 |
| 16 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα |
Ήταν Παρασκευή και 13 Νοέμβρης του 2005 όταν εγώ μαζί με το Μιχάλη Γαλανάκη απ'το Ρέθυμνο, που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσα στο σπίτι μου, δημιουργήσαμε αυτό εδώ το blog στο ρετιρέ της Τάκη Πετροπούλου. Ο Μιχάλης έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2019, έτσι όπως έζησε, απίστευτα νέος, απίστευτα ροκάς. Η φυγή του απ' τον πλανήτη με συγκλόνισε, γιατί είδες πως χανόμαστε οι άνθρωποι, το πήρα χαμπάρι κάνα χρόνο μετά και μέσω Facebook και επειδή με τον Μιχάλη συνυπήρξαμε ουσιαστικά γιατί ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που αφήνεις και αγγίζουν την ψυχή σου και επειδή μαζί του είχα ζήσει μερικές από τις πιο τρελές εμπειρίες της νεότητας μου, είναι λες και με τη φυγή του μπήκε οριστικά μια ταφόπλακα σε εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια, όχι ότι δεν την είχα βάλει μόνη μου χρόνια πριν μέσω της συμβατικής ζωής και των υποχρεώσεων μιας παρ' ολίγον σαραντάρας αλλά ο θάνατος του ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Γι' αυτό το λόγο θα αφιερώσω αυτή εδώ την επετειακή μου ανάρτηση στη μνήμη του και όσα ζήσαμε παρέα δεκαέξι χρόνια πριν, σε όλη την Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε όλη την περιφέρεια Αττικής και θα τον θυμάμαι πάντα όπως εκείνο το πρωινό ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά που περίμενε για να με βρει με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο, θα θυμάμαι για πάντα το εκκωφαντικό του γέλιο...
Η ζωή όμως συνεχίζεται και αναπόφευκτά δεκαέξι μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα! Από τα είκοσι μέχρι τα τριάντα έξι έχουν αλλάξει απίστευτά πράγματα στη ζωή μου τα οποία με κάποιο τρόπο σας τα διηγήθηκα μέσα από αυτό το ηλεκτρονικό προσωπικό μου ημερολόγιο, αυτό που ποτέ δεν άλλαξε είναι η εσωτερική μου ζωή, αυτός ο εσωτερικός κόσμος που εδώ και δεκαέξι χρόνια πάμπολλες φορές προσπάθησα να σας δείξω λίγο από τη θέα του. Είναι ωραία εδώ, πολύ πιο ωραία από την έξω τόσο απαιτητική ζωή μου και καμιά φορά νιώθω πως κουράστηκα αρκετά και έκανα άπειρα πράγματα μέσα σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια κι άλλες φορές νιώθω πως δεν έκανα απολύτως τίποτα για αυτά που πραγματικά λαχταρούσα και ήθελα, σαν να άφησα τον πραγματικό μου εαυτό σε μια γωνιά και έζησα τη ζωή κάποιας άλλης μιας άλλης όμως που πια έχει γίνει δεύτερη φύση μου, κι αυτός ο βαθιά εσωτερικός μου κόσμος τόσο υπέροχος και τόσο εύθραυστος έπρεπε κάπως να κρατηθεί μακριά από αυτή την αθλιότητα της πραγματικής ζωής του σήμερα, έπρεπε να μείνει αλώβητο τούτο το μέρος για να μπορώ μέσα του να αναπνέω χωρίς αναισθητικά.
Απ' την άλλη, επειδή η ζωή δεν είναι μόνο παρελθόν και αναμνήσεις αλλά είναι κυρίως παρόν και αύριο και συνεχίζεται με καθημερινότητα αλλά και με στιγμές, λαμπρές στιγμές που θυμόμαστε για πάντα, που ξέρεις ίσως κάποτε μπορέσω να γίνω πάλι εκείνο το κορίτσι που γέλαγε με την ψυχή του και ζούσε χωρίς να φοβάται ούτε τη ζωή, ούτε τους ανθρώπους και βγω απ' τη γωνιά μου πιο ώριμη και εξελιγμένη και θα γερνάω όμορφα και θα έχω να σας διηγηθώ ωραίες ιστορίες και θα αφήσω την καλλιτεχνική μου φύση να αναπνεύσει και να κάνω ωραία ταξίδια στις ψυχές σας και να γνωριστούμε άφοβα απ' την αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου