15 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα

Ο Μιχάλης δεν υπάρχει πια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι τόσο νέος και το πιο αποκρουστικό από όλα είναι ότι το έμαθα μέσω facebook και αρκετά ετεροχρονισμένα μιας και πέθανε το Φεβρουάριο του 2019 κι εγώ στο περσινό επετειακό post τον μνημόνευα κι έλεγα καλή του ώρα όπου και να'ναι αλλά που να ξέρα;

Αφιερωμένο λοιπόν στη μνήμη σου και σε όλες τις τρέλες που ζήσαμε παρέα Μιχάλη μου. Αφιερωμένο στις μέρες που στο ρετιρέ της Τ. Πετροπούλου φτιάξαμε αυτό εδώ το blog. Παρασκευή και 13 ήταν και τότε του 2005 και είχες έρθει από το Ρέθυμνο για να με βρεις. 

Δεκαπέντε χρόνια μετά χωρίς εσένα πια και λίγες ώρες πριν την ολική απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00 εν μέσω μιας τρομακτικής και πρωτόγνωρης πανδημίας δεν έχω κέφια για να σε γιορτάσω αγαπημένο διαδικτυακό μου ημερολόγιο. Θα κλείσω μόνο με Διάφανα Κρίνα και τη φωνή του Ανεστόπουλου που τόσο υπερλάτρευες...

έγινε η απώλεια συνήθεια μας