Τάσος Λειβαδίτης, [Θα θελα να μιλήσω...]

Θα θελα να μιλήσω

Απλά

Όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του

Και δείχνει ένα παλιό σημάδι

Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου

Γυρίζεις

Και βλέπεις ότι είναι τρύπιος

Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλα του.

Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω

Κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά

Κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες

Να μιλήσω απλά-

Μονάχα μια στιγμή ν΄ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.

Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές

Μιλούσαμε για τον ήλιο.

Τώρα μας τρυπάει η καρδιά

Σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.

Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο.

Δεν είμαστε πια ποιητές

Παρά μονάχα σύντροφοι

Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα,

Μήπως ακούσουμε τη βροχή

Να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα

Μήπως δούμε το χαμόγελο σου

Να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ ΄τη δίψα μας.

Μας ταίzουν σάπιες πατάτες : μην ανησυχείς

Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς

Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη λάμπα

μάνα θα ρθουν άλλοι…

Αγαπημένη

Μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει

Μπορεί να χαϊδεύω στις στέπες μου τα ψίχουλα

Της ανάμνησης

Ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν,

Μα δεν μπορώ να γυρίσω.

Πως ν΄αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι,

Πως ν αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο,

Πως ν αρνηθώ το παιδί μας που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό,

Πως ν αρνηθώ τον Νικόλα-

Τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν.

Να μ΄αγαπάς.

Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω

Βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου

Θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.

Δεν σ΄αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια – θα πω.

Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.

Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.

Μπορεί

και να κλάψω.