Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

από το blog http://apotypoma.blogspot.com/ "Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν άλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο -ϊ- αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, να αποφύγει τις εχέθρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος...

Με γνωρίζει τόσο καλά,αρχίζω και υποψιάζομαι ότι χρονομετρεί πάντα πόσο κρατάει ο θυμός μου,το κλάμα μου,ο πόνος μου και ξέρει πάντα την ακριβή ώρα που θα τελειώσει. Χρόνια διατριβής πάνω μου,βλέπετε ήμουνα πάντα κάτι σαν πειραματόζωο σε γυάλα, απαγορεύεται η πιο στενή επαφή. Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα,φρίκαρα άσχημα,είναι τότε που πέφτει ένα μαύρο πανί μπρος τα μάτια μου,συνήθως είμαι αφόρητα μόνη και ψελλίζω «Τι να την κάνεις τόση μοναξιά;» .Είναι κάτι ώρες σαν κι αυτές που θες να πας απεγνωσμένα έστω για έναν καφέ,να ξεφύγει το μυαλό σου από τη σκέψη, μα έλα που δεν γίνεται,γιατί κανένας δεν μπορεί. Είχα συνηθίσει να είμαι μόνη μου,φρίκαρα στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση,όταν δεν μπορούσα να έχω ώρες μόνο για μένα.Εδώ και δυο χρόνια δεν μένω μόνη πια και ενώ στην αρχή είχα φρικάρει,τώρα κατάλαβα ότι δεν αντέχω την μοναξιά μου ή μάλλον τον εαυτό μου,είναι αφόρητα πληκτικός πια,δεν θέλω να μένω μόνη μου μαζί του ούτε λεπτό.Με στήνει στη γωνία και με πυροβολεί και εγώ περιφέρομαι στο δ...

Να ένα κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε χρόνια, όχι από εμένα αλλά με εκφράζει απόλυτα τούτη την ώρα...Κοίμισα τα θέλω μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, εκτός από εσένα και την αγάπη σου, τελικά δεν έχω σχεδόν τίποτα από όσα θέλω, γιατί δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ακόμα και όταν μαθαίνω δεν κάνω τίποτα γι αυτό.... Η συνέχεια στο παρακάτω κείμενο από το blog http://unknownevent.blogspot.com Δευτέρα, Ιούλιος 04, 2005 Ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος Κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο έγγραφο doc και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω είμαι σίγουρος εκ των προτέρων πως θα γκρινιάξω. Ομολογώ πως τελικά μάλλον δεν ξέρω τι θέλω. Το μόνο που είμαι σε θέση να γνωρίζω με σιγουριά είναι πως είμαι μόνιμα βαθιά ανικανοποίητος. Το γεγονός αυτό, εκτός από τη θλίψη που μου προξενεί -επειδή ακριβώς μπορώ να μυρίσω τη ματαιότητα των πραγμάτων- με θυμώνει επιπλέον, γιατί συνειδητοποιώντας το, παίρνω γι άλλη μια φορά απόφαση πόσο κοινότυπος είμαι. Ολοι είμαστε ανικανοποίητοι. Απλώς κάποιοι έχουν την ικα...

http://blacksheepdesign.110mb.com/

Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς. Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο. Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει. Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ… Στην Ελλάδα το...

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια… Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων… Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα! Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται...

Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής; Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος; Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων… Ο τρίτος παγ...