Και εκ δεξιών του πατρός

Καθότανε πάντα στην αριστερή μεριά του καναπέ,τοποθετούσε το σώμα του,με τρόπο αέρινο, αθόρυβο, ούτε που καταλάβαινες,έτσι σε πλησίαζε κιόλας, ανυποψίαστα.Όλα έχουν τον τρόπο τους να κάθονται,οι καταστάσεις,οι άνθρωποι,τα πράγματα.Με το πλήρωμα του χρόνου, όλα βρίσκουν τον χώρο τους,όσα θέλουν να τον βρουν.

Και εκ δεξιών του πατρός εγώ και όλοι οι άλλοι,πάντα καθότανε στα αριστερά και δέσποζε σαν λιοντάρι. Ναι, εγώ αράδιαζα το σώμα μου σαν τσουβάλι,μα δεν έκανα θόρυβο, απλά πάντα ακολουθούσε το χαρακτηριστικό, πουφ..

Τον μεγαλύτερο θόρυβο τον κάνουν οι άδειοι τενεκέδες και γέμισα ένα σωρό τριγύρω μου, μια ζωή γεμάτη από άδειους τενεκέδες.Το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών μου χρόνων ήταν το Stand by me,μέχρι και σήμερα δεν το έχω τραγουδήσει σε κανέναν. Που να βρεθεί χώρος με τόσους τενεκέδες;Πολλές φορές το τραγουδάω στον εαυτό μου, γιατί έρχονται ώρες που με αφήνει κι εκείνος.

Οι τενεκέδες γέμιζαν το κενό μου και μιας και αποφάσισα να το ρίξω στην ανακύκλωση, άδειασε ο χώρος, τέρμα τα ψέματα, διψάω να σε βρω, να σταθώ πλάι σου, να ανήκω κάπου, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το θέλω,τόσα χρόνια φτερό στον άνεμο, κουράστηκα, θέλω να έρθεις και να μου τραγουδήσεις jam by my side.Θέλω να ξυπνάω και να είσαι πάντα αριστερά μου