Οκτώ και σήμερα

Οκτώ και σήμερα,πριν τη φυγή από τα πάτρια εδάφη.Ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα.Ήγγικεν η ώρα,ανοιχτές από τώρα, δυο βαλίτσες να με περιμένουν, μια για Amsterdam και μια για την Αθήνα. Ο φίλος μου ο Μάνος μου έλεγε,ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσω από τη Λάρισα γιατί υπάρχει μια αόρατη δύναμη,που με κρατάει εδώ και δεν με αφήνει να φύγω.Έχει δίκαιο, αλλά πάντα τις γαμούσα αυτές τις δυνάμεις και έκανα το δικό μου,ακόμα κι αν έσπαζα τα μούτρα μου.Η ξαδέρφη μου η Ελίνα,μου είπε να πάω πάσο,αφού βλέπω ότι όλα μου πάνε στραβά και δεν με θέλει,βαρέθηκα να πάω πάσο, θα γίνει το δικό μου.
Που να χωρέσει όλη η προίκα μου;Πετσέτες,σεντόνια,να πάνε να γαμηθούν όλα, α πάρω από εκεί δεν κουβαλάω τίποτα. Θέλετε να σας πω αν χαίρομαι; Όχι δεν χαίρομαι. Εντάξει είμαι ξετρελαμένη με το ταξίδι στο Amsterdam και επειδή βρήκα τελικά παρέα και ίσως την καλύτερη που θα μπορούσα να βρω για εκεί, αλλού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι αυτά τα λόγια του Ελύτη:
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Για πολλοστή φορά κάνω το ίδιο λάθος,αλλού είναι εκείνα που αγαπώ γι’αλλου γι’αλλού ξεκινάω και αυτή τη φορά δεν με δεσμεύει τίποτα, μπορώ να πάω όπου θέλω,φτερό στον άνεμο έτσι κι αλλιώς όπου κι αν διαλέξω να κάνω την καινούργια αρχή,ξεκινάω από το μηδέν,με τα χέρια στις τσέπες,μια ζωή θα μετανιώνω που μπήκα στο καράβι του νότου.