Royal Mile

Royal Mile

Με περίμεναν στο σπίτι. Μόλις γύρισα δεν ήξερα ποιον να πρώτο αγκαλιάσω. Τη λεκάνη, τη μπανιέρα ή το κρεβάτι μου;

Τελικά η σειρά είχε ως εξής: 

1. Λεκάνη 

2. Μπάνιο 

3. Καναπές 

Είπα ότι θα ήταν για λίγο αλλά με το που με άδειασα εκεί, η αποπλάνηση ήταν αναπόφευκτη. 

Το κρεβάτι μου ακόμα περιμένει.

Αυτά, χθες.Προχθές στη George Street, ο ταρίφας-ταρίφας ήταν είδος υπό 

εξαφάνιση. Δεν ήταν απαραίτητα και κακό, μας βοήθησε να απολαύσουμε για λίγο τη νυχτερινή

έξοδο των περαστικών με τα ψηλά τακούνια. Ο κόσμος εδώ είναι διαφορετικός . 

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που λείπω από την Ελλάδα και ήδη όλα έχουν αλλάξει.

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό της Τρίτης, πουρνό-πουρνό στο σταθμό της Λάρισας 

να περιμένω το τρένο, που ήρθε με μισή ώρα καθυστέρηση και τους ταξιδιώτες που φεύγανε για 

Βόλο και Θεσσαλονίκη με το "Imagine"  στα χέρια και αναρωτιόμουνα. Άραγε θα τους κρατήσω 

συντροφιά στο μικρό τους ταξίδι ; Τότε θύμωσα μαζί μου. Αυτός ο κόσμος δεν έχει ανάγκη

άλλο από αγανάκτηση, μπορεί να το κάνει και μόνος του στον καναπέ του, τώρα αν εγώ 

τον εκφράζω με αυτά που γράφω, είναι άλλο θέμα. Αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη 

από μια άλλη οπτική, από ένα άλλο δρόμο, ο παλιός βγάζει απλά σε αδιέξοδο.Όχι άλλες 

διαπιστώσεις, μόνο καινούργιες διαδρομές. Μας λείπει η προοπτική. Είχα μπει ήδη στο τρένο,

ψάχνοντας τη δικιά μου...

Συνεχίζεται.... 

Στο Ελ. Βελ απολάμβανα τον φραπέ μου, τον είχα πληρώσει 3,80 και όχι 1,60 που έγραφε ο 

τιμοκατάλογος. Όταν παραπονέθηκα μου είπαν ότι 1,60 ήταν ο take away... Έκατσα και 

ρουφούσα μαζί με εκείνον και το 2board , διάβασα και το διήγημα  "Ταξίδι στον αέρα" είχα στείλει

κι εγώ, η αλήθεια είναι όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά ποιος ξέρει ίσως κάποτε κρατήσω συντροφιά και 

σε άλλους ταξιδιώτες....