Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Λοιπόν που να σας τα λέω, μ __ναροςςς! Σε προηγούμενο post μου Όλα του γάμου δύσκολα σας γκρίνιαζα για το γάμο του αδερφού του καλύτερου μου φίλου ,που στην αρχή σκεφτόμουνα, να μην πάω καν,αφού δεν ήξερα τι να φορέσω,ενώ ο Γιώργος μου επισήμανε ότι με ήθελε στην πένα !Τώρα να δείτε τι έχει να γίνει! Σάββατο αξημέρωτα ,αφού έχω ρίξει έναν ατελείωτο ύπνο από την προηγούμενη,σηκώνομαι χαρωπή-χαρωπή και τσούπ-τσούπ πάω στην αγορά. Πρώτη στάση ATM Εθνικής ! Παθαίνω σοκ με το υπόλοιπο ,ευτυχώς εγώ δεν είμαι σε στενωπό ,ούτε σε αδιέξοδο οικονομικό όπως λένε τα Ημισκούμπρια !Τελικά αυτές οι μαλακό ώρες στη δουλειά δεν πάνε χαμένες, αλλά είμαι κι εγώ σωστή διαχειρίστρια!!!(μαμά ακούς; ) Επίθεση, εμπρός μαρς !Ναι το αποφάσισα θα πάρω φόρεμα για το γάμο,αν και στην ντουλάπα μου έχω χιλιάδες σεμνά και κουλτουριάκα φορέματα δεν πάει κανένα για το γάμο και το πιο τραγικό έχω δυο που είναι για γάμους και για πανηγύρια τα οποία τα έχω φορέσει από μια φορά το καθένα!Μου είπε ο Γιάννης να βάλε ή...

Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται Και με στολίδια και παιδιά που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της Και με τους άντρες που σηκώνουν το χέρι όρθιο στον ουρανό μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας Ανδρέας Εμπειρίκος

Αμφιθεατρικό χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου που φημίζεται για το κρασί του Hμερομηνία : 19-04-10 Του Ντινου Κιουση kathimierini.gr Στον δρόμο για τη Ραψάνη , εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών , προσέξτε μην σας μπερδέψει ο σταθμός του ΟΣΕ που βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό και γράφει «ΡΑΨΑΝΗ» , καθώς και τα λίγα σπίτια που υπάρχουν γύρω γύρω. Αυτός είναι ένας νέος οικισμός λίγων δεκαετιών. Το χωριό βρίσκεται 8 χλμ. μακρύτερα σκαρφαλωμένο σε πλαγιά . Κτισμένο αμφιθεατρικά σε ύψος 550 μ ., στη βόρεια πλευρά των στενών, στους πρόποδες του Ολύμπου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Κάτω Ολύμπου. Εχει 1.000 περίπου κατοίκους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Ραψάνη. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 10ο μ.Χ. αιώνα από την ένωση μικρών κοντινών οικισμών με το όνομα Ολυμπιάδες, ενώ κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη, δυναμική γυναίκα που πρωτοστάτησε για την συνένωση των οικισμών. Είναι σίγουρο πως το χωριό υπήρχε κατά τη βυζαντινή περίοδ...

H Ιαπωνία δεν αγαπάει μόνο το iPad, βρίσκει και δημιουργικούς τρόπου να το χρησιμοποιεί. Η Sharp δοκιμάζει ένα σύστημα παραγγελίας μέσω αυτοεξυπηρέτησης για τα γιαπωνέζικα εστιατόρια Izakaya, που βασίζεται στην συσκευή αυτή. Η ιδέα είναι να απαλλαγείς από από τους χάρτινους καταλόγους και να αφήσεις τους πελάτες να διαλέξουν απ΄ευθείας να παραγγείλουν ότι επιθυμούν μέσω του iPad. Η Sharp ελπίζει ότι μια συσκευή γενικής χρήσης όπως το iPad μπορεί να προωθήσει τον αριθμό των παραγγελιών γιατί θα είναι διασκεδαστικό να την χρησιμοποιείς. Το πλαίσιο είναι ότι τα εστιατόρια Izakayas (και άλλα στην Ιαπωνία) έχουν δώσει στους πελάτες οθόνες αφής για να διαλέξουν και να παραγγείλουν εδώ και χρόνια. (που σημαίνει ότι η γενική ιδέα δεν είναι νέα)

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_9576.html#more Ανάρτηση από tromaktiko Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα. Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό. Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ. Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα. Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε. Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους. 30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ. Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους. "Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμ...

Μπήκε στο μπάνιο μετά από έναν μεσημεριανό καλό υπνάκο .Δεν πρόλαβε να ρίξει νερό στο πρόσωπο του και άκουσε πάλι τις ίδιες φωνές να έρχονται από το μικρό παραθυράκι.Η φωνή της ίδια και απαράλλακτη,βαθιά μαστουρωμένη,από πρέζα ,από αντικαταθλιπτικά ;Ποιος ξέρει;Μάλλον το δεύτερο υπέθεσε και τι να λέει;Ποια η διαφορά; Απλά τα δεύτερα είναι νόμιμα ναρκωτικά . Μένανε στον ίδιο όροφο,μεγάλωσαν μαζί στην ίδια πολυκατοικία ,βέβαια εκείνη πρέπει να του έριχνε δέκα χρόνια,αλλά μια ζωή μένανε στην δίπλα πόρτα.Από όσα ήξερε και έβλεπε και από όσα ο κόσμος συνήθιζε να λέει η μητέρα τους,τους εγκατέλειψε όταν ήταν ακόμα μικρά και ήταν μόνο εκείνη με ακόμα τρις άντρες στο σπίτι,τους δυο αδερφούς της και τον πατέρα της. Ποτέ δεν έμαθε το γιατί και το πως,εξάλλου δεν ήταν περίεργος.Bέβαια αν ρωτούσε τη Φανή από τον πρώτο όροφο,σίγουρα θα ήξερε να του πει γιατί αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς μάνα.Οι φήμες λένε πως είχε απλά εξαφανιστεί και ζούσε στην Αμερική . Δεν είχε και τόσο χρόνο να παρακολουθ...

Μη μαζί γιατί μ' αρέσεις πιο πολύ τα μάτια σου δυο λάθη μου μαζί... Μη μαζί γιατί... Μια στιγμή μαζί μ' αρέσεις πιο πολύ Μια στιγμή μαζί δεν έχω φρένο μάτια μου για μας Μη μαζί γιατί... me and you baby... Θα ξενυχτήσω να σε κοιτώ πες μου πως θέλω...θέλω... μες τα μάτια σου Καψ' ένα βράδυ σου ένα Χάλασε εσύ για μένα ένα βράδυ σου μες τα μάτια σου Δε σταματούν να σε κοιτούν τα μάτια μου τα μάτια σου πες μου το πες μου πες μου θέλω... Μη μαζί γιατί δεν έχω φρένο μάτια μου για μάς...

Πληκτρολογώ msconfig ,να δω τι είναι αυτό που αργοπορεί την εκκίνηση μου.Με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως ότι κακόβουλο κουβαλούσα από παλιά το έχω δώσει δρόμο, κάτι άλλο θα φταίει! Η ζωή είναι μικρή σκέφτηκα, πουφ τι απίστευτο κλισέ,τόσο μικρή,που δεν μπορεί παρά να χωρέσει καμιά εικοσαριά στενοχώριες και αρρώστιες και βάλε θανάτους και γέννες. Αν είσαι τυχερός άλλες τόσες γκόμενες-γκόμενους, και κανένα δυο –τρις –τέσσερεις γάμους αποτυχημένους ή και από κανένα επιτυχημένο!(καλά υπάρχουν και εξαιρέσεις που τα νούμερα είναι εντελώς διαφορετικά, είπαμε ο καθένας ζει τη ζωή του με τα δικά του στατιστικά!) Νομίζω ότι το άλλο κλισέ, «ο καθένας φτιάχνει την τύχη του» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Έτσι φτιάχνω κι εγώ την τύχη μου,με το να στριφογυρνάω γύρω-γύρω από μένα,να κάνω σαν σπαστικό παιδάκι στο καρεκλάκι του, δεν βάζω κώλο κάτω. Μέχρι τώρα έπιανε αυτό, κυνήγα-κυνήγα την ουρά σου όλο και κάτι έμαθα και όλο και κάτι καινούργιο έκανα άλλοτε επιτυχημένο άλλοτε αποτυχημένο. Μάλλον ήρθε η ...

Φρούριο Λάρισας-Πλατεία Λαμπρούλη Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα πάνω του,ήταν τα μάτια του,όταν ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητο του από τον Άγιο Κωνσταντίνο,που είχαμε δώσει ραντεβού.Ήταν σαν μάτια γάτας στο σκοτάδι. Ξημερώματα της τετάρτης Ιουνίου του 2009 ήταν,όταν οι μπύρες έγιναν κίτρινές τεκίλες και τζιν στο “Jukebox” στην πλατεία Λαμπρούλη, πάνω στο φρούριο.Δεν μπορούσα με τίποτα να παραβλέψω ότι ήταν ένα ψηλό,καστανόξανθο αγόρι,με μπάσταρδα πράσινα μάτια και ότι είχε μια απίστευτη άνεση και απλότητα στις κινήσεις του και στον τρόπο που μου μιλούσε.Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση και αφορμή γι αυτήν ήταν η συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη ,ίσως αν δεν υπήρχε αυτή να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ. Ήταν λίγο η κίτρινη τεκίλα,λίγο τα πράσινα μάτια του,λίγο οι ωραίες ιστορίες του από το Παρίσι και τη Σαμοθράκη που με έκαναν να ξανασυναντηθώ μαζί του και δεύτερη και τρίτη φορά.Ένα μήνα μετά πήγαμε μαζί στην συναυλία,αλλά όχι σαν γνωστοί αλλ...

Βογκάω αργά και βασανίστηκα,δεν ήταν εβδομάδα αυτή,μαρτύριο ήταν.Jah ελέησον!Είπαμε δεν είμαι πρωινός τύπος πως το λέμε.Ευτυχώς απομένουν μερικές ώρες πριν τον τριήμερο εγκλεισμό μου.Μέχρι τότε σκέφτομαι ποιος θα έρθει μαζί μου στη συναυλία των Prodigy στη Θεσσαλονίκη στις 18 Σεπτεμβρίου (όσοι πιστοί προσέλθετε) και ποιος θα έρθει μαζί μου στο Βερολίνο τον Δεκέμβριο μιας και ο Γιάννης θα βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Απάντηση δεν έχω βρει ακόμα,αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί,εδώ βρέθηκε για το Άμστερνταμ στο παραπέντε!(ακούω προτάσεις) Θέλω να ηρεμίσω, θέλω να μονάσω μόνο για ένα πσκ. Δεν θέλω να βγω έξω,δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν στο τηλέφωνο,δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα,δεν θέλω να κοιταχτώ στον καθρέφτη,να φτιάξω τα μαλλιά μου ή να βαφτώ.Δεν θέλω να ξυπνήσω πρωί,δεν θέλω να μαγειρέψω,δεν θέλω να πλένω πιάτα ή να συμμαζέψω το σπίτι.Δεν θέλω να δω τους δικούς μου,τον Γιάννη ή φίλους.Για τρεις μέρες δεν θέλω να δω άνθρωπο,μόνο ζώα,γάτες, σκύλους, πουλιά, αλεπούδες ότι θες. Δεν θέλω να σκεφ...

Δίαιτα της πάπιας: Τρώμε απ΄ όλα και κάνουμε την πάπια. Δίαιτα της Παναγίας: Αφού την κάνουμε ταράτσα, πιάνουμε την κοιλιά μας και αναφωνούμε: «Ωχ Παναγιά μου!». Δίαιτα του καλαμποκιού: Τρώμε απ΄ όλα εκτός από καλαμπόκι! Δίαιτα των αστροναυτών: Ένα χαπάκι κάθε 8 ώρες μαζί με μια γουλιά νερό. Τίποτε άλλο. Πολυ αποτελεσματική δίαιτα. Σε μια-δυο βδομάδες θα αιωρήστε αλαφροίσκιωτοι, θα σας «παίρνει» ο αέρας όταν φυσάει κλπ. Σύσταση να μην την κρατήσετε πάνω από μήνα γιατί θα αναληφθείτε (χωρίς επιστροφή) στους ουρανούς. Δίαιτα της μπανάνας: Δύο μπανάνες το πρωί, μία μπανάνα για κολατσιό, δύο μπανάνες για μεσημέρι, δύο μπανάνες το απόγευμα για γλυκό και μία μπανάνα για βραδινό. Προτείνεται και η αγορά/ενοικίαση τροπικών δέντρων για να μπορείτε να ανεβαίνετε όποτε νιώθετε την ανάγκη, αφού θα αρχίσετε να νιώθετε σα μαϊμού. Δίαιτα για γκεί: Όπως πριν, αλλά όπου μπανάνες διάβαζε αγγούρια. Δίαιτα των μήλων: Τρώμε ένα μήλο την ημέρα. Οι γιατροί, για προφανείς [βιοποριστικούς] λόγους, δε συνιστούν...

του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη (μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι) Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός από εκείνη που έθαψα Έκλαψα γι’ αυτήν μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό Γίνομαι κακός τότε Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα σαν να ‘τανε νεράκι Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο Το ‘χω κάνει αυτό Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ...

--- εκτοπισμένος καίγομαι στην κόλαση αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα μέρη να επισκεφτούν άλλα να πουν ο ένας στον άλλο, για ν' αξιοποιήσουν τον χρόνο τους εγώ καίγομαι στην κόλαση κάπου βορείως του Μεξικού. λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ. δεν είμαι σαν τους άλλους' οι άλλοι είναι σαν τους άλλους. μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν ο ένας τον άλλο συναθροίζονται στριμώχνονται είναι εύθυμοι κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι ενώ εγώ καίγομαι στην κόλαση. η καρδιά μου είναι χιλίων ετών. δεν είμαι σαν τους άλλους. εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν το χιούμορ τους με πληγώνει το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό. δεν είμαι σαν τους άλλους καίγομαι στην κόλαση. στην κόλαση του εαυτού μου.

Δεκαπενταύγουστος στους πρόποδες του Ολύμπου. Ο καύσωνας καίει τα πάντα κι εγώ κάθομαι στην καταπράσινη αυλή μου με την απέραντη θέα ενώ με χαϊδεύει ένα δροσερό Ραψανιώτικο αεράκι. Είναι να μην νιώθω προνομιούχα; Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη. Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο π...

Νιώθω τα πόδια μου να ψήνονται στην φλεγόμενη άσφαλτο,ενώ η τσιμεντούπολη μοιάζει σαν μια τεράστια φριτέζα.Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα πως είναι να είσαι τηγανιτή πατάτα και όχι μια σκέτη πατάτα! Ο αποπνικτικός αέρας της τσιμεντούπολης απλώνεται πάνω μου σαν καυτό λάδι,μέχρι το αστικό να με αφήσει στον καταψύκτη της δουλειάς, που το κλιματιστικό παγώνει το χαμόγελο μου .Ναι τώρα κατάλαβα πως είναι να είσαι όχι απλά μια τηγανιτή πατάτα, αλλά μια προτηγανισμένη πατάτα.Λίγο μετά το σχόλασμα θα μπω ξανά στην φριτέζα και καθώς θα έχει μεσημεριάσει,το λάδι θα είναι πιο καυτό και θα ψηθώ μια και καλή μαζί με τις άλλες πατάτες. Αυτός ο τρόπος ζωής θα μας φάει… Θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα ανηφορήσω για να κρατήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις δεκαπενταύγουστος έρχεται,μην ξεχνιέστε και θα γίνω για λίγο,μια χωριάτικη πατάτα.Πόσο θα ήθελα να γίνω για πάντα μια χωριάτικη πατάτα!

Το φως του φεγγαριού ηττημένο στα μάτια μου και η νύχτα να μοιράζει στους δρόμους τα όνειρα. Ταξιδεύω τη σκιά μου στο άπειρο, μόνο ο εαυτός μου ορίζει τη μοίρα μου. Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα. Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα… Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω… Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα… Ω!! Θεέ μου τι...

Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό! Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου! Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της. Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δε...

Συνέχεια από το post http://scholeva.blogspot.com/2010/07/2003-2004.html «ΑΝΑΧΩΡΩ» Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους * Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio…. Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα.. Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη. Για ...

Παραλία Της Γριάς το Πήδημα Άνδρος,ένας προορισμός που για να είμαι ειλικρινής ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να τον επισκεφτώ,να είναι καλά τα περσινά ξενογαμήσια της Μενεγάκη με τον Ματέο και η Ελεάνα με το Στέλιο που φέτος ήταν δάσκαλοι στο δημοτικό σχολείο Κορθίου της Άνδρου! Συνήθως στα ταξίδια μου είμαι οργανωτική και διαβασμένη για το μέρος που πρόκειται να επισκεφτώ και αν καμιά φορά δεν το έκανα,θα είχα την ασφάλεια οργανωμένων συνταξιδιωτών που θα το έκαναν εκείνοι για μένα. Αυτή την φορά δεν είχα τίποτα,πήγαμε πιο φλου και από το φλου και πέρασα απίστευτα όμορφα και ξέγνοιαστα.Να φανταστείς είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες από το internet στη δουλειά και δεν είχα κάνει τον κόπο να τους ρίξω μια ματιά, το μόνο που είχα κοιτάξει ήταν πως θα βγούμε από την Αθηνών-Λαμίας για Ραφήνα. Δεν θα σας πω όμως όλα αυτά τα γλυκανάλατα για τα απίστευτα ηλιοβασιλέματα,τα άσπρα σπιτάκια,τις χρυσές αμμουδιές,τις απομονωμένες και μαγευτικές παραλίες,τα ωρα...