Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Τελευταία μέρα στη δουλειά για το 2021!Από το 2022 άραγε θα μας βλέπει καθόλου το γραφείο; Ποιες θα είναι οι επιλογές, να ζεις με κατάθλιψη ή να μην ζεις καθόλου; 

Κάθομαι αμήχανα μέσα στη σιωπή, είχα ξεχάσει αυτή την αίσθηση. Ακούω μόνο τη βροχή, την κίνηση από τον δρόμο. Καμιά φορά χάνομαι στη θέα απ'το παράθυρο. 

Δεν ξέρω αν γερνάνε οι γυναίκες νωρίτερα, μην βλέπεις εμένα φταίνε τα γονίδια όχι η καλοπέραση αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι δηλαδή ότι γερνάμε νωρίτερα το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό, γιατί όσο φορτώνεις το σαμάρι τόσο ο γάιδαρος κλατάρει!  

Δεν είσαι θυμωμένος με τον άσωτο υιό, είσαι θυμωμένος που δεν είσαι εσύ αυτός.Δεν είσαι θυμωμένος με όλους αυτούς που κοιτάν τον κώλο τους και ζουν ζωαρά στην πλάτη κάτι θυμάτων σαν εσένα , είσαι θυμωμένος που δεν είσαι εσύ ο αρχιπαρτάκιας. Δεν είσαι θυμωμένος με τους φελλούς που επιπλέον είσαι θυμωμένος που δεν κατάφερες να γίνεις λίγο σαν κι αυτούς για να φανείς. Δεν είσαι θυμωμένος με όλους αυτούς που ζουν τη ζωή που θα'θελες να ζήσεις...

Τι γίνεται ρε παιδιά; Γιατί χαθήκαμε; Εμένα με έφαγε η δουλειά, το διάβασμα, οι εργασίες, τα μαθήματα τα ΣΚ, οι λογαριασμοί, ο ΕΝΦΙΑ, οι δουλειές στο σπίτι, τα παιδιά, το φαγητό τους, το μπάνιο τους, τα selftest τους, το παιχνίδι τους, τα χάδια τους, οι αγκαλιές τους, οι γκρίνιες τους, τα ρούχα τους, το ξεσκάτισμα τους, το πλύσιμο, το σιδέρωμα, το ξεσκόνισμα , η σκούπα, το σφουγγάρισμα, το άπλωμα, το ότι δεν στεγνώνουν με τίποτα με αυτή την απίστευτη βροχή και υγρασία και όλα βρώμικα είναι και όλο πεινάνε και όλο στο μάρκετ πηγαίνω και όλο λογαριασμούς πληρώνω και όλο άλλοι έρχονται και όλο καινούργια χαρτιά εκτυπώνω και όλο μύξες έχουνε και όλο μαγειρεύω και όλο δεν φτάνουν και όλο σιδερώνω και όλο ένα βουνό είναι πάνω στη σιδερώστρα και όλο ασκήσεις λύνω και όλο πιθανότητες βρίσκω και τάχα μου καλή στα μαθηματικά δεν ήμουνα και τόσα χρόνια και στο πρώτο και στο δεύτερο πτυχίο όλο μαθήματα με μαθηματικά έχω και όλο με αηδιάζουν και όλα τα περνάω να όπως κάνω και με τη ζωή.  Έχω κα...

Με το χαρακτηριστικό στρόγγυλο χανζαπλάστ στο μπράτσο, τη μάσκα στα μούτρα και τον ιδρώτα να τρέχει,  ήξερα πως η πρώτη προσέγγιση θα αργούσε να έρθει κι ίσως να μην ερχόταν και ποτέ. Είναι γιατί δεν έμαθες πως να προσεγγίζεις τους ανθρώπους, ένα ζώο ή τα ποιήματα . Δεν φταις εσύ, μερικοί το έχουν έμφυτο και άλλοι δυστυχώς δεν είχανε κανέναν να τους το μάθει. Έτσι μένεις ενεός μπροστά σε εκείνο το ζουμερό κορίτσι, στην τέχνη στον τοίχο ή σε εκείνο το κορμί στη θάλασσα, μένεις μαλάκας με εκείνες τις λέξεις στο χαρτί, με εκείνο το πρώτο μήνυμα και δεν ξέρεις τι να κάνεις ...  Ας πρόσεχες και ας έστελνες πρώτος..

Επειδή προσφάτως είχα χάσει τη ρουτίνα μου λόγω ασθενειών και των δυο παιδιών μου και επειδή γενικά  ξέρω τόσο κόσμο γύρω μου πια που φέτος θα κάνει γιορτές με άδειες καρέκλες και με φρεσκοσκαμμένα μνήματα λόγω πανδημίας, αναθεώρησα  κάποια πράγματα. Σίγουρα επιθυμώ χριστουγεννιάτικές οικογενειακές διακοπές σε σαλέ, με φλόγα από τζάκι, τζαζ μουσική με Gluhwein, σίγουρα δεν τις έχω, όχι μόνο πανδημίας αλλά ας μην κρύβομαι και πίσω από το δάχτυλο μου, με δυο τόσο μικρά παιδιά και υπό αυτές τις συνθήκες εγώ αδυνατώ. Προτιμώ να μείνω στο σπίτι μου, με τζαζ μουσική, φλόγα από το τζάκι μου, Gluhwein από τα χεράκια μου και με τα παιδάκια μου,  παρά να βολοδέρνω δεξιά και αριστερά! Δεν κρίνω όσους το κάνουν,  ίσα -ίσα τους θαυμάζω για τις αντοχές τους αλλά για εμένα μια τέτοια εκδρομή θα σήμαινε περισσότερη κούραση παρά ξεκούραση. Όταν λοιπόν χάνεις καμιά φορά τα αυτονόητα εκτιμάς βαθιά την καθημερινότητα σου, όπως εκτίμησα εγώ πια τους περιπάτους μου προς και από τη δουλειά...

Χιόνια στο καμπαναριό! Μας αρέσει να ζωγραφίζουμε πολύ, να γελάμε πολύ, να παίζουμε, να μαθαίνουμε πράγματα, να νευριάζουμε,  να κάνουμε αγκαλιές και ενίοτε να τραγουδάμε παρέα! Εδώ είναι μια καθημερινή μας στιγμή από πέρυσι τον Δεκέμβριο που ενώ τραγουδούσαμε είπα να πατήσω την ηχογράφηση στον κινητό μου. Το ανακάλυψα φέτος τυχαία και η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μαμά απροσδιορίστου εσωτερικής ηλικίας και Βασιλική ετών τριών τραγουδάμε για να μην πω ψιθυρίζουμε το χιόνια στο καμπαναριό!  

16 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα Ήταν Παρασκευή και 13 Νοέμβρης του 2005 όταν εγώ μαζί με το Μιχάλη Γαλανάκη απ'το Ρέθυμνο, που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσα στο σπίτι μου, δημιουργήσαμε αυτό εδώ το blog στο ρετιρέ της Τάκη Πετροπούλου. Ο Μιχάλης έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2019, έτσι όπως έζησε, απίστευτα νέος, απίστευτα ροκάς. Η φυγή του απ' τον πλανήτη με συγκλόνισε, γιατί είδες πως χανόμαστε οι άνθρωποι, το πήρα χαμπάρι κάνα χρόνο μετά και μέσω Facebook και επειδή με τον Μιχάλη συνυπήρξαμε  ουσιαστικά γιατί ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που αφήνεις και αγγίζουν την ψυχή σου και επειδή μαζί του είχα ζήσει μερικές από τις πιο τρελές εμπειρίες της νεότητας μου, είναι λες και με τη φυγή του μπήκε οριστικά μια ταφόπλακα σε εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια, όχι ότι δεν την είχα βάλει μόνη μου χρόνια πριν μέσω της συμβατικής ζωής και των υποχρεώσεων μιας παρ' ολίγον σαραντάρας αλλά ο θάνατος του ήταν το τελειωτικό χτύπημα.  Γι' αυτό το λόγο θα αφιερώσω αυτή εδώ την ...

Μην το κάνεις θέμα, τα ψυχοφαρμακά είναι mainstream, μου είπε. Ήθελα απλά να βρω την ευτυχία μακριά από τη χημεία αλλά είχα κλείσει τις άλλες διεξόδους και τα χαπάκια μοιάζανε μονόδρομος. Είχα παρατηρήσει τώρα τελευταία πως γερνούσα, θα'ταν από καιρό αλλά το baby face δεν βοηθούσε στην συνειδητοποίηση, το επιβεβαίωναν  βέβαια και οι τιμές των ορμονών μου αλλά δεν με πείραζε είναι πολυτέλεια το να γερνάς και πόσο μάλλον το να γερνάς όμορφα. Η ζωή όσο πλησιάζεις τα σαράντα γίνεται όλο και πιο ανελέητη είναι λες και πιάνεις το πικ των ευθυνών και των υποχρεώσεων, φαντάζομαι πως κάπου στη διαδρομή αργότερα να χαλαρώνεις, είναι ακόμα πιο ανελέητη μαζί σου όταν την έχεις ζήσει σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας και όχι των εσώτερων πραγματικών σου θέλω. Όμως υπάρχει και αυτός ο βαθιά εσωτερικός μας κόσμος που ζει ο καθένας μόνος του κι εκεί δεν χρειάζομαι χαπάκια για να την βρω, εκεί από χρόνια τώρα τα έχω φτιάξει όλα υπέροχα κι όταν καταφέρνω και βρίσκομαι μέσα του νιώθω μια απίστευτ...

https://youtu.be/GpllI5g1UyI

Σημερινή, πρωινή... Να μεγαλώνουμε όμορφα :) 

Χρόνια πολλά Ελλάδα, ευτυχώς που είμαι ελεύθερη να επιλέξω που θα δώσω τα λεφτά που δεν μου περισσεύουν, σε νταντά, σε ψυχολόγο, σε καθαρίστρια ή σε ψυχοφαρμακά;

Το λέει γιατί όταν με είχε σε μάθημα του μου είχε βάλει 10!

Επειδή λόγω κορώνας πήγε λίγο πίσω, θα πάμε περπατώντας στην εκκλησία! Ο κούκλος μας θα κάνει μπλουμ! 

Il pleure dans mon cœur Comme il pleut sur la ville ; Quelle est cette langueur Qui pénètre mon cœur ?   Ô bruit doux de la pluie Par terre et sur les toits ! Pour un cœur qui s’ennuie, Ô le chant de la pluie !   Il pleure sans raison Dans ce cœur qui s’écœure. Quoi ! nulle trahison ?... Ce deuil est sans raison.   C’est bien la pire peine De ne savoir pourquoi Sans amour et sans haine Mon cœur a tant de peine ! https://lyricstranslate.com Il pleure dans mon cœur Comme il pleut sur la ville ; Quelle est cette langueur Qui pénètre mon cœur ?   Ô bruit doux de la pluie Par terre et sur les toits ! Pour un cœur qui s’ennuie, Ô le chant de la pluie !   Il pleure sans raison Dans ce cœur qui s’écœure. Quoi ! nulle trahison ?... Ce deuil est sans raison.   C’est bien la pire peine De ne savoir pourquoi Sans amour et sans haine Mon cœur a tant de peine https://lyricstranslate.com Paul VERLAINE 1844 - 1896 Il pl...

  “Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις ! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη. Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που ...

Τα μεσημέρια είναι τα καλοκαίρια της καθημερινότητας μας, κρύβουν μέσα τους μια κάποια ραστώνη ή και όχι. Υπόσχονται συνήθως λιακάδα ιδανικά κάτω από μια κληματαριά ή έστω τις πιο ζωηρές ακτίνες του ήλιου και τη μεγαλύτερη θερμοκρασία της ημέρας. Υπόσχονται επιστροφή από τη δουλειά ή έστω διάλλειμα από αυτή, το τελευταίο κουδούνι πριν το σχόλασμα ή τον πρώτο καφέ για κάποιον φοιτητή. Συνοδεύονται με τσίπουρο με γλυκάνισο ή χωρίς μαζί με ολιγόωρη συνάντηση με φίλους και μουσική υπόκρουση ρεμπέτικα μαζί με οχλαγωγία πριν τον μεσημεριανό υπνάκο.  Τα μεσημέρια μπορεί να είναι ένας περίπατος στο πάρκο, μια αγκαλιά ή μια τελευταία βουτιά στην αλμύρα, τα μεσημέρια είναι η τελευταία παπάρα στη σαλάτα με ζυμωτό ψωμί, το γεμάτο στομάχι και το ζαρωμένο πρόσωπο από το μαξιλάρι να υποδηλώνει ότι τον πήρες πολύ. Το μεσημέρι είναι παύση, άνω τελειά, ώρα κοινής ησυχίας ή ώρα για σεξ. Το μεσημέρι είναι ένα χάδι στα παιδιά σου, μια τελευταία μπύρα στο παγκάκι ενώ λιάζεσαι, η βόλτα με το σκύλο σ...

Η μετάβαση του μικρού στη σχολική ζωή αποδείχτηκε μια εύκολη υπόθεση όπως το ίδιο είχε συμβεί και με την μεγάλη μου, μόνο που εκείνη είχε πάει σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία πρώτη φορά σχολείο. Θα μου πεις είναι λίγο νωρίς για να βγάζω συμπεράσματα γιατί ίσως όταν καταλάβει ότι και το σχολείο είναι ακόμη μια ρουτίνα αλλάξει γνώμη κάτι που το απεύχομαι φυσικά αλλά προς το παρόν πάει με μεγάλη χαρά, χαίρεται απίστευτα και παίζει με τα παιχνίδια και τα άλλα παιδιά, τρώει το φαγητό του από τις δασκάλες και κοιμάται εκεί με ευκολία.  Αν λίγο χαλάστηκε είναι γιατί είναι και ευαισθητούλης ο καημένος κι όταν βλέπει άλλα παιδάκια να κλαίνε καμιά φορά κλαίει κι αυτός για συμπαράσταση. Αν μοιάσει της αδερφής του θα τα πάει μια χαρά, αφού δεν αντιμετωπίσαμε πότε πρόβλημα και ίσα ίσα οι δασκάλες πάντα την έβαζαν μπροστά για να μαθαίνουν και τα άλλα παιδιά, μόνο που αυτή μεγάλωσε και δεν πάει πια στον παιδικό, σε δυο εβδομάδες προνήπια, περνάνε απίστευτα γρήγορα τα χρόνια... Μπορεί καμιά φορά να γκ...

  Γυρνώντας από τις διακοπές, ξεχνώντας και χάνοντας πολλά πράγματα κατά την διάρκεια τους όπως σχεδόν και καθημερινά δηλαδή σκέφτηκα πως ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος ανάμεσα στους πολλούς που δεν έχω μεγάλη βιβλιοθήκη! Έχω κάνει ασυνείδητο bookcrossing ατελείωτες φορές και σε απίθανα μέρη,ελπίζω αυτοί που τα βρίσκουν να χαίρονται το ίδιο με εκείνον που θα βρήκε το κινητό μου όταν πριν λίγα χρόνια απλά το άφησα σε ένα παγκάκι της κεντρικής και έφυγα... Έχω δανείσει πολλά βιβλία στη ζωή μου συνήθως τα αγαπημένα μου και για κάποιο περίεργο λόγο ποτέ δεν μου επιστράφηκαν είτε γιατί σε όσους τα έδωσα κόψαμε την καλημέρα (εγώ ήξερα ότι όταν δανείζεις λεφτά σου κόβουν την καλημέρα, σε εμένα έχει συμβεί και με βιβλία ) είτε γιατί απλά πέρασε καιρός και όταν πήρα το κουράγιο να ρωτήσω τι απέγιναν τα βιβλία μου λάμβανα απαντήσεις του στυλ "μα στα έδωσα πριν καιρό" και έτσι τα βιβλία μου ταξίδευαν άγνωστο για που, οι λέξεις τους όμως υπήρχαν μέσα μου κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό....

Να σε παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά της μαμάς... 

Μία εικόνα χίλιες λέξεις... Όλη η κούραση και η ταλαιπωρία ζωγραφισμένη πάνω μου...  Ταλαιπα

Ξέρω είναι ενοχικό στις μέρες μας να είσαι χαρούμενος, είναι ενοχικό να θες να πας διακοπές ή να ανεβάζεις χαρούμενες φωτογραφίες από αυτές, να γλεντοκοπάς σε τσιπουράδικα τρώγοντας και την τελευταία καβουροδαγκάνα ενώ δίπλα σου πεθαίνουν και λιμοκτονούν! Από την άλλη είναι και ενσυναίσθηση, θέλω να πω όταν είναι όλα σκατά γύρω σου ούτε η χαρά σου έχει την ίδια ένταση και έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να χαρείς το ίδιο αλλά να σας πω κάτι παιδιά, τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε σηκώσει και κεφάλι γιατί γαμιέται το σύμπαν! Πάντα κάποιος δίπλα σου πέθαινε σε ένα νοσοκομείο και θα' ρθει και για εμάς η ώρα μας όπως για όλους. Εγώ για χρόνια είχα σπίτι τον μεγαλύτερο μου αδερφό φυτό μέχρι που πέθανε στα τριανταριά του ανήμερα μιας ανάστασης. Ναι, ήταν ασήκωτο πολλές φορές αυτό αλλά έπρεπε να ζήσω, όσες καταστροφές και αν μας βρουν πρέπει να ζήσουμε όσοι αντέχουμε τουλάχιστον αλλά μπορώ να συναισθανθώ βαθιά και όσους δεν μπορούν, μην νομίζεις κι εμείς χρειάστηκε να αλλοτριωθούμε για να παραμ...

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει. Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν, όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας, λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

Να τελειώσω με το βαψιματάκι στον τοίχο και μετά.... Διακοπές... Έχω κλατάρει! 

Άλλοι ηλιοκαμένοι άλλοι ηλιοχαρακωμένοι... 

 Με κατάπιε ο κομφορμισμός, με τσάκισε...ότι ξεχωριστό είχε απομείνει από μένα, χάθηκε..

Εντάξει την ματαιότητα της ζωής την ξέρουμε μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, μέχρι τότε όμως; Αφήστε μας να ζήσουμε, αφήστε και λίγο γη για τα παιδιά μας... 

Αν έμαθα να γράφω ήταν γιατί έπρεπε κάπου να ξεφορτώσω από μέσα τον πόνο που με ακουμπούσε, υπήρχε μες στο σπίτι, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όταν ήμουν έξι δεν μπορούσα να τον εξηγήσω αλλά τον ένιωθα και από τότε έγραφα γι αυτόν. Οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για  να μην τον νιώσω στην ολότητα του και αυτή η υπερπροσπάθεια ήταν μια άκρως ηρωική πράξη με τα βαριά τιμήματα της έως και σήμερα.  Όσο μεγαλώνω μου φανερώνεται ο ανείπωτος, ο ασήκωτος πόνος και δεν είναι ότι δεν τον ήξερα είναι σαν να μην ήθελα να τον κοιτάω κατάματα στην ολότητα του για να μην συντριβώ, τον αφήνω ακόμα και μου φανερώνεται σιγά-σιγά και καμιά φορά κλαίω με αναφιλητά, είναι που τώρα έγινα μάνα και μπορώ ακόμα πιο βαθιά να νιώσω το ασήκωτο φορτίο, τον αφόρητο πόνο στο στήθος, ίσως και γι αυτό όλη αυτή η ταπεινότητα στα πάντα, η έλλειψη έπαρσης και ματαιοδοξίας όλα εξηγούνται αδερφέ μου... Κι έρχεται αυτό το οξύμωρο μήνυμα στο messenger 'είσαι πηγή χαράς και αισιοδοξίας, αυτό μου έγραφε  μια φίλη....

Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνει. Μα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν τη φευγαλέα συμφορά. Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν έτρεξε να την προστατεύσει κατά των υπερπόντιων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μύγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. Κ’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος. Ανδρέας Εμπειρίκος