Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Έχουν περάσει τρία χρόνια,από τότε που ο Γείτονας με αποχαιρετούσε από το σταθμό των τρένων της Θεσσαλονίκης και για το δρόμο μου έδωσε να διαβάσω το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Γελοίοι Έρωτες» ,το ταξίδι βέβαια εκείνο ήταν τόσο σύντομο,που μου είχε τσακίσει μόνο τη σελίδα 95 και μου είχε ζητήσει να την διαβάσω όσο θα ταξίδευα. Ακόμα θυμάμαι τόσο έντονα το συνάχι που είχαμε και οι δυο,ήταν Νοέμβρης του 2006 ή Δεκέμβρης δεν θυμάμαι καλά,θυμάμαι πως έπινα βιάστηκα στο σταθμό έναν μέτριο ness που μου έκαιγε τη γλώσσα,και εκείνος καθότανε απέναντι, με αυτό το χαρακτηριστικό σοφιστικέ του ύφος,ενώ εγώ έριχνα κλεφτές ματιές, πάνω αριστερά από το κεφάλι του, στο ρολόι που υπήρχε στο βάθος. Το βιβλίο δεν μου το χάρισε ποτέ,μου το έδωσε απλά να το διαβάσω,μετά έγιναν πολλά, χαθήκαμε,τον ξαναείδα φέτος το Μάρτιο στα βιαστικά το πολύ να περάσαμε μαζί μια ώρα, σε εκείνη την καφετερία-εστιατόριο-βιβλιοπωλείο 3 σε 1,δεν θυμάμαι πως λεγότανε,σε ένα στενάκι στη Ναυαρίνου. Να’ μαι τώρα,πάνω από την βαλί...

Το 90% των ανδρών που διεκδίκησαν μια θέση στη ζωή μου,είτε μπήκαν είτε έμειναν στο χαλάκι της εξώπορτας μου,έψαχναν όλοι τους για ένα κυματοθραύστη.Όσους άφησα και μπήκαν,τους άφησα γιατί τους ερωτεύτηκα και γιατί είχα πλήρη άγνοια κινδύνου,με την έννοια ότι είχαν κρύψει για τα καλά τα κρυφά τους ζόρια,με τον καιρό όμως είτε ήμασταν μαζί,είτε χωρίζαμε και κρατούσαμε επαφές,σχεδόν όλοι τους,μου αποκάλυπταν ότι θα είναι πάντα ευγνώμονες απέναντι μου,γιατί ήμουν πλάι τους,και τους βοήθησα να πάνε μπροστά σε μια δύσκολη φάση της ζωής τους και θα με θυμούνται για πάντα, χαχαχα! Σ τις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ή φρεσκοχωρισμένοι ή θέλανε να ξεπεράσουν μια άλλη ή είχαν βγει μόλις από την κατάθλιψη ή είχε πεθάνει κάποιος δικός τους ή μόλις είχανε κόψει τα ναρκωτικά ή ήθελαν να χωρίσουν κάποια και ψάχνανε για άλλοθι,από όλα είχε ο μπαξές.Βέβαια σας είπα όσοι κάνανε το λάθος να μου το πούνε από την αρχή και στα ίσα,ότι με θέλανε για δεκανίκι,μείναμε στα προκαταρτικά,είναι μεγάλη ξενέρα όπως...

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα,με μια προκαταβολή σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ετοιμαστείτε,σε λίγο καιρό,τέσσερεις θα με κουβαλάνε!Ζω την πιο αβέβαιη φάση της ζωής μου,ελπίζω σε πολλά και δεν περιμένω τίποτα,γνωρίζω αρκετό κόσμο και δεν θυμάμαι κανέναν.Η καρέκλα του γραφείου μου έχει γεμίσει καρφίτσες,δεν μπορώ να στρώσω τον κώλο μου κάτω,από παλιά το είχα αυτό,δεν το έπαθα τώρα, θέλω πάλι να οργώσω την Ελλάδα. Μην νομίζετε ότι μ’ αρέσει να ζω έτσι,με μια βαλίτσα στο χέρι και να τριγυρνάω, αλλά μια ζωή μένω ανικανοποίητη,έχω τόσες πολλές τάσεις φυγής γιατί ποτέ και πουθενά δεν βρήκα κάτι τόσο δυνατό,για να με ολοκληρώσει και να με κάνει να μείνω «εδώ». Μέχρι να βρω το δικό μου «εδώ»,μέχρι να σταθεροποιήσω την γαμημένη ζωή μου, απλά διέρχομαι από έδω κι από εκεί,απ’τις ζωές σας,απλά περνάω, σπαταλάμε λίγο χρόνο και αφήνω σε όλους και από μια ανάμνηση,να με έχετε να με θυμάστε. Όμως εγώ δεν θέλω να ζω με αναμνήσεις, θέλω να ζω πάντα σε παρόντα χρόνο, γι αυτό συνέχεια με θυμάμαι με μια β...

"Stand by me" performed by musicians around the world Το ανακάλυψα σήμερα καθώς ήμουνα στο profile του φίλου μου Ferdinando, στο fb… Δεν έχω λόγια… Playing for change is a multimedia movement created to inspire, connect, and bring peace to the hole world through music The Playing For Change Community is a group of artists and inspired people who have come together to connect the world through music. The members of this community will have the opportunity to collaborate with people in their neighborhoods and across the globe who share this passion Playing for change Playing for change blog , Στις 16 Απριλίου έγραψα ένα post “Και εκ δεξιών του πατρός” τότε έλεγα : «Τον μεγαλύτερο θόρυβο τον κάνουν οι άδειοι τενεκέδες και γέμισα ένα σωρό τριγύρω μου,μια ζωή γεμάτη από άδειους τενεκέδες.Το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών μου χρόνων ήταν το Stand by me,μέχρι και σήμερα δεν το έχω τραγουδήσει σε κανέναν.Που να βρεθεί χώρος με τόσους τενεκέδες; Πολλές φορές το τραγουδάω στον εαυτ...

Άστα ράστα,καταλαβαίνω πως μεγαλώνω από τις άσπρες τρίχες των παλιών συμμαθητών μου, και από ένα τετράδιο που βρήκα χθες καταχωνιασμένο σε ένα συρτάρι.Ξέρεις ένα τετράδιο από αυτά,με τα μαγικά στιχάκια,τις ζωγραφιές,ναι το χέρι μου δεν έπιανε ποτέ, αλλά τότε το πάλευα,όταν είδα τις ημερομηνίες ένα μαχαίρι καρφώθηκε στην καρδιά, πέρασε μια δεκαετία,μεγαλώνω και εξακολουθώ να είμαι το ίδιο μαλακισμένο με τότε! Ακούω Ride The white Horse και χτυπιέμαι,φοβερά διδάγματα αυτό το song, αφιερωμένο στον ξάδερφο Χρυσόστομο If you wanna ride Don´t ride the white horse If you wanna ride Don´t ride the white horse White horse Don´t ride the white horse White horse Don´t ride the white horse. If you wanna be rich You got to be a bitch You got to be a bitch I said rich, rich you bitch If you wanna ride Ride the white pony Ride, ride the white pony White pony, white pony Έχασα το μέτρημα με τις μέρες γιατί τελικά θα έρθουν κάτι φίλοι μου από Θεσσαλονίκη και θα κατέβουμε με τουτού Αθήνα,πάλι γλύτωσα τ...

Οκτώ και σήμερα,πριν τη φυγή από τα πάτρια εδάφη.Ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα.Ήγγικεν η ώρα,ανοιχτές από τώρα, δυο βαλίτσες να με περιμένουν, μια για Amsterdam και μια για την Αθήνα. Ο φίλος μου ο Μάνος μου έλεγε,ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσω από τη Λάρισα γιατί υπάρχει μια αόρατη δύναμη,που με κρατάει εδώ και δεν με αφήνει να φύγω.Έχει δίκαιο, αλλά πάντα τις γαμούσα αυτές τις δυνάμεις και έκανα το δικό μου,ακόμα κι αν έσπαζα τα μούτρα μου.Η ξαδέρφη μου η Ελίνα,μου είπε να πάω πάσο,αφού βλέπω ότι όλα μου πάνε στραβά και δεν με θέλει,βαρέθηκα να πάω πάσο, θα γίνει το δικό μου. Που να χωρέσει όλη η προίκα μου;Πετσέτες,σεντόνια,να πάνε να γαμηθούν όλα, α πάρω από εκεί δεν κουβαλάω τίποτα. Θέλετε να σας πω αν χαίρομαι; Όχι δεν χαίρομαι. Εντάξει είμαι ξετρελαμένη με το ταξίδι στο Amsterdam και επειδή βρήκα τελικά παρέα και ίσως την καλύτερη που θα μπορούσα να βρω για εκεί, αλλού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι αυτά τα λόγια του Ελύτη: Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρ...

Ξυπνούσαν την ίδια ώρα,πίνανε τον ίδιο καφέ,ακούγανε την ίδια μουσική,βούρτσιζαν τα δόντια τους με τις ίδιες κινήσεις,διασκέδαζαν με τον ίδιο τρόπο,πληκτρολογούσαν με τον ίδιο χαρακτηριστικό ήχο,περπατούσουν σε διαφορετικούς δρόμους,εκείνος στην μια άκρη του πλανήτη και εκείνη μίλια μακριά και όμως κάνανε την ίδια διαδρομή... Κάνανε την ίδια δουλειά,σπαζόντουσαν με τον ίδιο τρόπο,γελούσαν με τα ίδια πράγματα, ερωτευόντουσαν τους ίδιους ανθρώπους,κάνανε τις ίδιες σκέψεις και οι δυο είχαν ένα μυστικό που τους πλήγωνε βαθιά και δεν το συζητούσανε ποτέ με κανέναν. Βράδυ ανοιξιάτικο,ο Αντώνης της χαμογέλασε και της είπε πως είναι η θηλυκή εκδοχή του φίλου του,του Παύλου,εκείνη από την κούραση κατάφερε να μειδιάσει και να του πει ότι της το έχουν ξαναπεί και για άλλους. - Αντώνη μου,βίοι παράλληλοι σε έναν επίπεδο κόσμο είναι καταδικασμένοι να μην συναντηθούν ποτέ. -Δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει το μέλλον Άρτεμις,μπορεί στην επόμενη γωνία να τον συναντήσεις στη ζωή σου. Μα σου λέω είστ...

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί,η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής,ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι παύσονται. Είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπ...

Καθότανε πάντα στην αριστερή μεριά του καναπέ,τοποθετούσε το σώμα του,με τρόπο αέρινο, αθόρυβο, ούτε που καταλάβαινες,έτσι σε πλησίαζε κιόλας, ανυποψίαστα.Όλα έχουν τον τρόπο τους να κάθονται,οι καταστάσεις,οι άνθρωποι,τα πράγματα.Με το πλήρωμα του χρόνου, όλα βρίσκουν τον χώρο τους,όσα θέλουν να τον βρουν. Και εκ δεξιών του πατρός εγώ και όλοι οι άλλοι,πάντα καθότανε στα αριστερά και δέσποζε σαν λιοντάρι. Ναι, εγώ αράδιαζα το σώμα μου σαν τσουβάλι,μα δεν έκανα θόρυβο, απλά πάντα ακολουθούσε το χαρακτηριστικό, πουφ. . Τον μεγαλύτερο θόρυβο τον κάνουν οι άδειοι τενεκέδες και γέμισα ένα σωρό τριγύρω μου, μια ζωή γεμάτη από άδειους τενεκέδες.Το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών μου χρόνων ήταν το Stand by me ,μέχρι και σήμερα δεν το έχω τραγουδήσει σε κανέναν. Που να βρεθεί χώρος με τόσους τενεκέδες;Πολλές φορές το τραγουδάω στον εαυτό μου, γιατί έρχονται ώρες που με αφήνει κι εκείνος. Οι τενεκέδες γέμιζαν το κενό μου και μιας και αποφάσισα να το ρίξω στην ανακύκλωση, άδειασε ο χώρος, τέ...

Ooh, yeah! All right! We're jammin': I wanna jam it wid you. We're jammin', jammin', And I hope you like jammin', too. Ain't no rules, ain't no vow, we can do it anyhow: I'n'I will see you through, 'Cos everyday we pay the price with a little sacrifice, Jammin' till the jam is through. We're jammin' - To think that jammin' was a thing of the past; We're jammin', And I hope this jam is gonna last. No bullet can stop us now, we neither beg nor we won't bow; Neither can be bought nor sold. We all defend the right; Jah - Jah children must unite: Your life is worth much more than gold. We're jammin' (jammin', jammin', jammin') And we're jammin' in the name of the Lord; We're jammin' (jammin', jammin', jammin'), We're jammin' right straight from Yah. Yeh! Holy Mount Zion; Holy Mount Zion: Jah sitteth in Mount Zion And rules all creation. Yeah, we're - we're ...

Εχθροί και συνένοχοι καλημέρα σας, εδώ η sophie_jamaica εκπέμπει δυνατά και σας παρουσιάζει την καινούργια,καπότα βίντεο που έφτιαξε «Μαθήματα Γεωγραφίας», η χαρακτηριστική κίνηση του αδερφού μου, με το χέρι,όταν το είδε,τα λέει όλα. Τώρα αξιώθηκα να κάνω και το βιντεάκι από το βράδυ του Σαββάτου αλλά μου βγήκε μια παπαριά, θα κάνω άλλο! Τα νέα μου τα ίδια, περιμένω το απόγευμα τον τρελό Θεσσαλονικιό-Σκουλήκι , τον φίλο μου τον Λεωνίδα να τα σπάσουμε, χθες κατάφερα για πολλοστή φορά στη ζωή μου να γίνω ρόμπα και όπως λέει και ο κολλητός μου «Ρε Σοφία, ρε Σοφία, με όποιον πηδιέσαι, δεν είσαι αναγκασμένη να τον ερωτεύεσαι κιόλας, ξεκόλλα!!!» Αυτή τη στιγμή ρουφάω μια μεγάλη τζούρα φραπέ όμορφου και χαμογελάω δυνατά, χρέος μου είναι να παραμείνω για πάντα “soldato positivo” , για πάντα, γιατί δεν μου επιτρέπεται να κλαίω, παρά μονάχα με γέλια…

Σάββατο βράδυ στη «Λάμπουσα» ,οι άντρες μου κι εγώ! Ψέματα,στην παρέα μας δυο αιθέριες υπάρξεις η Τζένη και η Βίκυ έκαναν τη βραδιά μοναδική. Λάμπουσα= Ψησταριά - Κυπριακή Κουζίνα (Το χωριό του πατέρα του Βαλεντίνου στα κατεχόμενα της Κύπρου) Αφεντικό= Βαλεντίνος= συμμαθητής του αδερφού μου στο δημοτικό Λιάρδα… Ο Αχιλλέας κι εγώ το κανονίσαμε,κάτι σε πασχαλιάτικο,σε αποχαιρετιστήριο για το κάψιμο στην Ολλανδία, κάτι σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών,όλα μέσα.Ο Γιώργος δεν έπινε και δεν έτρωγε γιατί την Δευτέρα βγάζει τη χολή του και μετά πάμε Άμστερνταμ, και είχε σκάσει. Ήπιαμε γύρω στις 15 κανάτες κόκκινο βιολογικό κρασί και μετά συνεχίσαμε στο “Reina”, με το Σταύρο να μας κερνάει απίστευτα σφηνάκια, να βαράει άσχημα κι εγώ να χτυπιέμαι,είχα γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα και να παίζουμε με τις ρόγες του Αχιλλέα,εγώ,ο Γιάννης και ο Νίκος,χα-χα,τελειωμένοι Υ.Σ Το φαγητό ήταν υπέροχο,όποιος δεν έχει φάει στη «Λάμπουσα» ,δεν ξέρει τι θα πει καταστηματική ηδονή.O Βαλεντίνος έχει κι αυτός μ...

Όταν βγήκε το firestarter πήγαινα δημοτικό και δεν θα ξεχάσω την συμμαθήτρια μου την Ελένη τη Σπανού,που μου έδωσε στα μουλωχτά κάτω από το θρανίο την κασέτα που έγραφε πάνω,Τhe prodigy –Firestarter..Ήταν άλλες εποχές τότε,της κασέτας,εκείνες τις θρυλικές κασέτες τις κρατάω ακόμα,αλλά πια δεν έχουν τίποτα να μου δώσουν πέρα,από αναμνήσεις! Τους prodigy τους θυμήθηκα για δυο λόγους ο ένας είναι γιατί χθες τα σπάγαμε με Prodigy με το Θωμά και ο άλλος η έκφραση του πρώτου ξαδέρφου Χρυσόστομου, «Το μουνί και το πριόνι,όποιος δεν το ξέρει ιδρώνει!»

Ο τύπος είναι θεός, θέλω να έρθει να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας… Το τραγούδι με εκφράζει απόλυτα α α α !

Σήμερα έχει πάλι μια ηλιόλουστη μέρα,που όμως δεν θα χαρώ,κλεισμένη σε τέσσερεις τοίχους,κυκλοθυμική όπως πάντα,είμαι και πάλι στις μαύρες μου,ε κι όλο up-up δεν λέει,τουλάχιστον είναι ακόμα δημιουργικά.Μου αφιερώνω την τραγουδάρα του Πασχαλίδη, Πεθαμένες καλησπέρες Με τραγούδια λυπημένα ανταμώναμε τα βράδια και με χάδια κουρασμένα απ' της μέρας τα σημάδια Τα τσιγάρα μοιρασμένα η κιθάρα δανεική όνειρα μπογιατισμένα σε μι' ασπρόμαυρη ζωή Τώρα πάψαν τα τραγούδια ξέβαψαν τα χρώματα δρόμοι και παλιές πλατείες άλλαξαν ονόματα Κι άμα δω κανένα φίλο τρέμω μη με θυμηθεί πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν, τρομαγμένα και βουβά κι ό,τι πιότερο αγαπάμε μας πληγώνει πιο βαθιά Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν φτάνει μόνο μια αφορμή μα τα δυό σου μάτια μοιάζουν φάροι σ' άγονη γραμμή Κι άμα δω κανένα φίλο τρέμω μη με θυμηθεί πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει Κι άμα δω κανένα φίλο τρέμω μη με θυμηθεί πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να ...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους, για το πραγματικό σας ενδιαφέρον, αλλά από το πρωί μου σπάσατε τα νεύρα με τόσα τηλέφωνα, ο αδερφός μου λοιπόν είναι μια χαρά,ζει και βασιλεύει και δεν έπαθε τίποτα από το σεισμό. Εικοσιεπτά νεκροί και τριάντα αγνοούμενοι είναι ο προσωρινός απολογισμός της ισχυρής σεισμικής δόνησης που σημειώθηκε τα ξημερώματα στην επαρχία Αμπρούτσο της κεντρικής Ιταλίας, μεταξύ των οποίων πέντε παιδιά, σύμφωνα με την ιταλική αστυνομία και την υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας. Μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο SkyTG24, ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και διόρισε τον επικεφαλής της υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας Γκουίντο Μπερτολάζο συντονιστή των επιχειρήσεων διάσωσης. Ο Μπερλουσκόνι ανέβαλε την προγραμματισμένη για σήμερα επίσκεψή του στη Μόσχα και αναχώρησε για την Λ'Ακουίλα, την πόλη των 60.000 κατοίκων που επλήγη περισσότερο από το σεισμό και όπου εντοπίστηκε το επίκεντρο του σεισμού σε βάθος 5 χιλιομέτρων. ...

Και μια είδηση που σας την λέω καθυστερημένα αφού το ξέρω εδώ και κανά μήνα,έρχονται οι scorpions στη Λάρισα και δεν είναι ψέμα! Την Τετάρτη 8 Ιουλίου, οι Scorpions θα έρθουν στη Λάρισα, στο Αλκαζάρ για μια και μοναδική συναυλία!

Άκουσες ποτέ τη φωνή σου στο σκοτάδι και δεν την αναγνώρισες; Ήταν τότε που είχες κουφαθεί,που σώπαινες για όλα. Και τώρα τι; Πέρασες στην αντίπερα όχθη κι άρχισες τις φαμφάρες και τους αλαλαγμούς, μέσα στην κραιπάλη και την ασυδοσία και άντε πάλι από την αρχή, η μοίρα σου είναι να ζεις, να γράφεις και να γυρίζεις, και μόνο αντάλλαγμα για την καλή σου τύχη, είναι το αίμα σου, που φτύνεις κάθε τόσο. Με ακούς; Κρυώνω, μη με χαϊδεύεις άλλο πια με παραμύθια, είπαμε είμαι καλή παραμυθού, κρατάω εγώ αυτή την ιδιότητα, μην με χαϊδεύεις με λέξεις, τις ξέρω καλύτερα από σένα. Δεν είμαι τόσο ροκ όσο νόμιζες, κι όταν κρυώνω ψάχνω εσένα κι όχι τη γάτα μου την Περσεφόνη. Κρυώνω, θέλω να χωθώ κάτω από τα ζεστά μου σκεπάσματα μέχρι να έρθει η αγκαλιά σου ή το καλοκαίρι, και το δεύτερο θα’ ρθει πρώτο, γιατί εσύ πας με τα πόδια… Κι εκείνο το βράδυ του Αυγούστου που θα επιστρέψεις, ενώ θα κάθομαι στην άμμο και θα μετράω τα αστέρια, θα’ ρθεις και θα μου ψιθυρίσεις: «Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς τ...

Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω,ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα, είμαι συλλέκτης, μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου,στιγμές. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν,όπως θέλουν αυτά, η ζωή ξέρει.. Αφιερωμένο

Σε τέσσερεις μήνες από σήμερα κλείνω τα 24, κι αντί να πάω μπροστά, πάω πίσω.. Είδα ότι δεν έχει τίποτα παραπέρα και έκανα πισωγυρίσματα, τώρα τελευταία αισθάνομαι και ενεργώ σαν έφηβη, ο παλιμπαιδισμός θα κυριαρχήσει είπαμε!24 λοιπόν και τι έχω κάνει μέχρι τώρα; Εεεε όχι και πολλά πράγματα είναι η αλήθεια, αλλά όσα έκανα ήταν ουσιαστικά και έχω μαζέψει μέχρι τώρα ένα σωρό ιστορίες για να λέω στα γεράματα, στους ζιγκολό που θα πληρώνω για να έρχονται μαζί μου, γιατί εγγόνια δεν παίζει να καταφέρω να αποκτήσω! Αυτά είναι, είμαι με αναμμένα κάρβουνα και καρφιά στον κώλο, περιμένω απαντήσεις που δεν έρχονται, περίμενε και περίμενε και θα σου πούμε, κοντεύω να τρελαθώ, η μάνα να φωνάζει ότι γέρασα, εγώ να νιώθω πως μόλις γεννήθηκα, καλό και το λιώσιμο και το ατελείωτο κάψιμο των τελευταίων ημερών, αλλά και κάθε μέρα μέχρι και το κάψιμο στο τέλος καταντάει ρουτίνα! Έρχονται και κάτι ώρες που νιώθω μοναξιές κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου χαμογελάω και ξανά από την αρχή.. Στο gcast έβαλα Ενδελέ...

Διάλεξε μέρα να φύγει ο Κωνσταντίνος Σμυρνής ο Μεγάλος Δάσκαλος, πρωταπριλιά, για να νομίζουμε όλοι ότι ο θάνατος του είναι μια κακόγουστη φάρσα κι όμως δεν είναι, ίσως ο μοναδικός καθηγητής που άξιζε και που μου άφησε κάτι στη σχολή. Αντίο Κώστα Συντάκτης : Χρήστος Λαμπράκης Έφυγε σε ηλικία 57 χρόνων, μετά από πολύμηνη μάχη με την επάρατο νόσο ο Κώστας Σμυρνής, νοσηλευόμενος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών. Υπήρξε ένας εκ των μόνιμων καθηγητών του τμήματος Πληροφορικής και ΜΜΕ διδάσκοντας το μάθημα "Εισαγωγή στα ΜΜΕ", Β εξαμήνου. Ο Κώστας Σμυρνής γεννήθηκε το 1952 στα Σαβάλια Ηλείας. Η χούντα τον βρίσκει φοιτητή της ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα. Ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση με το προσωνύμιο «πράχτορας» που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξε στρατευμένος στις γραμμές της ανανεωτικής αριστεράς. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών στην ΑΣΟΕΕ έλαβε πτυχίο οικονομικών επιστημών στο Παρίσι, όπου και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην κοινωνιολογία. Αν...

Οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι κατά το οι φίλοι μας τα ζώα είναι μια κακιά φάρα, περίεργη και χωρίς καθόλου μπέσα. Δεν ξέρω τι χρειάζεται για να γίνεις καλός δημοσιογράφος, παλιά καλοί δημοσιογράφοι ήταν οι σπουδαγμένοι, που είχαν βγάλει μια νομική, μια φιλοσοφική, αρκετοί ερχόντουσαν και από τις θετικές επιστήμες είχαν διαβάσει και πέντε βιβλία ξέρανε να μιλάνε ελληνικά και καμιά ξένη γλώσσα, αυτοί ήταν η μειοψηφία.Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, ήταν με το ζόρι απόφοιτοι λυκείου, που αφού είχαν αποτύχει να γίνουν οτιδήποτε άλλο, πήγανε για γιατροί και δεν τους βγήκε, έγιναν δημοσιογράφοι… Το επίπεδο στο επάγγελμα(στο λειτούρημα,θέλω να πω,χα-χα)ήταν και παραμένει χαμηλό, και το επίπεδο δεν μπορεί να το ανεβάσει μόνο η μόρφωση. Μετά το 1992 αν δεν κάνω λάθος άνοιξαν στην Ελλάδα οι Πανεπιστημιακές σχολές δημοσιογραφίας , το 2003 άνοιξαν και Τεχνολογικής εκπαίδευσης τρομάρα τους, και γέμισε ο κόσμος από ιδιωτικές σχολές, το αποτέλεσμα το ίδιο. Έχω γνωρίσει νέα παιδιά στο χώρο, πανέξυπνα ...