Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Γνωρίζω μόνο αυτό που συμβαίνει κι ότι πέρασε. Η πραγματικότητα ανελέητα σφυροκοπά. Απορώ που την βρήκα τόση δύναμη, μόνο που σιγά σιγά την ξεφορτώνω. Φοβάμαι μην αδειάσω, πλησιάζω προς τα εκεί. Χαϊδεύω το μυαλό μου στην ιδέα σου, γιατί αυτό είσαι, μια ιδέα ολόφωτη και παρηγορητική. Αγγίζει τις σκέψεις μου, με ανακουφίζει, με καθησυχάζει και έτσι παραμένω ζωντανή. Σε έψαξα και σε βρήκα, καμία φορά φοβάμαι ότι σε επινόησα, ήταν τέτοια η επιθυμία μου που απλά σε έπλασα, σε έπλασα για να με σώσεις. Αφού όλες οι αισθήσεις μου νέκρωσαν, αφού έγινα μια μηχανή εκπλήρωσης επιθυμιών των απογόνων μου, ολημερίς καλύπτω ανάγκες παραμερίζοντας όλες τις δικές μου ακόμα και τις βασικές. Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής και ησυχίας όταν κλείνουν τα βλέφαρά από την κούραση και την απελπισία είσαι εκεί, αγγίζεις όλο το πρόσωπο μου, χαϊδεύεις τον αυχένα μου κι όλο μου ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί. Νομίζω καμία φορά έτσι όπως κάθομαι και με χαϊδεύεις κυλάει ένα δάκρυ αλλά...

Αφού να φύγεις δε μπορείς....

Κοντά εννιά μήνες ζωής έξω απ'την κοιλιά και η ζωή σου μια διαρκής καραντίνα. Γεννήθηκες μεγάλος, βιαστικός, δευτερότοκος και μερακλής ανήμερα μιας Τσικνοπέμπτης. Εφτά μέρες μετά ήρθε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα.  Από τότε και κάθε μέρα η μυρωδιά σου κατακτά τα ρουθούνια μου, γίνεται το απόλυτο αγχωλιτικό μου, η μωρουδίλα σου κολλάει πάνω μου. Η αδερφή σου σ'αγαπά και σε σπρώχνει, αγκαλιές, φιλιά, χάδια και μετά ξύλο, έτσι πάει γι αυτή.  Δεν ξέρω αλήθεια πως τα καταφέραμε, ήρθες εν μέσω μιας πρωτόγνωρης πανδημίας, ομολογουμένως ζόρικοι αυτοί οι εννιά μήνες, όπως κι οι προηγούμενοι εννιά που ήσουν στην κοιλιά. Οι πρώτοι μας μήνες μαζί ήταν πραγματικά ένας γολγοθάς, όμως πια μεγάλωσες κοιμάσαι σχεδόν όλο το βράδυ και είσαι το πιο ήσυχο και ευγενικό μωρό που θα μπορούσα να φανταστώ. Γεννήθηκες σε μια απίστευτη δυσοίωνη χρόνια και ίσως και τα επόμενα πρώτα χρόνια της ζωής σου να'ναι κάπως έτσι, όμως ελπίζω πως θα' ναι μόνο αυτά κι δεν θα θυμάσαι έτσι κι αλλιώς ...

Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις αλλά δεν είσαι ελεύθερος από τις συνέπειες της επιλογής σου. Μπορείς να ελέγξεις την πράξη αλλά όχι το αποτέλεσμά της.

Δεύτερη καραντίνα κι εμείς τα περνάμε ωραία με γιουκαλίλι, τραγούδια και την καλύτερη παρέα ❤️

Ο Μιχάλης δεν υπάρχει πια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι τόσο νέος και το πιο αποκρουστικό από όλα είναι ότι το έμαθα μέσω facebook και αρκετά ετεροχρονισμένα μιας και πέθανε το Φεβρουάριο του 2019 κι εγώ στο περσινό επετειακό post τον μνημόνευα κι έλεγα καλή του ώρα όπου και να'ναι αλλά που να ξέρα; Αφιερωμένο λοιπόν στη μνήμη σου και σε όλες τις τρέλες που ζήσαμε παρέα Μιχάλη μου. Αφιερωμένο στις μέρες που στο ρετιρέ της Τ. Πετροπούλου φτιάξαμε αυτό εδώ το blog. Παρασκευή και 13 ήταν και τότε του 2005 και είχες έρθει από το Ρέθυμνο για να με βρεις.  Δεκαπέντε χρόνια μετά χωρίς εσένα πια και λίγες ώρες πριν την ολική απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00 εν μέσω μιας τρομακτικής και πρωτόγνωρης πανδημίας δεν έχω κέφια για να σε γιορτάσω αγαπημένο διαδικτυακό μου ημερολόγιο. Θα κλείσω μόνο με Διάφανα Κρίνα και τη φωνή του Ανεστόπουλου που τόσο υπερλάτρευες... έγινε η απώλεια συνήθεια μας

Είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη σχεδόν καταρρακωμένη θα έλεγα, ίσως να βοηθάει και η κατάσταση, σίγουρα βοηθάει η κατάσταση και δεν εννοώ μόνο με την πανδημία και τους περιορισμούς. Φταίνε κι άλλα πράγματα όπως το να είσαι γυναίκα και στα τριάντα πέντε να νιώθεις όλο το βάρος της πατριαρχίας να πέφτει με σφοδρότητα πάνω σου, αλίμονο δεν έπρεπε να φτάσω σε αυτή την ηλικία για να το καταλάβω, είναι  που τώρα τη νιώθω κολλημένη στο πετσί μου κι έχω αντιληφθεί πλήρως την ολότητα της. Πριν ήμουν μια ξέγνοιαστη νεαρά που ζούσα στην ψευδαίσθηση των δικαιωμάτων και μιας κάποιας ελευθερίας. Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη αλλά έχοντας δει όλη την εικόνα μου είναι δύσκολο να παραμένω στρατιώτης του θετικού.  Έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα οποία μου έδιναν κάποτε χαρά, ελεύθερος χρόνος, ωραίες μνήμες, μυρωδιές, έρωτες, περίπατοι στη φύση, λογοτεχνικές αναζητήσεις, τσίπουρα με φίλους, ταξίδια, τέχνη, διάβασμα, φαγητό, ποτό, σεξ, μου φαίνονται υπερπολυτέλειες, όχι ότι εί...

Το 5ο Διακαλλιτεχνικό Φεστιβάλ Open Nights που διοργανώνει η ομάδα χοροθεάτρου  OFF ART και η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών Δήμου Λαρισαίων, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας, παρουσιάζει διαδικτυακά σήμερα Παρασκευή μια βραδιά με τίτλο: «Κατασκευάζοντας τη Γυναίκα» μέσα από την τέχνη αλλά και μια αναδρομή της πορείας της γυναίκας μέσα στον ιστορικό χρόνο, ανοίγουμε μια συζήτηση για την ακόμη μειονεκτική θέση της στον 21ο αιώνα και τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης και διόρθωσης αυτής της συνθήκης. Το σημερινό πρόγραμμα (που θα παρουσιαστεί εξ ολοκλήρου βιντεοσκοπημένο λόγω του κορονοϊού) έχει ως εξής: 8 μ.μ. Διαδικτυακή παρουσίαση:  Xορός στο Διαχρονικό: OFF ART, χορογραφεί η Μαρία Ραπτοτάσιου τις Ματίνα Ζουμπουνέλλη, Μαρία Κυρμά, Κωνσταντίνα Σουμπενιώτη. Κατασκευάζουμε: Κοινωνικά πρότυπα. Γυναικεία πρότυπα. Κοινωνικές ανασφάλειες. Γυναικείες ανασφάλειες. Κοινωνικές γυναίκες. Γυναικείες κοινωνίες. Ανασφαλή πρότυπα. Πρότυπα ανασφάλειας. Κι όλα αυτά με ...