Το πουλάκι πέταξε...

Γράφει ο διαδικτυακός μου φίλος και όχι μόνο Alexandros Salames (έχουμε συνυπάρξει και σε σπάνιες στιγμές και στην πραγματική μας ζωή) στο λογαριασμό του στο facebook: "Πέφτουμε από τα σύννεφα για τις μαζικές απολύσεις στο Twitter, στην Ελλάδα, που την τετραετία 2009 - 2013 οι δημοσιογράφοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της χώρας, απολυόμασταν κατά εκατοντάδες σχεδόν σε μηνιαία βάση. Ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στην ενημέρωση χρόνια τώρα. Απλά εδώ άγγιξε πλέον και τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Ας ελπίσουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί και να ανοίξει κανένα ρουθούνι αυτή τη φορά." και αμέσως μου θύμισε την εποχή που γνωριστήκαμε από κοντά (προ αμνημονεύτων χρόνων) τότε που είχαμε και οι δυο την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έντυπα μέσα (γνωριζόμασταν βέβαια και χρόνια πριν μέσω των blog μας).

Είναι δύσκολο εξάλλου να ξεχάσω την πρώτη μας συνάντηση καταχείμωνο, σε έναν γωνιακό καναπέ κατάμεστου μπαρ κάπου στη Θεσσαλονίκη, όπου σηκώθηκε και έβγαλε τη μπλούζα του μένοντας γυμνός από την μέση και πάνω αρκετή ώρα επιδεικνύοντας μου το  tatto του με τον Bob Marley αλλά νομίζω ότι όλοι οι θαμώνες εκεί μέσα ήμασταν ακριβώς στην ίδια εύθυμη κατάσταση που δεν έδωσε και κανείς μας μεγάλη σημασία! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήμασταν δυο άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι κι αυτό δε ξεχνιέται,  κρατάω λοιπόν τον παιδικό ενθουσιασμό που είχε τότε στα μάτια του κι ας ήταν ήδη τριάντα χρονών σαν το πιο ανεκτίμητο δώρο που πήρα από αυτή την ανθρώπινη συνύπαρξη . Πήρα κι άλλα αλλά δεν είναι της παρούσης. 

Ξέρω καλά γιατί μιλάει ο Αλέξανδρος γιατί έζησα εκείνη την περίοδο σε όλο της το μεγαλείο(όχι και μεγαλείο!), το 2008 τελείωσα τη σχολή και το 2008 έπιασα αμέσως δουλειά σε εφημερίδα, ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος αλλά δεν κράτησε και πολύ αφού η πρώτη συνέντευξη που πήρα  αφορούσε την κατάρρευση της lehman brothers, τα ψωμιά μου θα ήταν λίγα στην εφημερίδα κι ας ήμουν σχεδόν η τελευταία που απολύθηκε πριν καλά, καλά ξεκινήσει.

Στην αρχή είχαν αρχίσει να πέφτουν τα μεγάλα κεφάλια και στο τέλος έπεσα κι εγώ η τελευταία τρύπα της φλογέρας, θα μπορούσα να είχα παραμείνει απλήρωτη αλλά ήταν κάτι που η αξιοπρέπεια μου δεν επέτρεπε και ας είχα τότε τη δυνατότητα να ζω με τα λεφτά του μπαμπά, ήμουν από τότε πολύ ανεξάρτητη και ξεροκέφαλη για να επιτρέπω στον εαυτό μου να ζει από τα λεφτά του οποιουδήποτε. Να αυτά πληρώνω τώρα που όχι απλά δεν ζω από τα λεφτά αλλωνών αλλά ίσα ίσα θρέφω κοπάδια  αλλά αλλού παππά Ευαγγέλιο αυτό. 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, αν δεν έπεφτε πάνω μας αυτή η κρίση ακριβώς στην ηλικία που βγαίναμε στην αγορά εργασίας, σίγουρα οι επόμενοι από εμάς και περισσότερο οι προγενέστεροι έζησαν καλύτερες εποχές αν και δεν μου αρέσει να τα παίρνω τα πράγματα μοιρολατρικά , κάποιοι ξαναβρήκαν το δρόμο τους έστω και με καθυστέρηση άλλοι έπαιξαν μπαλίτσα εναλλακτικά, οι περισσότεροι ασχολήθηκαν επαγγελματικά με άλλα πράγματα ο καθένας μας τέλος πάντων έκανε ότι μπορούσε για να επιβιώσει και τελικά ρε φίλε είναι μεγάλη μαλακία να σου γκρεμίζουν το όνειρο, θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή που θα ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που θα μας πονούσαν τα ζυγωματικά από τα χαμόγελα , να όπως εκείνο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη... 

And who by fire, who by water

Who in the sunshine, who in the night time

Who by high ordeal, who by common trial

Who in your merry merry month of may

Who by very slow decay

And who shall I say is calling?

And who in her lonely slip, who by barbiturate

Who in these realms of love, who by something blunt

Who by avalanche, who by powder

Who for his greed, who for his hunger

And who shall I say is calling?

And who by brave assent, who by accident

Who in solitude, who in this mirror

Who by his lady's command, who by his own hand

Who in mortal chains, who in power

And who shall I say is calling?

Τάχα ζω ακόμα ενώ έχω πάει ήδη σχεδόν από όλα...