Μεσημέρι...

Τα μεσημέρια είναι τα καλοκαίρια της καθημερινότητας μας, κρύβουν μέσα τους μια κάποια ραστώνη ή και όχι. Υπόσχονται συνήθως λιακάδα ιδανικά κάτω από μια κληματαριά ή έστω τις πιο ζωηρές ακτίνες του ήλιου και τη μεγαλύτερη θερμοκρασία της ημέρας. Υπόσχονται επιστροφή από τη δουλειά ή έστω διάλλειμα από αυτή, το τελευταίο κουδούνι πριν το σχόλασμα ή τον πρώτο καφέ για κάποιον φοιτητή. Συνοδεύονται με τσίπουρο με γλυκάνισο ή χωρίς μαζί με ολιγόωρη συνάντηση με φίλους και μουσική υπόκρουση ρεμπέτικα μαζί με οχλαγωγία πριν τον μεσημεριανό υπνάκο. 

Τα μεσημέρια μπορεί να είναι ένας περίπατος στο πάρκο, μια αγκαλιά ή μια τελευταία βουτιά στην αλμύρα, τα μεσημέρια είναι η τελευταία παπάρα στη σαλάτα με ζυμωτό ψωμί, το γεμάτο στομάχι και το ζαρωμένο πρόσωπο από το μαξιλάρι να υποδηλώνει ότι τον πήρες πολύ. Το μεσημέρι είναι παύση, άνω τελειά, ώρα κοινής ησυχίας ή ώρα για σεξ. Το μεσημέρι είναι ένα χάδι στα παιδιά σου, μια τελευταία μπύρα στο παγκάκι ενώ λιάζεσαι, η βόλτα με το σκύλο σου δίπλα απ'το ποτάμι, δυο σελίδες από το βιβλίο στο κομοδίνο σου πριν γυρίσεις πλευρό, το γουργουρητό της γάτας σου, ένα επεισόδιο στο netflix ,ένας μίνι απολογισμός του πρωινού σου ή κι αν προλαβαίνεις όλης σου της ζωής. 

Μεσημέρι είναι στη μία και στις μια άμα λάχει και γουστάρεις, μεσημέρι ήταν όταν μου έδωσες το πρώτο σου φιλί, μεσημέρι είναι η ώρα που οι φλώροι έχουν  ήδη  φάει το brunch τους, μεσημέρι είναι αυτό που τελειώνει με τη μυρωδιά φρεσκό- κομμένου καφέ σε όλο το σπίτι  και ραδιόφωνο στα χαμηλά. Μεσημέρι είναι να ξυπνώ και να βλέπω τα πράσινα μάτια σου, μεσημέρι είναι να ξαπλώνω στο γρασίδι κάτω από ένα πεύκο και να χαζεύω τον γαλανό ουρανό, μεσημέρι είναι η μυρωδιά καρύδας από το αντιηλιακό σου ή η ζακέτα στο χέρι σου. Μόνο έτσι αξίζει να' ναι μεσημέρι αλλιώς άστο να πάει  μεσάνυχτα...