Λοιπόν μεταξύ μας, το είχα καταλάβει. Ήξερα πως ήμουνα πια μια άλλη. Δεν έφταιγε το εμβόλιο και οι συνωμοσίες. Δεν ήξερα να στο εξηγήσω επιστημονικά, πως για όλα έφταιγε η αμυγδαλή και το ξερό μου το κεφάλι, έβλεπα όμως ολοφάνερα τη μετάλλαξη μπροστά μου. Ήμουν μια άλλη. Δεν είναι και λίγα αυτά που πέρασα από τα εικοσιοκτώ μέχρι και σήμερα, άσχετα αν εγώ ακάθεκτη προχωρούσα με μεγάλα βήματα. Το φευγιό του Θανάση, οι απάνθρωπες δουλειές, γάμοι, παντρειές, δύο γέννες, λαχτάρες ατελείωτες με τα πιτσιρίκια, μια πανδημία, έναν άνεργο σύζυγο για μεγάλο διάστημα και ένα πολύ δυνατό σεισμό που με αποτελείωσε και δεν έφταναν όλα αυτά, είχα ατελείωτο άγχος με εργασίες και εξεταστικές. Ο εγκέφαλος δεν είναι πια ο ίδιος, νομίζω πως από τη δεύτερη γέννα και μετά διαλύθηκα. Μπορεί να γέννησα πολύ γρήγορα αλλά όσο στιγμιαίος κι αν ήταν ο πόνος ήταν απερίγραπτος και οι φόβοι και οι λαχτάρες που ήρθαν από εκεί και πέρα με την πανδημία και τους εγκλεισμούς συσσωρεύτηκαν τόσο πολύ που πι...