Mother Blame

 Mother Blame: Η ντροπή της ψυχολογίας που κατηγορεί τη μάνα για όλα.

"Η μητρότητα είναι δύσκολη. Μία από τις δυσκολότερες «δουλειές» στον κόσμο. Δεν είχα, απολύτως, καμία ιδέα για το πόσο δύσκολη είναι μέχρι που έγινα μάνα. Τότε ανακάλυψα ότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Υπάρχει μόνο αυτό το φρικτό πράγμα που ονομάζεται Mother Blame. Επιπλέον, η κουλτούρα μας δεν μας παρέχει και μεγάλη υποστήριξη. Μας παρέχει, ωστόσο, πολλά κραγιόν και κρέμες κτλ.

Μακάρι να υπήρχε ένα επάγγελμα που να μπορούσε να μας βοηθήσει ... αλλά για μισό λεπτό! Υπάρχει η ψυχολογία!

Όντας η ίδια ψυχολόγος, στράφηκα προς τον κλάδο μου για να βρω υποστήριξη. Το μόνο που διαπίστωσα, όμως, ήταν ότι οι ψυχολόγοι, όχι μόνο δεν είμαστε χρήσιμοι, αλλά, μερικές φορές, είμαστε εντελώς απαράδεκτοι.
Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν κατηγορήσει τις μητέρες για τα πάντα. Από τη δημιουργία σχιζοφρένειας κι αυτισμού, μέχρι το ότι δεν προστατεύουν τα παιδιά τους ή τα προστατεύουν πάρα πολύ. Κατηγορούμε, συχνά, τις μητέρες για τα προβλήματα των παιδιών τους ή για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ίδια η οικογένεια. Η θεραπεία, συνήθως, εστιάζει στην συμπεριφορά της μητέρας, αλλά, σπάνια, στις ανάγκες της ίδιας της μητέρας.
Το πεδίο της ψυχολογίας έχει, επίσης, αγνοήσει την πραγματικότητα της μητέρας στη θεωρία, την έρευνα και την πρακτική.

Υπάρχει πολύ λίγη θεωρία ή έρευνα σχετικά με τη διαδικασία της μητρότητας. Επιπλέον, η θεραπεία σε θέματα που επηρεάζουν τις μητέρες, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη, το φαινόμενο της «σούπερ μαμάς» και τα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης γενικά, είναι στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστη. Κατά συνέπεια, η ψυχολογία έχει να δώσει πολλές απαντήσεις στις μητέρες.
Υπάρχει μια εκκωφαντική σιωπή γύρω από την έρευνα που έχει γίνει για τις μητέρες.

Γνωρίζουμε ότι παντρεμένες γυναίκες με παιδιά είναι πολύ πιθανότερο να υποφέρουν από κατάθλιψη από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ωστόσο, δεν λέμε τίποτε για τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει. Αναγνωρίζουμε ότι η επιλόχεια κατάθλιψη προκαλείται, σε μεγάλο βαθμό, από την έλλειψη κοινωνικής και οικογενειακής υποστήριξης, αλλά σιωπούμε για τις αλλαγές που πρέπει να εφαρμοστούν ώστε να υπάρξει μείωση της συχνότητας της ασθένειας.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η φτώχεια είναι ένας τεράστιος παράγοντας για την ψυχική ασθένεια κι ότι είναι σίγουρα θέμα της μητέρας, δεν διαδραματίζουμε, όμως, σημαντικό ρόλο στις πολιτικές συζητήσεις σχετικά με την κοινωνική πρόνοια ή άλλα κοινωνικά προγράμματα που επηρεάζουν τις μητέρες. Γνωρίζουμε ότι η εγκυμοσύνη είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος κι ευάλωτος χρόνος για τις γυναίκες και τις μητέρες που πλήττονται δυσανάλογα απ’την ενδοοικογενειακή βία, αλλά δεν υπάρχει τεράστια κατακραυγή απ’τους ψυχολόγους για να ληφθεί υπόψη η κατάσταση της μητρότητας στις πολιτικές αποφάσεις.

Γιατί ο τομέας της ψυχολογίας ήταν τόσο σιωπηλός για όλα αυτά τα θέματα; Εάν δεν υποστηρίζουμε εμείς τις μητέρες, ποιος θα το κάνει;

Ποιος από εμάς δεν έχει δει οικογένεια ή ακόμα και παιδιά στη θεραπεία και δεν κατηγόρησε την μητέρα; Οι single mothers, ειδικότερα, δέχονται μεγάλο μέρος αυτής της μομφής, γιατί είναι μόνες. Δεν υπάρχει κανένας άλλος για να ρίξουμε το φταίξιμο. Ωστόσο, αυτός ο τύπος σκέψης είναι ριζικά λανθασμένος. Επιπλέον, αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα της βαθιάς φύσης αυτής της προκατάληψης ενάντια στις μητέρες.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΒΛΕΨΗ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΡΕΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ.

Πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις δεξιότητες της μητέρας. Αντιθέτως, πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε τι είδους μοντέλα είχε ως πρότυπα για τη μητρότητα. Επίσης, να διευρευνήσουμε πότε είχε τελευταία φορά χρόνο να ξοδέψει για τον εαυτό της.

Δεν μπορείς να είσαι καλή μητέρα αν δεν ξεκουράζεσαι επαρκώς και δεν έχεις αυτοπεποίθηση.

Οποιοσδήποτε εργοδότης απαιτούσε εργασία 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την βδομάδα χωρίς διαλείμματα θα βρισκόταν στα δικαστήρια. Ωστόσο, περιμένουμε απ’τις μητέρες ΠΑΝΤΑ εξαιρετική απόδοση όσον αφορά την μητρότητα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κάθε μέρα, συχνά χωρίς διακοπές, αργίες, Σαββατοκύριακα, ρεπό, άδειες ή αναρρωτικές. Όταν οι μητέρες δεν κάνουν το ακατόρθωτο, τότε τις ενοχοποιούμε για την έλλειψη τελειότητας τους.

Πότε θα αρχίζουμε να εξετάζουμε/κριτικάρουμε τον εαυτό μας ως κοινωνία και να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε κι εμείς υπόλογοι;

Παρόλο που ο τομέας της ψυχολογίας είναι αμελής, ακόμη κι επιβλαβής για τις μητέρες, πρέπει να αρχίσουμε να βελτιωνόμαστε. Δεδομένης της έμφασης για ανάπτυξη, ενδοψυχικές ανησυχίες, οικογενειακές διαδικασίες και κοινωνικές επιπτώσεις, είμαστε μοναδικά τοποθετημένοι για να παίρνουμε τον ηγετικό ρόλο στην παροχή της υποστήριξης που χρειάζονται οι περισσότερες μητέρες. Έτσι λοιπόν, τίθεται το ερώτημα:

Πώς θ’αλλάξουμε αυτό το έλλειμμα της μητέρας; Πώς θα σταματήσουμε το mother blame που έχει παγιδευτεί τόσο πολύ στην ψυχολογία;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να το κάνουμε αυτό:

1. Πρέπει να στρατολογούμε και να εμπλέκουμε μητέρες στον κλάδο μας. Οι ίδιες οι μητέρες γνωρίζουν, συχνά, τις προκλήσεις που υπάρχουν για τις άλλες μητέρες. Οι μητέρες-ψυχολόγοι μπορούν ν’αυξήσουν την ευαισθητοποίηση. Να ενσωματώσουν θέματα μητρότητας στην εκπαίδευση. Να ανταποκριθούν με συμπόνια στις μητέρες που βλέπουμε στη θεραπεία. Επιπλέον, εάν γίνει σωστά, μπορούμε να αποτελέσουμε πρότυπα για το πώς να αντιμετωπίζουμε τις μητέρες.

2. Ο κλάδος μας πρέπει να ευαισθητοποιήσει σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες και πώς αυτές οι δυσκολίες επηρεάζουν τις ίδιες τις μητέρες, τις οικογένειες και την ευρύτερη κοινωνία. Μέρος αυτής της ευαισθητοποίησης θα περιλαμβάνει να κάνουμε ένα βήμα πίσω απ’την παραδοσιακή ατομική μας εστίαση και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Δεν είναι, πλέον, αποδεκτό ν’αντιμετωπίζουμε μόνο το άτομο, την οικογένεια ή την ομάδα μπροστά μας. Η λήψη συστημικής προοπτικής είναι απαραίτητη. Για να παραφράσω έναν απ’τους φοιτητές μου απ’την ψυχολογία της μητρότητας: «Το να αγνοούμε τις μυριάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες είναι ανήθικο, διότι πραγματικά κάνουμε κακό».

3. Τέλος, οι ψυχολόγοι πρέπει να παίξουμε μεγαλύτερο ρόλο στη δημόσια πολιτική και στις πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις μητέρες. Δεδομένου του τι γνωρίζουμε, δεν θα πρέπει, πλέον, να σιωπούμε. Αντιθέτως, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να φωνάζουμε από τις στέγες. Οι μητέρες δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο."

Πρωτότυπο κείμενο: http://www.thepsychologicalhook.com/mother-blame/ | Ελεύθερη απόδοση κι επιμέλεια: Έλενα Θάνου για τη σελίδα The Mamagers

Repost από Family Sleep Consulting & Workshops Συμβουλευτικές υπηρεσίες ύπνου

Άκου μάνα!

Μάνα 

Παντρεμένοι με παιδιά 2!

Λοιπόν θα γράψω γιατί οι ψευδαισθήσεις είναι βολικές αλλά πρέπει κάποια στιγμή να διαλύονται. Μιλούσα με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο μπλα μπλα μπλα, κάτι ανούσιο λέγαμε και μου αναφέρει πάνω στην κουβέντα για μια κόρη κάποιου που είναι ανύπαντρη, την καλύτερη δουλειά του λέω έκανε, εμ τώρα το κατάλαβες μου λέει, μα δε μου άνοιξες τα μάτια του λέω. Έτσι κάνουν οι παντρεμένοι μου λέει, λένε τάχα μου στους ανύπαντρους πως είναι καλά! Μείνετε ανύπαντροι, μείνετε ασφαλείς!Μείνετε άτεκνοι, μείνετε υγιείς! 

Εντάξει δεν έχω κάτι με τον γάμο, εμένα απλά μου βγήκε, πόσο μάλλον αν είναι και με το σωστό άτομο αλλά εδώ που τα λέμε εξακολουθώ να πιστεύω πως για κάποιους η μοναχικότητα είναι καλύτερη επιλογή .Η συνθήκη παντρεμένος με παιδιά, δεν έχει καμία σχέση με το παντρεμένος χωρίς παιδιά, όπως και δεν έχει καμία σχέση με το γκομενάκι μου και με το σκυλάκι μου. 

Όντας παντρεμένη με παιδιά ξέρω πια με σιγουριά ότι διάλεξα τον καταλληλότερο άνθρωπο , εγώ δεν ξέρω αν ήμουν για τη συνθήκη γάμος και μάνα το κατάλληλο άτομο βέβαια. Βασικά μεταξύ μας μια χαρά βγήκα κι εγώ μιας και αποδείχτηκα τέρας υπομονής και αν έχω ένα χέρι βοηθείας μια χαρά τα βγάζω πέρα αλλά κακά τα ψέματα, όταν έχεις πάνω από ένα παιδί αν δεν έχεις βοήθεια η πόρτα στο ψυχιατρείο σε περιμένει ορθάνοιχτη! 

Εντάξει εγώ την πάτησα γιατί το πρώτο μου βγήκε το παιδί θαύμα, από έξι μηνών κοιμάται μόνη της χωρίς να έχει ξυπνήσει ποτέ βράδυ, όλοοοοοο το βράδυ, έκοψε πάνα σχεδόν στο έτος, δεν έχει κλείσει καν τα τρία και να φανταστείς στον παιδικό την αποκαλούν η βοηθός της  δασκάλας. Τρώει μόνη της, μαθαίνει το ίδιο και στα αλλά παιδιά, ντύνεται μόνη της, έχει άποψη για το τι θα βάλει μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια, πάει τουαλέτα μόνη της, μιλάει στο τηλέφωνο και κάνει συζήτηση επιπέδου όχι αστεία και άλλα απίστευτα αμέτρητα πράγματα, οπότε νόμιζα πως κάπως έτσι θα ήταν και τώρα αλλά έλα που δεν είναι. 

Ο μικρός μας βγήκε κανονικό ανθρώπινο πλάσμα ,ένα πανέμορφο μωρό που κλαίει, που δεν κοιμάται με ΤΙΠΟΤΑ όμως ακόμα και τώρα που είναι εφτά μηνών, που αρρωσταίνει, που γκρινιάζει, που πεινάει. Φυσιολογικά πράγματα για μωρό δηλαδή και ΓΙΑ μεγάλο άντρα να ξες. 

Έτσι είναι κυρία μου να είσαι μάνα και πόσο μάλλον μωρομάνα, ξέχνα για λίγο ότι υπάρχεις, ξέχνα τα θέλω σου, τον εαυτό σου και τα σχετικά, τα ξαναλέμε σε καμία πενταετία κι άμα, έτσι στο λέω για να παρηγοριέσαι ότι δεν χάθηκε η ζωή σου για πάντα!

https://youtu.be/BRDBvKGc1fE

ΣΙΝΤΑΡΤΑ

Ήρθε στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή. Εκπληκτικό σε σχέση με τη σαβούρα που διάβασα τελευταία 

Arvo Pärt: Spiegel im Spiegel (Full Album)

 

 

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη

Λοιπόν κορίτσια όχι μόνο δεν πρέπει να αναζητούμε παντρειά αλλά πρέπει να την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι και εντάξει αν ντε και καλά είμαστε μαζόχες και θέλουμε να κάνουμε το απονενοημένο ας μάθει η κοινωνία επιτέλους ότι εμείς είμαστε που τυλιγόμαστε και πέφτουμε στη φάκα και όχι οι άντρες. Εμείς είμαστε που επωμιζόμαστε όλες τις ευθύνες αυτής της γαμημένης κοινωνίας , ο άντρας πραγματικά αφήνει τη μαμά και πάει στη γυναίκα.

Εκείνοι θα έπρεπε να μας παρακαλάνε μιας και είναι οι απόλυτα κερδισμένοι από αυτή την ιστορία κι εμείς να το σκεφτόμαστε και στην τελική να μην θέλουμε . Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες είναι τα θύματα, δουλεύουν, φέρνουν λεφτά σπίτι, γεννούν, μεγαλώνουν παιδιά, σιδερώνουν, ξεσκατίζουν, φροντίζουν για όλους και για όλα και όχι δεν φταίει και καλά η ελληνίδα μάνα και το κακό της πρότυπο, ο έλληνας πατέρας φταίει. Φτάνει πια με το προπατορικό αμάρτημα, φτάνει πια για όλα να φταίνε οι γυναίκες.

Το παιδί ότι βλέπει κάνει. Αν βλέπει μόνο τη μάνα να κάνει όλες τις δουλειές ενώ ο πατέρας ξύνει τα παπάρια του, αυτό του μένει μέσα στο κεφάλι του δεν πάμε να λέμε εμείς με λόγια, η εικόνα και η καθημερινότητα είναι που μετράει. Έτσι ο δόλιος σύζυγος περιμένει ζευγαράκι την κάλτσα στο συρτάρι όπως του το έκανε η μαμά, όπως σου το έκανε και η δικιά σου η μαμά, μόνο που τώρα είσαι εσύ η μαμά, δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και χτυπάς τον κεφάλι σου στον τοίχο για το πόσο κορόιδο πιάστηκες.

Τώρα πια που ζούμε και σε χρόνια που οι παλιές ισορροπίες έχουν ανατραπεί και η λέξη οικογένεια έχει αλλάξει σύνθεση και μορφή και όπως είναι δεδομένο ότι ένα παιδί μπορεί να έχει δύο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες (εκεί αλήθεια δεν ξέρω τι ισορροπίες παίζουν, ποιος είναι αυτός που βάζει τις κάλτσες στο ντουλάπι δηλαδή)  είναι καιρός να σπάσουμε τα στερεότυπα, αν θέλεις παντρειά φιλαράκο και παιδιά θα επωμιστείς κι εσύ όλες τις ευθύνες του γάμου και της γονεικότητας από κοινού τέλος.

Υ.Σ οι στίχοι του Πάνου που με εκφράζουν απόλυτα αυτόν τον καιρό 

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που 'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει

Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω