Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010

Καλημέρα!


Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό!

Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου!

Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της.

Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δεν σε χρειάζονται άλλο, η κοπέλα σου να σου πει ότι είναι έγκυος ή ότι βρήκε άλλον ή ότι σε βαρέθηκε, ή ότι θέλει να πάτε ένα ταξίδι. Ξημερώνει μια μέρα που μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου,πέθανε,τράκαρε,αρρώστησε, παντρεύεται,ξενιτεύεται,περνάει στο πανεπιστήμιο,κερδίζει το λαχείο.Πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μέρα;

Για θυμήσου, σίγουρα έχεις χαραγμένες πάνω σου κάποιες τέτοιες μέρες,που ξύπνησες ευτυχισμένος και ανυποψίαστος και ο ουρανός έπεσε πάνω από το κεφάλι σου ή κάποιες άλλες κατσούφικες μέρες με πικρό καφέ, που χτύπησε κάποιο τηλέφωνο και μια αγγελική φωνή σου είπε ότι το όνειρο σου από εδώ και στο εξής μπορεί να ξεκινήσει!

Μα σκέψου κι εκείνες τις καθημερινές ρουτινιάρικες μέρες, πρέπει σε εκείνες να δώσεις ειδικό φόρο τιμής,γιατί αυτές είναι που στην τελική σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες οι μέρες που τίποτα συγκλονιστικό δεν έγινε στην κατά τα άλλα πολυτάραχη ζωή σου!

Άλλη μια συναρπαστική μέρα ξεκίνησε και δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη!

Καλημέρα σε όλους σας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...