Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου

Είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη σχεδόν καταρρακωμένη θα έλεγα, ίσως να βοηθάει και η κατάσταση, σίγουρα βοηθάει η κατάσταση και δεν εννοώ μόνο με την πανδημία και τους περιορισμούς. Φταίνε κι άλλα πράγματα όπως το να είσαι γυναίκα και στα τριάντα πέντε να νιώθεις όλο το βάρος της πατριαρχίας να πέφτει με σφοδρότητα πάνω σου, αλίμονο δεν έπρεπε να φτάσω σε αυτή την ηλικία για να το καταλάβω, είναι  που τώρα τη νιώθω κολλημένη στο πετσί μου κι έχω αντιληφθεί πλήρως την ολότητα της. Πριν ήμουν μια ξέγνοιαστη νεαρά που ζούσα στην ψευδαίσθηση των δικαιωμάτων και μιας κάποιας ελευθερίας.

Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη αλλά έχοντας δει όλη την εικόνα μου είναι δύσκολο να παραμένω στρατιώτης του θετικού.  Έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα οποία μου έδιναν κάποτε χαρά, ελεύθερος χρόνος, ωραίες μνήμες, μυρωδιές, έρωτες, περίπατοι στη φύση, λογοτεχνικές αναζητήσεις, τσίπουρα με φίλους, ταξίδια, τέχνη, διάβασμα, φαγητό, ποτό, σεξ, μου φαίνονται υπερπολυτέλειες, όχι ότι είναι, φυσικά και δεν είναι αλλά όταν έχεις να δουλέψεις για να συντηρήσεις μια οικογένεια, όταν όλο το βάρος μα όλο το βάρος των υποχρεώσεων του σπιτιού πέφτει πάνω σου και το μεγάλωμα των παιδιών σου επίσης, δεν έχεις χρόνο όχι μόνο για τσίπουρα και σεξ έχεις ξεχάσει προ πολλού πως σχηματίζεται το γέλιο στο πρόσωπο σου. Όλα λύνονται θα μου πεις με νταντά, παιδαγωγό, μάγειρα, κηπουρό, καθαρίστρια, παιδί για τα ψώνια, pool boy και τα σχετικά μόνο που και ο καπιταλισμός δεν έχει το ίδιο πρόσωπο για όλους και πόσο μάλλον τώρα που είναι ντυμένος με τη μάσκα της πανδημίας.

Είναι που κανένας δεν μας πλάσαρε το αφήγημα από τη μεριά της μητέρας η οποία στέκεται όρθια υπηρέτρια των πάντων καθώς οι άλλοι χαχανίζουν ανέμελοι με λεζάντα το πατρίς, θρησκεία, οικογένεια . Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου, συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας.