Γαμάτε γιατί χανόμαστε

Ξέρω είναι ενοχικό στις μέρες μας να είσαι χαρούμενος, είναι ενοχικό να θες να πας διακοπές ή να ανεβάζεις χαρούμενες φωτογραφίες από αυτές, να γλεντοκοπάς σε τσιπουράδικα τρώγοντας και την τελευταία καβουροδαγκάνα ενώ δίπλα σου πεθαίνουν και λιμοκτονούν! Από την άλλη είναι και ενσυναίσθηση, θέλω να πω όταν είναι όλα σκατά γύρω σου ούτε η χαρά σου έχει την ίδια ένταση και έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να χαρείς το ίδιο αλλά να σας πω κάτι παιδιά, τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε σηκώσει και κεφάλι γιατί γαμιέται το σύμπαν! Πάντα κάποιος δίπλα σου πέθαινε σε ένα νοσοκομείο και θα' ρθει και για εμάς η ώρα μας όπως για όλους. Εγώ για χρόνια είχα σπίτι τον μεγαλύτερο μου αδερφό φυτό μέχρι που πέθανε στα τριανταριά του ανήμερα μιας ανάστασης. Ναι, ήταν ασήκωτο πολλές φορές αυτό αλλά έπρεπε να ζήσω, όσες καταστροφές και αν μας βρουν πρέπει να ζήσουμε όσοι αντέχουμε τουλάχιστον αλλά μπορώ να συναισθανθώ βαθιά και όσους δεν μπορούν, μην νομίζεις κι εμείς χρειάστηκε να αλλοτριωθούμε για να παραμείνουμε ζωντανοί . Η ζωή είναι σκληρή , τόσο κλισέ, τόσο σκληρή...

Σήμερα δουλεύω, νομίζω ότι έχουμε μείνει όλοι και όλοι πέντε έξι και δουλεύουμε στην πόλη, δεν με χαλάει και καθόλου. Σκέφτομαι τις διακοπές που ξεκινάνε από Δευτέρα και θα κρατήσουν κάμποσο και η χαρά που νιώθω μέσα μου δεν περιγράφεται και δεν νιώθω ενοχές γι αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχω πέσει σκληροπυρηνικά στην ενήλικη ζωή, δεν έφτανε που έγινα μάνα δις έπρεπε να αντιμετωπίσω και την συντέλεια του σύμπαντος, εντάξει μην τα ξαναπώ πάλι τα ξέρετε όλοι. Ξέρω ότι με περιμένει ένας χειμώνας αγώνας δρόμου στην καλύτερη, οπότε πάω να οργώσω το Ιόνιο όσο προλαβαίνω πριν μας πάρει και μας σηκώσει κανένα μπουρίνι, πριν μας σκοτώσει ο κορονοίος, πριν καούμε ζωντανοί μέσα στις φλόγες ή μας βρουν νεκρούς κάτω από μπάζα μετά από σεισμό.... Γαμάτε γιατί χανόμαστε...