Neanderthal Blogger

«Δεν φοβάμαι τον θάνατο.   Φοβάμαι να μην με θυμηθεί κανείς».   — Post , χωρίς likes .   Ο Μάνος Ο Μάνος δεν είχε πια ούτε πρόσωπα ούτε φωνές γύρω του. Το δωμάτιο μύριζε φάρμακο και παλιό καπνό. Η ανάσα του κόμπιαζε. Κάθε βράδυ άνοιγε την οθόνη σαν να ήταν παράθυρο. Δεν του μιλούσε κανείς. Έγραφε μικρά κομμάτια, κι έπειτα έσβηνε. Τις ώρες που δεν άντεχε άλλο, πατούσε «δημοσίευση».   «Σήμερα η σκιά μου μου φάνηκε ξένη. Περπατούσε πιο γρήγορα από μένα».   Κανείς δεν απάντησε. Ένα τυχαίο emoji από έναν παλιό συμφοιτητή, που μάλλον δεν ήξερε ότι ο Μάνος σάπιζε στο ίδιο του το σώμα.   Το κρεβάτι του μιλούσε πιο πολύ απ’ τους ανθρώπους. Τα σεντόνια κρατούσαν το αποτύπωμα της αρρώστιας. Η πόρτα δεν χτυπούσε. Ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα. Σκέφτηκε να καλέσει βοήθεια, μα ύστερα κατάλαβε: δεν ήθελε βοήθεια. Ήθελε να υπάρχει.   Καμιά φορά σήκωνε το κινητό και έβγαζε φωτογραφία το χέρι του. Ραβδωτό από τις φλέβες.   «Έτσι μοιάζει η ζωή όταν αποχωρεί. Σαν...

Το ταξίδι στην Αθήνα ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής ήταν κάτι παραπάνω από αστραπή, θύμιζε κάτι από διαδρομή  του Flash! Επέλεξα το ΚΤΕΛ, γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Αδαμαντίδης, "Από τον Πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ για να γλυτώσω"  κι αν και κατέβηκα με τον Γιάννη που όποτε κατεβαίναμε μαζί Αθήνα έπαιρνε χωρίς δεύτερη κουβέντα το αμάξι αυτή τη φορά νομίζω τον έπεισα να μην και καλά έκανα! Μου έπεσε το σαγόνι, όταν κάναμε την διαδρομή σε τρεισήμισι ώρες ενώ μας προσέφεραν δωρεάν καφέ, νερό, αναψυκτικά και μικρά κουλουράκια και υπήρχε και τουαλέτα εντός του λεωφορείου που όντως λειτουργούσε, άσε που στα Mikel όταν δείξαμε το εισιτήριο της αναχώρησης στον έναν καφέ ο άλλος ήταν δώρο, όλα αυτά στο πήγαινε, γιατί στο έλα από τον σταθμό Λιοσίων, η εμπειρία θύμιζέ κάτι απ' τα παλιά, στριμωξίδι, ξεραΐλα, άρπαγμα covid στα σίγουρα και τέσσερις γεμάτες ώρες μέχρι να φτάσουμε να φιλήσουμε και πάλι θεσσαλική γη και είπα και εγώ τόση αναβά...

Σήμερα έζησα μια μέρα απο αυτές που αξίζει να ζεις και να θυμάσαι για ολη σου τη ζωή να απο κάτι τέτοιες μέρες φτιάχνονται τα καλά βιβλία. 

Έχω να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ αιώνες, η εμπειρία μεχρι στιγμής ειναι από άλλη διάσταση, θα σας γραψω οταν επιστρεψω ,τώρα σας περιμενω στο περιπτερο 74!!!!

Σήμερα ήταν μια τρελή μέρα, άρχισαν τα σχολεία, τα αγγλικά, οι δραστηριότητες και χθες ήταν ακόμα πιο τρελή, πίεση και τρελή κούραση στη δουλειά, τόσοι πολλαπλοί ρόλοι. Τώρα πια μετά από τόσα χρόνια θα τολμούσα να πω πως το έχω συνηθίσει, πως τα παίζω όλα στα δάχτυλα και έτσι είναι αλλά να που μερικές μέρες που όλα πιέζουν από παντού φτάνω κι εγώ στα όρια μου και αύριο μετά από τόση κούραση θα οργώνω την Ελλάδα εκτός νομού με τη δουλειά, όσο συναρπαστικό κι αν φαίνεται, μερικές φορές μπορεί απλά να σε διαλύσει όταν όλα περνούν από πάνω σου!  Το μόνο που με χαροποιεί είναι που βλέπω να αγκαλιάζεται το βιβλιαράκι μου κι όχι δεν θα γίνει best seller αλλά εσύ άγνωστε που προχθές παρήγγειλες το βιβλίο μου από την "Πρωτοπορία" στην Κάνιγγος, όποια/όποιος κι αν είσαι σε ευχαριστώ, κι όλοι εσείς που το προ παραγγείλατε πριν καν κυκλοφορήσει, που πήρατε από δέκα και πάνω βιβλία για να το κάνετε δώρο σε αγαπημένους σας και να στηρίξετε, εσείς που μου το ζητάτε κάθε μέρα και όλοι ντόμπρ...

 

Ρε τι χαμό κάνετε Σεπτεμβριάτικα!αχαχα! Αλήθεια δεν το περίμενα, δεν το σπρώχνω, δεν το φωνάζω , βασικά σχεδόν δεν κάνω τίποτα για αυτό, ούτε καν παρουσίαση δεν έκανα,  βέβαια θα κατέβω στην έκθεση στο Πεδίον του Άρεως για να μην το ξεχέσω και εντελώς πρέπει να ενδιαφερθώ και λίγο για το βιβλιαράκι μου και επειδή ο Σωτήρης μου είπε ότι έχω τα φόντα για να γράψω κάτι παραπάνω λογοτεχνικό από ημερολογιακές αναρτήσεις και επειδή δεν αμφιβάλλω για αυτό, πάρε κόσμε μπας και βγάλουμε και δεύτερο!    Υ.Σ Στο 53ο Φεστιβάλ βιβλίου θα με βρείτε 17 και 18 Σεπτεμβρίου c u there, στο περίπτερο 74!