Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ο Στρατής Τσίρκας σήμερα. Η σημασία της μετεμφυλιακής λογοτεχνίας για τις μετά το Πολυτεχνείο γενιές Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 5 Οκτωβρίου 2011, 19:00-21:00 Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη γέννηση του Στρατή Τσίρκα στο Κάιρο. Ο συγγραφέας των  Ακυβέρνητων Πολιτειών  και της  Χαμένης Άνοιξης παραμένει, στη συνείδηση του κοινού και της κριτικής, ένα πολύ μεγάλο μέγεθος για το σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα. Θα καταφέρει να διατηρήσει αυτή τη θέση και στο μέλλον; Ποια η σχέση των πολύ νεότερων γενεών με τη λογοτεχνία που γέννησαν το κομμουνιστικό κίνημα, η Αντίσταση, ο Εμφύλιος, η διάσπαση του ΚΚΕ; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να συνδέσουν έναν συγγραφέα και διανοούμενο όπως ο Τσίρκας, που γαλουχήθηκε στους κόλπους της Αριστεράς αλλά και συγκρούστηκε με το ΚΚΕ, με τις μεταπολιτευτικές γενιές της σύγχρονης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, του ευρώ και του Ίντερνετ; Ομιλητές Γιάννης Παπαθεοδώρου : Επίκουρος Καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο Τμήμα ...

Πως μπορεί να γίνει κάποιος μέλος της ΕΛΟΣΥΛ ; Γιατί δεν υπάρχει καμία πληροφορία στο internet; εκτός από αυτό το blog που δε λέει και τίποτα http://elosyl2000.blogspot.com/

Πριν κάποιους μήνες, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη με φουλ καύσωνα για την ορκωμοσία της φίλης μου Αικατερίνης που πήρε το πτυχίο της στη Νομική. Εκεί είχαμε μαζευτεί φίλοι και γνωστοί, κάποιους από τους οποίους είχα και χρόνια να τους δω. Πάνω στην κουβέντα, τι κάνεις, που είσαι, πως περνάς, πως άλλαξες, που χάθηκες κλπ, ήρθε η συζήτηση και στο μεταπτυχιακό που κάνω στη Φλώρινα. Ακούς Κώστα, η Σοφία κάνει το μεταπτυχιακό που θέλεις να κάνεις κι εσύ, του λέει ο κοινός μας γνωστός κι αφού μας συστήνει, ανοίγουμε μια μικρή κουβεντούλα περί του θέματος. Εδώ στην Ελλάδα το κάνεις , με ρωτάει ο τύπος κι αφού του εξηγώ τι και πως, με σνομπ ύφος, μου απαντάει πως εκείνος θέλει να πάει για αντίστοιχες σπουδές στην Αγγλία. Για την σνομπαρία δεν τον αδικώ, έχουμε μάθει και ίσως κι έτσι να είναι, πως οτιδήποτε ξένο και ειδικά στην εκπαίδευση είναι καλύτερο. Και καλά θα κάνεις, του λέω, απλά για μένα η γλώσσα και ειδικά σε αυτό το αντικείμενο παίζει μεγάλο ρόλο, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα κα...

Δε διαλέγεις τους καιρούς Αφήνεσαι κι όπου σε πάει ο ρους Με αγώνες ατομικούς Να αποτρέψεις το δήθεν αναπότρεπτο Μπορείς (;) Που πήγε τελικά η χαρά της Ζωής ; Νιώθω τόσο κλειδωμένη Τόσο λα. Τόσο σολ. Τόσο μόνη.                    σ.χ

Οι κόρες των σχιστών ματιών της κοιτάζουν  το κενό. Τα πλούσια-πυκνά-κυματιστά μαλλιά της αχτένιστα. Υποφέρει με τα χέρια στο πρόσωπο. Ψελλίζει. Που πήγαν τα βήματα στους δρόμους και τα γέλια; Αδειάζουν οι ψυχές μας σαν τα μαγαζιά, πηδάνε από τον τέταρτο κι αυτοκτονούν. Αναμνήσεις βημάτων και μια σιωπή που έπαψε να είναι προστατευτική. Μυαλό που έχασε την ισορροπία του. Κολλάει τα ασπρουλιάρικα χέρια της στα πλήκτρα , λέξεις που αγγίζουν τις δικές της εμπειρίες , τις δικές σου. Η σκιά του μυαλού της, μεγαλύτερη από εκείνη, την σκεπάζει. Νύχτα υγρή με μυρωδιές σουσαμοκούλουρου που φέρνει λιγούρα. Η ζωή στην πιο σκληρή της έκφανση. Περπατάει με μπανιστιρτζήδες στο πλάι κι εκείνος ο νεαρός με την κοπέλα από πάνω του. Πιο γρήγορα καλέ μου. Συνέχισε. Τόλμησε. Για να υπάρχει ζωή. Η πίστη στον εαυτό της είχε συντριβεί πριν απ’ την ώρα της. Συσσωρευμένα τα δημιουργήματα της, τα κρύβει από τον εαυτό της. Αυτοακυρώνεται τίποτα πριν και απολύτως τίποτα μετά. Είχε ένα μεγάλο μέλλον πίσω της...

En el principio Si he perdido la vida, el tiempo, todo lo que tir ι , como un anillo, al agua, si he perdido la voz en la maleza, me queda la palabra. Si he sufrido la sed, el hambre, todo lo que era m ν o y result σ ser nada, si he segado las sombras en silencio, me queda la palabra. Si abr ν los labios para ver el rostro puro y terrible de mi patria, si abr ν los labios hasta desgarr α rmelos, me queda la palabra. Καταρχήν Blas de Otero (μετάφραση: Β. Λαλιώτης) Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό, αν έχω χάσει τη φωνή μες στ’ αγριόχορτα, μου απομένει η λέξη. Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα, αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά, μου απομένει η λέξη. Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου, αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω, μου απομένει η λέξη.

Love is wisdom Hope is faith 

Τώρα που το σκέφτομαι, κάθε Παρασκευή θάβει μια Πέμπτη

Περπατάμε μέσα μας, συναντώντας φαντάσματα, ληστές, γίγαντες, δικτάτορες, γέρους, νάνους, γκόμενους, χήρες, αχρείους υπουργούς. Όμως, πάντα συναντούμε τους εαυτού μας

Α νιδιοτέλεια Κ αθολικότητα Σ κοπιμότητα χωρίς σκοπό Α ναγκαιότητα Τα 4 βασικά γνωρίσματα της αισθητικής έννοιας του ωραίου  κατά τον Κάντ 

Βράδυ στην Τήνο. Περπατάω το δρόμο που τη μέρα των πάνε μπουσουλώντας. Έξω από τον ΟΤΕ, Πακιστανός με την πραμάτεια του στον ώμο, μιλάει μέσα σε ένα κίτρινο κουβούκλιο καρτοτηλεφώνου. Λέει δυνατά κάτι στη γλώσσα του, ξαφνικά σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πλησιάζω διστακτικά , το ακουστικό μετέωρο , φωνές αλλόγλωσσες   βγάζει. Μαζεύεται κόσμος τριγύρω σαν τα κοράκια , καλούν ασθενοφόρο. Δεν αργεί. Πρώτες βοήθειες. Δεν χρειάστηκαν. Δεν είχε σφυγμό, ήδη νεκρός. Τον ανεβάζουν στο κρεβάτι με τις ρόδες και από εκεί στο ασθενοφόρο. Φεύγει, ο κόσμος ακόμα εκεί. Πέθανε από την πείνα σχολιάζει κάποιος. Πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα, ρωτάει κάποια άλλη . Αχ τον καημένο. Σιγά-σιγά σπάει ο κόσμος, όλα μπαίνουν στο   ρυθμό του πριν. Οι μονάδες ακόμα πέφτουν, κλείνουν το ακουστικό… 

Θα θελα να μιλήσω Απλά Όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του Και δείχνει ένα παλιό σημάδι Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου Γυρίζεις Και βλέπεις ότι είναι τρύπιος Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλα του. Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω Κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά Κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες Να μιλήσω απλά- Μονάχα μια στιγμή ν΄ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου. Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές Μιλούσαμε για τον ήλιο. Τώρα μας τρυπάει η καρδιά Σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας. Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο. Δεν είμαστε πια ποιητές Παρά μονάχα σύντροφοι Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα. Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα, Μήπως ακούσουμε τη βροχή Να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα Μήπως δούμε το χαμόγελο σου Να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ ΄τη δίψα μας. Μας ταίzουν σάπιες πατάτες : μην ανησυχείς Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη ...

Φίλοι. Νομίζω ότι έχω πάψει να έχω τέτοιους από τότε που ήμουνα δεκατέσσερα χρονών. Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μου. Οι περισσότεροι / ες είναι κάτι περιθωριακοί τύποι, κατεστραμμένοι του κερατά, νωθροί, ομοφυλόφιλοι, παχύσαρκοι , φαντασμένοι, θρασύδειλοι , δειλοί όπως κι εγώ . Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Νομίζω ότι με κάνουν παρέα γιατί κάθομαι και τους ακούω και όχι μόνο αυτό δίνω και συμβουλές τρομάρα μου. Όσο για μένα, μάλλον τους κάνω παρέα γιατί δε με παρεξηγούν. Χθες βρέθηκα σε ένα πάρτυ τίγκα στα παπάρια(εννοώ μόνο άντρες κι εγώ) .. Ένα παπάρι ήρθε και μου είπε «Γιατί δεν έφερες καμιά φίλη σου;» Τι να του έλεγα; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ρε φίλε… Τουλάχιστον είναι κάτι που στη ζωή μου το κάνω από επιλογή όχι από ανάγκη… Από επιλογή δεν έχω φίλους ή έχω αυτούς που έχω. Προφανώς είμαι ένα τρομερά μοναχικό άτομο, αν δεν ήμουνα δε νομίζω να έγραφα. Τώρα το γιατί και το πώς είναι αλλού παπά ευαγγέλιο .  Μου δόθηκε η ευκαιρία να μείνω δυο μέρες εντελώς μόνη...