε ταξί, κάπνιζε Καρέλια Αγρινίου και σύχναζε στις ταβέρνες του Πειραιά, σκαρφάλωσε 3 ορόφους μέχρι το μπαλκόνι και με κάποιο τρόπο έσωσε την Καραπάνου. Χωρίς να μπορεί να πολυκαταλάβει τι σημαίνει μανιοκατάθλιψη κι αφελώς θεωρώντας όλ' αυτά είναι τρέλες της ηλικίας της είπε:"Θα σε πάω εγώ σε μία ταβερνούλα και θα σου περάσουν όλα". Η Καραπάνου περιγράφει πώς μια από τις πιο συγκινητικές φράσεις της ζωής της, βγήκε από εκείνο το στόμα του Μπάμπη του ταξιτζή. Στην ταβέρνα στον Πειραιά που πήγε να την ταΐσει μπαρμπουνάκι και ζεστό ψωμί βλέποντας την ανορεξία της ρώτησε:"γιατί δε μου τρ...

Τις προάλλες πήρα τηλέφωνο μια ξαδέρφη μου για να της ευχηθώ για την ονομαστική της εορτή! Στη συζήτηση μέσα σε άλλα με ρώτησε εντελώς στο άκυρο αν πήρα προαγωγή στη δουλειά!Της απάντησα καταφατικά, αν και διευκρίνισα ότι η προαγωγή στο δημόσιο τουλάχιστον στις μέρες μας δεν συνοδεύεται και με αντίστοιχη μισθολογική αύξηση! Αχ κι εσύ καημένη μου είπε ξεσκίζεσαι στο διάβασμα μπας και πάρεις κανένα ψίχουλο παραπάνω! Δεν απάντησα, τι να πω εξάλλου δεν είναι και η πρώτη φορά, κάθε φορά που βρισκόμαστε τονίζει ότι εκείνη φτιάχνει περιουσία για το παιδί της, ενώ εγώ ως μισθωτή φυσικά και δεν έχω στον ήλιο μοίρα! Λοιπόν, συμφωνώ ως προς το ότι έχω ξεσκιστεί στο διάβασμα, δεν το έκανα για την μισθολογική διαφορά, έχω ήδη πτυχίο, με το δεύτερο η διαφορά θα είναι σχεδόν απειροελάχιστη κι αν σκεφτείς, τον κόπο, τον χρόνο και τα χρήματα δεν πήρα και σε όλα τα εξάμηνα υποτροφία(θέλει μέσο όρο σε όλα τα μαθήματα του εξαμήνου 9,3 για να πάρεις!)  και στο ΕΑΠ πληρώνεις δεν είναι τζάμπα, αν τα...

Τις προάλλες συνάντησα τον φίλο μου τον Δημήτρη, τυχαία σε μια βραδινή μου έξοδο. Ξέρω το περίεργο είναι ότι ήμουν αργά το βράδυ έξω αλλά να που συμβαίνουνε και θαύματα! Είχα δει από τα social ότι προσφάτως όχι απλά είχε πάρει το δεύτερο πτυχίο του αλλά ότι είχε εκφωνήσει και τον όρκο και καθώς είχα συγκινηθεί για εκείνον τον πλησίασα για να του δώσω τα συγχαρητήρια μου και εκ του σύνεγγυς!  Χαριτολογώντας και ίσως και από αμηχανία αφού είχα πιει και τα κρασάκια μου και είχα ευθυμήσει του ευχήθηκα και στο επόμενο και τότε είναι σαν να του κούνησα κόκκινο πανί! Μου απάντησε, σχεδόν μπουχτισμένος ότι θα κάνει το επόμενο όταν εγώ κάνω το τρίτο μου παιδί! Φάνηκε κατευθείαν ότι αντιλήφθηκε εκείνη την ώρα ότι είχε πετάξει τεραστίων διαστάσεων μαλακία πράγμα που δεν φάνηκε μόνο από τον τρόπο που προσπάθησε να το μπαλώσει εκείνη τη στιγμή αλλά και με το μήνυμα που έλαβα το επόμενο βράδυ στο messenger. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να μου στείλει εκείνο το απολογητικό μήνυμα δεν είχα κάτσει να ...

Όλα έχουν ειπωθεί, μα αφού κάνεις δεν ακούει,  πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Andre Gide

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες! 

Έξω απ'το αυγό, όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε...

Από τα 20 στα 37 και συνεχίζουμε... 

Είναι σαν να σε βλέπω γυναίκα, γέρνεις σαν παπαρούνα που την λύγισε ο αέρας, φορτωμένη με τις χοντρές στάλες μιας μεγαλοβδομαδιάτικης βροχής... 

Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, σε βλέπω σε εκείνο το τραπεζάκι του παιδότοπου ίσα που στέκεσαι, πονάς , υποφέρεις, είσαι αναμαλλιασμένη με μαύρους κύκλους,  είσαι σαν καθρέφτης μου. Δεν είναι για όλους η γονεικότητα τόσο δύσκολη αλλά για εσένα είναι είτε επειδή δεν έχεις βοήθεια, είτε επειδή έχεις τρία και  τέσσερα παιδιά είτε επειδή το έκανες απλά επειδή στο είπε η κοινωνία, είτε επειδή δεν την ήθελες είτε γιατί τα μεγαλώνεις μόνη σου είτε γιατί ακόμα χειρότερα μαζί με τα παιδιά σου μεγαλώνεις και το παιδί της πεθεράς σου, είτε επειδή δουλεύεις σαν το σκυλί στο σπίτι και στην δουλειά είτε επειδή χιλιάδες επειδή είναι ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ. Θέλω να σηκωθώ, να σε πάρω μια αγκαλιά, να βάλουμε τα κλάματα παρέα, μόνο που βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση με εσένα, μπορεί και λίγο χειρότερη γιατί δεν έχω καν το κουράγιο να το κάνω να έρθω να σε αγκαλιάσω οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα φταίει το πεσμένο ηθικό, ο πεσμένος αιματοκρίτης , η ακατάσχετη αιμορραγία αυτής της περιόδου , η αϋπνία, η ατ...

Σαν χάδι, σαν παρηγοριά, σαν κουβερτούλα στο κρύο. Σαν νοιάξιμο, σαν λυγμός, σαν πολύβουος δρόμος.  Μια ζωή, κάποιες λέξεις, όλα όσα ένιωσα για Ε Σ Ε Ν Α γιατί μόνο για εσένα ένιωσα όλα τα άλλα ιστοριούλες για να περνάει η ώρα. Δεκαεφτά χρόνια σε τούτη τη διαδικτυακή γωνία που διαβάζουμε εγώ κι εσύ(;) πια. Σαν οργασμός, σαν γέννα, σαν νερό που κυλά δεκαεφτά χρόνια. 13/11/2005

Γράφει ο διαδικτυακός μου φίλος και όχι μόνο Alexandros Salames (έχουμε συνυπάρξει και σε σπάνιες στιγμές και στην πραγματική μας ζωή) στο λογαριασμό του στο facebook:  " Πέφτουμε από τα σύννεφα για τις μαζικές απολύσεις στο Twitter, στην Ελλάδα, που την τετραετία 2009 - 2013 οι δημοσιογράφοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της χώρας, απολυόμασταν κατά εκατοντάδες σχεδόν σε μηνιαία βάση. Ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στην ενημέρωση χρόνια τώρα. Απλά εδώ άγγιξε πλέον και τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Ας ελπίσουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί και να ανοίξει κανένα ρουθούνι αυτή τη φορά." και αμέσως μου θύμισε την εποχή που γνωριστήκαμε από κοντά (προ αμνημονεύτων χρόνων) τότε που είχαμε και οι δυο την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έντυπα μέσα (γνωριζόμασταν βέβαια και χρόνια πριν μέσω των blog μας). Είναι δύσκολο εξάλλου να ξεχάσω την πρώτη μας συνάντηση καταχείμωνο, σε έναν γωνιακό καναπέ κατάμεστου μπαρ κάπου στη Θεσσαλονίκη, όπου  σηκώθηκ...